Καραμανλής και ΣΥΡΙΖΑ

Καραμανλής και ΣΥΡΙΖΑ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στην ομιλία του προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, διαχώρισε την πολιτική διαδρομή του αστού πολιτικού ηγέτη σε δύο φάσεις, στην πριν και τη μετά το 1974, οπότε η στρατιωτική δικτατορία του 1967 κατέρρευσε. «Το 1974 στην Ελλάδα επέστρεψε ένας άλλος Καραμανλής!», είπε ο Αλ. Τσίπρας.

Είναι τυχαίος αυτός ο διαχωρισμός; Δεν είναι καθόλου τυχαίος και έχει μεγάλη πολιτική σημασία. Γιατί αποδεικνύει και αυτός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα του συστήματος. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι τον ίδιο διαχωρισμό της καραμανλικής πορείας, τον διαχωρισμό σε «κακό» και σε «καλό» Καραμανλή, έχουν κάνει και η κυβερνώσα ΔΗΜΑΡ των μνημονίων και του λουστραρίσματος του συστήματος, καθώς και ο γνωστός σοσιαλδημοκράτης Λεωνίδας Κύρκος και άλλοι του ΠΑΣΟΚ. Ομως, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική, για όσους την αντικρίζουν από την εργατική - λαϊκή και όχι από την αστική σκοπιά. Και βέβαια στην εργατική - λαϊκή όχθη δεν βρίσκονται ο Αλ. Τσίπρας και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο σε κάποιες φρασούλες (υποκριτικές) διαφέρει από το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου.

Ο Κ. Καραμανλής υπήρξε αυθεντικός και αταλάντευτος πολιτικός εκπρόσωπος της αστικής τάξης με ενιαία πολιτική πορεία, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική. Ο αποκλειστικός στόχος του ήταν η υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό έκανε και τότε που συγκρουόταν με το Παλάτι και τότε που υπεράσπιζε το θεσμό της βασιλείας και όταν τάχθηκε υπέρ της κατάργησής της μετά από τη δικτατορία. Και όταν διενεργούσε τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961 και όταν διενεργούσε τις εκλογές δίχως ωμή βία και νοθεία μετά από το 1974. Το καπιταλιστικό σύστημα υπερασπιζόταν και όταν πριν τη δικτατορία ανεχόταν ή καθοδηγούσε ειδικούς αντικομμουνιστικούς μηχανισμούς της «εθνικοφροσύνης» (Γεώργιος Παπαδόπουλος, Σάββας Κωνσταντόπουλος, Γεώργιος Γεωργαλάς, κ.ά.) και όταν τους διέλυε και υποχρεωνόταν εκ των πραγμάτων να προχωρήσει στη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, την οποία εξάλλου το Κόμμα μας είχε επιβάλει ντε φάκτο πριν την επίσημη νομιμοποίησή του. Το σύστημα υπερασπιζόταν ο Καραμανλής και όταν το 1974 τάχθηκε υπέρ της μεταπολιτευτικής αλλαγής και σχημάτισε την κυβέρνηση της λεγόμενης εθνικής ενότητας, το σύστημα υπερασπιζόταν και όταν τάχθηκε υπέρ της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967.

Σε επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο (8 Σεπτέμβρη 1967) έγραφε για τη δικτατορία ονομάζοντάς την επανάσταση(!):

«Διότι το θέμα δεν είναι να επανέλθωμεν εις την ομαλότητα διά της αποτυχίας της επαναστάσεως, αλλά διά της επιτυχίας της (...) Η επανάστασις, άπαξ και εγένετο, προσφέρει μίαν ευκαιρίαν ανασυντάξεως της ζωής του Εθνους (...) Διότι δεν θα σημαίνη βέβαια αποκατάστασιν της ομαλότητος η επάνοδος εις την υφισταμένην προ του κινήματος κατάστασιν. Το τελευταίο δε αυτό έχει βαρύνουσαν σημασίαν, δεδομένου ότι συνιστά τον πυρήνα του προβλήματος» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, Β΄ Τόμος, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 505 - 506).

Τα παραπάνω και άλλα γεγονότα και πράξεις του Κ. Καραμανλή δεν περιέχουν την παραμικρή αντίφαση. Προσάρμοζε την τακτική του στις κάθε φορά πολιτικές συνθήκες, παίρνοντας υπόψη του και βάζοντας κάθε φορά πάνω από όλα το συμφέρον της τάξης του και τίποτα άλλο, δίχως συναισθηματισμούς και πολιτικές ακροβασίες.

Αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, ας το αποδείξουν οι θιασώτες των «δύο καραμανλικών προσώπων». Και πρώτα απ' όλα ας εξηγήσουν τουλάχιστον την πριν και μετά στάση του απέναντι στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Πού οφειλόταν κατά την άποψή τους;

Ο Αλ. Τσίπρας είπε στην ομιλία του ότι ο Καραμανλής «είναι πολιτικός που αντιλαμβάνεται τις ανάγκες του καιρού του». Και επιπλέον ότι «...εμείς οι αριστεροί έχουμε να αντλήσουμε πολύ χρήσιμα πολιτικά μηνύματα»! Ποια είναι αυτά τα μηνύματα, που ο Αλ. Τσίπρας θεωρεί χρήσιμα, υπογραμμίζοντας ότι «ο Καραμανλής υπήρξε ριζοσπαστικός στο συντηρητισμό του»;

1. Το γεγονός ότι ο Καραμανλής «...δεν δίστασε να προχωρήσει στην αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ...».

Το γεγονός αυτό από μόνο του δεν λέει και πολλά πράγματα, με δεδομένο ότι ο ίδιος ο Καραμανλής πραγματοποίησε την επανένταξη της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λίγα χρόνια αργότερα, ενώ το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής του ήταν το γνωστό«ανήκομεν στη Δύση». Εξάλλου, τέτοιες ενδοαστικές αντιθέσεις συναντά κανείς και σε άλλες περιπτώσεις, όπως του στρατηγού Ντε Γκολ, που προχώρησε στην αποχώρηση της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (7 Μάρτη 1966). Τι σήμαινε αυτό; Μήπως ότι ο Ντε Γκολ έπαυε να είναι ένας πολιτικός του ιμπεριαλισμού;

Εκείνο που διεκδικούσε η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, ήταν η αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης και του ρόλου της μέσα στο ΝΑΤΟ. Και για να το επιτύχει αυτό έφτανε μέχρι και σε κινήσεις αποχώρησης, ιδιαίτερα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της ελληνικής με την τουρκική αστική τάξη, για το ποια από τις δύο θα έχει την πρωτοκαθεδρία στην Ανατολική Μεσόγειο στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

2. Ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ο Καραμανλής «την περίοδο 1975 - 1977 δεν δίστασε να προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις, πιστεύοντας ότι έτσι εξυπηρετούσε καλύτερα το δημόσιο συμφέρον».

Η πολιτική των κρατικοποιήσεων αποτελεί φιλολαϊκό μέτρο; Κατά τον Αλ. Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ναι. Συνειδητά παραγνωρίζουν το γεγονός ότι την περίοδο των εκτεταμένων κρατικοποιήσεων (και επί ΝΔ και επί ΠΑΣΟΚ) το κράτος έπαιρνε από τους ιδιώτες επιχειρηματίες επιχειρήσεις που τις είχαν χρεοκοπήσει (βλέπε «Ολυμπιακή» από τον Ωνάση), για να τις επιστρέψουν αργότερα στη νέα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αφού στο μεταξύ ο λαός πλήρωσε για την «εξυγίανσή» τους. Παραγνωρίζουν συνειδητά ότι στον καπιταλισμό και οι κρατικές επιχειρήσεις για το κεφάλαιο δουλεύουν και όχι για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Με βάση την ίδια αντίληψη ο Αλ. Τσίπρας θα έπρεπε να εξυμνήσει και τον Χίτλερ, αφού ήταν από τους πρωταγωνιστές της υλοποίησης της κεϋνσιανής θεωρίας στη γερμανική οικονομία.

Την ανάγκη προσαρμογής της αστικής πολιτικής στις τότε καπιταλιστικές ανάγκες την διατύπωσε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εγραψε:

«...Ο φιλελευθερισμός της ΝΔ δεν είναι ο ασύδοτος φιλελευθερισμός της παλιάς εποχής. Είναι ο φιλελευθερισμός ο συνδεδεμένος με τον έλεγχο του κράτους, με τους απαραίτητους για την επίτευξη μεγάλης κοινωνικής δικαιοσύνης περιορισμούς που καθορίζει το κράτος. Και κατά τούτο είναι μεμετρημένος...» (Αγγελος Μπρατάκος «Η ιστορία της Νέας Δημοκρατίας», εκδόσεις «Λιβάνη», σελ. 246).

Επομένως, οι πολιτικές κινήσεις του Καραμανλή είναι «απρόβλεπτες» μόνο σε ηγεσίες τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που ευαγγελίζονται κάποιες κρατικοποιήσεις και τις αντιπαραθέτουν ως εναλλακτική φιλολαϊκή λύση στις ιδιωτικοποιήσεις. Παρότι έχουν υπογράψει την απελευθέρωση των αγορών (Μάαστριχτ) και γνωρίζουν ότι το καθεστώς των εκτεταμένων κρατικοποιήσεων από το αστικό κράτος έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

3. Ο Αλ. Τσίπρας διαπιστώνει ότι στα χρόνια του Καραμανλή «η πολιτική εξακολουθούσε να διατηρεί στο δυτικό κόσμο μια πολύ μεγαλύτερη, από ό,τι σήμερα, σχετική αυτονομία από οικονομικά κέντρα και συμφέροντα»!

Πρόκειται για τη γνωστή ταχυδακτυλουργία, ότι εδώ και ένα διάστημα καθορίζει η οικονομία (δηλαδή τα οικονομικά συμφέροντα) την πολιτική και όχι αντιστρόφως. Πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης του λαού, γιατί αποκρύβουν πως όλες οι πολιτικές αποφάσεις παίρνονται από τις κυβερνήσεις και τα αστικά κοινοβούλια που ψηφίζουν, στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, νόμους για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και για το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Αλλά μάλλον τον Αλ. Τσίπρα ...συγκινεί το γεγονός ότι ο Κ. Καραμανλής όντως ήρθε σε σύγκρουση με μεμονωμένους επιχειρηματίες, που έβλεπαν στενά και κοντοπρόθεσμα το καπιταλιστικό συμφέρον, με αποτέλεσμα να βάζουν τις ατομικές επιδιώξεις τους πάνω από το συνολικό συμφέρον της τάξης.

4. Αλλά έχει αξία και η παράλειψη του Αλ. Τσίπρα στην ομιλία του για τον Κ. Καραμανλή: Δεν είπε τίποτα για εκείνο που ο ίδιος ο Καραμανλής θεωρούσε ως το μεγαλύτερο επίτευγμα δικό του και του κόμματός του:

Την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στην ΕΕ. Γιατί άραγε αυτή η παράλειψη, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ πίνει νερό στο όνομα της ΕΕ; Προφανώς καθόλου τυχαία. Δεν ήθελε να δώσει ένα ακόμα δείγμα της απόλυτης ταύτισης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ με τις στρατηγικές επιλογές των μονοπωλίων. Στην πολιτική δεν έχουν μόνο σημασία εκείνα που λέει κανείς. Μερικές φορές έχουν μεγαλύτερη σημασία εκείνα που αποκρύπτει. Ο καιροσκοπισμός σε όλο του το μεγαλείο, στην προσπάθεια ψαρέματος ψήφων από όλες τις πλευρές!... Στη ρότα δηλαδή όπου ο Αλ. Τσίπρας εμφανίζεται ως αυθεντικός εκφραστής των καραμανλικών ψηφοφόρων, τους οποίους ο δήθεν ακροδεξιός Σαμαράς δεν τους εκφράζει πια!...

Αστική δημοκρατία, λοιπόν, και στο απυρόβλητο η καπιταλιστική ιδιοκτησία και η ΕΕ. Αυτή είναι ανάγλυφη η ουσία της στρατηγικής και της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ολα τα άλλα τα δακρύβρεχτα για τον πόνο του λαού προορίζονται μόνο για αφελείς ή ανυποψίαστους, δίχως ωστόσο να μπορούν να κρύψουν το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως το νέο ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της αστικής εναλλαγής υπέρ των μονοπωλιακών συμφερόντων.