Τα μονοπώλια σκοτώνουν - Δυο χρόνια από τη Φουκουσίμα

Τα μονοπώλια σκοτώνουν - Δυο χρόνια από τη Φουκουσίμα

Συμπληρώθηκαν 2 χρόνια από την τραγωδία στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας. Μια τραγωδία που ξεκίνησε με τον τρομακτικό σεισμό των 9 ρίχτερ που έπληξε τη χώρα το Μάρτη του 2011 και το τσουνάμι που ακολούθησε.

Αλλά για τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τους εκατοντάδες χιλιάδες πληγέντες, τις καταστροφές άνω των 220 δισ. δολαρίων, φταίει μόνο ο Εγκέλαδος και η φύση;

«Ναι», απαντούν όσοι θεωρούν ότι αποτελεί «φυσικό φαινόμενο» να «ανήκουν» στα μονοπώλια τα πάντα σε αυτόν τον πλανήτη: Από τον αέρα, το νερό, το υπέδαφος, μέχρι τα αναγκαία για τη διαβίωση των ανθρώπων προϊόντα έως και την πυρηνική ενέργεια

Ομως η συμφορά στη Φουκουσίμα, που μέσα σε λίγες ώρες μετατράπηκε από μια τεράστια σε έκταση ανθρωπιστική καταστροφή σε παγκόσμιο θρίλερ ενός επαπειλούμενου πυρηνικού ολέθρου, έθεσε για μια ακόμα φορά με όρους «ολοκαυτώματος» το ερώτημα:

Τι σημαίνει για την κοινωνία να βρίσκεται υπό την «κατοχή» των μονοπωλίων;Μεταξύ άλλων, εκείνων των μονοπωλίων που διαχειρίζονται πυρηνικά εργοστάσια.

*

Τι συνέβη, λοιπόν, με τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Φουκουσίμα; Γιατί όχι μόνο η Ιαπωνία, αλλά ολόκληρη η ανθρωπότητα βρέθηκε να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πυρηνικού κατακλυσμού;

Το μέγεθος του σεισμού, παρά την τρομακτική ένταση του φαινομένου, δεν αρκούσε από μόνο του για να δοθεί μια ολοκληρωμένη απάντηση. Απαιτείται να ληφθεί υπόψη ένα επίσης κομβικό «μέγεθος»:

Η ανελέητη τακτική των μονοπωλίων στο σαφάρι για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Δίπλα, λοιπόν, στο σεισμό και στο τσουνάμι, πρέπει να συνυπολογιστούν τα εξής:

«Οι κυβερνήσεις του ιαπωνικού κεφαλαίου αποφάσισαν την εγκατάσταση πυρηνικών εργοστασίων σε μια έντονα σεισμογόνα περιοχή, με ιστορικό από τσουνάμι, για να τροφοδοτήσουν με Ενέργεια την άνοδο της χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.Παρέδωσαν τη διαχείριση των πυρηνικών εργοστασίων σε ιαπωνικό μονοπώλιο, που, επί δεκαετίες, επανειλημμένα και σε γνώση των κυβερνήσεων, έδινε ψευδή στοιχεία σε σχέση με την ασφάλεια των εγκαταστάσεων, τα συμβάντα και τα μικροατυχήματα κατά τη λειτουργία των πυρηνικών αντιδραστήρων. Τα εργοστάσια κατασκευάστηκαν παραλιακά και μόλις μερικά μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, ώστε να μη μειώνεται η απόδοσή τους (και το κέρδος) από τυχόν άντληση σε μεγαλύτερο ύψος του θαλασσινού νερού ψύξης. Ούτε και μετά το μεγάλο τσουνάμι του Νότιου Ειρηνικού το 2004 πάρθηκαν μέτρα (π.χ., μετακίνηση των ντιζελογεννητριών ασφαλείας για την τροφοδοσία των αντλιών ψύξης σε μεγαλύτερο υψόμετρο, ή τοποθέτηση εκ των προτέρων καλωδίων που θα επέτρεπαν την τροφοδοσία των αντλιών με ρεύμα από γεννήτριες σε ασφαλές σημείο)... Δόθηκε δεκαετής παράταση λειτουργίας αντιδραστήρων που έχουν συμπληρώσει 40 χρόνια ζωής, έτσι ώστε να συνεχίσει αδιάλειπτα η κερδοφορία, ανεξάρτητα από τους κινδύνους».[1]

*

Εξόχως αποκαλυπτικός, όπως μετέδωσε το «Ρόιτερ», όσον αφορά τα όσα συνέβησαν στη Φουκουσίμα, ήταν ο Γιούλι Αντρέεφ:

«Η απληστία της πυρηνικής βιομηχανίας και η επιρροή της στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) μπορεί να καταδικάσουν την Ιαπωνία σε μια τεράστια πυρηνική καταστροφή. Η καταγγελία έρχεται από το Ρώσο ειδικό στα πυρηνικά ατυχήματα Γιούλι Αντρέεφ, έναν από τους ανθρώπους που κλήθηκαν να επιβλέψουν την επιχείρηση «καθαρισμού» στο Τσερνομπίλ. Οσον αφορά τη Φουκουσίμα, θεωρεί ότι οι Ιάπωνες κατασκευαστές υπήρξαν "άπληστοι και χρησιμοποίησαν κάθε σπιθαμή του χώρου" χωρίς να λάβουν επαρκείς προφυλάξεις για τον κίνδυνο πυρκαγιάς, που στην περίπτωση αυτή είναι αυξημένος. Υποστήριξε δε ότι η ΙΑΕΑ φέρει μέρος της ευθύνης για τις προδιαγραφές ασφαλείας των πυρηνικών σταθμών εν γένει, διότι βρίσκεται πολύ κοντά στους ομίλους που τους κατασκευάζουν και τους διαχειρίζονται».[2]

*

Λίγες βδομάδες αργότερα προστέθηκαν νέα στοιχεία για τις ευθύνες της πολυεθνικής «TEPCO», της διαχειρίστριας εταιρείας του πυρηνικού σταθμού της Φουκουσίμα, σύμφωνα με αποκαλύψεις πρώην εργαζομένων στο σταθμό.

Μαρτυρίες που, όπως έγραφε η «Monde»,

«εφόσον αληθεύουν, φαίνεται πως οι εταιρείες που εκμεταλλεύονται τους πυρηνικούς σταθμούς (η TEPCO, αλλά και οι ομόλογές της) πρόκριναν τη βραχυπρόθεσμη αποδοτικότητα εις βάρος της μακροπρόθεσμης ασφάλειας ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν έλαβαν επαρκώς υπόψη τους κινδύνους σε μια χώρα που κινδυνεύει από τη σεισμική δραστηριότητα και τα τσουνάμι. (...). Ο Χιντεκάτσου Γιόσικ, κομμουνιστής βουλευτής και πρώην πυρηνικός μηχανικός, έδειξε σ' ένα βιβλίο του το 2010 πως ο πυρηνικός σταθμός της Φουκουσίμα έχει γνωρίσει τα περισσότερα συμβάντα - καμιά δεκαπενταριά στο διάστημα από το 2005 ως το 2009 - απ' όλους όσοι λειτουργούν στην Ιαπωνία. Ο υπουργός Οικονομίας παραδέχθηκε μάλλον απρόθυμα πως "όταν η κρίση τεθεί υπό έλεγχο, θα πρέπει να εξετάσουμε τη διαχείριση της TEPCO. Ασφαλώς, όμως στο μεταξύ πόσα θύματα θα έχουμε μετρήσει;"».[3]

*

Αξίζει να σημειωθεί κάτι ακόμα:

Στο έγκλημα, πλην της διαχειρίστριας πολυεθνικής «TEPCO», εμπλέκεται ευθέως μια ακόμα πολυεθνική: Εκείνος που σχεδίασε τον αντιδραστήρα του πυρηνικού σταθμού της Φουκουσίμα είναι ένας άλλος πολυεθνικός κολοσσός, η αμερικανική «General Electric».

Λεπτομέρεια: Λίγα εικοσιτετράωρα μετά το «ατύχημα», προτού ο επικεφαλής της «GE» φτάσει στην Ιαπωνία σε ένα ταξίδι που πραγματοποιήθηκε για επικοινωνιακούς λόγους, η εταιρεία ανακοίνωσε τις οικονομικές της επιδόσεις. Η «GE» το 2010 είχε καθαρά κέρδη ύψους 14,2 δισ. δολ., ποσό για το οποίο, όπως έγραψαν οι «New York Times», δεν κατέβαλε ούτε ένα σεντ φόρο. Ακριβώς το ίδιο -μηδέν φόρους δηλαδή- είχε «καταβάλει» η πολυεθνική και το 2009, όταν ανακοίνωσε κέρδη 10,7 δισ. δολάρια.

Για τα κατορθώματά της αυτά η «GE» τιμήθηκε επάξια:

Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ομίλου, ο Τζέφρι Ιμελτ, προωθήθηκε το Γενάρη του 2011 (δυο μήνες πριν από το έγκλημα στη Φουκουσίμα) από τον πρόεδρο Ομπάμα στη θέση του επικεφαλής του Συμβουλίου για την Απασχόληση και την Ανταγωνιστικότητα. Στο πρόσωπό του, όπως είπε ο Ομπάμα, αναγνώρισε τον άνθρωπο που «κατανοεί τι απαιτείται για να κάνει την Αμερική ανταγωνιστική εκ νέου».[4]

*

1) «Ριζοσπάστης», 19/3/2011

2) «Ρόιτερ» - «Ελευθεροτυπία», 16/3/2011

3) «Le Μonde» - «Tα Νέα», 28/3/2011

4) «Ριζοσπάστης», 31/3/2011

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