ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ
Η πορεία της λαϊκής πάλης θα εξαρτηθεί απ' την ισχύ του ΚΚΕ
 |
Στο φουαγιέ της αίθουσας όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση λειτουργούσε έκθεση βιβλίου της «Σύγχρονης Εποχής» όπου οι συμμετέχοντας μπορούσαν να προμηθευτούν και υλικό χρήσιμο για τη δουλειά με τους εργαζόμενους στον κλάδο.
Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την ομιλία:
«Ο κλάδος των τηλεπικοινωνιών είναι ίσως ο πιο χαρακτηριστικός, αυτή την περίοδο, που δείχνει με ποιο τρόπο εννοούν οι καπιταλιστές και οι πολιτικές δυνάμεις που τους υποστηρίζουν, την ανάπτυξη.
Τα μονοπώλια του κλάδου ισχυροποιούνται με πρώτο τον ΟΤΕ που, παρά τη μείωση του συνολικού τζίρου, ανακοίνωσε ότι το πρώτο τρίμηνο του 2013 είχε κέρδη 167 εκατομμύρια ευρώ. Για το επόμενο διάστημα ετοιμάζει νέα ανοίγματα στο τομέα της συνδρομητικής τηλεόρασης. Ταυτόχρονα, προχωράνε μέσα σε συνθήκες μεγάλου ανταγωνισμού οι συνεργασίες και διαδικασίες συνενώσεων επιχειρήσεων όπως αυτή των "Vodafone" - "Wind" κ.ά.
 |
Η ανασφάλεια και η εργοδοτική τρομοκρατία αυξάνουν για χιλιάδες εργαζόμενους. Αυτό είναι το μέλλον που επιφυλάσσουν οι κάθε λογής διαχειριστές μέσα από την υποσχόμενη ανάπτυξη και τις επενδύσεις. Δηλαδή, ανάπτυξη πάνω στην ένταση της εκμετάλλευσης, την αύξηση της απλήρωτης δουλειάς, χωρίς εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα.
Αυτός είναι ο μονόδρομος του καπιταλισμού, ανάπτυξη για τα μονοπώλια με βαρύ τίμημα για τους εργαζόμενους. Αυτής της πολιτικής υπεραμύνονται Σαμαράς και Βενιζέλος, προσπαθούν να καλλιεργήσουν αυταπάτες ότι θα υπάρξει ανάπτυξη, ότι θα γίνουν επενδύσεις και θα αντιμετωπιστούν τα λαϊκά προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταστροφολογεί σκόπιμα και ταυτόχρονα εμφανίζεται σαν καλύτερος, αποτελεσματικότερος, ικανότερος διαχειριστής. Οι δυο μαζί, ενισχύουν το παιχνίδι του αποπροσανατολισμού και του εκφοβισμού.
Απ' την κυβέρνηση προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον εργαζόμενο λαό και το λαϊκό κίνημα. Ο αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός κ. Σαμαράς μιλώντας την Κυριακή στο Πολιτικό Συμβούλιο της ΝΔ προχώρησε ένα ακόμα βήμα παραπέρα. Κατέδειξε ως εχθρούς όλους όσοι αγωνίζονται ενάντια στα βάρβαρα μέτρα που προωθεί η κυβέρνησή του. Κατέδειξε ως εχθρό το ταξικό κίνημα.
Να μην περιμένει ο λαός από διαχειριστές
Απαντάμε στην πρόκληση. Μάταια πασχίζουν. Οι απειλές τους δεν μπορούν να κρύψουν το δικό τους φόβο και τρόμο, μήπως οι εργαζόμενοι καταλάβουν ποιοι είναι οι δικοί τους εχθροί και ποιοι οι πραγματικοί τους φίλοι. Οι εργαζόμενοι τώρα έχουν περισσότερη πείρα. Δεν πρέπει να ελπίζουν ούτε στους σημερινούς, ούτε στους αυριανούς σωτήρες, να μη διαλέξουν καλύτερο διαχειριστή. Διαχειριστές διαλέγουν και δοκιμάζουν δεκαετίες τώρα, αποδεικνύονται όμως ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Η κάθε κυβέρνηση αποδεικνύεται χειρότερη από την προηγούμενη.
