Με αφορμή το «νέο λάθος» του ΔΝΤ

Με αφορμή το «νέο λάθος» του ΔΝΤ

Δεν πάει πολύς καιρός που ξαναείχε έρθει στην επιφάνεια από το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) μια άλλη ιστορία «λάθους» στην υπόθεση του προγράμματος αντιμετώπισης του κρατικού χρέους της Ελλάδας, τότε με τον λεγόμενο πολλαπλασιαστή. Τότε ξανατροφοδοτήθηκε η αντιπαράθεση στον αστικό Τύπο, όπως και μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, για τη δυνατότητα και την απαίτηση η κυβέρνηση να επαναδιαπραγματευτεί με την τρόικα, τουλάχιστον ως προς το να μην επιβάλλει νέα μέτρα που μειώνουν το λαϊκό εισόδημα, γιατί μειώνεται η αγοραστική δύναμη, άρα η ζήτηση, άρα συνεχίζεται η ύφεση. Και αυτό επειδή το ΔΝΤ έκανε λάθος στο πρόγραμμα, άρα λάθος και η πολιτική διαχείρισης της κρίσης στην Ελλάδα αφού συμβάλλει στο να συνεχίζεται η ύφεση, άρα έχει ευθύνη που πρέπει να την αναλάβει συμφωνώντας σε χαλάρωση μέτρων... Βεβαίως, στην ιστορία του πολλαπλασιαστή αποδείχτηκε ότι το πρόβλημα ήταν η εκτίμηση του βάθους της κρίσης, άρα και ο υπολογισμός (υποθετικός βεβαίως) του ΑΕΠ. Αλλωστε, ποιος μπορεί σε συνθήκες εξέλιξης τέτοιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, γενικευμένης και συγχρονισμένης στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη αλλά και σε άλλες ισχυρές καπιταλιστές οικονομίες, να προβλέψει το ΑΕΠ;

Τώρα, βεβαίως, το ΔΝΤ ξαναμιλά για «λάθος» αλλά αυτή τη φορά μιλά για το ζήτημα του «κουρέματος» του χρέους, που επίσης είχε έρθει στην επιφάνεια την περίοδο του προηγούμενου «λάθους», «κούρεμα» που έπρεπε να είχε γίνει από το 2010, την περίοδο του πρώτου μνημονίου, που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Τότε η επίθεση των αστών έγινε στην κυβέρνηση Παπανδρέου, που αρνήθηκε την «αναδιάρθρωση του χρέους», όπως έλεγαν το «κούρεμα». Τώρα το ΔΝΤ βάλλει ευθέως κατά της Ευρωζώνης, αυτή λέει ότι δεν ήθελε τότε το «κούρεμα». Και οξύνεται η μεταξύ τους κόντρα, π.χ., ο Ολι Ρεν ανταπάντησε με σφοδρή επίθεση στο ΔΝΤ.

***

Τότε, με το πρώτο λάθος, ο Π. Ρουμελιώτης είπε ότι στο ΔΝΤ «γνωρίζαμε από την αρχή πως το συγκεκριμένο πρόγραμμα ήταν αδύνατο να εφαρμοσθεί, καθώς δεν υπήρξε πουθενά ένα επιτυχές παράδειγμα, λόγω και του γεγονότος της συμμετοχής της Ελλάδας στο ευρώ, που δεν της επιτρέπει την υποτίμηση του νομίσματός της για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας», υπονοώντας ότι χρειαζόταν από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο μνημόνιο, το 2010, και αναδιάρθρωση («κούρεμα») του χρέους, και μάλιστα στο βιβλίο του έγραψε ότι ο Στρος - Καν το είχε διαμηνύσει στον Γ. Παπανδρέου. Αρα, και τώρα στο ίδιο θέμα επανέρχονται, στο κρατικό χρέος και το «κούρεμα». Μόνο που όσοι και τώρα λένε ότι είχαν από τότε προβλέψει αυτή την αναγκαιότητα, όπως βεβαίως και η Ευρωζώνη που δεν την ήθελε, σε ένα ζήτημα ομονοούν. Στις αναδιαρθρώσεις για την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή στο συνεχές χτύπημα της τιμής της εργατικής δύναμης με όλα τα μέσα, στη διευκόλυνση συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, στις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. ως μέτρα για να γίνουν επενδύσεις, δηλαδή για έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Ολα τα υπόλοιπα, που θυμίζουν ξανά το ζήτημα «η Ελλάδα πειραματόζωο», συγκαλύπτουν ότι το βασικό τους πρόβλημα ήταν και είναι η διαχείριση της βαθιάς συγχρονισμένης οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, που μάλιστα σε συνθήκες ενιαίου νομίσματος, διαφορετικών, λόγω ανισομετρίας, οικονομιών έχει τεράστιες δυσκολίες και βεβαίως κάθε κράτος προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα για τη δική του οικονομία, άρα δυναμώνουν οι ανταγωνισμοί, ακόμη και για τα «μείγματα πολιτικής».

