Διαχείριση ή αντεπίθεση;

Διαχείριση ή αντεπίθεση;

«Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και η προσμονή φιλολαϊκής διεξόδου από μια αστική διακυβέρνηση παραμένουν κυρίαρχες στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, ισχυρές ακόμα και σ' ένα μέρος των ψηφοφόρων του Κόμματος. Η αστική εξουσία αποτελείται από θεσμούς, μηχανισμούς φανερούς και κρυφούς, που λειτουργούν ανεξάρτητα από το ποιο αστικό κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση ή το πώς διαμορφώνεται η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εάν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να εκφραστούν κοινοβουλευτικά τέτοιες εργατικές - λαϊκές διαθέσεις είναι σίγουρο ότι η αστική εξουσία δε θα ταλαντευτεί καθόλου στο να ακυρώσει με κάθε τρόπο αυτό το ενδεχόμενο. Με τη συστηματική και ολόπλευρη δράση του το ΚΚΕ πρέπει να συμβάλλει ώστε η ψήφος στο ΚΚΕ από τμήματα των εργατών και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να εκφράζει όχι μόνο τη διάθεση να στηριχτεί η πολιτική δύναμη που με συνέπεια παλεύει για τα λαϊκά προβλήματα, αλλά να εκφράζει ταξική επιλογή, με στόχο το αδυνάτισμα του αστικού πολιτικού συστήματος, της αστικής διακυβέρνησης, ώστε κάθε ρωγμή να ενισχύει την κατεύθυνση της ανατροπής της αστικής εξουσίας και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. (...) Η άρνηση συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα». (Από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο).

Το ζήτημα μιας άλλης κυβέρνησης προβάλλεται, τόσο από κάποια αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία, όσο και από το ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική λύση που θα είναι ωφέλιμη για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αλλωστε η αστική προπαγάνδα καθημερινά επικεντρώνει στην αντιπαράθεση συγκυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ για κάθε θέμα που προκύπτει από την αναγκαιότητα διαχείρισης της κρίσης, προβάλλοντας τα διαφορετικά μείγματα πολιτικής τους ή και τις επιλογές τους στις σχέσεις με τους έξωθεν συμμάχους της αστικής τάξης. Σ' αυτήν την κατεύθυνση προέκυψε πρόσφατα και η προπαγάνδα από μερίδα των αστικών ΜΜΕ ότι αχνοφαίνεται άνοιγμα του ΚΚΕ σε πολιτικές συνεργασίες και ρωτούν: Με το ΣΥΡΙΖΑ; Πατάει πάνω στη διαμορφωμένη στο λαό συνείδηση ότι οι πολιτικές αλλάζουν με αλλαγή κυβερνήσεων. Στην ίδια κατεύθυνση, από την περίοδο των πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων ακόμη, και συνεχίζεται και τώρα, προβαλλόταν από την αστική προπαγάνδα και το ΣΥΡΙΖΑ, η άποψη ότι το ΚΚΕ πρέπει να συμβάλλει σε κυβερνητική λύση.

***

Το ζήτημα «συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση», ακόμη πιο γενικότερα «συμμετοχή στην πολιτική της διαχείρισης», δηλαδή αντιπολίτευση με πολιτική διαχείρισης, συνδέεται άμεσα με τη στρατηγική του. Ετσι, σε συνθήκες που το αστικό κράτος είναι κυρίαρχο, η συμμετοχή του επαναστατικού Κόμματος της εργατικής τάξης στην κυβέρνηση σημαίνει συμμετοχή στη διαχείριση των υποθέσεων του κεφαλαίου. Στην επεξεργασία και άσκηση πολιτικής στην κοινωνία του κεφαλαίου. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα: Μπορεί μια κυβέρνηση στον καπιταλισμό να τον διαχειρίζεται σε όφελος του λαού; Πολύ περισσότερο, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, καταστρέφει δηλαδή και εργατική δύναμη, με την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση να απλώνονται με γεωμετρική πρόοδο, και ταυτόχρονα το κεφάλαιο να πασχίζει να σωθεί από την καταστροφική δύναμη της κρίσης; Δηλαδή τη στιγμή που πασχίζουν οι καπιταλιστές, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι να διατηρήσουν πάση θυσία τις επιχειρήσεις τους - και σ' αυτό συμβάλλει και η αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική που μειώνει μισθούς, διευκολύνει τις απολύσεις, επιβάλλει ελαστικές εργασιακές σχέσεις, όπως π.χ. η εκ περιτροπής εργασία, έτσι που σε συνθήκες μειωμένης κερδοφορίας να μπορούν να πάρουν μέτρα αντισταθμίσματος της χασούρας των κερδών τους από την πάμφθηνη εργατική δύναμη, καταναλώνοντας δηλαδή ολοένα και μικρότερο μέρος του κεφαλαίου για πληρωμή των εργατών.

***

Επομένως και σ' αυτό το ζήτημα εκφράζεται η οξύτατα ανειρήνευτη ταξική αντίθεση καπιταλιστών - εργατικής τάξης. Αλλωστε μια κυβέρνηση, με δεδομένη την ιδιοκτησία των καπιταλιστών, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική ενίσχυσης της κερδοφορίας τους αφού νόμος κίνησης της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ο νόμος του κέρδους. Πολιτική κόντρα σ' αυτό το νόμο σημαίνει καταστροφή του κεφαλαίου. Επομένως, μια κυβέρνηση, ακόμη και με συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε αστικές συνθήκες, αντικειμενικά δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτική κόντρα στους νόμους που κινούν αυτήν την κοινωνία, κόντρα στο νόμο του κέρδους. Στην προκειμένη περίπτωση, συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση και με το κράτος και την οικονομία στα χέρια των αστών σημαίνει ότι το ΚΚΕ αλλάζει στρατηγική και γίνεται κόμμα αστικής διαχείρισης. Αρα απεμπολεί τον ταξικό πολιτικό αγώνα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία, της καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί με τέτοιες κυβερνήσεις να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική, υποτάσσει την ίδια την εργατική τάξη στους καπιταλιστές και το κίνημά της σε μέσο διαιώνισης του καπιταλισμού. Και επειδή ακριβώς δεν μπορεί να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική δε θα σπείρει μόνον απογοήτευση, αλλά θα τσακίσει και την όποια τάση ριζοσπαστικοποίησης μπορεί να αναπτυχθεί σε ρότα αντικαπιταλιστική. Θα καλλιεργεί συνείδηση οπισθοχώρησης από τη θέση ότι ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο και το κεφάλαιο να σωθεί και να αναπτυχθεί και ταυτόχρονα οι εργάτες να ανακουφιστούν.

Γι' αυτό το ΚΚΕ θέτει το ζήτημα ότι η πάλη για λύσεις στα άμεσα πιεστικά προβλήματα πρέπει να κατευθύνεται στην εναντίωση στο κεφάλαιο και τα κόμματά του, τις κυβερνήσεις του στην ΕΕ, στην αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων όχι για να αλλάξει η κυβέρνηση αλλά τάξη στην εξουσία. Και προβάλλει ως διέξοδο την αποδέσμευση από την ΕΕ, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με λαϊκή εξουσία.