Τι έλεγε πέρυσι ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Ολάντ;

Τι έλεγε πέρυσι ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Ολάντ;

-- Τι συμπεράσματα προκύπτουν για το λαό ύστερα από ένα χρόνο διακυβέρνησης Ολάντ στη Γαλλία;

Στις 5 Μάη έκλεισε ένας χρόνος απ' τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, που ανέδειξαν Πρόεδρο τον Φρ. Ολάντ, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης στους εδώ σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε μεγάλο τμήμα της προεκλογικής του εκστρατείας στον υποτιθέμενο «άνεμο αλλαγής» που θα φύσαγε στην Ευρώπη, αν ο Φρ. Ολάντ καθόταν στον προεδρικό θώκο. Αλλωστε, στη Γαλλία, ο ομοϊδεάτης του Μελανσόν στήριξε στο δεύτερο γύρο τον Ολάντ για να μη βγει ο Σαρκοζί και αυτό το είχε δηλώσει πριν ακόμη από τον πρώτο γύρο. Ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε ότι το ίδιο θα έκανε κι αυτός αν ήταν Γάλλος, αλλά «χωρίς αυταπάτες». Τις αυταπάτες τις φύλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ όλες για το λαό. Ελεγε ο Δ. Παπαδημούλης: «Είναι έντονο το αίτημα για ανατροπή των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού και εύχομαι να εκφραστεί και με νίκη του Ολάντ στη Γαλλία». Ο Αλ. Τσίπρας τόνιζε: «Δε γίνεται να έχει η Ελλάδα μια κυβέρνηση που έχει δεσμευτεί στο μνημόνιο, τη στιγμή που ακόμα και ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας κάνει καθαρό ότι το δημοσιονομικό σύμφωνο δε θα περάσει αν δεν αλλάξει» - «Η κινητοποίηση των ευρωπαϊκών λαών γίνεται δύναμη αλλαγής που έρχεται να γκρεμίσει τις καταστροφικές πολιτικές επιλογές του διδύμου Μέρκελ - Σαρκοζί» - «Χρειάστηκε η λαϊκή βούληση σε Ελλάδα και Γαλλία για να αμφισβητηθεί ο μονόδρομος των νεοφιλελεύθερων» - «Πράγματι, η Ευρώπη του Ιουνίου είναι διαφορετική από την Ευρώπη του Μαΐου. Το πολιτικό κλίμα έχει αλλάξει» και «υπάρχει άνεμος αλλαγής και κλίμα ανατροπής» στην ΕΕ.

Η Ρένα Δούρου αποφαινόταν το Μάρτη του 2012 για τον Φρ. Ολάντ: «Το κατά πόσο θα επαναδιαπραγματευθεί (...) θα κριθεί τελικά από το ποσοστό που θα λάβει ο υποψήφιος της ενωμένης Αριστεράς (...) Θα του δώσει τη δυνατότητα να ασκήσει αποτελεσματικότερη πίεση προς τον Ολάντ (...) Αν επαληθευθούν στην κάλπη οι δημοσκοπήσεις, αποδεικνύει πως η ενότητα μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα - μαθήματα που στη χώρα μας δεν τα έχουν πάρει ούτε το ΚΚΕ ούτε η ΔΗΜΑΡ...»! Ο Μελανσόν απέσπασε το 11%, που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε «επιτυχία». Στήριξε στο δεύτερο γύρο τον Ολάντ. Αλλά ουδεμία πίεση άσκησε για «πιο αριστερή πολιτική», όπως κορόιδευε ο ΣΥΡΙΖΑ το λαό. Οπως άλλωστε δεν είχε ασκήσει στον Ζοσπέν, του οποίου υπήρξε υπουργός. Τέτοια «ενότητα» θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να υλοποιείται απρόσκοπτα η διαχείριση της αστικής εξουσίας με το λαό στο περιθώριο. Η αγιογραφία του Ολάντ αποσκοπούσε στον εξωραϊσμό της καπιταλιστικής ΕΕ, στο παραμύθιασμα του λαού ότι μια ενδεχόμενη αλλαγή του συσχετισμού στη διαχείριση υπέρ της σοσιαλδημοκρατίας μπορεί να οδηγήσει την ΕΕ σε αλλαγή στρατηγικής, προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Αν και ήταν η σοσιαλδημοκρατία αυτή που διεκπεραίωσε το μεγαλύτερο όγκο των φιλομονοπωλιακών ανατροπών σε βάρος των εργαζομένων σε όλη την ΕΕ.

Δε χρειάστηκε ούτε χρόνος να περάσει και η προπαγάνδα τους κατέπεσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Η πρόθεση του Ολάντ να πάει κόντρα στη Γερμανία και να ζητήσει αλλαγές στο νέο «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας» φάνηκε ότι αντανακλούσε τις κλιμακούμενες αντιθέσεις στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, κύρια ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, που πασχίζουν η καθεμία για τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων, χτυπώντας όμως ενιαία τους λαούς. Ο Ολάντ εξέφρασε την προσπάθεια μερίδας της αστικής τάξης της Γαλλίας να αναβαθμίσει τη θέση της στον ανταγωνισμό με τη γερμανική αστική τάξη. Και ταυτόχρονα προώθησε απ' την πρώτη στιγμή στη χώρα του τα μέτρα - λαιμητόμο για το γαλλικό λαό, με λιτότητα, περικοπή κοινωνικών δαπανών, αντιασφαλιστικά - αντεργατικά μέτρα κ.ά., πανομοιότυπα με αυτά που κάνουν και τον ελληνικό λαό να στενάζει. Συγχρόνως και πάντα για λογαριασμό της αστικής τάξης της Γαλλίας, προσέθεσε στο βιογραφικό του και μια ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Μάλι. Η κοροϊδία που συστηματικά η σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός διαπράττουν σε βάρος του λαού έχει κοινό παρονομαστή ότι δήθεν υπάρχει περιθώριο για το λαό να ευημερήσει σε συνθήκες εξουσίας των μονοπωλίων, εντός της λυκοσυμμαχίας τους, όπου τις εξελίξεις καθορίζουν ακριβώς τα μονοπώλια και ο μεταξύ τους οξύτατος ανταγωνισμός για την πρωτοκαθεδρία σε ό,τι αφορά στα κέρδη και την ανταγωνιστικότητά τους.

Αλλαγές προς όφελος του λαού προϋποθέτουν ρήξη και σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, με τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που αυτά συνάπτουν για τα συμφέροντά τους. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας είναι οι κρίσιμοι εκείνοι παράγοντες που μπορούν να δρομολογήσουν σε εθνικό επίπεδο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας. Τότε ο λαός μπορεί να ευημερήσει, κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια, αποδεσμεύοντας τη χώρα απ' την ΕΕ και θέτοντας τον ασύλληπτο πλούτο που παράγει στην υπηρεσία των δικών του και μόνο αναγκών.