Μέσα στο ίδιο καζάνι

Μέσα στο ίδιο καζάνι

Τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» σε δημόσια νοσοκομεία, σε δημόσιες δομές και υπηρεσίες Υγείας όλων των βαθμίδων αποτυπώνουν τις «συνθήκες πολέμου» που επικρατούν για τους εργαζόμενους και τους ασθενείς. Οι περικοπές δεν έχουν τέλος. Νοσοκομειακά κρεβάτια και τμήματα καταργούνται ή υπολειτουργούν. Μηχανήματα, κρεβάτια χειρουργείου ή Μονάδων μένουν κλειστά και ρημάζουν λόγω έλλειψης προσωπικού, την ώρα που οι λίστες αναμονής είναι τεράστιες. Ταλαιπωρία, ελλείψεις, ανυπέρβλητα πολλές φορές εμπόδια για να βρει ο κόσμος την υγειά του. Για τους κατοίκους της επαρχίας και των νησιών, η κατάσταση είναι ακόμη πιο δραματική, με έρημα Περιφερειακά Ιατρεία, αγροτικούς γιατρούς να τριγυρνούν στα χωριά ή στα νησιά, Κέντρα Υγείας και νοσοκομεία που δεν λειτούργησαν ποτέ για να καλύψουν τις ανάγκες των κατοίκων και περιμένουν την ... επιχειρηματικότητα να τα εκμεταλλευτεί και να αρχίσουν να πουλούν τις υπηρεσίες τους. Ολόκληρα νησιά χωρίς παιδίατρο, μαία, χιλιάδες άνθρωποι που ταξιδεύουν ακόμη και για μια απλή εξέταση, για ένα εμβόλιο.

***

Οι εργαζόμενοι στις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας είναι εξίσου θύματα με τους ασφαλισμένους, τους ασθενείς, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τις οικογένειες που προσπαθούν με ένα μισθό πείνας να τα βγάλουν πέρα. Στα όρια της εξουθένωσης, δουλεύουν με δεκάδες οφειλόμενα ρεπό, με ελάχιστες μέρες άδεια, κυριολεκτικά από το πρωί ως το βράδυ, ενώ υλικά λείπουν, μηχανήματα χαλάνε, υποδομές δεν συντηρούνται. Σε μεγάλα νοσοκομεία, για να δοθούν καλοκαιρινές άδειες, κλείνουν χειρουργικά τραπέζια, αναβάλλονται εξετάσεις κ.λπ. Στα νησιά και τα χωριά, ένας γιατρός μόνος του πρέπει να κρατήσει το αγροτικό ιατρείο ανοιχτό, εφημερεύοντας καθημερινά, χωρίς να μπορεί να πάρει μια μέρα άδεια και χωρίς να έχει τα στοιχειώδη μέσα για να ασκήσει το έργο του!
Ετσι έχει η κατάσταση σε γενικές γραμμές, αν και τα λόγια είναι φτωχά μπροστά στην πραγματικότητα. Μέσα αυτό τον ορυμαγδό των ελλείψεων και των συνεχών περικοπών, η κυβέρνηση όχι μόνο δε σκοπεύει να καλύψει τα κενά, να αναπτύξει τις δημόσιες δομές Υγείας και να καταργήσει τις πληρωμές των ασθενών, αλλά με την πολιτική της υπηρετεί ακριβώς το αντίθετο. Στον προϋπολογισμό του 2014 η κρατική επιχορήγηση στα νοσοκομεία θα είναι μειωμένη κατά 32,2% σε σχέση με το 2013. Η μείωση αυτή στο πρώτο τρίμηνο του 2014 εκφράστηκε με μείωση κατά 9% συνολικά των λειτουργικών δαπανών των δημόσιων νοσοκομείων σε σχέση με το 2013. Ο ΕΟΠΥΥ θα χρηματοδοτηθεί το 2014 μόνο με 777 εκατ. ευρώ, ενώ το 2013 χρειάστηκε επιπρόσθετη κρατική επιχορήγηση 300 εκατ. ευρώ, φτάνοντας τελικά η χρηματοδότηση σε 1,108 δισ. ευρώ. Κάθε ευρώ που κόβεται από την Υγεία, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι ασθενείς το πληρώνουν με συμμετοχές, πληρωμές, ταλαιπωρία, υπονόμευση της υγείας τους.

***

Αποδεικνύεται πως δεν είναι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα της Υγείας και γενικά στο Δημόσιο η αιτία του προβλήματος. Μάλιστα, εξαιτίας της δικής τους υπερεντατικής εργασίας και αυταπάρνησης κρατιούνται όρθιες κι αυτές οι υποτυπώδεις δομές. Η κυβέρνηση δείχνει τους εργαζόμενους ως φταίχτες και λέει πως θα τους «αξιολογήσει», κρατώντας στα χέρια της ένα νέο εργαλείο περικοπών. Η «αξιολόγηση» προσωπικού και υποδομών δε στοχεύει στη βελτίωση των υπηρεσιών, αλλά σε παραπέρα περικοπές και νέα βήματα στην εμπορευματοποίηση. Αρκεί να σκεφτούμε μέσα σε ποιο πλαίσιο γίνεται η «αξιολόγηση». Τι λένε οι κυβερνήσεις και η εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου Υγείας στο λαό; Οτι πρέπει να θεωρείται ως δεδομένο πως οι κοινωνικές ανάγκες δεν μπορούν να ικανοποιηθούν, πως το κράτος δεν μπορεί να φροντίζει για όλα, πως πρέπει και οι ίδιοι οι ασθενείς να πληρώνουν από την τσέπη τους, πως η Υγεία και η πρόληψη είναι ατομική υπόθεση του καθένα. Πώς θα «λύσει» π.χ. η κυβέρνηση το πρόβλημα με τη μεγάλη αναμονή στα χειρουργεία; Θεσπίζοντας ιδιωτικά απογευματινά χειρουργεία στα δημόσια νοσοκομεία και δίνοντας επισημότητα στο «φακελάκι». Ετσι, με την «αξιολόγηση», το 15% των εργαζομένων στην Υγεία πρέπει υποχρεωτικά να βγουν «άχρηστοι», «περιττοί», «μη αποδοτικοί». Αυτοί θα απολυθούν. Τι θα απογίνουν τμήματα, κλινικές, δομές, που στέκονται όρθια με το ζόρι, αν φύγουν κι άλλοι εργαζόμενοι; Θα καταρρεύσουν, επομένως θα συγχωνευτούν με άλλα, ορισμένα θα καταργηθούν. Εξάλλου, η «αξιολόγηση» των δομών Υγείας θα γίνεται με κριτήριο το πόσο «αποδοτικές» είναι, τη σχέση «κόστος - όφελος» και όσες δεν «συμφέρουν» θα κλείσουν, άσχετα αν άνθρωποι τις έχουν ανάγκη.

***

Επομένως, ούτε οι εργαζόμενοι στην Υγεία, ούτε οι ασθενείς ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση που όλο και χειροτερεύει. Ευθύνεται η επιχειρηματικότητα στην Υγεία, η αγοραπωλησία υπηρεσιών, φαρμάκων, ιατρικού εξοπλισμού, μηχανημάτων, υλικών, η κερδοφορία μέσα από τον ανθρώπινο πόνο, η ανταποδοτική λειτουργία και του δημόσιου τομέα, ο οποίος όσο υπάρχει ο ιδιωτικός κι αυτός με επιχειρηματικά κριτήρια θα λειτουργεί. Η «αξιολόγηση» είναι ένας τέτοιος κρίκος προς την πιο «συμφέρουσα» λειτουργία του κρατικού τομέα, δηλαδή με λιγότερο και φθηνότερο προσωπικό, με περικοπές σε υλικά, υπηρεσίες, δομές, με πληρωμές από τους ασθενείς - πελάτες. Είναι όμως και «κρίκος» στη συμμαχία, στην κοινή πάλη υγειονομικών και εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, συνταξιούχων, ανέργων. Αυτοί μόνο μπορούν να βάλουν τέρμα στην κατρακύλα, αρκεί να σημαδέψουν σωστά και να παλέψουν ανυποχώρητα. Για Υγεία και Φάρμακο κοινωνικά αγαθά, χωρίς επιχειρηματίες.