Habemus ΠτΔ

 Habemus ΠτΔ

Τον κούλογλου ασφαλώς τον γνωρίζετε. Θα προτιμούσατε ίσως να μην... αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Κι οι περισσότεροι μάλλον θα τον πρωτακούσατε (εκτός δηλ κι αν τον παρακολουθείτε φανατικά από τα χρόνια που έγραφε τον τρίτο δρόμο του πασοκ) με τα περιβόητα ντοκιμαντέρ για την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, όπου μίλησε –πλην λακεδαιμονίων- μέχρι κι ο γιος του χρουτσόφ, να μας πει τη βαρύνουσα άποψή του για το θέμα. Αυτό το σπουδαίο υλικό λοιπόν το συγκέντρωσε και το κατέγραψε ο στέλιος σε αυτή την έκδοση, που την προλόγισε ο ίδιος με ένα κείμενο που ξεκινούησε και τελείωνε με το ακατάληπτο μουγκρητό του κομμουνιστή πατέρα του, όταν του ζητήθηκε μια δήλωση μετανοίας-αποκήρυξης των ιδανικών του στο δικαστήριο. Κι αν ο πατέρας του είχε, λέει, τη στερνή γνώση του γιου του για την κατάληξη του υπαρκτού, και τον ρωτούσαν αν άξιζαν τελικά τον κόπο οι στερήσεις κι οι θυσίες, θα απαντούσε μάλλον κάτι αντίστοιχο, εξίσου σαφές και καταφατικό με εκείνο το μουρμουρητό ενώπιον του δικαστηρίου.

Βφκστφτ, που θα ‘λεγε κι ο οβελίξ μπροστά στη φράμπαλα. Ή μάλλον... «προ’πς παλοπ’ς», όπως θα πρόσθετε περήφανα ο παναγιώτης λαφαζάνης στη βουλή, με το κεφάλι ψηλά, όπως έλεγε και το χτεσινό πρωτοσέλιδο της αυγής για το ημίσκληρο τυράκι της σκληρής διαπραγμάτευσης.

Το 86’ βέβαια, που μόλις ξεκινούσε τη συγγραφική-πασοκική του καριέρα ο στέλιος –που σήμερα είναι ευρωβουλευτής του σύριζα με ποταμίσια ψυχή- ο τόπος είχε κεντρώο πρόεδρο-βυζαντινό αυτοκράτορα: ο σχολαστικισμός του σαρτζετάκη, τα παπατζιλίκια του ανδρέα, τα χρωματιστά ψηφοδέλτια, τα αντίποινα του καλπογιάννη, τα αντιδεξιά σύνδρομα, οι δικές μας αυταπάτες, το θυμικό του κυρίαρχου λαού, που έπρεπε να διεγερθεί για να καλυφθεί η ουσία... α, ωραία πράγματα, αυτές ήταν εποχές!

Ενώ τώρα ο αλέξης δεν κάνει ούτε καν αυτά τα δευτερεύοντα για τις εντυπώσεις. Πολλοστή απόδειξη του πόσο πίσω είναι από το πασόκ του 81’ –και του 85’ δηλ, αν όχι και από τις πιο πρόσφατες εκδοχές του. Γενικά το πασόκ είναι σαν τις εκδόσεις των windows κι η τελευταία ειδικά ήταν άκρως προβληματική σαν τα windows (σ)vista. Και μπορεί να εξαϋλώντεται, αλλά κατά βάθος είναι πάντα εκεί, σαν πέμπτη διάσταση του ελληνικού χωροχρόνου.

Το πιο ωραίο μάλιστα είναι πως τον πάκη τον ψήφισαν από κοινού συγκυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, να συνηθίζουν από τώρα για το μεγάλο συνασπισμό, που θα κληθούν να συγκροτήσουν κάποτε και να πιστοποιηθεί με τη βούλα και σε συμβολικό επίπεδο η ενσωμάτωση του σύριζα κι η ομαλή του ένταξη στα πλαίσια ενός σοβαρού κι υπεύθυνου δικομματισμού, με πολιτικό savoir vivre και ιπποτικές παραχωρήσεις σε τέτοια δευτερεύοντα, λειτουργικά ζητήματα της αστικής μας δημοκρατίας.

Κι έτσι ψήφισαν όλοι. Δηλ σχεδόν όλοι. Γιατί ένας ηρωικός κι ανυπότακτος λαφαζάνης το ‘πε σχεδόν από μέσα του, για να μην πάρει μετά η ελληνοφρένεια το ηχητικό και του το χτυπάει για μια ζωή. Και γιατί ο μαρξιστής λαπαβίτσας εξήγησε γραπτά τις διαφωνίες του, εφαρμόζοντας ένα δικό του, ιδιότυπο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Λέμε ό,τι θέλουμε, όπου θέλουμε, αλλά κάνουμε τελικά ό,τι θέλει η ηγεσία. Κι η γαϊτάνη δεν πήγε στο ραντεβού με την ιστορία και την εθνική συμφιλίωση, όπως δεν πήγε και ο (κούλης-κούλα μ’ ακούς; πολύ κωλόπαιδο ο...) κυριάκος, πήγε όμως η ντόρα.

 Κι όπως και να ‘χει το πράγμα, όσο δευτερεύον ή ανούσιο κι αν είναι το ζήτημα, έχει πάντα πλάκα να να βλέπεις το λαφαζάνη να ψηφίζει έναν δεξιό, που δεν τον στήριξε (ο) ένας μητσοτάκης.

Όπως επίσης έχει πλάκα να βλέπεις το σύριζα να εκλέγει μνημονιακό πτδ και να έχει ως τελευταία γραμμή άμυνάς του πως τουλάχιστον δεν είχε διατελέσει υπουργός την εποχή των μνημονίων, αθωώνοντας όμως έτσι την προηγούμενη περίοδο του καραμανλή –που μπορεί όντως με απλοϊκούς, σχηματικούς όρους να φαντάζει έως κι αριστερός, σε σχέση με όσα ακολούθησαν.

Όπως ακόμα-ακόμα έχει πλάκα να βλέπεις τους ψηφοφόρους του «αριστερού σύριζα» του 4% να μένουν πάκηδες με τις κυβερνητικές επιλογές, να πέφτουν από τα σύννεφα, να απογοητεύονται, αλλά τελικά να βρίσκουν τρόπο να τα βολεύουν μέσα τους και να δικαιολογούν τα πάντα.

Έχει εξάλλου ιδιαίτερο συμβολισμό αυτή η κίνηση-ακινησία με την επιλογή του πάκη, που έμεινε ακίνητος κι ασυγκίνητος, σαν μπάτσος μπροστά σε φασίστες, στην χυδαία, φασιστική επίθεση του κασιδιάρη σε δύο γυναίκες. Κι ενώ αρχικά πίστευα ότι το ιδανικό πρόσωπο για μια θέση πτδ-παρελασιάρχη, που δε σημαίνει και δεν κάνει απολύτως τίποτα, θα ήταν ο κατεξοχήν κύριος τίποτα (δηλ ο αβραμόπουλος με το κεπ, τα ρέι-μπαν και τα δημαρχιακά καγκελάκια), πείστηκα εν τέλει πως ο προηγούμενος συμβολισμός με το μολυβένιο-ακούνητο στρατιωτάκι είναι πιο δυνατός κι εύστοχος.

Ακίνητοι! Χέρια ψηλά, κι όλα τα φτάνω, όλα τα ψηφίζω, με το κεφάλι επίσης ψηλά, όπως στο πρωτοσέλιδο της αυγής. Σοσιαληστεία, όλοι ακίνητοι! Προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα από την αθηνά, χωρίς να κουνάμε το δαχτυλάκι μας.

Η ακινησία είναι το παν, ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα.