Πού στοχεύουν;

Πού στοχεύουν;

«Είναι μια παλιά συνταγή της άκρας αριστεράς. Χιλιάδες λέξεις καταναλώνονται παγκοσμίως σε καθημερινή βάση για να καταγγείλουν κάποιοι μανιακοί ή κάποιοι διαταραγμένοι τους πραγματικούς ή τους υποτιθέμενους εχθρούς τους». Ετσι το παρουσιάζει μερίδα του αστικού Τ'υπου, εκμεταλλευόμενη και τη δήλωση της ΝΔ μετά το χτύπημα στα γραφεία της, όπου ζητούσε να καταδικαστούν «τα άκρα και οι ακρότητες, από όπου και αν προέρχονται, από την άκρα Δεξιά ή την άκρα Αριστερά». Μετά τη δήλωση, επέλεξε να σηματοδοτήσει από πού προέρχονται τέτοιες ενέργειες, μιλώντας για το ένα «άκρο», για να προσανατολίσει συγκεκριμένα τις λαϊκές συνειδήσεις, τρομοκρατώντας ότι κινδυνεύουν. Και το κάνει χωρίς να διευκρινίζει τι εννοεί «άκρα αριστερά». Γιατί η αστική προπαγάνδα τσουβαλιάζει συλλήβδην στην έννοια «αριστερά» όσους αυτοαποκαλούνται «αριστερά» και μέσα εκεί βάζει και το ΚΚΕ. Το αφήνει έτσι, «αριστερά» ή «άκρα αριστερά», γενικά και αόριστα, χωρίς να κατονομάζει, όπως βεβαίως και η δήλωση της ΝΔ. Με τη θολούρα κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους. Καθένας μπορεί να σκεφτεί οτιδήποτε σε σχέση με το ποιος κάνει τέτοιες ενέργειες. Είναι μια από τις στοχεύσεις τους.

***

Δεν είναι καινούριο ζήτημα. Οπως δεν είναι καινούριο ζήτημα, μετά από κάθε τέτοιο χτύπημα, να αναβιώνει η αστική προπαγάνδα το ζήτημα της τρομοκρατίας. Δεν είναι επίσης καινούριο ζήτημα ο συγκεκριμένος προσανατολισμός που πασχίζουν από την πρώτη στιγμή να δώσουν αφού το έχουν κάνει κατ' επανάληψη, φροντίζοντας να φορτίσουν αρνητικά τις λαϊκές συνειδήσεις με επιδίωξη την καλλιέργεια ψυχολογίας φόβου απέναντι στους ταξικούς αγώνες. Πάντα, όταν διάφοροι μηχανισμοί εκτελούσαν τέτοιες αποστολές, φρόντιζαν με τον πλέον επίσημο τρόπο να προσδώσουν σ' αυτούς ριζοσπαστική ιδεολογία, ακόμη και μαρξιστική την έχουν βαφτίσει κάποια επιτελεία, και αντικαπιταλιστική δράση. Δεν ξέρουν; Ξέρουν. Αλλά αυτή η άτιμη προπαγάνδα βολεύει πολύμορφα το σύστημα. Βασικά στην επιδίωξή του να βρίσκει μεθόδους χειραγώγησης και υποταγής του λαού σ' ένα σύστημα, η βαρβαρότητα του οποίου εξαθλιώνει λαϊκές μάζες, ενώ ταυτόχρονα ανάλογες δράσεις τέτοιων μηχανισμών, ανώδυνες για το σύστημα, είναι ένας καλός μοχλός επιβολής μέτρων της πιο άγριας κρατικής τρομοκρατίας με μεγάλες πιθανότητες να γίνει ανεκτή, ή και αποδεκτή από λαϊκές δυνάμεις. Μπορεί να υποτάσσει και ταυτόχρονα να καταπιέζει την απόλυτα δικαιολογημένη αγανάκτηση από μια πολιτική που κάνει κόλαση τη ζωή του λαού, εμποδίζοντάς την να αντιλαμβάνεται τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, να μετατρέπεται η αγανάκτηση σε συνειδητή μαζική λαϊκή αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο όνομα καταπολέμησης της τρομοκρατίας έχουν γίνει ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στις σύγχρονες συνθήκες, για μοίρασμα αγορών, για ενίσχυση γεωστρατηγικών θέσεων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών σε διάφορα σημεία του πλανήτη, ιδιαίτερα κοντά σε ενεργειακές πηγές και δρόμους μεταφοράς τους. Μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης ξεκίνησε ο πόλεμος στο Αφγανιστάν με πρόσχημα την τρομοκρατία.

Για «κάποιους μανιακούς ή κάποιους διαταραγμένους» κάνει λόγο το δημοσίευμα μιας αστικής εφημερίδας. Αλλά ταυτόχρονα όλες οι εκτιμήσεις μιλούν για «επαγγελματική ενέργεια» καλά μελετημένη από ειδικά εκπαιδευμένους εκτελεστές. Και έτσι είναι. Σκόπιμη και η αντίφαση για να κουκουλώσει το γεγονός ότι τέτοια ενέργεια δεν μπορεί να γίνει από «διαταραγμένους». Και ταυτόχρονα να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι τέτοιοι μηχανισμοί για τέτοιες ενέργειες, οργανώνονται ή χρησιμοποιούνται από φανερές και μυστικές κρατικές υπηρεσίες για τους σκοπούς των καπιταλιστών. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τζ. Μπους ήταν που ομολόγησε σχέσεις της CIA με την «Αλ Κάιντα», με επιλογή της αμερικάνικης κυβέρνησης.

***

Το ΚΚΕ καταδίκασε τις επιθέσεις των τελευταίων ημερών εναντίον κομμάτων και προσώπων. Το έχει κάνει και στο παρελθόν σε όλες τις ανάλογες ενέργειες. Με την επιστράτευση από την κυβέρνηση και μερίδα των ΜΜΕ της θεωρίας των «δύο άκρων» επιχειρούν να εξισώσουν τις ενέργειες φασιστικών και άλλων αντιδραστικών μηχανισμών, που βγαίνουν από τα σπλάχνα του δικού τους συστήματος, με τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική. Από όλους αυτούς, επανειλημμένα στο παρελθόν, έχουν χαρακτηριστεί «ακραίες» οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι συμβολικές καταλήψεις και άλλες αγωνιστικές μορφές πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Το χαρακτηρισμό «αριστερό άκρο» δίνουν και στο ταξικό εργατικό κίνημα που αντιπαλεύει τα μονοπώλια και το κεφάλαιο, διεκδικώντας λύσεις στα προβλήματα που προκαλεί και οξύνει η πολιτική ενίσχυσής τους, για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση σε όφελός τους. Εγκλήματα, όμως, όπως η δολοφονία των τριών ανθρώπων στη «Μαρφίν», που αξιοποιήθηκαν για τη συκοφάντηση και το χτύπημα του κινήματος, δεν τα έχουν εξιχνιάσει. Φαινόμενα ατομικής τρομοκρατίας το οργανωμένο εργατικό κίνημα τα έχει καταδικάσει από τη γέννησή τους ακόμη. Και αυτό το ξέρουν οι δημοσιολόγοι και τα αστικά επιτελεία.

Ολα τα παραπάνω πρέπει να σκεφτούν οι άνθρωποι του μόχθου, αντιμετωπίζοντας τέτοια φαινόμενα. Και να συνειδητοποιήσουν ότι η ολοένα και πιο μαζική αποφασιστική συμμετοχή στη δική τους οργανωμένη αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη αποτελεί τη μόνη αποτελεσματική απάντηση και στον ταξικό πόλεμο του κεφαλαίου ενάντιά τους και στην επιχείρηση τρομοκράτησής τους με την αξιοποίηση τέτοιων ενεργειών, για να τους αναγκάζουν σε αποστράτευση από τους ταξικούς αγώνες.