Σταθερά σε αντιλαϊκό δρόμο

Σταθερά σε αντιλαϊκό δρόμο

Χωρίς ανάπαυλα συνεχίζεται η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Ηδη οι επικουρικές συντάξεις μπήκαν στον πάγκο του Προκρούστη και βγαίνουν κομμένες κατά 5%. Συνολικά στο Ασφαλιστικό, ό,τι με πολύ κόπο έχτισε η εργατική τάξη στον αιώνα που πέρασε γίνεται φύλλο και φτερό και, στο όνομα των ελλειμμάτων, σπρώχνονται οι νέοι εργαζόμενοι όταν και αν έχουν μεροκάματο να γίνουν πελάτες των μονοπωλίων της ιδιωτικής ασφάλισης, ενώ οι παλιοί ασφαλισμένοι καλούνται να συνηθίσουν στην ιδέα ότι θα ζουν με όρους «σύνταξης ΟΓΑ». Με τη ρήτρα του μηδενικού ελλείμματος, που ξεκινάει από τον επόμενο μήνα, η βιομηχανία των μειώσεων δε θα έχει τελειωμό, καθώς, πλέον, θα χορηγούνται συντάξεις που θα μειώνονται ακόμη και κάθε τρίμηνο «για να μην υπάρχουν ελλείμματα».

Οι τράπεζες, μετά την πρώτη ανακεφαλαιοποίηση, στο βωμό της οποίας εξαερώθηκαν και τα αποθεματικά των Ταμείων, τώρα, με πρόσχημα τα «κόκκινα δάνεια» (που είναι έκφραση της ληστρικής εκμετάλλευσης των εργατών), ετοιμάζονται για ένα νέο γύρο συγκέντρωσης κεφαλαίων με τη γενναιόδωρη στήριξη του κρατικού ταμείου.
Στα σχολεία, παρότι το κλείσιμο για τις καλοκαιρινές διακοπές αμβλύνει τις εντυπώσεις, γίνεται καθαρό πια ότι είναι σε εξέλιξη ένας σχεδιασμός που πετάει έξω τα παιδιά της εργατικής τάξης.
Στο εργασιακό πεδίο, οι απαιτήσεις του κεφαλαίου που διατυπώθηκαν την προηγούμενη βδομάδα από τον ΣΕΒ (με τους Σαμαρά και Τσίπρα να βεβαιώνουν ότι είναι ικανοί να περάσουν αυτές τις απαιτήσεις στα λαϊκά στρώματα) συνοδεύονται ήδη με νέες προσφορές στο κεφάλαιο, όπως η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς εργασίας.
Τα αστικά κόμματα βρίσκονται ήδη σε έναν αγώνα δρόμου για την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, μέρος αυτής της διαδικασίας και ο αναμενόμενος ανασχηματισμός. Πρόκειται, ουσιαστικά για προσπάθεια αναπαλαίωσης στο πλαίσιο ενός συστήματος που, από κάθε αρμό του, αφήνει να φανεί η σαπίλα του. Η προσπάθεια να αποδοθεί η αντιλαϊκή φορομπηχτική πολιτική της κυβέρνησης σε συγκεκριμένα πρόσωπα δεν πείθει κανένα. Τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης αποτελούν στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές, για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου στις πλάτες του λαού και θα συνεχίζονται με τα ίδια ή με άλλα πρόσωπα. Αυτό που έχει ανάγκη ο λαός είναι η εναντίωση στο σημερινό αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης που μας οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη χρεοκοπία και όχι οι ανασχηματισμοί και οι αλλαγές κυβερνήσεων ίδιας κοπής.

Σύμπλευση στο κύριο...

Στο ευρύτερο πεδίο, δύο γεγονότα συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον: Η έκθεση αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας από το ΔΝΤ, για την οποία, αν και δε δόθηκε στη δημοσιότητα, υπήρχαν εκτενείς αναφορές στο περιεχόμενό της και οι δηλώσεις του Β. Σόιμπλε για το ενδεχόμενο νέου πακέτου «στήριξης». Από την πλευρά του ΔΝΤ χαιρετίστηκαν οι διαβεβαιώσεις της ΕΕ για λήψη κι άλλων μέτρων σε ό,τι αφορά το ελληνικό κρατικό χρέος. Αυτό που δεν αναδείχθηκε είναι το γεγονός ότι, παράλληλα με τη διαπάλη των διαφορετικών ιμπεριαλιστικών κέντρων, στις παρεμβάσεις του ΔΝΤ και του Β. Σόιμπλε αποτυπώθηκε ανάγλυφα, και για πολλοστή φορά, το ζήτημα στο οποίο σίγουρα ομονοούν όλα τα μονοπώλια και οι εκπρόσωποί τους: Η σύμπνοιά τους στην ανάγκη συνέχισης και μονιμοποίησης των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, ακριβώς γιατί αυτά - είτε με το ένα είτε με το άλλο μείγμα - αποτελούν προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Αυτό που είναι καθαρό είναι πως τα μέτρα για την καπιταλιστική ανάκαμψη θα είναι μόνιμα. Εγινε ακόμα περισσότερο καθαρό ότι η όποια «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους δεν αναιρεί την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Από τα στοιχεία που παρουσίασε ο αναπληρωτής διευθυντής του ΔΝΤ Ν. Σινοχάρα έγινε κατανοητό ότι κάτω από τίτλους όπως «δημοσιονομική προσαρμογή», «μόνιμα και υψηλής ποιότητας μέτρα», «διασφάλιση της βιωσιμότητας του κρατικού χρέους», υπάρχουν: ακόμα μεγαλύτερη συμπίεση στο «μισθολογικό κόστος», ιδιωτικοποιήσεις, και «απελευθερώσεις».

Μοιρασμένοι ρόλοι

Παράλληλα με τις οικονομικές εξελίξεις, η κινητικότητα, που καταγράφεται στο πολιτικό σύστημα με τις διεργασίες για την ανασύσταση κομμάτων ή και τη δημιουργία νέων, δε σηματοδοτεί τίποτα νέο, καμιά αλλαγή πολιτικής υπέρ της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Γιατί το ζήτημα της αντιλαϊκής πολιτικής δεν καθορίζεται από αλλαγές προσώπων, πολιτικών σχηματισμών και συνεργασιών, αφού όλοι, παλιοί και νέοι, κινούνται στην παλιά και δοκιμασμένη στρατηγική του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και του ευρωμονόδρομου.
Ολες αυτές οι διεργασίες είναι ξένες με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και δεν πρόκειται να συμβάλουν στην αντιμετώπιση των οξυμένων εργατικών - λαϊκών προβλημάτων. Ούτε η ανεργία θα αντιμετωπισθεί, ούτε μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων θα δρομολογηθούν, ούτε οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις θα σταματήσουν, όπως άλλωστε σημείωσαν τόσο ο Σόιμπλε όσο και το ΔΝΤ.
Το ΚΚΕ έγκαιρα έδειξε το πρίσμα μέσα από το οποίο πρέπει να δει ο λαός αυτές τις εξελίξεις. Να δει, δηλαδή, την επιδίωξη της αστικής τάξης να υπάρχουν σταθερές κυβερνήσεις, που, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης, θα προωθούν τα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και θα διασφαλίζουν, ταυτόχρονα, τη συναίνεση ή έστω την ανοχή του λαού.
Οι εργαζόμενοι, δηλαδή, δεν πρέπει να αποπροσανατολιστούν, να προσδοκούν ότι μέσα από τις διεργασίες, στο πλαίσιο της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, μέσα από το φθαρμένο αστικό πολιτικό σύστημα, θα βγει κάτι θετικό για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Συμφέρον τους είναι να δυσκολέψουν τα σχέδια των κομμάτων της διαχείρισης και της ΕΕ, να εμποδίσουν τα μέτρα που έρχονται, όπως, για παράδειγμα, στο Ασφαλιστικό. Κι αυτό σημαίνει επιτάχυνση των διαδικασιών για την ανασύνταξη του κινήματος και δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας, για να δει άσπρη μέρα ο λαός.

Το ΚΚΕ δε γίνεται συνένοχο

Στη βδομάδα που πέρασε, η ΚΕ του ΚΚΕ, εξετάζοντας την πορεία τα τελευταία χρόνια της Ομάδας της Ενωτικής Αριστεράς/Βόρειας Πράσινης Αριστεράς (GUE/NGL) και τα δεδομένα, που προκύπτουν από τη σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου μετά τις ευρωεκλογές, αποφάσισε οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ να μην ενταχτούν σε καμία Κοινοβουλευτική Ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου. Στη σχετική ανακοίνωση, μεταξύ άλλων, σημειώνεται ότι «όλη αυτή την 20ετία και πιο έντονα μετά τη δημιουργία του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) υπήρξε, μέσα στην GUE/NGL, μια συνεχής διαπάλη του ΚΚΕ με τις δυνάμεις που συμμετέχουν στο ΚΕΑ, οι οποίες επιδίωκαν να επιβάλλουν τις θέσεις τους ως θέσεις της Ομάδας, ενώ με κάθε ευκαιρία προσπαθούσαν να παραβιάζουν το συνομόσπονδο χαρακτήρα της Ομάδας. Σε αυτήν την προσπάθεια, πρωτοστατούσαν τα κόμματα του ΚΕΑ και κυρίως η Die Linke της Γερμανίας και ο ΣΥΡΙΖΑ (...). Αυτή η εικόνα και κατάσταση έχουν χειροτερεύσει σημαντικά το τελευταίο διάστημα».
Η σχετική ανακοίνωση, όπως ήταν αναμενόμενο, σχολιάστηκε από τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου με τα περί «απομονωτισμού» του ΚΚΕ. Τι είναι αυτό που πράγματι τους πείραξε; Το γεγονός ότι το ΚΚΕ δε γίνεται συνένοχο στο να εξωραΐζονται αντιλαϊκές πολιτικές στο πλαίσιο του ευρωμονόδρομου. Πολιτικές σαν αυτές που στηρίζουν τα κόμματα που ανήκουν στο ΚΕΑ και τις οποίες εμφανίζουν ως «κοινές θέσεις» όλων των κομμάτων παρ' όλες τις διαφωνίες του ΚΚΕ. Γιατί, το ΚΚΕ δε γίνεται χειροκροτητής της προσπάθειας διαμόρφωσης «αριστερού μπλοκ», της συνεργασίας δηλαδή της GUE/NGL με άλλες Ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, όπως είναι οι Σοσιαλιστές και οι Πράσινοι που μεθοδεύουν τα κόμματα του ΚΕΑ. Γιατί, δε γίνεται ούτε χειροκροτητής του Αλ. Τσίπρα στα παζάρια που κάνει, διαμορφώνοντας «δημοκρατικό μέτωπο» για την υπεράσπιση της ΕΕ, έναντι των «ευρωσκεπτικιστών», με τον Γιούνκερ της Μέρκελ.
Το ΚΚΕ έκανε καθαρό ότι θα συνεχίσει ακούραστα τις προσπάθειες για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, την ανάπτυξη διμερών σχέσεων με τα Κομμουνιστικά Κόμματα που εκπροσωπούνται στο Ευρωκοινοβούλιο, με δεκάδες Κομμουνιστικά Κόμματα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Θα δίνει το αγωνιστικό του «παρών» στις Διεθνείς και Περιφερειακές Συναντήσεις και θα δυναμώσει τη δουλειά του στο πλαίσιο της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ των 29 Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην Ευρώπη, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στα κόμματά της και την πολιτική της, για την ανάπτυξη της κοινής δράσης για τα συμφέροντα των λαών.

Να μη «συνηθίσουμε» τη σφαγή

Η βδομάδα κλείνει με ένταση της σφαγής στην ανατολική Ουκρανία. Η κυβέρνηση του Κιέβου, με τη συμμετοχή και στήριξη εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεων, βομβαρδίζει στην κυριολεξία κατοικημένες περιοχές. Αυτή η γενοκτονία περνάει, όλο το τελευταίο διάστημα, στα ψιλά τόσο στα ντόπια όσο και στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Στη χώρα μας, είναι χαρακτηριστικό ότι στα έντυπα αφιερώθηκαν λίγες αράδες, ενώ στα κανάλια δόθηκε τουλάχιστον πενταπλάσιος χρόνος στη βασιλική οικογένεια της Ισπανίας και τη διαδοχή ή στο «πάρτι» της κόρης του Ρώσου μεγαλοκαπιταλιστή Ριμπολοβλέβ στο Σκορπιό...
Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που, από την αρχή, έδειξε ότι η Ουκρανία βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και υπογράμμισε ότι όσο οι λαοί εγκλωβίζονται κάτω από ξένες σημαίες και συμφέροντα θα κερδίζουν οι εκμεταλλευτές τους. Αυτή η θέση επιβεβαιώνεται καθημερινά και κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη να δυναμώσει η καταγγελία του εγκλήματος που γίνεται στην Ουκρανία.