Να θυμίσουμε ότι στις 8 Δεκέμβρη του 2010, ο τότε διευθυντής του ΔΝΤ, Ντ. Στρος - Καν, σε ομιλία του στην ελληνική Βουλή έκανε λόγο για την ανάγκη εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα. Ακριβώς με το ίδιο επιχείρημα. Οτι δεν υπάρχει εθνικό νόμισμα να υποτιμηθεί προκειμένου η κυβέρνηση να διαχειριστεί την κρίση, επομένως χρειάζεται εσωτερική υποτίμηση. Τι σήμαινε αυτό; Η οικονομική κρίση φέρνει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Επομένως, η πολιτική διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη. Βεβαίως, καταστρέφει και κεφάλαιο και αυτό προσπαθούσαν από τότε να κάνουν με τη λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή το «κούρεμα» ομολόγων, που είναι καταστροφή κεφαλαίου τραπεζών και που έγινε πολύ αργότερα από την κυβέρνηση Παπαδήμου.

***

Τώρα, βεβαίως, ξαναήρθε στην επιφάνεια το θέμα νέου «κουρέματος» του ελληνικού κρατικού χρέους, γεγονός που το ΔΝΤ βάζει «κομψά» για την ώρα, αλλά επίμονα, μόνο που αυτό θα πλήξει περισσότερο τους ευρωενωσιακούς χρηματοδότες των δανείων της Ελλάδας. Και γίνεται κόντρα, ουσιαστικά εκφράζει ανταγωνισμούς ενδοκαπιταλιστικούς, που βεβαίως πάντα σ' αυτά τα ζητήματα όχι μόνο ελλοχεύουν, αλλά οξύνονται, αφού έτσι κι αλλιώς είναι υπαρκτοί. Μάλιστα, το ότι επανέρχεται το ζήτημα «νέο κούρεμα» σημαίνει ότι η κρίση δεν έχει πιάσει πάτο, χρειάζεται κι άλλη καταστροφή, όχι μόνο εργατικής δύναμης που συνεχίζεται αμείωτα, αλλά και κεφαλαίου.

Μέρος της αστικής προπαγάνδας και ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρουν την υπόθεση επαναδιαπραγμάτευσης. Οχι όμως για τις αναδιαρθρώσεις αλλά για τα δημοσιονομικά μέτρα. Ολοι οι διαχειριστές της καπιταλιστικής κρίσης σ' αυτό συμφωνούν. Αλλωστε, χωρίς αυτές, δηλαδή τη δημιουργία ακόμη πιο ευνοϊκών συνθηκών για καπιταλιστικές επενδύσεις, ανάκαμψη δε θα έρθει. Η εργατική τάξη να κλείσει τ' αυτιά της σε όλη αυτή την προπαγάνδα και να οργανώσει τη δική της πάλη, χειραφετούμενη από την αστική και οπορτουνιστική πολιτική σε ρότα αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή, πάνω σ' αυτή τη γραμμή να τραβήξει τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα σε κατεύθυνση ρήξης για διέξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού.