Αράδα τα κάλπικα διλήμματα

Αράδα τα κάλπικα διλήμματα

Την προεκλογική περίοδο «εγκαινίασε» την περασμένη Παρασκευή ο ΣΥΡΙΖΑ με εκδήλωσή του, όπου η ομιλία του Αλ. Τσίπρα είχε όλα όσα διακρίνουν στοχευμένες στην κάλπη ρητορικές: Αράδα κάλπικα διλήμματα, ανέξοδες υποσχέσεις, δημαγωγικά τσιτάτα και όξυνση της αποπροσανατολιστικής αντιπαράθεσης με τον ανταγωνιστή για την αστική διαχείριση.
Προσαρμόζοντας τη δημαγωγική του λογοκοπία στην κάλπη και στην ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να βγει απ' αυτή δυναμωμένος έναντι της ΝΔ, ο Αλ. Τσίπρας έθεσε στο λαό τέσσερα κάλπικα διλήμματα: «Μπροστά σε αυτήν την κρίσιμη εκλογική μάχη, λοιπόν, τίθενται σε όλους τους λαούς της Ευρώπης κρίσιμα διλήμματα (...) Δίλημμα πρώτο. Τι έγινε με την Ελλάδα; Πέτυχε ή απέτυχε το μνημόνιο; Είναι η Ελλάδα success story ή είναι τραγωδία που δεν πρέπει να επαναληφθεί πουθενά αλλού στην Ευρώπη; Οποιος πιστεύει ότι είναι success story μπορεί να ψηφίσει τον εκλεκτό του κ. Σαμαρά. Οποιος πιστεύει ότι είναι τραγωδία και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό, δεν έχει παρά να ψηφίσει, έστω και για πρώτη φορά, αριστερά. Δίλημμα δεύτερο. Δικαιούται η Ελλάδα μιας διαφορετικής αντιμετώπισης από αυτήν της απάνθρωπης λιτότητας; Δικαιούται μια λύση για το χρέος αντίστοιχη με αυτήν που δόθηκε για τη Γερμανία το 1953; Ναι ή όχι; Δίλημμα τρίτο. Πρέπει η κάλπη της 25ης Μάη να δικαιώσει την κα Μέρκελ; 'Η πρέπει να στείλει μήνυμα δυσαρέσκειας και απόρριψης στην πολιτική της; (...) Δίλημμα τέταρτο. Δικαιούται η Ελλάδα να διεκδικήσει το κατοχικό δάνειο; Ναι ή όχι;».
Ξεκινώντας από το τελευταίο, βεβαίως και ο Ελληνικός λαός δικαιούται να διεκδικήσει το κατοχικό δάνειο. Αυτό όμως που κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι Ελλάδα και Γερμανία στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν θα συζητάνε, δεν θα διαπραγματεύονται ποτέ επί ίσοις όροις. Γιατί η αντικειμενικά άνιση θέση μιας καπιταλιστικής χώρας όπως η Ελλάδα σε σχέση με μια χώρα όπως η Γερμανία σε μια ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση όπως η ΕΕ δεν αλλάζει είτε με κυβέρνηση ΝΔ είτε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά αμφισβητεί αυτή τη συμμετοχή στην ΕΕ.

