Το σφυροδρέπανο καρφώνεται στην καρδιά του κτήνους

Το σφυροδρέπανο καρφώνεται στην καρδιά του κτήνους 
 Η σημερινή μέρα σχεδόν μας υποχρεώνει σε μια ιστορική αναδρομή. Σαν σήμερα, λίγη ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 8ης προς την 9η Μαΐου 1945 (ώρα ανατολικής Ευρώπης), έπεφταν οι υπογραφές για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Ενώπιον του ρώσσου στρατάρχη Γκεόργκι Ζούκοφ, του άγγλου πτέραρχου Άρθουρ Τέντερ, του αμερικανού στρατηγού Καρλ Σπάατζ και του γάλλου στρατηγού Ζαν ντε Λάτρ ντε Τασσινύ, οι διοικητές των γερμανικών δυνάμεων (ο στρατηγός Βίλχελμ Κάιτελ, ο ναύαρχος Χανς Γκέοργκ Φρήντεμπουργκ και ο πτέραρχος Χανς Γιούργκεν Στουμπφ) υπέγραφαν την συνθηκολόγηση με την οποία τερματίστηκε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη.

 Επρόκειτο για την φυσική κατάληξη της αδυσώπητης τελικής επίθεσης των σοβιετικών, η οποία στόχευε την καρδιά του χιτλερικού κτήνους. Από τις 16 Απριλίου το Βερολίνο δεχόταν αδιάκοπο σφυροκόπημα από πυραύλους Κατιούσα και από βολές πυροβολικού. Ταυτόχρονα, η πίεση του Κόκκινου Στρατού γινόταν αφόρητη: από τον βορρά κατέβαινε το λευκορωσσικό μέτωπο υπό τον στρατάρχη Κονσταντίν Ροκοσσόφκσυ κι από τον νότο πλησίαζε το ουκρανικό μέτωπο του ήρωα του Στάλινγκραντ Βασίλυ Τσούικοφ, ενώ από το κέντρο έρχονταν καρφί ο Ζούκοφ με τον Κόνιεφ.

 Στις 21 Απριλίου, ο Χίτλερ αποφασίζει να αναλάβει προσωπικά την διεύθυνση της άμυνας του Βερολίνου. Όμως, η κατάσταση των δυνάμεών του είναι παντελώς απελπιστική. Ο φύρερ έχει στην διάθεσή του μόνο: (α) δυο ελλιπέστατες μεραρχίες γρεναδιέρων, αποτελούμενες από γάλλους εθελοντές SS, (β) μια μισοδιαλυμένη μεραρχία τεθωρακισμένων, αποτελούμενη από νορβηγούς εθελοντές SS, (γ) τα υπολείμματα μιας μεραρχίας αποτελούμενης από ισπανούς εθελοντές, (δ) οκτώ τάγματα υπερηλίκων πολιτοφυλάκων και (ε) εκατοντάδες ανεκπαίδευτα πιτσιρίκια της χιτλερικής νεολαίας. Αυτοί ήσαν όλοι κι όλοι που έπρεπε να σταματήσουν 1.285.000 σοβιετικούς στρατιώτες με 14.600 πυροβόλα και 2.130 τανκς.

 Στις 22 Απριλίου, οι σοβιετικοί μπαίνουν στο Βερολίνο. Ο Χίτλερ ελπίζει ακόμη στην νίκη και διατάσσει να επιστρέψουν στην πρωτεύουσα οι στρατιές που βρίσκονται στον Έλβα. Μόνο που αυτές οι στρατιές βρίσκονται πλέον μόνο στον χάρτη που έχει μπροστά του ο φύρερ. Οι λιγοστές γερμανικές δυνάμεις οχυρώνονται στα κτήρια της πόλης, ελπίζοντας να επαναλάβουν το θαύμα τού Στάλινγκραντ. Φρούδες ελπίδες...

 Οι μάχες μέσα στην πόλη κρατούν μία ολόκληρη εβδομάδα. Ο Στάλιν πιέζει τον Ζούκοφ να τελειώνει με τον πόλεμο ανήμερα την Πρωτομαγιά, θέλοντας να προσδώσει έναν ακόμη συμβολισμό στην ημέρα τής εργατικής γιορτής. Στις 30 Απριλίου, οι σοβιετικοί βρίσκονται στην εξώπορτα του Ράιχσταγκ και σχεδόν έξω από την Καγκελλαρία, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα. Στις 3.30' το μεσημέρι, ο Χίτλερ αυτοκτονεί. Λίγο αργότερα, οι τελευταίοι 300 εξαθλιωμένοι υπερασπιστές τού Ράιχσταγκ σηκώνουν λευκή σημαία και παραδίδονται. Στις 9.50' το ίδιο βράδυ, ο Μιχαήλ Μίνιν ανεβαίνει στην ταράτσα τού κτηρίου και υψώνει την σοβιετική σημαία.



 Συμβολικά, το κάρφωμα της σημαίας με το σφυροδρέπανο στην οροφή τού γερμανικού κοινοβουλίου ισοδυναμεί με το κάρφωμα λόγχης στην καρδιά τού ψυχορραγούντος χιτλερικού κτήνους. Δυστυχώς, το σκοτάδι δεν επέτρεπε την φωτογράφιση. Έτσι, το επόμενο πρωί, ο φωτογράφος Γεβγένυ Καλντέυ ανέθεσε σε τρεις σοβιετικούς υπαξιωματικούς να αναπαραστήσουν την στιγμή, ώστε να την απαθανατίσει. Αυτή η φωτογραφία τού Καλντέυ παραμένει ίσαμε σήμερα το σύμβολο της νίκης επί του φασισμού. Και το σφυροδρέπανο αυτής της σημαίας θα δίνει για πάντα την πλέον αποστομωτική απάντηση σε όσους προσπαθούν να εξισώσουν τον φασισμό με τον κομμουνισμό.


Λεπτομέρεια με σημασία: Η τελευταία πράξη αντίστασης των υπερασπιστών τού Βερολίνου τερματίστηκε νωρίς το απόγευμα της Πρωτομαγιάς, όταν παραδόθηκαν κι αυτοί που βρίσκονταν στον Ζωολογικό Κήπο της πόλης. Την ίδια ώρα, στο ανατολικό μέτωπο δεν υπήρχαν από καιρό γερμανικές δυνάμεις ούτε για δείγμα ενώ οι γερμανικές δυνάμεις που βρίσκονταν στα δυτικά είχαν ήδη πάψει να μάχονται και διαπραγματεύονταν την παράδοσή τους στον Αϊζενχάουερ, προκειμένου να μη πέσουν στα χέρια των σοβιετικών. Παρ' όλα αυτά, ο Στάλιν (ο "παράφρων", ο "δικτάτορας" κλπ) ούτε καν σκέφτηκε να κηρύξει την Πρωτομαγιά ως "ημέρα της νίκης", παρά την επιθυμία του! Αντιθέτως, περίμενε να φτάσουν στο Βερολίνο οι εκπρόσωποι των συμμάχων του, προκειμένου να υπογραφεί η τελική συνθηκολόγηση με όλους τους τύπους.