«Φυλάξου»! Μύθοι και τραγούδια για ζόρικους καιρούς

«Φυλάξου»! Μύθοι και τραγούδια για ζόρικους καιρούς

Μια σημαντική δισκογραφική δουλειά

«

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα παραμύθι. Ηταν ένα παραμύθι αληθινό, που ενώ ήξερε πως λέει την αλήθεια, ήξερε ότι η αλήθεια μοιάζει κάποτε με περίπατο στην άκρη ενός κλιμακοστασίου επταώροφης πολυκατοικίας στην Κυψέλη και είναι ελάχιστοι αυτοί που θα ένιωθαν βολικά σε έναν τέτοιο περίπατο. Επιθυμούσε, λοιπόν, το παραμύθι μας να μιλήσει σε κάποιον, αλλά δεν έβρισκε κανέναν να θέλει να το ακούσει. Αφού λογάριασε τα πάντα, αποφάσισε να πάει σε ένα σχολείο, οι μικροί μαθητές του οποίου θα αποτελούσαν το ιδανικό κοινό. Ομως, για κακή του τύχη, έφτασε τη στιγμή που η δασκάλα προειδοποιούσε τα παιδιά «να προσέχουνε τι ακούνε, γιατί στην εποχή μας το παραμύθι πάει σύννεφο...»

Κάπως έτσι αρχίζει... και παράλληλα ένας ήχος το συντροφεύει. Ενα τραγούδι... ξεκινάει το δικό του ταξίδι
Τον ρόλο μου τον έμαθα /Τον έμαθα νεράκι/ Οι θεατές σωπαίνουνε/ Στο τρίτο καμπανάκι
Μα δεν μπορώ τους προβολείς/ Μα δεν μπορώ τα φώτα/ Δεν το αντέχω να με δεις/ Λουσμένη στον ιδρώτα.
Αρχίζει η παράσταση/ Μα η αυλαία κλείνει/ Κανείς δεν ξέρει σίγουρα/ Τι πρόκειται να γίνει.
Αν δεν ανέβεις στη σκηνή/ Δεν ξέρεις τι θα χάσεις/ Μπορεί να είναι δάκρυα/ Μπορεί και να γελάσεις.
Τα μυστικά της τέχνης μου/ Δεν ξέρω πού τα πήρα/ Πάντα θα νιώθω άμαθη/ Χωρίς μια στάλα πείρα.
Ομως τη θλίψη της καρδιάς/ Την έχω ξανανιώσει/ Τη γνώρισα με γνώρισε/ Με έχει μαραζώσει.
* * *
Ο Τάσος Γκρους έβαλε τη μουσική, ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος τους στίχους και... τους μύθους, η Φωτεινή Βελεσιώτου την ερμηνεία, η Καλλιόπη Βέττα τα φωνητικά, ο Γιάννης Ιωάννου την ενορχήστρωση και ο Βαγγέλης Χερουβείμ τις ζωγραφιές και τα χρώματα και φτιάχτηκε το παραμύθι. Ενα ωραίο παραμύθι: «Φυλάξου»! Μύθοι και τραγούδια για ζόρικους καιρούς. Για τους καιρούς μας. Ενα όμορφο βιβλίο με cd που περιέχει 15 τραγούδια το ένα καλύτερο από το άλλο. Και καθώς ο μύθος προχωράει, το τραγούδι βιάζεται να ερμηνευτεί από το νόημα.
«Συλλογίστηκε, πως δεν ήταν η κατάλληλη ώρα για να συστηθεί στα παιδιά και θα ήταν καλύτερα να δοκιμάσει σε μια υπηρεσία του δημοσίου. Εκεί όμως άκουσε δύο καλοντυμένους κυρίους, να συζητούν πως θα πουλούσαν ένα παραμύθι ντυμένο σε αλήθεια. Κατάλαβε, πως το δημόσιο δεν προσλαμβάνει καθώς πρέπει παραμύθια και αποφάσισε να δοκιμάσει στον ιδιωτικό τομέα. Μπήκε λοιπόν στον πιο ιδιωτικό. Σε ένα μεγάλο σπίτι, με τηλεοπτικούς δέκτες σε κάθε δωμάτιο, που "παραμύθιαζαν" το νυσταγμένο ακροατήριό τους. Το παραμύθι μας κάτι πήγε να πει, κάτι άφησε να εννοηθεί, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Μόνο η παλιά εταζέρα είχε όρεξη να ακούσει, αλλά κάτι τα γεράματα, κάτι οι σκόρπιες κουβέντες των τηλεπαρουσιαστών, κάτι το σούρσιμο από τις παντόφλες των ενοίκων, δεν απέμενε παρά να βγει στην ερημιά του δρόμου, για να μην χαθεί στην ερημιά των ψυχών».
Μπροστά μας ένα σύννεφο και η μεγάλη πόλη
Φυλάξου μην χαθούμε όπως όλοι.
Η χιονισμένη Πάρνηθα η ακριβή Πεντέλη
Φυλάξου από τον μέσα μας τεμπέλη.
Οικόπεδα και πιλοτές, λιθόστρωτα και δρόμοι
Φυλάξου γιατί χτίζουνε ακόμη.
«Σε αυτόν τον τόπο», σημειώνουν οι συντελεστές, «όταν οι "άπιστοι" πατούσανε τον κάμπο, στα ορεινά οι βλάμηδες το ρίχνανε στο κλέφτικο και ροβολούσαν στις πλαγιές με τις τσακιρομάτες. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε αυτόν τον κύκλο τραγουδιών, διότι είναι βαρύ να κουβαλάμε μια τέτοια παράδοση και αβάσταχτο να διασχίσουμε μια ολόκληρη χιλιετία στα μουγκά».
Κάπου στα ορεινά του Γκύζη λοιπόν, ο Τάσος Γκρους και ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος, άρχισαν πριν είκοσι περίπου χρόνια να σχεδιάζουν έναν κύκλο τραγουδιών ακατάλληλων για την εποχή που η Ελλάδα ετοιμαζόταν να αποκτήσει γήπεδο Tae Kwon Do και να ναυαγήσει στο κωπηλατοδρόμιο του Μαραθώνα.
Τότε έμοιαζε μάλλον δύσκολο να σιγοτραγουδήσει κάποιος: «Εχουμε έξοδα μεγάλα/ Αλλά όνειρα μικρά/ Πριν να βγει καλά ο μήνας/ Εχω πάρει δανεικά».
«Βλέπετε» - λέει ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος - «ο μαραθωνοδρόμος καθυστέρησε αυτή τη φορά να μας φέρει τα νέα και ακόμα περισσότερο να μας προσκομίσει τον λογαριασμό. Ομως η χώρα που μπορούσε να καθελκύει την έπαρση και την αλαζονεία της έχει αλλάξει πλέον δραματικά. Μαζί με τη χώρα αλλάζουμε κι εμείς. Τα τραγούδια που πριν είκοσι χρόνια έμοιαζαν να αφορούν μόνον τους δημιουργούς τους, τώρα δυστυχώς αφορούν το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας μας. Αυτά τα τραγούδια και κάποια που γεννήθηκαν τα τελευταία χρόνια, αποτέλεσαν το υλικό μιας παράστασης, που οι δύο δημιουργοί παρουσίασαν σε διάφορες εκδηλώσεις, τόσο εντός, όσο και εκτός των Αθηνών. Αυτό υποδηλώνεται από τον τίτλο του πρώτου τραγουδιού, αλλά και από τους 12 μύθους που συνοδεύουν τα 15 τραγούδια. Κρίθηκε λοιπόν απαραίτητο μαζί με τους στίχους των τραγουδιών, να παρατεθούν και οι δώδεκα μύθοι που αποτελούσαν το υλικό αυτής της παράστασης που είχε τον τίτλο "Φυλάξου".
ΥΓ: Το ομότιτλο τραγούδι γράφτηκε ως αφιέρωση στην ποιήτρια Μαρία Ρήγα Πανουτσοπούλου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του πρώτου έτους της χιλιετίας που διανύουμε. Πέρασαν 14 χρόνια από τότε που γράφτηκε το τραγούδι και 7 χρόνια από τότε που η Μαρία Ρήγα Πανουτσοπούλον έσκισε όποιο "μνημόνιο" την έδενε με τα γήινα και ξεκίνησε το πιο μακρινό της "ταξίδι"».
Παράλληλοι και κάθετοι οι άνθρωποι να τρέχουν
Φυλάξου μήπως έχουμε ό,τι έχουν.
Ρολόγια που σταμάτησαν ρολόγια που χτυπάνε
Φυλάξου και δεν ξέρω πού το πάνε.
Περίπτερα ορθάνοιχτα περίπτερα κλεισμένα
Φυλάξου και πουλάνε στον καθέναν.
Επαίτες που κοιτάζουνε το κέρμα και γελάνε
Φυλάξου από όσους «κονομάνε».
Δημότες που συνάχτηκαν σε βρώμικη πλατεία
Φυλάξου από μια χιλιετία.
Λίγα λεπτά αμύνονται μπροστά σε χίλια χρόνια
Φυλάξου και μας στρίμωξαν τα πιόνια.
Παντού πυροτεχνήματα παντού γιορτή και φώτα
«Ολα κυλούσαν παραμυθένια. Σαν την εποχή που έτριζαν τα ξύλα στο τζάκι και ο παππούς έψηνε το τελευταίο κάστανο, την ώρα που η Σταχτοπούτα φορούσε το πιο όμορφο γοβάκι και από τη χαρά της πατούσε τα λιγοστά ψίχουλα του Κοντορεβιθούλη. Από δω το είχε, από κει το είχε, μέχρι να ξημερώσει είχε πείσει τη γιαγιά να πιάσει αμέσως δουλειά. Να γράψει αυτό το παραμύθι και με αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσει κάποτε μια αξιοπρεπή παραμυθοσύνταξη, μια σίγουρη παραμυθοστέγη και ένα μαγικό τζάκι που φλέγεται για βιολογικές αναμνήσεις. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πού σε οδηγεί ένα παραμύθι και ποτέ δεν μπορείς να υποψιαστείς τι μπορεί να δει μια τυφλή γιαγιά που αγαπάει τη ζωή και ξέρει καλά να μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας. Μια γιαγιά που είναι τυφλή, ακριβώς για να μας βλέπει καλύτερα!»

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