Κάτω από ποια σημαία;

Κάτω από ποια σημαία;

Στη Γερμανία, επανεμφανίστηκε ο σοσιαλδημοκράτης Σρέντερ, για να ζητήσει να εφαρμοστεί η συνέχεια του προγράμματος «ατζέντα 2010». Είναι το πρόγραμμα που γονάτισε μεν τους Γερμανούς εργάτες, αλλά έκανε ανταγωνιστικούς τους βιομήχανους. Πρόκειται - όπως σημείωνε χτες ο «Ριζοσπάστης» - για αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις παρόμοιες με αυτές που σήμερα εφαρμόζονται στην Ελλάδα, όπου για λόγους που σχετίζονται και με την καλύτερη στάθμη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, δεν κατάφεραν να περάσουν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, παρά το γεγονός ότι προσπάθησαν από τις αρχές ακόμα του 1990, στο πλαίσιο της ενιαίας αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ.

Αυτό το πρόγραμμα προβάλλουν και στη χώρα μας με μικρές παραλλαγές όλοι οι επίδοξοι σωτήρες του τόπου. Γι' αυτό άρχισαν ήδη τα όργανα για τη «μεγάλη ανατροπή» που απαιτείται, όπου όλα στο εργασιακό πεδίο καλούνται να αλλάξουν, για να παραμείνει ανέγγιχτη η εκμετάλλευση. Σ' αυτό το πλαίσιο, ξεθάβεται η «εθνική σωτηρία» με την εκ των προτέρων όμως παραδοχή ότι τη ζημιά θα την πληρώσουν και πάλι τα συνήθη υποζύγια, οι εργάτες που καλούνται να κάνουν όραμά τους το εθνικό όραμα των καπιταλιστών.

Στη σχετική αρθρογραφία τους ομολογούν ότι οι ανατροπές δεν είναι αναστρέψιμες, αλλά για να καλλιεργήσουν το «ο γέγονε», διδάσκουν, δηλαδή, υποταγή σ' αυτήν την πραγματικότητα. Προβάλλουν «ανάγκη σταθεροποίησης» ως πρόσχημα για την αποδοχή των σημερινών δεδομένων. Κι επειδή κάτι τέτοιο δεν μπορούν να το εισπράξουν από όσους έχουν ήδη πιάσει πάτο, επικαλούνται τους «μορφωμένους», που, επειδή είναι μορφωμένοι, καλούν σε πολιτική ανατροπή. Τι είδους; Πανεθνική, δηλώνουν, αποκαλύπτοντας ότι σχεδιάζουν μια νέα υποταγή των εργατών στο όνομα του έθνους. Κάθε φορά που η αστική τάξη έχει ζόρια επικαλείται το έθνος. Το «ρίσκο αλλαγής», στο οποίο καλούν περιέχει μια βεβαιότητα: Οτι δε θα θιγούν τα κέρδη των καπιταλιστών.

Η εργατική τάξη έχει μόνο ένα ρίσκο να αναλάβει. Με σημαία το «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά», να αποδείξει στην πράξη το «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

***

Το γεγονός ότι όλο και πιο ανοιχτά στις αναλύσεις στον αστικό Τύπο μιλάνε πλέον για πόλεμο όχι σε κάποιον εξωτικό προορισμό, αλλά στην ίδια την καρδιά της Ευρώπης δηλώνει το ζόρι που τραβάνε, αποδεικνύει ότι ο ελεύθερος από εργατικούς περιορισμούς κόσμος τους όχι μόνο ασφάλεια δεν παρέχει, αντίθετα στο πλαίσιο ενός εντεινόμενου ανταγωνισμού γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος.

Οι προετοιμασίες που κάνουν οι Ελληνες εφοπλιστές για την επόμενη μέρα με παραγγελίες πλοίων κατά κύριο λόγο ξηρού φορτίου είναι ενδεικτικές - πέρα από την απόδειξη της διαρκούς κερδοφορίας τους - μιας προετοιμασίας για την επόμενη μέρα. Το αν αυτή η μέρα θα είναι για τις ανάγκες κάλυψης ενός πολέμου, ή για μια αναιμική ανάκαμψη από την κρίση μένει να φανεί.

Για τους εργάτες, κρίσιμο είναι να παρακολουθούν τη συγκέντρωση του χρήματος που βγαίνει από τη δική τους δουλειά και να κάνουν όλο και πιο καθαρό ότι είναι η δική τους στοχοπροσηλωμένη πάλη αυτή και μόνο αυτή που μπορεί να ανατρέψει τα πράγματα έτσι που να φύγουν από τη μέση οι κηφήνες, να ανοίξει δρόμος για μια παραγωγική ανασυγκρότηση όπου κυρίαρχοι δε θα είναι οι στόχοι του κεφαλαίου, αλλά οι ανάγκες των ανθρώπων.

Οι αντιθέσεις που αναδεικνύονται, με αφορμή την υπόθεση «χρυσός», όπου καταστρέφονται παραγωγικές δυνατότητες χρήσιμες στο λαό, για να κερδίσει μια μερίδα του κεφαλαίου, δείχνουν παράλληλα τον άλλο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η λαϊκή πάλη: Οχι για το «έθνος» των καπιταλιστών, αλλά με σημαία τις δικές της ανάγκες.