Το ίδιο αποδείχνεται και τώρα, στις συνθήκες της κρίσης. Τι αντιλαϊκές πολιτικές τις επεξεργάστηκαν από κοινού όσοι μας οδήγησαν στην κρίση. Τα αντιλαϊκά μέτρα τα εφαρμόζουν όσοι διαχειρίζονται την κρίση. Τα ίδια μέτρα θα εφαρμόσουν και αυτοί που θα διαχειριστούν την ανάπτυξη. Κανείς δε γλιτώνει από τη σφοδρότατη επίθεση. Τα μέτρα που προωθούνται αυτές τις μέρες δεν δικαιολογούν αυταπάτες. Τώρα ξηλώνουν μέρος και των δικών τους μηχανισμών όπως είναι η δημοτική αστυνομία. Μπροστά στο να σωθούν τα κέρδη των καπιταλιστών θυσιάζουν και τα "δικά τους παιδιά".
Υπάρχει μια βασική αιτία γι' αυτές τις πολιτικές, ένας κοινός παρανομαστής για όλες τις αστικές δυνάμεις που δεν τον ομολογούν. Η αιτία είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα έχει φτάσει στα όριά του. Ο,τι έδωσε το έδωσε. Από εδώ και πέρα μόνο βαρβαρότητα και πολέμους μπορεί να δώσει. Ούτε αυτές οι δυνάμεις που εφαρμόζουν τα μέτρα, ούτε αυτές που διαφωνούν, δεν κατονομάζουν τους πραγματικούς υπεύθυνους, ούτε ποιους εξυπηρετούν αυτές οι πολιτικές. Για τα μέτρα δεν φταίνε ούτε οι ψεύτες, ούτε οι υποτακτικοί, ούτε οι ανίκανοι, ούτε οι κλέφτες, όπως ισχυρίζονται.
Για τα μέτρα φταίνε οι εκμεταλλευτές του μόχθου του λαού, οι καπιταλιστές και το σύστημά τους. Φταίνε όλα τα πολιτικά κόμματα που υπερασπίζονται και υπηρετούν φανερά ή κρυφά αυτό το σύστημα, που τα θεμέλιά του, τα ιερά και όσια, εδράζονται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση.
Αν λοιπόν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα θέλουν να βάλουν τέρμα στα βάσανά τους μια επιλογή έχουν. Ο αγώνας τους να στραφεί ενάντια σε όλους αυτούς που υποστηρίζουν και υπηρετούν αυτό το σύστημα, που ενισχύει τα μονοπώλια και συνθλίβει το λαό. Να οικοδομήσουν και ενισχύσουν τη Λαϊκή Συμμαχία για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Αυτή είναι η μοναδική διέξοδος.
Προϋπόθεση είναι οι εργαζόμενοι να μην εξαπατηθούν με τις νέες αυταπάτες. Οι ελπίδες ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα συνοδευτεί με επιστροφή στα προηγούμενα επίπεδα δικαιωμάτων, σε μισθούς, σε ωράρια, σε συντάξεις, σε κοινωνική ασφάλιση και υγεία κ.ά. θα αποδειχθούν χίμαιρες.
Τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν και στην ανάπτυξη
Δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι πολιτικοί απατεώνες και αγύρτες από όλους όσοι υπόσχονται κάτι τέτοιο. Οι εργοδότες δε θα δώσουν αυξήσεις στους μισθούς όταν θα ανέβουν οι δουλειές τους, όπως αποδείχνεται π.χ. στον κλάδο του Τουρισμού φέτος. Ούτε το κράτος μετά την κρίση θα αυξήσει τις συντάξεις, τις παροχές στην Υγεία και στην Πρόνοια, τα μέτρα για την Παιδεία.
Τα μέτρα πάρθηκαν για να μείνουν, γιατί είναι αναγκαία για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων στη φάση της ανάπτυξης. Θα χρειαστούν σκληροί και μεγάλοι αγώνες, άλλη εξουσία, για να φύγουν και να αντικατασταθούν από πολιτικές και μέτρα που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες.