***

Οσον αφορά τα άλλα, πρόκειται για διλήμματα που απασχολούν το κεφάλαιο ή τμήματά του, δηλαδή: Αν θα πρέπει να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης, αν θα πρέπει να γίνει μια άλλη διευθέτηση του χρέους. Αλλωστε, στα παραπάνω απαντούν καταφατικά και άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, παράγοντες της ΕΕ, παράγοντες του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, επιτροπές του Ευρωκοινοβουλίου κ.λπ.
Πρέπει να χολοσκάει ο λαός αν το χρέος που σώρευσε η πλουτοκρατία θα διευθετηθεί έτσι ή αλλιώς, αλλά πάντως με τρόπο που να εξοικονομούνται πόροι για να στηρίξουν την καπιταλιστική ανάπτυξη; Τα δικά του χρέη δεν θα διευθετηθούν, θα τον πνίγουν αυξανόμενα. Οι δικές του ανάγκες δεν θα χρηματοδοτηθούν. Νέα βάρη θα προστίθενται στα όσα ήδη σηκώνει όσο οι καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό κυνηγάνε την καπιταλιστική ανάπτυξη που τον έφερε εδώ που βρίσκεται και που προϋποθέτει τσακισμένα εργατικά δικαιώματα.
Ούτε πρέπει να χολοσκάει με ποιο μείγμα διαχείρισης θα συνεχιστεί η σταθερή πορεία στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης αφού σε κάθε περίπτωση, είτε έτσι είτε αλλιώς, το δεδομένο είναι ότι η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια, οι υποτιμημένες εργατικές και λαϊκές ανάγκες αποτελούν στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου για την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας. Αλλωστε, σήμερα, στην ημερήσια διάταξη δεν μπαίνουν κυρίως μέτρα δημοσιονομικά (βλ. λιτότητα) αλλά καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην εργασία, άνοιγμα αγορών κ.λπ., μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Εξάλλου, οι καταγγελίες ενάντια στη λιτότητα, που προέρχονται από ένα ευρύτερο φάσμα αστικών δυνάμεων, δεν αφορούν την τσέπη των εργαζομένων, για τους οποίους προβλέπονται μόνο ψίχουλα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, αλλά τη χρηματοδότηση του κεφαλαίου.

***

Τα πραγματικά διλήμματα για το λαό μπροστά στις ευρωεκλογές είναι: Ναι ή όχι στην ΕΕ και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», ναι ή όχι στα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Θα συμβάλει ή όχι η ψήφος στο να γίνει βήμα στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης υπέρ του λαού; Θα συμβάλει στο να ενισχυθεί η γραμμή της εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης ενάντια στην ΕΕ, στο κεφάλαιο, στην εξουσία του, στις κυβερνήσεις του, στις τοπικές διοικήσεις του; Θα συμβάλει στην ενίσχυση της πάλης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας, για να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση; Δηλαδή, να έρθει ο λαός στην εξουσία, να κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ; Θα στείλει διεθνιστικό μήνυμα στους λαούς της Ευρώπης ενισχύοντας την προοπτική για την Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας, του σοσιαλισμού;

Την προεκλογική περίοδο «εγκαινίασε» την περασμένη Παρασκευή ο ΣΥΡΙΖΑ με εκδήλωσή του, όπου η ομιλία του Αλ. Τσίπρα είχε όλα όσα διακρίνουν στοχευμένες στην κάλπη ρητορικές: Αράδα κάλπικα διλήμματα, ανέξοδες υποσχέσεις, δημαγωγικά τσιτάτα και όξυνση της αποπροσανατολιστικής αντιπαράθεσης με τον ανταγωνιστή για την αστική διαχείριση.
Προσαρμόζοντας τη δημαγωγική του λογοκοπία στην κάλπη και στην ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να βγει απ' αυτή δυναμωμένος έναντι της ΝΔ, ο Αλ. Τσίπρας έθεσε στο λαό τέσσερα κάλπικα διλήμματα: «Μπροστά σε αυτήν την κρίσιμη εκλογική μάχη, λοιπόν, τίθενται σε όλους τους λαούς της Ευρώπης κρίσιμα διλήμματα (...) Δίλημμα πρώτο. Τι έγινε με την Ελλάδα; Πέτυχε ή απέτυχε το μνημόνιο; Είναι η Ελλάδα success story ή είναι τραγωδία που δεν πρέπει να επαναληφθεί πουθενά αλλού στην Ευρώπη; Οποιος πιστεύει ότι είναι success story μπορεί να ψηφίσει τον εκλεκτό του κ. Σαμαρά. Οποιος πιστεύει ότι είναι τραγωδία και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό, δεν έχει παρά να ψηφίσει, έστω και για πρώτη φορά, αριστερά. Δίλημμα δεύτερο. Δικαιούται η Ελλάδα μιας διαφορετικής αντιμετώπισης από αυτήν της απάνθρωπης λιτότητας; Δικαιούται μια λύση για το χρέος αντίστοιχη με αυτήν που δόθηκε για τη Γερμανία το 1953; Ναι ή όχι; Δίλημμα τρίτο. Πρέπει η κάλπη της 25ης Μάη να δικαιώσει την κα Μέρκελ; 'Η πρέπει να στείλει μήνυμα δυσαρέσκειας και απόρριψης στην πολιτική της; (...) Δίλημμα τέταρτο. Δικαιούται η Ελλάδα να διεκδικήσει το κατοχικό δάνειο; Ναι ή όχι;».
Ξεκινώντας από το τελευταίο, βεβαίως και ο Ελληνικός λαός δικαιούται να διεκδικήσει το κατοχικό δάνειο. Αυτό όμως που κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι Ελλάδα και Γερμανία στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν θα συζητάνε, δεν θα διαπραγματεύονται ποτέ επί ίσοις όροις. Γιατί η αντικειμενικά άνιση θέση μιας καπιταλιστικής χώρας όπως η Ελλάδα σε σχέση με μια χώρα όπως η Γερμανία σε μια ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση όπως η ΕΕ δεν αλλάζει είτε με κυβέρνηση ΝΔ είτε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά αμφισβητεί αυτή τη συμμετοχή στην ΕΕ.

***

Οσον αφορά τα άλλα, πρόκειται για διλήμματα που απασχολούν το κεφάλαιο ή τμήματά του, δηλαδή: Αν θα πρέπει να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης, αν θα πρέπει να γίνει μια άλλη διευθέτηση του χρέους. Αλλωστε, στα παραπάνω απαντούν καταφατικά και άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, παράγοντες της ΕΕ, παράγοντες του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, επιτροπές του Ευρωκοινοβουλίου κ.λπ.
Πρέπει να χολοσκάει ο λαός αν το χρέος που σώρευσε η πλουτοκρατία θα διευθετηθεί έτσι ή αλλιώς, αλλά πάντως με τρόπο που να εξοικονομούνται πόροι για να στηρίξουν την καπιταλιστική ανάπτυξη; Τα δικά του χρέη δεν θα διευθετηθούν, θα τον πνίγουν αυξανόμενα. Οι δικές του ανάγκες δεν θα χρηματοδοτηθούν. Νέα βάρη θα προστίθενται στα όσα ήδη σηκώνει όσο οι καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό κυνηγάνε την καπιταλιστική ανάπτυξη που τον έφερε εδώ που βρίσκεται και που προϋποθέτει τσακισμένα εργατικά δικαιώματα.
Ούτε πρέπει να χολοσκάει με ποιο μείγμα διαχείρισης θα συνεχιστεί η σταθερή πορεία στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης αφού σε κάθε περίπτωση, είτε έτσι είτε αλλιώς, το δεδομένο είναι ότι η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια, οι υποτιμημένες εργατικές και λαϊκές ανάγκες αποτελούν στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου για την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας. Αλλωστε, σήμερα, στην ημερήσια διάταξη δεν μπαίνουν κυρίως μέτρα δημοσιονομικά (βλ. λιτότητα) αλλά καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην εργασία, άνοιγμα αγορών κ.λπ., μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Εξάλλου, οι καταγγελίες ενάντια στη λιτότητα, που προέρχονται από ένα ευρύτερο φάσμα αστικών δυνάμεων, δεν αφορούν την τσέπη των εργαζομένων, για τους οποίους προβλέπονται μόνο ψίχουλα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, αλλά τη χρηματοδότηση του κεφαλαίου.

***

Τα πραγματικά διλήμματα για το λαό μπροστά στις ευρωεκλογές είναι: Ναι ή όχι στην ΕΕ και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», ναι ή όχι στα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Θα συμβάλει ή όχι η ψήφος στο να γίνει βήμα στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης υπέρ του λαού; Θα συμβάλει στο να ενισχυθεί η γραμμή της εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης ενάντια στην ΕΕ, στο κεφάλαιο, στην εξουσία του, στις κυβερνήσεις του, στις τοπικές διοικήσεις του; Θα συμβάλει στην ενίσχυση της πάλης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας, για να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση; Δηλαδή, να έρθει ο λαός στην εξουσία, να κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ; Θα στείλει διεθνιστικό μήνυμα στους λαούς της Ευρώπης ενισχύοντας την προοπτική για την Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας, του σοσιαλισμού;