Χτυπάνε στην ταράτσα τον Ηλία

Χτυπάνε στην ταράτσα τον Ηλία

Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο φασισμό

Τελικά πέρασε η 28^η σεπτέμβρη κι αντί για πραξικόπημα μας προέκυψε ο θρίαμβος της (αστικής) δημοκρατίας, που δε γνωρίζει αδιέξοδα (αν κι εμείς ακόμα ψάχνουμε το δρόμο για την έξοδο) κι ένα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο, με αντιφασίστες αρχηγούς το σαμαρά και το βορίδη και τηλεοπτικούς αστέρες σαν τον πρετεντέρη και το αχτύπητο δίδυμο του σκάι. Ο αστικός κόσμος ζήλεψε τελικά την προηγούμενη μέρα, την 27^η σεπτέμβρη, με την επέτειο ίδρυσης του εαμ κι είπε να φέρει στα μέτρα του τον αντιφασιστικό αγώνα, σαν καρικατούρα. Ενώ ο ‘πολιτικός’ μαλέλης βγήκε στο κανάλι που διευθύνει (σκάι) για να μας θυμίσει τη συμμαχία του αστού τσώρτσιλ με το στάλιν, καθώς και τη ρήση του φλωράκη (;!) –τάδε έφη σταμάτης- «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα»! Ηλιού φαεινότερον πως πέρασε ξώφαλτσα και δεν ακούμπησε από την αριστερά στα νιάτα του.

Θα μας ταράξουν στον αντιφασισμό δηλ, καταπώς φαίνεται. Και το όλο (πολιτικό) σκηνικό καθίσταται τόσο φαιδρό, που καταλήγει να είναι η χαρά της ατάκας και των τουιτεράδων. Ο βορίδης κάνει πως δε θυμάται το μιχαλολιάκο στην επεν και δίνει μαθήματα δημοκρατίας μαζί με άλλες τηλεκλώσσες που εκκόλαψαν με ζήλο τα φασιστικά (χρυσά) αυγά. Το έθνος του μπόμπολα κυκλοφορεί καθημερινά με αντίφα σηματάκι «σιγά μη φοβηθώ» και τη βγαίνει από τα αριστερά στο δελαστίκ του ναρ. Οι αρχές εξέδωσαν ένταλμα σύλληψης για βουλευτές και στελέχη της χρυσής αυγής, που ήταν ενημερωμένοι και τους περίμεναν. Σκέψου όμως την έκπληξή τους, να τους συλλαμβάνουν σύντροφοι και ομοϊδεάτες τους από την ελας. Οι συλληφθέντες οδηγούνται στη γαδα. Χτυπάνε στην ταράτσα τον ηλία..! Αλλά ό,τι δεν τον σκοτώνει, τον κάνει πιο φασισμό. Ενώ η χρυσή αυγή σκοτώνει εργάτες και μετανάστες, για να κάνει πιο δυνατό το σύστημα που τη γέννησε.

Απέξω μαζεμένοι ματάδες κι αστυνομικοί ρεπόρτερ, μοιάζουν με συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες. Τα κανάλια είναι η τελευταία ελπίδα για τους φασίστες να γίνουν ξανά συμπαθείς ή «ήρωες». Αλλά ο μέσος, τυπικός χρυσαυγίτης οπαδός είναι θρασύδειλος τραμπούκος, που λουφάζει χεσμένος στην τρύπα του, αφήνοντας μόνους τους αρχηγούς του να σαπίσουν –γι’ αυτό και δε μαζεύτηκαν παρά μερικές εκατοντάδες στην ευελπίδων. Στο νταηλίκι ενωμένοι, στη φυλάκα χωριστά. Κι αν τους στείλουν στη φυλακή ο μιχαλολιάκος θα ‘χει όλο τον καιρό να γράψει το δικό του αγώνα, σα μανιφέστο και να ελπίζει ότι μια μέρα θα αναγνωριστεί σαν τον ιδεολογικό του φύρερ. Η χρυσή αυγή πάτησε στο φόβο μας κι οργάνωσε επιθετικά τους θρασύδειλους. Η κότα του συστήματος έκανε τα χρυσά αυγά και τα χρυσά αυγά τις κότες.

Το κράτος διαλύει το παρακράτος και το λατρεμένο σεκ πανηγυρίζει για τη «νίκη του κινήματος». Ενώ κάποιοι σύντροφοί τους στην ανταρσύα βλέπουν κινήσεις αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, πάνω που η κυβέρνηση ήταν ετοιμόρροπη εξαιτίας της απεργίας των εκπαιδευτικών.

Όλα αυτά θα ήταν άκρως κωμικά αν δεν ήταν στην πραγματικότητα κωμικοτραγικά κι επικίνδυνα. Ακόμα κι αστοί συνταγματολόγοι, όπως ο αλιβιζάτος προχτές στο μέγκα κ.ά., ανησυχούν για την εφαρμογή του νομικού πλαισίου και παραδέχονται ανοιχτά πως η νεότερη ιστορία της χώρας δε μας αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, ενάντια σε ποιον χώρο και ποια πολιτική δύναμη θα στραφεί στη συνέχεια.