Η ανάκαμψη και η καπιταλιστική ανάπτυξη εξαρτάται και κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από την ανταγωνιστικότητα και η ανταγωνιστικότητα σε μεγάλο βαθμό από τη συνέχιση της εφαρμογής των μέτρων. Επομένως, τα μάτια και ο νους του εργαζόμενου λαού πρέπει να είναι στραμμένα στο τι του ετοιμάζουν για το αύριο. Στην ανάκαμψη και την ανάπτυξη που υπόσχονται, ως λύση, του ετοιμάζουν καθεστώς μεγάλης ανεργίας, δουλειάς χωρίς δικαιώματα για όσους βρίσκουν, φτώχειας και εξαθλίωσης χωρίς παροχές υγείας, δυνατότητες σπουδών, κάλυψης άλλων κοινωνικών αναγκών, ένταση της εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, στα πρότυπα της Βραζιλίας και της Τουρκίας. Σχεδιάζουν να δίνουν ένα φτωχό μεροκάματο και ένα συσσίτιο και να το παρουσιάζουν σαν κατάκτηση.
Οι εργαζόμενοι δε θα μπορούν να ξεχωρίσουν πού βρίσκεται η μεγαλύτερη βαρβαρότητα: στη φάση της κρίσης ή στη φάση της ανάπτυξης.
Οι εξελίξεις αυτές είναι μονόδρομος για τα αστικά κόμματα, τις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται το σύστημα, γιατί επιβάλλονται από τους αμείλικτους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας. Οσο κριτήριο της οικονομίας και της ανάπτυξης θα 'ναι το κέρδος των καπιταλιστών δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Οποιος και να είναι ο διαχειριστής δεξιός, κεντρώος ή αριστερός, ακόμα και κομμουνιστής, δεν πρόκειται να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Οποιο μείγμα διαχειριστικής πολιτικής κι αν επιλεγεί, η πραγματική θέση των εργαζομένων δε θα αλλάξει.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι της Βραζιλίας, χώρας που μετά την κρίση βρέθηκε σχεδόν στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, στην 6η θέση της κατάταξης αλλά η εξαθλίωση για τα λαϊκά στρώματα μεγάλωσε. Χώρα με κυβέρνηση της κεντροαριστεράς, με τη συμμετοχή του ΚΚ Βραζιλίας, χώρα που μέχρι πριν λίγο καιρό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τη θεωρούσε πρότυπο.
Είναι το παράδειγμα της Κύπρου με τη συμμετοχή του ΑΚΕΛ στη κυβέρνηση και μάλιστα στη θέση του προέδρου και τα αποτελέσματα που όλοι βλέπουμε. Είναι η Τουρκία με τους μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης και τα εκατομμύρια των φτωχών, των ανέργων, των μεγάλων κοινωνικών αντιθέσεων.
Αναξιόπιστος, αφερέγγυος ο ΣΥΡΙΖΑ
Αύριο (σ.σ. σήμερα) αρχίζει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι συνέδριο που βασικό του στόχο θα έχει την επεξεργασία της γραμμής εξαπάτησης και ενσωμάτωσης του λαού στα πλαίσια του συστήματος. Ο εργαζόμενος λαός δεν έχει τίποτα το καλό να περιμένει από το συνέδριο ενός κόμματος που έχει στόχο να διαχειριστεί το σύστημα. Να μην πιστέψει καμία απ' τις εξαγγελίες του για ρήξεις, για ανατροπές, ακόμα και για σοσιαλισμό, καμία από τις δημαγωγικές κορόνες κατά της κυβέρνησης. Κριτήριο δεν είναι τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Κριτήριο είναι αυτά που λέει μπροστά στους βιομηχάνους για υγιή επιχειρηματικότητα κ.ά., κριτήριο είναι οι κωλοτούμπες που κάνει για τα μνημόνια που απ' την κατάργηση έχει φτάσει στη διαπραγμάτευση.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν ως βασικά κριτήρια όσα αναφέραμε παραπάνω αλλά και επιπρόσθετα για το ΣΥΡΙΖΑ:
- Οτι είναι κόμμα αναξιόπιστο και αφερέγγυο σε όλα τα ζητήματα. Ιδιαίτερα όσοι αισθάνονται αριστεροί πρέπει να τους σηκώνεται η τρίχα με όσα βλέπουν και ακούνε. Η προσδοκία "ό,τι και να 'ναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δε θα είναι σαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ" θα διαψευσθεί γιατί η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εάν βρεθεί στην κυβέρνηση, είναι καταδικασμένος να αποδειχτεί χειρότερος απ' τους σημερινούς διαχειριστές. Μόνο και μόνο ότι θα διαψεύσει και θα απογοητεύσει σε σύντομο χρονικό διάστημα όσους τον στηρίζουν θα είναι μεγάλο πλήγμα για το λαϊκό κίνημα, όπως έγινε στη Γαλλία, στην Ιταλία κ.ά.
- Σήμερα θέτουμε ορισμένα ακόμα ζητήματα στην κρίση σας, στην κρίση του κάθε εργαζόμενου, του κάθε ανθρώπου καλής θέλησης.
Γιατί ο Τσίπρας ρίχνει τώρα το σύνθημα να φύγει η αντιδημοκρατική κυβέρνηση της δεξιάς, η κυβέρνηση των μνημονίων και ταυτόχρονα θολώνει όλο και περισσότερο, σκόπιμα, το τι θα κάνει όταν έρθει στην κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνειδητά αποσπά την αντιδημοκρατική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης από τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί, από την οικονομική της πολιτική. Το κάνει γιατί θέλει να αξιοποιήσει, να εκμεταλλευτεί την ευαισθησία τμήματος του ελληνικού λαού στα ζητήματα δημοκρατίας και ταυτόχρονα να μεταφέρει τη συζήτηση από τα ζητήματα της οικονομίας στα ζητήματα της δημοκρατίας. Γιατί θέλει να κρύψει ότι και η δική του πολιτική είναι πολιτική διαχείρισης του συστήματος. Πάει λοιπόν σκόπιμα τη συζήτηση εκεί που τον βολεύει τώρα για να εξυπηρετήσει τις εκλογικές του σκοπιμότητες.
Θέλει κίνημα στα μέτρα της διαχειριστικής του πολιτικής
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κόπτεται για το "ακηδεμόνευτο" και "αυτόνομο" κίνημα, τώρα μπροστά στη διεκδίκηση της κυβέρνησης, τα δίνει όλα. Γι' αυτό όλο και πιο συχνά και πιο χοντροκομμένα δεν αφήνουν αγώνα εργαζομένων που να μην προσπαθούν να τον καπηλευτούν. Εμφανίζονται συστηματικά παντού, από τις κινητοποιήσεις στον "Κατσέλη", από τις κινητοποιήσεις στο νοσοκομείο Λοιμωδών, από τις κινητοποιήσεις στο νοσοκομείο Πατησίων και παντού, ενώ είναι κινητοποιήσεις συνδικάτων αυτοί προσπαθούν να τις εκμεταλλευτούν για εκλογικές σκοπιμότητες. Κρύβοντας τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων. Σπέρνουν σύγχυση, αποπροσανατολίζουν.
Για παράδειγμα, την αίτηση πτώχευσης της επιχείρησης "Κατσέλη" που ανήκει στον όμιλο "Γολιάθ" της οικογένειας Δαβίδ την εξηγούν με το γελοίο επιχείρημα της "ανίκανης διοίκησης". Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα κάνει αυτά τυχαία. Τα κάνει γιατί θέλει ένα κίνημα κομμένο και ραμμένο στη διαχειριστική του πολιτική.
Για το σκοπό αυτό συνδυάζει μια οπορτουνιστική και τυχοδιωκτική τακτική. Οταν τους βολεύει για να χτυπήσουν το ταξικό κίνημα χρησιμοποιούν το "αυτόνομο" και "ακηδεμόνευτο κίνημα". Τώρα παίρνοντας υπόψη τη μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια και τη φθορά της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, θυμήθηκαν την "ανασύνταξη", προσπαθώντας να θολώσουν το πραγματικό ταξικό περιεχόμενο της ταξικής ανασύνταξης του κινήματος. Προσπαθούν να κρύψουν τις πραγματικές τους επιδιώξεις με μεγάλα και κούφια λόγια για αγωνιστικά και ταξικά συνδικάτα που δεν τα πιστεύουν. Στην πραγματικότητα, επιχειρούν να διαμορφώσουν άλλο πόλο, με ομοσπονδίες και συνδικάτα, με τη συμμετοχή αμαρτωλών εργατοπατέρων, προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ, τύπου Κολλά, καθώς και γνωστών και μη εξαιρετέων συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο γνωστός Βασιλόπουλος. Με στόχο να προετοιμασθεί η νέα βάρδια των εργατοπατέρων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Για το σκοπό αυτό συνδυάζουν όλες τις μεθόδους που υπονομεύουν το κίνημα. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Υποστηρίζουν απεργίες στο ποδάρι, απεργίες διαρκείας και την ίδια ώρα τα στελέχη τους πρωτοστατούν στην απεργοσπασία, όπως στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, στην απεργία αλληλεγγύης στην ΕΡΤ κ.ά.
Αξιοποιούν όλα τα μέσα, από τις νοθείες στις αρχαιρεσίες, απ' τη συνεργασία με την εργοδοσία, έχουν σταθερό και μόνιμο μέτωπο ενάντια στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.
Θέλουν το ΚΚΕ νεροκουβαλητή στην πολιτική τους
Τώρα τελευταία ακούγεται όλο και πιο συχνά από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλους καλοπροαίρετους ανθρώπους: "Τώρα όλοι μαζί και το ΚΚΕ. Εχουμε διαφορές αλλά δεν πάει άλλο η κατάσταση. Το ΚΚΕ με τις θέσεις του και τη συνέπειά του αποτελεί εγγύηση τόσο στο κίνημα όσο και σε μια κυβέρνηση της αριστεράς". Με όλα αυτά τα δήθεν αφελή και πονηρά επιχειρούν να πλαγιοκοπήσουν και να πλήξουν το ΚΚΕ με αυτό το ψευτο - επιχείρημα.
Το ΚΚΕ δεν το θέλουν για εγγυητή. Το θέλουν για νεροκουβαλητή στη δική τους πολιτική. Το θέλουν συνένοχο και συνυπεύθυνο για να εξαπατηθεί και χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα. Για να βάλει πλάτη να ξεπεράσει η αστική τάξη την κρίση της. Για να αξιοποιήσουν το κύρος του για να εξαπατηθεί ο λαός. Να χτυπηθεί ύπουλα το κίνημα.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν το λέει αυτό περί "ενότητας" υποκρίνεται γιατί, την ίδια ώρα, δε θέλει να βλέπει το ΚΚΕ ούτε ζωγραφιστό. Μην ξεχνάει κανείς πώς στολίζουν το ηρωικό ΚΚΕ: "Αυτιστικό απολίθωμα", "παρωχημένο", "δογματικό" κ.ά.
Επικαλούνται όμως την ενότητα γιατί θέλουν να ψαρεύουν σε θολά νερά αγνούς αγωνιστές. Γι' αυτούς τους λόγους δε μένουνε εκεί. Αφού γνωρίζουν, εκ των προτέρων, την, από θέσεις αρχών, αρνητική απάντηση του Κόμματος, την υποκριτική τους έκκληση για ενότητα τη συμπληρώνουν με την απειλή, ότι εάν το ΚΚΕ δεν πάει μαζί τους θα το πληρώσει, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ αναλαμβάνει ιστορικές ευθύνες, πρέπει να απομονωθεί και να συρρικνωθεί το ΚΚΕ για να υποχρεωθεί να αλλάξει πολιτική.
Αποκαλύπτουν έτσι τους πραγματικούς τους στόχους που είναι "ή θα ενσωματωθείτε στην πολιτική διαχείρισης ή θα εξαφανιστείτε".
Ομως, στο ΚΚΕ δεν πιάνουν απειλές και εκβιασμοί. Γιατί το ΚΚΕ έχει ιστορία 95 χρόνων. Σ' αυτή τη μακρόχρονη ιστορική διαδρομή έχει βγάλει βαθιά συμπεράσματα, έχει βγάλει διδάγματα. Συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο και τον οπορτουνισμό δεν πρόκειται να κάνει, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν προδοσία για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα. Γιατί το ΚΚΕ αποτελεί εγγύηση για το λαό, για τους αγώνες και τα συμφέροντά του, όχι για το σύστημα και τους οπορτουνιστές. Είναι εγγύηση γιατί, τώρα, σε άλλη μία δύσκολη καμπή της ιστορίας, δε συμβιβάζεται, δε βάζει πλάτη στην αστική τάξη και τους διαχειριστές της.
Είναι εγγύηση γιατί έχει δικαιωθεί στις προβλέψεις του με οδηγό την ιδεολογία του. Θα δικαιωθεί και αυτή τη φορά για τις προβλέψεις και τη στάση του κόντρα σε εχθρούς και "φίλους".
Οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στο δικό τους Κόμμα και στις επιλογές του, να συνεχίζουν να το στηρίζουν σταθερά και αταλάντευτα γιατί η πορεία της λαϊκής πάλης θα εξαρτηθεί από το πόσο ισχυρό θα είναι το ΚΚΕ και όχι από το ποιος διαχειριστής θα βρίσκεται στην κυβέρνηση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου