Σταλινικοί και μενσεβίκοι
…η γη αυτή δε σας ανήκει
Ανασκόπηση της εβδομάδας
Παίρνοντας σκυτάλη από τη νέα στήλη του κυριακάτικου ρίζου με την ανασκόπηση των γεγονότων, συνεχίζουμε από εκεί που το άφησε, με μια ενδεικτική σταχυολόγηση χαρακτηριστικών στιγμών της εβδομάδας που φτάνει στο τέλος της.
Υπάρχει μια άποψη πως το κκε είναι σαν την ήβη και το σλόγκαν της διαφήμισης: ο καθένας κρύβει λίγο μέσα του. Κατά βάθος δηλ πολύς κόσμος είναι κουκουέ χωρίς να το ξέρει κι είναι απλώς θέμα χρόνου να το ανακαλύψει. Ως τότε φαίνεται μόνο σε κάποια πράγματα που λέει ή κάνει ασυνείδητα, με μια ιδιότυπη πρωτοπόρα ασυνειδησία. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις πως υπάρχουν τόσοι σταλινικοί γύρω μας το τελευταίο διάστημα να κυριαρχούν στα κοινά και την πολιτική ζωή της χώρας;
Από την κουμουνδούρου ως την παιανία όλη η αττική γη μια σοβιετία.
Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη που κάνει λόγο για ιδεολογική ηγεμονία του τροτσκισμού στο δημόσιο λόγο -πέρα από το κκε (που ως γνωστόν κάνει τροτσκιστική στροφή στην καριέρα του, ενώ πριν έκανε νέο-σταλινική στροφή και τώρα ετοιμάζεται να μπει στην παραμπόλικα της μόντζα για να ‘ρθει το τέλος). Μόνο οι τροτσκιστές έχουν το χάρισμα να ανακαλύπτουν παντού σταλινικό δάχτυλο.
Σταλινικό έλεγαν το νικήτα (δεν ξεγελιούνται αυτοί με το εικοστό συνέδριο), σταλινικό καθεστώς τη σοβιετία επί μπρέζνιεφ, σταλινικοί ήταν και όσοι διαφωνούσαν με τους ρυθμούς της περεστρόικα και εμπόδιζαν την «αντιγραφειοκρατική επανάσταση ενάντια στο σταλινικό θερμιδώρ» όπως είχαν γράψει κάποια φωτεινά τροτσκιστικά μυαλά εκείνη την εποχή. Τόσους σταλινικούς από τη γκλάσνοστ είχαμε να δούμε…
Συν τοις άλλοις οι τροτσκιστές έχουν ένα ακόμα συγκριτικό πλεονέκτημα, γιατί πιάνονταν από το παλιό σύνθημα «οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μία χώρα» -στο οποίο βάζουν πονηρά το «μόνο» [μία], σα να μιλάμε για μια (φρ)ουτοπία. Και εγώ με τη σειρά μου προσθέτω πως δε μιλάμε για μια τυχαία, οποιαδήποτε χώρα, αλλά για τη ρωσία που καταλάμβανε το ένα έκτο της υφηλίου και είχε πλούσιο υπέδαφος. (Μόνο) μία αλλά λέων –όχι όμως τρότσκι.
Οι τροτσκιστές λοιπόν πιάνονταν από αυτό το σύνθημα, για να εξισώσουν τους σταλινικούς με τους μενσεβίκους (τρέχα γύρευε πώς, αλλά ας μείνουμε με αυτό το κρατούμενο της ταύτισης). Με τον ίδιο περίπου τρόπο (από την ανάποδη) που εξισώνουν τα νέα πχ τους σύγχρονους μενσεβίκους με το σφο με το μουστάκι.
Έχει δηλ ο αλέξης τις ικανότητες και το εκτόπισμα του στάλιν; Πολύ θα το ‘θελε… Έχει όμως το λαφαζάνη για «αριστερή αντιπολίτευση» της εποχής μας. Με την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τραγωδία μαζί.
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως το συγκρότημα λαμπράκη βάζει στο στόχαστρο τον αλέξη και τον τσουβαλιάζει με το στάλιν, για να του πλήξει το προφίλ του ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης, που γίνεται βορά στις «νεοσταλινικές ύαινες» που τον περιστοιχίζουν στο κόμμα του.
Στην πραγματικότητα η σκοπιμότητα της ταύτισης έχει τον ακριβώς αντίθετο στόχο. Να ταυτίσει στις συνειδήσεις μας το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και την κομμουνιστική προοπτική γενικότερα με τις κωλοτούμπες και το νερόβραστο πολιτικό λόγο του σύριζα, για να έχει μια σοσιαλδημοκρατική εφεδρεία ενσωμάτωσης της διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας.
Το ρεπορτάζ του δολ συνεχίζει λέγοντας πως ο αλέξης τρέφει μεγάλη εκτίμηση μεταξύ άλλων για τη σκέψη του μάο, το λένιν, τον τσε (πριν μας προσγειώσει με ρούζβελτ). Εντάξει αυτός μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει, σα να διαλέγει απ’ τον μπουφέ της ιστορίας το αγαπημένο του ποτό ή ξέρω 'γω μια μάρκα απορρυπαντικού. Το θέμα είναι τι άποψη θα είχαν αυτοί για τον αλέξη, αν μπορούσαν υποθετικά να το γνωρίσουν, κι αν θα ήταν αμοιβαία αυτή η εκτίμηση.
Κι ο τσώρτσιλ εξάλλου θαύμαζε το σύντροφο με το μουστάκι και τις ικανότητές του, αλλά δύσκολα θα τον κατατάσσαμε στους σταλινικούς για αυτό το λόγο.
Δηλ εμείς αποδεχόμαστε τον όρο; Όχι ακριβώς, γιατί το θεωρούμε κάπως αντι-επιστημονικό. Σε τι συνίσταται δηλ ο σταλινισμός ως έννοια, για να ορίσουμε αντίστοιχα και το σταλινικό; Είναι τιμή μας όμως να μας αποκαλεί έτσι ο αντίπαλος και να μας το απευθύνει σα ρετσινιά, γιατί υπερασπιζόμαστε την προσφορά του στάλιν, που στοιχειώνει ακόμα τον ύπνο της αστικής τάξης.
Θυμάμαι επίσης μια φράση του πετρόπουλου, που ήταν καλεσμένος της ελληνοφρένειας να μιλήσει για το ζαχαριάδη και είπε πως εκείνα τα χρόνια όλοι ήταν (ή όλοι θα ήμασταν) σταλινικοί.
Και όλοι ήταν –ή τουλάχιστον δήλωναν- κομμουνιστές. Ακόμα κι ο νικήτας.
Σήμερα που τα κόζια έχουν αλλάξει κι επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία, οι κόκκινες προβιές είναι περιττές και όλοι είναι αντικομμουνιστές ως το μεδούλι –και για αυτό ακριβώς αντισταλινικοί. Σήμερα «ρετσινιά» δεν είναι μόνο να είσαι σταλινικός, αλλά και (κολλημένος, παρωχημένος) κομμουνιστής. Κι οι πιο πολλοί εξ αυτών έχουν γίνει ιδρυτικά μέλη σε αυτό ακριβώς το κλαμπ που λέει πως ήθελε να αποφύγει ο παύλος χρήμας: των πρώην κομμουνιστών που έγιναν κομμουνιστές.
Αυτοί συνήθως γίνονται κι οι χειρότεροι αντικομμουνιστές. Κι είναι σαφώς περισσότεροι από όσους πέρασαν αντίστροφα το ρουβίκωνα κι ήρθαν στο δικό μας στρατόπεδο, ιδίως αφότου ερρίφθη ο κύβος και το τείχος του βερολίνου. (Τώρα πλέον η μόνη θεαματική απόδραση είναι κάθε τόσο, όταν περνάει κάποιος το τείχος της αστικής σκέψης και συστρατεύεται με τους κομμουνιστές).
Τέτοια πρέπει να ήταν κι η περίπτωση του δημοσιογράφου χρήστου θεοχαράτου, που έφυγε μες στη βδομάδα και είχε κατέβει υποψήφιος –μία και μοναδική φορά αν δεν κάνω λάθος- με το κόμμα στις εκλογές του 93’, την πιο δύσκολη κατά τη γνώμη μου εκλογική αναμέτρηση από τη μεταπολίτευση, όπου μετρούσαμε το ποσοστό και τους πραγματικούς φίλους στα δάχτυλα του ενός χεριού, μετά την κρίση του 91’. Εκεί που επιβεβαιώθηκε και η λαϊκή θυμοσοφία: άμα έχεις τέτοιους (πρώην) συντρόφους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς…
Ο θεοχαράτος άφησε πίσω του παρακαταθήκη τη δίτομη βιογραφία του χαρίλαου, που μπορεί να τη βρει κανείς πια σε πολύ προσιτή τιμή κι αποτελεί ένα πολύτιμο βοήθημα εν όψει και της διαδικασίας συγγραφής του τρίτου τόμου του δοκιμίου για την περίοδο από το 68’ ως το 91’. Ιδίως τώρα που οι κουρήδες και ο δολ, που χυδαιολογούσαν για τα κότερα του χαρίλαου, θυμήθηκαν να τους πιάσει ο πόνος για… την αποκαθήλωση του φλωράκη από τον περισσό. Παινεύουν αυτούς που πέθαναν, για να θάψουν τους ζωντανούς, όπως είχε πει κάποτε κι ο καπετάν-γιώτης.
Τη ίδια στιγμή η αεκ ετοιμάζεται να αποκτήσει ξανά δικό της γήπεδο, με το μελισσανίδη να χτίζει την επιχειρηματική του εξόρμηση πάνω στην αγιά-σοφιά και τα όνειρα των αεκτζήδων. Γι’ αυτό και οι κολαούζοι του τίγρη θέλουν να παρουσιάσουν μια εικόνα παλλαϊκού ενθουσιασμού κι ομοψυχίας σε όλο το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, χωρίς λακεδαιμόνιους να την χαλάνε.
Σε όλο; Όχι. Γιατί μια ηρωική δημοτική παράταξη, περιστοιχισμένη από νενέκους και κερκόπορτες, συνεχίζει να αντιστέκεται και να τους χαλά τη μανέστρα, με τα ενοχλητικά ερωτήματα που βάζει για το γήπεδο –έχοντας υπόψη και το αρνητικό προηγούμενο με το καραϊσκάκη. Και γίνεται στόχος του δημοσιογραφικού εσμού και μιας χυδαίας επίθεσης, με ελεεινά κείμενα σε αθλητικές ιστοσελίδες και μμε –σαν αυτό, καλή ώρα, που εύχεται ολόψυχα τη διάλυση του κόμματος.
Αν όλα αυτά γίνονταν στη σοβιετία βέβαια, η ομοψυχία –πλην λακεδαιμονίων- θα βαφτιζόταν «σταλινικά ποσοστά συμφωνίας». Η αεκ θα ήταν η ομάδα του οπαπ, κατ’ αντιστοιχία της τσεσεκά, που είναι η ομάδα του στρατού –αν και ο παλιός κρατικός οπαπ είχε αναλάβει εν είδει αγαθοεργίας, την χρηματοδότηση όλων των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιριών. Και το λειτούργημα της πληρωμένης δημοσιογραφίας, με κείμενα κατά παραγγελία, θα πνίγονταν στη λογοκρισία των κομματικών οργάνων.
Χαίρε ω χαίρε ελεύθερε κόσμε, οι μελλοθάνατοι κομμουνιστές σε χαιρετούν, πριν πέσουν «στην πυρά, στην πυρά» για τις διαφωνίες τους και διαλυθούν ησύχως.
Σήμερα η εβδομάδα ολοκληρώνεται με τις εκλογές στο τεε, όπου ο σύριζα θέλει να… ανατρέψει το δικομματικό σκηνικό στους μηχανικούς. Γι’ αυτό εγκολπώνει πχ ανανήψαντες μετανοημένους πρώην πασόκους, ενώ παλιότερα είχε αναδείξει πρόεδρο του τεε τον αδερφό του αριστερού αλαβάνου, με τη στήριξη της παράταξης των νεοδημοκρατών.
Τέτοια ανατροπή από τη δευτέρα στον πρετεντέρη είχαμε να δούμε…
Μπόνους για τους απαιτητικούς αναγνώστες μια παραπομπή στο ιστολόγιο του χαρίδημου, για την ενότητα του εξωκοινοβουλίου στο τεε. Αν δεν τον έχουν λιντσάρει και αυτόν δηλαδή στο ενδιάμεσο, για τις όποιες διαφωνίες του στα του γηπέδου της αεκ.
Υγ: μετά από το νότη και την αντίφα δέσποινα, το σουξέ σύνθημα για την ενότητα της (παν)αριστεράς είναι ένα και γηπεδικό.
Όλοι μαζί, το βράδυ στη βανδή...
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
…η γη αυτή δε σας ανήκει
Ανασκόπηση της εβδομάδας
Παίρνοντας σκυτάλη από τη νέα στήλη του κυριακάτικου ρίζου με την ανασκόπηση των γεγονότων, συνεχίζουμε από εκεί που το άφησε, με μια ενδεικτική σταχυολόγηση χαρακτηριστικών στιγμών της εβδομάδας που φτάνει στο τέλος της.
Υπάρχει μια άποψη πως το κκε είναι σαν την ήβη και το σλόγκαν της διαφήμισης: ο καθένας κρύβει λίγο μέσα του. Κατά βάθος δηλ πολύς κόσμος είναι κουκουέ χωρίς να το ξέρει κι είναι απλώς θέμα χρόνου να το ανακαλύψει. Ως τότε φαίνεται μόνο σε κάποια πράγματα που λέει ή κάνει ασυνείδητα, με μια ιδιότυπη πρωτοπόρα ασυνειδησία. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις πως υπάρχουν τόσοι σταλινικοί γύρω μας το τελευταίο διάστημα να κυριαρχούν στα κοινά και την πολιτική ζωή της χώρας;
Από την κουμουνδούρου ως την παιανία όλη η αττική γη μια σοβιετία.
Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη που κάνει λόγο για ιδεολογική ηγεμονία του τροτσκισμού στο δημόσιο λόγο -πέρα από το κκε (που ως γνωστόν κάνει τροτσκιστική στροφή στην καριέρα του, ενώ πριν έκανε νέο-σταλινική στροφή και τώρα ετοιμάζεται να μπει στην παραμπόλικα της μόντζα για να ‘ρθει το τέλος). Μόνο οι τροτσκιστές έχουν το χάρισμα να ανακαλύπτουν παντού σταλινικό δάχτυλο.
Σταλινικό έλεγαν το νικήτα (δεν ξεγελιούνται αυτοί με το εικοστό συνέδριο), σταλινικό καθεστώς τη σοβιετία επί μπρέζνιεφ, σταλινικοί ήταν και όσοι διαφωνούσαν με τους ρυθμούς της περεστρόικα και εμπόδιζαν την «αντιγραφειοκρατική επανάσταση ενάντια στο σταλινικό θερμιδώρ» όπως είχαν γράψει κάποια φωτεινά τροτσκιστικά μυαλά εκείνη την εποχή. Τόσους σταλινικούς από τη γκλάσνοστ είχαμε να δούμε…
Συν τοις άλλοις οι τροτσκιστές έχουν ένα ακόμα συγκριτικό πλεονέκτημα, γιατί πιάνονταν από το παλιό σύνθημα «οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μία χώρα» -στο οποίο βάζουν πονηρά το «μόνο» [μία], σα να μιλάμε για μια (φρ)ουτοπία. Και εγώ με τη σειρά μου προσθέτω πως δε μιλάμε για μια τυχαία, οποιαδήποτε χώρα, αλλά για τη ρωσία που καταλάμβανε το ένα έκτο της υφηλίου και είχε πλούσιο υπέδαφος. (Μόνο) μία αλλά λέων –όχι όμως τρότσκι.
Οι τροτσκιστές λοιπόν πιάνονταν από αυτό το σύνθημα, για να εξισώσουν τους σταλινικούς με τους μενσεβίκους (τρέχα γύρευε πώς, αλλά ας μείνουμε με αυτό το κρατούμενο της ταύτισης). Με τον ίδιο περίπου τρόπο (από την ανάποδη) που εξισώνουν τα νέα πχ τους σύγχρονους μενσεβίκους με το σφο με το μουστάκι.
Έχει δηλ ο αλέξης τις ικανότητες και το εκτόπισμα του στάλιν; Πολύ θα το ‘θελε… Έχει όμως το λαφαζάνη για «αριστερή αντιπολίτευση» της εποχής μας. Με την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τραγωδία μαζί.
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως το συγκρότημα λαμπράκη βάζει στο στόχαστρο τον αλέξη και τον τσουβαλιάζει με το στάλιν, για να του πλήξει το προφίλ του ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης, που γίνεται βορά στις «νεοσταλινικές ύαινες» που τον περιστοιχίζουν στο κόμμα του.
Στην πραγματικότητα η σκοπιμότητα της ταύτισης έχει τον ακριβώς αντίθετο στόχο. Να ταυτίσει στις συνειδήσεις μας το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και την κομμουνιστική προοπτική γενικότερα με τις κωλοτούμπες και το νερόβραστο πολιτικό λόγο του σύριζα, για να έχει μια σοσιαλδημοκρατική εφεδρεία ενσωμάτωσης της διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας.
Το ρεπορτάζ του δολ συνεχίζει λέγοντας πως ο αλέξης τρέφει μεγάλη εκτίμηση μεταξύ άλλων για τη σκέψη του μάο, το λένιν, τον τσε (πριν μας προσγειώσει με ρούζβελτ). Εντάξει αυτός μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει, σα να διαλέγει απ’ τον μπουφέ της ιστορίας το αγαπημένο του ποτό ή ξέρω 'γω μια μάρκα απορρυπαντικού. Το θέμα είναι τι άποψη θα είχαν αυτοί για τον αλέξη, αν μπορούσαν υποθετικά να το γνωρίσουν, κι αν θα ήταν αμοιβαία αυτή η εκτίμηση.
Κι ο τσώρτσιλ εξάλλου θαύμαζε το σύντροφο με το μουστάκι και τις ικανότητές του, αλλά δύσκολα θα τον κατατάσσαμε στους σταλινικούς για αυτό το λόγο.
Δηλ εμείς αποδεχόμαστε τον όρο; Όχι ακριβώς, γιατί το θεωρούμε κάπως αντι-επιστημονικό. Σε τι συνίσταται δηλ ο σταλινισμός ως έννοια, για να ορίσουμε αντίστοιχα και το σταλινικό; Είναι τιμή μας όμως να μας αποκαλεί έτσι ο αντίπαλος και να μας το απευθύνει σα ρετσινιά, γιατί υπερασπιζόμαστε την προσφορά του στάλιν, που στοιχειώνει ακόμα τον ύπνο της αστικής τάξης.
Θυμάμαι επίσης μια φράση του πετρόπουλου, που ήταν καλεσμένος της ελληνοφρένειας να μιλήσει για το ζαχαριάδη και είπε πως εκείνα τα χρόνια όλοι ήταν (ή όλοι θα ήμασταν) σταλινικοί.
Και όλοι ήταν –ή τουλάχιστον δήλωναν- κομμουνιστές. Ακόμα κι ο νικήτας.
Σήμερα που τα κόζια έχουν αλλάξει κι επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία, οι κόκκινες προβιές είναι περιττές και όλοι είναι αντικομμουνιστές ως το μεδούλι –και για αυτό ακριβώς αντισταλινικοί. Σήμερα «ρετσινιά» δεν είναι μόνο να είσαι σταλινικός, αλλά και (κολλημένος, παρωχημένος) κομμουνιστής. Κι οι πιο πολλοί εξ αυτών έχουν γίνει ιδρυτικά μέλη σε αυτό ακριβώς το κλαμπ που λέει πως ήθελε να αποφύγει ο παύλος χρήμας: των πρώην κομμουνιστών που έγιναν κομμουνιστές.
Αυτοί συνήθως γίνονται κι οι χειρότεροι αντικομμουνιστές. Κι είναι σαφώς περισσότεροι από όσους πέρασαν αντίστροφα το ρουβίκωνα κι ήρθαν στο δικό μας στρατόπεδο, ιδίως αφότου ερρίφθη ο κύβος και το τείχος του βερολίνου. (Τώρα πλέον η μόνη θεαματική απόδραση είναι κάθε τόσο, όταν περνάει κάποιος το τείχος της αστικής σκέψης και συστρατεύεται με τους κομμουνιστές).
Τέτοια πρέπει να ήταν κι η περίπτωση του δημοσιογράφου χρήστου θεοχαράτου, που έφυγε μες στη βδομάδα και είχε κατέβει υποψήφιος –μία και μοναδική φορά αν δεν κάνω λάθος- με το κόμμα στις εκλογές του 93’, την πιο δύσκολη κατά τη γνώμη μου εκλογική αναμέτρηση από τη μεταπολίτευση, όπου μετρούσαμε το ποσοστό και τους πραγματικούς φίλους στα δάχτυλα του ενός χεριού, μετά την κρίση του 91’. Εκεί που επιβεβαιώθηκε και η λαϊκή θυμοσοφία: άμα έχεις τέτοιους (πρώην) συντρόφους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς…
Ο θεοχαράτος άφησε πίσω του παρακαταθήκη τη δίτομη βιογραφία του χαρίλαου, που μπορεί να τη βρει κανείς πια σε πολύ προσιτή τιμή κι αποτελεί ένα πολύτιμο βοήθημα εν όψει και της διαδικασίας συγγραφής του τρίτου τόμου του δοκιμίου για την περίοδο από το 68’ ως το 91’. Ιδίως τώρα που οι κουρήδες και ο δολ, που χυδαιολογούσαν για τα κότερα του χαρίλαου, θυμήθηκαν να τους πιάσει ο πόνος για… την αποκαθήλωση του φλωράκη από τον περισσό. Παινεύουν αυτούς που πέθαναν, για να θάψουν τους ζωντανούς, όπως είχε πει κάποτε κι ο καπετάν-γιώτης.
Τη ίδια στιγμή η αεκ ετοιμάζεται να αποκτήσει ξανά δικό της γήπεδο, με το μελισσανίδη να χτίζει την επιχειρηματική του εξόρμηση πάνω στην αγιά-σοφιά και τα όνειρα των αεκτζήδων. Γι’ αυτό και οι κολαούζοι του τίγρη θέλουν να παρουσιάσουν μια εικόνα παλλαϊκού ενθουσιασμού κι ομοψυχίας σε όλο το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, χωρίς λακεδαιμόνιους να την χαλάνε.
Σε όλο; Όχι. Γιατί μια ηρωική δημοτική παράταξη, περιστοιχισμένη από νενέκους και κερκόπορτες, συνεχίζει να αντιστέκεται και να τους χαλά τη μανέστρα, με τα ενοχλητικά ερωτήματα που βάζει για το γήπεδο –έχοντας υπόψη και το αρνητικό προηγούμενο με το καραϊσκάκη. Και γίνεται στόχος του δημοσιογραφικού εσμού και μιας χυδαίας επίθεσης, με ελεεινά κείμενα σε αθλητικές ιστοσελίδες και μμε –σαν αυτό, καλή ώρα, που εύχεται ολόψυχα τη διάλυση του κόμματος.
Αν όλα αυτά γίνονταν στη σοβιετία βέβαια, η ομοψυχία –πλην λακεδαιμονίων- θα βαφτιζόταν «σταλινικά ποσοστά συμφωνίας». Η αεκ θα ήταν η ομάδα του οπαπ, κατ’ αντιστοιχία της τσεσεκά, που είναι η ομάδα του στρατού –αν και ο παλιός κρατικός οπαπ είχε αναλάβει εν είδει αγαθοεργίας, την χρηματοδότηση όλων των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιριών. Και το λειτούργημα της πληρωμένης δημοσιογραφίας, με κείμενα κατά παραγγελία, θα πνίγονταν στη λογοκρισία των κομματικών οργάνων.
Χαίρε ω χαίρε ελεύθερε κόσμε, οι μελλοθάνατοι κομμουνιστές σε χαιρετούν, πριν πέσουν «στην πυρά, στην πυρά» για τις διαφωνίες τους και διαλυθούν ησύχως.
Σήμερα η εβδομάδα ολοκληρώνεται με τις εκλογές στο τεε, όπου ο σύριζα θέλει να… ανατρέψει το δικομματικό σκηνικό στους μηχανικούς. Γι’ αυτό εγκολπώνει πχ ανανήψαντες μετανοημένους πρώην πασόκους, ενώ παλιότερα είχε αναδείξει πρόεδρο του τεε τον αδερφό του αριστερού αλαβάνου, με τη στήριξη της παράταξης των νεοδημοκρατών.
Τέτοια ανατροπή από τη δευτέρα στον πρετεντέρη είχαμε να δούμε…
Μπόνους για τους απαιτητικούς αναγνώστες μια παραπομπή στο ιστολόγιο του χαρίδημου, για την ενότητα του εξωκοινοβουλίου στο τεε. Αν δεν τον έχουν λιντσάρει και αυτόν δηλαδή στο ενδιάμεσο, για τις όποιες διαφωνίες του στα του γηπέδου της αεκ.
Υγ: μετά από το νότη και την αντίφα δέσποινα, το σουξέ σύνθημα για την ενότητα της (παν)αριστεράς είναι ένα και γηπεδικό.
Όλοι μαζί, το βράδυ στη βανδή...
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου