Ε, όχι και με την ταξική πάλη, κ. Μητρόπουλε...

Ε, όχι και με την ταξική πάλη, κ. Μητρόπουλε...

«Ας είμαστε ειλικρινείς! Ας τολμήσουμε την απλή και αδυσώπητη αλήθεια:
- Υποβαθμίσαμε τη σημασία της ταξικής πάλης, που μόνο ενωτικά μπορεί να δοθεί και να έχει αποτέλεσμα.
- Θέσαμε τους εγωισμούς, τους αυτοποιητικούς συλλογισμούς μας και τους αμυντικούς ψυχαναγκασμούς μας πάνω από τους εργαζόμενους.
- Θυσιάσαμε την εργατική τάξη σε μίζερες αυτοσυντηρητικές εμμονές.
- Υπερτονίσαμε τα εξωτερικά - σχηματικά στοιχεία και έχουμε διαρκείς τάσεις εγκατάλειψης του πεδίου του ταξικού αντιπάλου, όπου οι δομικές, θεσμικές και χρηματοοικονομικές συνεξαρτήσεις παρέχουν το πολύτιμο όπλο της νόμιμης, ηθικής και ανθρωπιστικής διεκδίκησης χωρίς όρια, ταμπού και προκαταλήψεις για το μέλλον του νεοκαπιταλιστικού και ολοκληρωτικού αυτού νεοφιλελεύθερου μορφώματος» («Αυγή», 30/4/2014).
Ποιος τα γράφει αυτά; Ο Αλέξης Μητρόπουλος, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (μέλος του Εθνικού Συμβουλίου) μέχρι το 2010, που μετά έγινε «αντιμνημονιακός» και πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με όλο το κομμάτι του σάπιου ΠΑΣΟΚ που μετοίκησε σε αυτόν. Ετσι γίνεται όταν έχεις τον τυχοδιωκτισμό στο αίμα σου.

***

Μιλά για υποβάθμιση της ταξικής πάλης, όταν προέρχεται από ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, που τα στελέχη του αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν, τον κορμό του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και της ταξικής συνεργασίας («κοινωνικός εταιρισμός» και λύση προβλημάτων μέσω «κοινωνικού διαλόγου» λέγεται στη γλώσσα και του Αλ. Μητρόπουλου), ενώ και το τωρινό του κόμμα διεκδικεί έναν τέτοιο ρόλο. Το παίζει ξεχασιάρης. Θα θέλαμε πολύ να του θυμίσουμε το πώς ο ίδιος, ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (στο οποίο μπαινόβγαινε από τη μεταπολίτευση έως το 2010), στήριξε τον εργατοπατερισμό και την εργοδοσία ως σύμβουλος σε διάφορες θέσεις και πρώτα απ' όλα στο υπουργείο Εργασίας (όπως, άλλωστε, ο ίδιος αναφέρει στο βιογραφικό του), αλλά δεν το επιτρέπει ο χώρος. Μπορούμε να του θυμίσουμε, όμως, ένα παράδειγμα, από τη δράση των συνδικαλιστικών δυνάμεων του κόμματος στο οποίο συμμετέχει σήμερα, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών που συμφώνησε με τους φαρμακοβιομήχανους στη μετατροπή του επικουρικού ταμείου των φαρμακοϋπαλλήλων σε επαγγελματικό. Μπορούμε, επίσης, να του θυμίσουμε τις συνευρέσεις και τους κοινούς τόπους του Αλ. Τσίπρα με τον ΣΕΒ και τον πρόεδρό του. Να του θυμίσουμε την ομιλία στήριξης των φαρμακοβιομηχάνων στη συνέλευσή τους. Το Τέξας και τα αμερικάνικα think tank, και πάει λέγοντας... Φαίνεται ότι εκτός από την ΕΕ «πεδίο ταξικής πάλης» είναι και τα διάφορα φόρουμ του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών επιτελείων.
Αλήθεια, για ποια ενότητα στην ταξική πάλη μιλάτε, κ. Μητρόπουλε, αυτήν των κοινών ψηφοδελτίων με ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ενάντια στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ;

***

«Θυσιάσαμε την εργατική τάξη», γράφει. Θα συμφωνήσουμε μαζί του. Λέει μια αλήθεια εάν την καταλαβαίνουμε ως αυτοκριτική, γιατί κάθε κόμμα που κινείται στο δρόμο του κεφαλαίου και της ΕΕ αντικειμενικά οδηγεί τους εργαζόμενους σα σφαχτάρι στο βωμό του κεφαλαίου για την αναπαραγωγή των κερδών του. Αυτό ισχύει και για το κόμμα που υπηρέτησε, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και για το κόμμα που υπηρετεί σήμερα. Γιατί, δε γίνεται να έχεις πολιτική ενίσχυσης των επιχειρηματιών, προωθώντας και την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας και ταυτόχρονα να έχεις πολιτική ενίσχυσης των εργατών. Γράφει σε άλλο σημείο στο ίδιο άρθρο: «Οι ευθύνες θα αποδοθούν στις ηγεσίες των κομμάτων, που, ενώ συνεργάστηκαν με τη νεοφιλελεύθερη ΝΔ του Μητσοτάκη το 1989 και του έδωσαν κοινωνική νομιμοποίηση για να "πλασάρει" το Μάαστριχτ και τον νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα, τώρα, όχι μόνο αδυνατούν να ανταλλάξουν έναν κοινωνικό χαιρετισμό, αλλά σε κάθε ευκαιρία εκστομίζουν (κυρίως η ηγεσία του ΚΚΕ) απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα». Ο Μητρόπουλος επιστρατεύει τη γνωστή λογική του «αυριανισμού» περί «βρώμικου 89» για τη συμμετοχή του ενιαίου ΣΥΝ στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, τη στιγμή μάλιστα που το ΚΚΕ έχει τοποθετηθεί ευθαρσώς σε αυτό το ζήτημα, έχει βγάλει συμπεράσματα και έχει απορρίψει τη συμμετοχή του Κόμματος σε κάθε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού. Προσπαθεί, ανεπιτυχώς, να καλύψει τις πομπές του ΣΥΡΙΖΑ, που όμως όση λάσπη και να ρίξει στο ΚΚΕ δεν μπορούν να κρυφτούν. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα της ελληνικής Βουλής που καταψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, όταν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ο προκάτοχος του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ, και η ΠΟΛΑΝ του Αντ. Σαμαρά ψήφιζαν «υπέρ». Ανάλογη στάση, όμως, κράτησε ο ΣΥΝ το 1998 και στη Συνθήκη του Αμστερνταμ που ήταν «ούτε μαύρη ούτε άσπρη» ψηφίζοντας «παρών»... (πρόταση που παρ' όλες τις αρχικές αντιρρήσεις τελικά στήριξε στο Συνέδριο του ΣΥΝ και ο Π. Λαφαζάνης και το «Αριστερό Ρεύμα» βλέπε: http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=7167) Ενώ το 2000, στο 3ο τακτικό του συνέδριο ο ΣΥΝ, τάχθηκε υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, συνέδριο το οποίο έδωσε πλειοψηφία στην ΚΠΕ στη συνεργασία Αριστερού Ρεύματος και «προεδρικών» υπό το Ν. Κωνσταντόπουλο κ.ο.κ.
Αφήστε, λοιπόν, τα σάπια, κ. Μητρόπουλε...