Ο κουρέας της Κορέας

 Ο κουρέας της Κορέας

Μες στη βδομάδα, στα ελεύθερα μέσα του δυτικού κόσμου έπαιξε η είδηση για την υποχρεωτική επιβολή ενός συγκεκριμένου τύπου κουρέματος στους άρρενες λ-δ κορεάτες, που οφείλουν λέει να αντιγράψουν το καπελάκι-στιλ του ηγέτη τους, κιμ γιονγκ ουν. Από την ίδια πηγή πληροφορούμαστε πως τα μακριά μαλλιά έχουν απαγορευτεί στην κορέα, γιατί δε συνάδουν με το σοσιαλιστικό τρόπο ζωής. Και πως μέχρι πρότινος οι άνδρες είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε δέκα στιλ κουρέματος αυτό της αρεσκείας τους, ενώ οι γυναίκες έχουν μια ευρύτερη γκάμα επιλογών ανάμεσα σε 18 διαφορετικά στιλ και δεν χρειάζεται –προς το παρόν τουλάχιστον- να κουρευτούν κι αυτές καπελάκι.

Στα δυτικά μέσα βέβαια η λδ κορέας παρουσιάζεται κάπως σαν τον τσακ νόρις από την ανάποδη, όπου κάθε τι αρνητικό και εξωφρενικό δυνητικά ισχύει ή μάλλον εννοείται πως ισχύει, εφόσον δε θα βρεθεί εύκολα κάποιος να το διαψεύσει. Στην κορέα πχ δεν είναι είδηση αν ένας άνθρωπος δαγκώσει ένα σκύλο, αλλά το αντίστροφο, γιατί θα είναι κάποιος θείος του κιμ, που τον έριξαν στα σκυλιά που περιποιούνται τους αντιφρονούντες. Μπορείτε επίσης πατώντας αυτό το σύνδεσμο, να επισκεφτείτε μια ιστοσελίδα που μου υπέδειξε φίλος και σχολιαστής του μπλοκ, που έχει ως αποκλειστικό θέμα της τον κιμ γιονγκ ουν να… κοιτάει πράγματα!

Έτσι λοιπόν η συλλογή σχετικών ειδήσεων θυμίζει περισσότερο συλλογή με ανέκδοτα, όπου μπορεί να σου πέσουν τα μαλλιά από τα εύκολα ψέματα και τις χονδροειδείς ανακρίβειες που μπορείς να ακούσεις και να διαβάσεις. Και δεν ξέρω τι μπορεί να κάνεις σε αυτή την περίπτωση, για να μιμηθείς το κούρεμα του αρχηγού κι αν το περουκίνι συνάδει ή όχι με το σοσιαλιστικό τρόπο ζωής. {Αν και από την άλλη, η βαφή των άσπρων μαλλιών για να κρύψει το γήρας –που δεν έρχεται γαρ μόνο- θα μπορούσε ίσως να αντιστοιχεί ως ένα βαθμό με «αξίες» όπως η αστική υποκρισία και η υπερβολική σημασία που δίνεται στην εξωτερική εμφάνιση και σε κάθε τι επιφαινόμενο –κατά κανόνα εις βάρος της ουσίας. Και να συνδυαστεί με το γέρικο αστικό κόσμο που όσο κι αν καλλωπιστεί, δεν μπορεί να ξεγελάει πια με τον ίδιο τρόπο τις μάζες και να φαίνεται ελκυστικός, όμορφος, αγγελικά πλασμένος}.

Είναι ζήτημα πάντως αν η λδ κορέας έχει πέρα από τη φιλοσοφία juche (δηλ της αυτάρκειας και της αυτοδύναμης ανάπτυξης) κάποιες ευθείες αναφορές στο σοσιαλισμό και τα ιδανικά του. Αυτά όμως είναι ψιλά (σαν τρίχες) γράμματα για τη δυτική προπαγάνδα.

Προσωπικά θυμάμαι αμυδρά το σοβιετικό ροζεντάλ (όχι το φιλόσοφο που καταπιάστηκε με τη μέθοδο το κεφαλαίου, αλλά το γιο του αν δεν κάνω λάθος) να ασκεί κριτική σε ένα βιβλίο του (στους λαβύρινθους της συνείδησης νομίζω· ή μήπως στο άλλο;) στους χίπηδες με το αξύριστο πρόσωπο και την αγριωπή όψη. Αλλά αυτό στα πλαίσια μιας θεώρησης που αφορούσε συνολικά μάλλον την ουσία και το περιεχόμενο του «κινήματός» τους, παρά τα εμφανισιακά τους πρότυπα.

Στην χώρα μας πάντως η αριστερά έχει δεθεί ιστορικά με το κλασικό μουστάκι της μεταπολίτευσης και τα μακριά γένια –να παραπέμπουν φαντασιακά στο αντάρτικο και ας μη μας εξασφαλίζουν και τα χτένια, όπως αντιστοίχως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Άλλο αν κάποιοι μας συγχέουν καμιά φορά μαζί τους –επίτηδες ως ένα βαθμό- και μιλάνε για δογματικούς, αιρέσεις και το (κομματικό) ιερατείο που επαγγέλλεται τη δευτέρα παρουσία. Κι αυτό γιατί αρνούμαστε να φάμε τον παπά της φιλολαϊκής διαχείρισης του συστήματος και να ταΐσουμε στο λαό μούσια για έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό και μια ευρωπαϊκή ένωση των λαών.

Έχει δεθεί ιστορικά επίσης με τη μακριά ατημέλητη κόμη και τα μαύρα σγουρά μαλλιά του πανδή –που «και αν ασπρίσαν, δεν μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά». Αλλά τώρα το κύμα της αντεπανάστασης, μαζί με τη φιλότριχη μεταπολίτευση, στοχοποιεί τις ίδιες τις τρίχες –που τις φυλάει για το δημόσιο πολιτικό λόγο- προωθώντας την χρυσαυγίτικη καράφλα και τους διαφόρων αποχρώσεων skinheads. Θεωρητικά, σου αφήνει βέβαια ανοιχτές όλες τις (στιλιστικές και μη) επιλογές. Στην πράξη ωστόσο επικρατεί μια καταθλιπτική ομοιομορφία, σε διάφορες πανομοιότυπες εκδοχές, με βάση τις επιταγές της μόδας. Και σε πιο γενικό επίπεδο, απ’ την εικονική πληθώρα των επιλογών (ταξίδια, αγορές, κτλ) ελάχιστες είναι αυτές που μπορείς να προχωρήσεις στην πράξη.

Για να πας μπροστά επαγγελματικά πχ, πρέπει να πας σε συνεντεύξεις ντυμένος στην τρίχα και χωρίς πολλές τρίχες (γένια, μακριά μαλλιά), με αυστηρό ενδυματολογικό-εμφανισιακό κώδικα. Και να ‘χεις μαλλιά στη γλώσσα, για να μη βρεις τον μπελά σου και να μη στενοχωρήσεις με την ειλικρίνειά σου τους άλλους.

Και όλα αυτά σε μια χώρα, που μπήκε για μαλλί στην εοκ και βγήκε κουρεμένη. Και από επίδοξο αφεντικό των βαλκανίων, πήρε το ρόλο του τζαννετάκου κι έγινε παιδί της φάπας για τις... αγορές και τις τράπεζες, που της εύχονται «με γεια το κούρεμα» του δημόσιου χρέους.

Στα καθ’ ημάς ο πολιτικός λόγος είναι ένα μάτσο τρίχες κατά το κοινώς λεγόμενο. Με την κυβέρνηση να ελπίζει να πετύχει το θαύμα της κανά με το πλεόνασμα (φάτε μάτια-ψάρια και ψωμιά που λένε) και να λέει τρίχες για τη βιωσιμότητα του χρέους (καλέ ναι, μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται). Και να κινδυνολογεί ασύστολα πως όλα κρέμονται σε μια τρίχα, που αν χάσει τις επόμενες εκλογές, θα σπάσει και θα καταστραφούμε. Ενώ ο σύριζα εμπορεύεται φρούδες ελπίδες φάρμακα και συνταγές για την πολιτική καταγγελία της τριχόπτωσης και την προοπτική ζωηρής τριχοφυίας εντός της ευρωπαϊκής ένωσης και του αστικού πλαισίου.

Κι ο κοσμάκης; Πέντε τρίχες όλες κι όλες στην τσέπη, μα μυαλό μικρού παιδιού. Συνεχίζουμε να τους πιστεύουμε (ή να τους φοβόμαστε) κι αρχίζουμε να μαλλιοτραβιόμαστε μεταξύ μας (δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, μόνιμοι και συμβασιούχοι), για να βρούμε το φταίχτη, λες κι είναι ανάμεσά μας. Κι αυτοί βρίσκουν και κάνουν, διαιωνίζοντας την κυριαρχία τους.

Αλλά οι αντιθέσεις του συστήματος οξύνονται και γίνονται κουβάρι αξεδιάλυτο, σαν τα μαλλιά της μουρλής, που έλεγαν κι οι παλιότεροι. Κι αυτό το έχει καταλάβει από πρώτο χέρι ο τρελο-ντένις ο ρόντμαν, ο βετεράνος ΝΒΑer που έμεινε στην ιστορία για τα ριμπάουντ, τον οξύθυμο χαρακτήρα του και τα χρώματα που άλλαζε στα μαλλιά του, σαν τα πουκάμισα. Και δεν έμεινε σε μονοχρωμία, νέτη-σκέτη, και σε απλούς συνδυασμούς, αλλά προσπαθούσε να προκαλέσει με τα διάφορα σχέδια στο κεφάλι του. Όπως και τώρα δηλ, με τα σχέδια στο εσωτερικό του κεφαλιού του, καθώς είναι ο καλύτερος αμερικανός φίλος του λδ-κορεατικού λαού και ένα είδος πρέσβη της χώρας στο δυτικό κόσμο.

Δεν ξέρω αν τώρα θα βγει καινούριο φιρμάνι να ακολουθήσουν οι λδκορεάτες το εκάστοτε στιλ του ρόντμαν, άνδρες-γυναίκες, αδιακρίτως. Αν είχε χιούμορ δηλ ο κιμ, αυτό θα έπρεπε να κάνει για να μπει ακόμα περισσότερο στο μάτι των δυτικών. Κι αν ο ρόντμαν είχε χιούμορ (που είναι το βασικό προϊόν που παράγει δηλ, με τόση τρέλα που κουβαλάει), θα έπρεπε να κουρευτεί κι αυτός καπελάκι, στο στιλ του ηγέτη κιμ και να λανσάρει το νέο λουκ στη δύση, για να το κάνει μόδα.

Αυτό να δω και τι στον κόσμο…

Λες να τα κάνω έτσι;

Υγ1: ο τίτλος και η κεντρική ιδέα του κειμένου βασίστηκε σε μια ιδέα του poe xania – φραγκίσκου λαγωνικάκη.
Υγ2: αυτά φυσικά συμβαίνουν σε τριτοκοσμικές, απολίτιστες χώρες με "στυγνές, κομμουνιστικές δικτατορίες". Καμία σχέση με τα δικά μας χρηστά ήθη και την ίση μεταχείριση που απολαμβάνουν οι βαρυποινίτες στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο με τα πολλά στιλ κουρέματος