Χέρι χέρι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Χέρι χέρι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Πάει καιρός απ' όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναγόρευσε τη «λαϊκή δεξιά» σε δυνάμει σύμμαχό του, στην προσπάθεια να βάλει στο χέρι την αστική διαχείριση από κυβερνητικό πόστο. Ακολούθησε το δημόσιο «λιβάνισμα» του Κωνσταντίνου Καραμανλή απ' τον Αλ. Τσίπρα και πιο πρόσφατα η συμφωνία συνεργασίας με τους «Ανεξάρτητους Ελληνες» για τη δημιουργία ενός «δημοκρατικού πατριωτικού μετώπου». Ποια είναι η συγκολλητική ουσία της κολεγιάς του ΣΥΡΙΖΑ με ένα κόμμα με εθνικιστικές θέσεις, που έφτασε να συνεργάζεται σε κοινοβουλευτικό επίπεδο με τη φασιστική «Χρυσή Αυγή»; Η στρατηγική τους, που δεν αμφισβητεί, αλλά θέλει να σώσει τα μονοπώλια. Την οποία πασπαλίζουν με εθνικιστικές κορώνες και διακηρύξεις περί «υπεράσπισης του ελληνισμού», που «απειλείται απ' τη Μέρκελ».

Αυτός ο υφέρπων εθνικισμός, είναι η άλλη όψη του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, σημαία του ΣΥΡΙΖΑ για χρόνια, που την αλλάζει ανάλογα με τη συγκυρία, θολώνοντας μαζί με τα αστικά κόμματα τον χαρακτήρα της ΕΕ, την ανισομετρία στον καπιταλισμό και τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, άρα και τη διέξοδο. Ο ίδιος ο Αλ.Τσίπρας ζητάει από τις «υγιείς, καθαρές και πατριωτικές δυνάμεις» μαζί με «δυνάμεις του αστικού χώρου που συνειδητοποιούν το αδιέξοδο» να υπερασπιστούν την «αξιοπρέπεια της χώρας»! Ολοι μαζί εναντίον της «κακιάς Γερμανίας» που επέβαλλε το μνημόνιο για να τιμωρήσει τον ελληνισμό! Αθώα η ευρωένωση και η στρατηγική της, αθώα τα μονοπώλια για τις ανάγκες των οποίων αυτή συνομολογήθηκε, αθώα η αστική τάξη της χώρας, επιλογή της οποίας είναι η συμμετοχή στο ευρωενωσιακό σφαγείο των δικαιωμάτων των εργατών.

Το μύθευμα αυτό, ένα σκοπό έχει: Να παραδοθεί αμαχητί ο λαός στον πόλεμο που του έχει κηρύξει η αστική τάξη με σύμμαχο την ευρωένωση. Κι ακόμα παραπέρα να τον βάλει να πολεμά για συμφέροντα εχθρικά προς τα δικά του. Να μοχθεί για τα κέρδη των μονοπωλίων και την ανταγωνιστικότητά τους. Να βλέπει τον πόλεμο μεταξύ τους για το ποιο θα κυριαρχήσει σαν δικό του. Να ταυτίσει δηλαδή τα συμφέροντά του με αυτά της τάξης που τον εκμεταλλεύεται, που θρέφεται απ' τη δική του ανέχεια. Κι ακόμα, να στοιχηθεί πίσω από άλλο ιμπεριαλιστή, προσδοκώντας μάταια ότι έτσι θα βρει διέξοδο προς όφελός του από την κρίση.

Σήμερα, αυτό που βάλλεται δεν είναι βέβαια ο «ελληνισμός». Βάλλονται αλύπητα η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Και θα συνεχίσουν να βάλλονται ανεξάρτητα απ' το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, ανεξάρτητα απ' τους διαχειριστές της αστικής εξουσίας, ακόμα κι όταν επέλθει η περιπόθητη για τους αστούς ανάκαμψη. Ο λαός να έχει τα μάτια του ανοιχτά. Πατριωτισμός είναι το δίκιο του, όχι τα συμφέροντα των αστών, για τα οποία η Ελλάδα συμμετέχει στην Ευρωένωση, συνάπτει κολεγιές και ανταγωνίζεται άλλες οικονομίες. Η μόνη πρόταση που εγγυάται σήμερα τη σωτηρία του λαού, το δικαίωμά του να ορίζει αυτός τη χώρα του, τις αναπτυξιακές της δυνατότητες είναι τούτη: Αποδέσμευση απ' την ΕΕ με εργατική λαϊκή εξουσία που θα βάλει τα μέσα παραγωγής να δουλεύουν για τις ανάγκες του και όχι για τα κέρδη των μονοπωλίων.