Ενώ πολλοί σφοι παρακολουθούν με απαισιόδοξη αμηχανία την «επίδειξη πυγμής» της δημοκρατίας και την κυβέρνηση να φέρνει την μπάλα στο δικό της γήπεδο, στο πεδίο των «δημοκρατικών εξελίξεων», για να τη στείλει στην κερκίδα και να χτίσει αέρα εκλογικής νίκης εν όψει των νέων πακέτων μέτρων που θα έρθουν. Κι αναρωτιούνται μήπως χάσαμε το παιχνίδι σε αυτή τη φάση κι έχουν αντιστραφεί τα κόζια.

Λες τελικά ο δελαστίκ να είχε δίκο; Όχι, σε καμία περίπτωση. Ίσως να ήξερε όμως εκ των έσω κάτι παραπάνω για την πολιτική αξιοποίηση της δολοφονίας και προσπαθούσε να το αποτρέψει με τόσο ανόητο και άγαρμπο τρόπο –παρουσιάζοντας κατ’ ουσίαν την υπόθεση ως προβοκάτσια κατά της χρυσής αυγής. Κι αν είναι έτσι, μπορούμε να αρχίσουμε και εμείς τα νομικά ερωτήματα. Ποιος ωφελείται άραγε από το άρθρο του δελαστικ; Ποιος πολιτικός ή επιχειρηματικός κύκλος του το υπαγόρευσε –γιατί προφανώς ο δελαστίκ δεν είναι τόσο αφελής για να γράφει αυθόρμητα τέτοιες ανοησίες;

Είναι όντως δύσκολο να πιστέψει κανείς πως ο αστικός κόσμος αγνοούσε το πραγματικό ποιόν της χρυσής αυγής κι ανακάλυψε ξαφνικά τον τροχό μαζεύοντας τόσα στοιχεία σε λίγα μόλις 24ωρα. Κι αυτό εγείρει αναπόφευκτα το ερώτημα «γιατί τώρα»; Και με ποιο σκοπό;

Η κυβέρνηση κεφαλαιοποιεί ποικιλότροπα την ευκαιρία που της παρουσιάζεται. Αφήνει για λίγο στην άκρη τη θεωρία των άκρων, μέχρι να την ξαναχρειαστεί στο άμεσο μέλλον, και φτιάχνει ένα καινούριο δίπολο, πολώνοντας το κλίμα γύρω από το ψευδοδίλημμα φασισμός-συνταγματικό τόξο. Φοράει τη δημοκρατική της μπέρτα και σπεύδει να σώσει την «καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ» στο ρόλο της λόις λέιν, από τα χέρια των ‘κακών’ που η ίδια έθρεψε. Με άλλα λόγια φτιάχνει μια δική της βολική εκδοχή της θεωρίας των άκρων, κρατώντας για τον εαυτό της το ρόλο του υπερ-ήρωα και βάζοντας ίσως την εναπομείνασα ‘σοβαρή χρυσή αυγή’ για να την ξαναφέρει μελλοντικά στο προσκήνιο με αυτή ή κάποια άλλη μορφή.

Αλλά ας επιστρέψουμε στον αρχικό παραλληλισμό του μαλέλη για την αντιφασιστική συμμαχία τσώρτσιλ και στάλιν. Αυτό που ξέχασε να μας πει ο σταμάτης ήταν ποιοι ακριβώς άφησαν το ναζισμό να θεριέψει (πολιτική κατευνασμού, συμφωνία μονάχου, κτλ) και έστρεψαν την πολεμική μηχανή του εναντίον των σοβιετικών, για να συνεχίσουμε τον ιστορικό παραλληλισμό με τη σημερινή κατάσταση. Ξέχασε επίσης να μας πει ποιοι σήκωσαν ανισομερώς το βάρος του αντιφασιστικού αγώνα συντρίβοντας το ναζισμό στη φωλιά του και πότε ακριβώς άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο οι δυτικοί (βλέπε συνταγματικό τόξο) για να μην ξεφύγει η κατάσταση από τα χέρια τους και να μην αφήσουν όλη τη δόξα στους σοβιετικούς. Κι αμέλησε να μας πει τι απέγιναν οι ηττημένοι ναζί στη δυτική γερμανία και ποια ήταν η κατάληξη της αντιφασιστικής συμμαχίας με τον περιβόητο λόγο του τσώρτσιλ για το «σιδηρούν παραπέτασμα».

Αυτό που πρωτίστως δεν πρέπει να ξεχάσουμε, σε αντίθεση με την επιλεκτική μνήμη του μαλέλη, είναι η πολύτιμη παρακαταθήκη του μπρεχτ, ότι ο φασισμός είναι ο πιο απροκάλυπτος καπιταλισμός. Και μόνο αν τον αντιμετωπίσουμε ως τέτοιο μπορούμε να τον τσακίσουμε, μαζί με τα αίτια που το γεννάνε.

Ό,τι δε στρέφεται ενάντια στην καρδιά του φασισμού, τον κάνει πιο δυνατό. Και ό,τι δε βάζει στο στόχαστρο τον κόσμο της εκμετάλλευσης κι αυτό το σύστημα, το κάνει πιο φασισμό..