Καλοκαιρινές διακοπές

 Καλοκαιρινές διακοπές 

Κυριακή ζωή και σκόλη, να ‘ταν η βδομάδα όλη, μας τραγουδούσε η κόρη μου η σοσιαλίστρια. Πάνε τώρα αυτά όμως, γιατί έρχεται ολοταχώς η ανάπτυξη κι όλα τα μαγαζιά πρέπει να είναι ανοιχτά για να την υποδεχτούν μετά επαίνων. Ποτέ άλλοτε όμως η διπλή σκέψη και η νέα γλώσσα του όργουελ (ως το διαλεκτικό αντίστροφο της νέας σκέψης και της διπλής γλώσσας του γκόρμπι) δεν ήταν τόσο επίκαιρα –με την ανάπτυξη να υποδηλώνει ένα τεράστιο πισωγύρισμα στον εργασιακό μεσαίωνα.

Στο θεοκρατούμενο μεσαίωνα βέβαια αναγνωριζόταν τυπικά τουλάχιστον η κυριακή ως ημέρα ξεκούρασης, αφιερωμένη στον κύριο. Και να πώς τα δύο άκρα της κοινωνίας μας, η σκοταδιστική εκκλησία κι η οπισθοδρομική κομπανία των παλαιοημερολογιτών κομπανιέρων, συγκλίνουν και βάλλουν από κοινού ενάντια στο νέο μέτρο και την ανάπτυξη που τους προσπερνά, όπως τα τροχοφόρα τους πεζούς. Άλλο αν η δεξιά του κυρίου βρήκε τρόπο να τα συνταιριάξει όλα, εφόσον μετατεθεί το άνοιγμα κατά τις 11, ώστε και τη θεία λειτουργία να προλαβαίνει ο πιστός υπάλληλος και να γίνεται απρόσκοπτα η θεία λειτουργία των καταστημάτων και του εμπορίου.

Ενώ οι κομμουνιστές είναι χειρότεροι, γιατί εκτός από το θέμα με τις κυριακές, τους ενοχλεί και εκείνο το σοφό μέτρο που καταργεί κάτι παράλογες κι αντιαναπτυξιακές αργίες, όπως πχ την πρωτοχρονιά και μία από τις δύο εθνικές γιορτές –γιατί πού ακούστηκε χώρα να έχει δύο εθνικές γιορτές, επειδή δεν της φτάνει η μία, για να ανυψώσει το εθνικό φρόνημα του λαού της; Το λογικό προφανώς, σε μια χώρα με τόσους άνεργους να σαπίζουν στην απραξία, είναι να ξεζουμίζεις όσους έχουν ήδη δουλειά και να τους κόψεις όλες τις αργίες, για να μην μπορούν να πουν κουβέντα με τόσους να περιμένουν στη γωνία, για να πάρουν τη θέση τους. Εκεί να δεις υψηλό φρόνημα ο εργαζόμενος..

Και σα να μην έφτανε αυτό, βγαίνουν κιόλας στους δρόμους κάποιες κυριακές τα κομμούνια κι εμποδίζουν τους ενθουσιασμένους καταναλωτές να ψωνίσουν και τους τσιμισκάνθρωπους με το άδειο βλέμμα να σε διαπεράσουν σα διάφανο, για να δουν πάση θυσία τη βιτρίνα που τους κρύβεις. Γι’ αυτό δεν ψωνίζει, ξέρεις, ο κόσμος, με τις πορείες στο κέντρο των πόλεων, που βάζουν λουκέτο σε τόσα μαγαζιά, και όχι επειδή δεν έχει λεφτά να πάρει τίποτα και κάνει το απαυτό του παξιμάδι, για να τα βγάλει πέρα.

Που εγώ δηλ δε θα ψώνιζα κυριακάτικα, που να μου έλειπε ψωμί για να βουτάω στη σαλάτα, σκόρδο από το σπιτικό τζατζίκι, πατάτες να συνοδεύουν το κόκκινο κρέας μου (και κρέας για τα κανόνια τους). Αλλά τι περιμένεις, κι εγώ αντιδραστικός σαν τους άλλους. Σκέτη προσκόλληση στο δόγμα –αντί να προσαρμοστούμε ευέλικτα στα σύγχρονα μεσαιωνικά δεδομένα- κι αναμονή της δευτέρας παρουσίας

Που να μου το θυμηθείς σφε αναγνώστη, αν σώσει και έρθει ποτέ αυτή η ρημάδα, θα τη βγάλουν και αυτή παράνομη και καταχρηστική, μαζί με τις απεργίες και τις κάθε είδους αργίες –κυριακάτικες ή μη- που σαμποτάρουν την παραγωγή.

-.-.-

Το καλοκαίρι είναι η περίοδος της θερινής ραστώνης, όπου συνήθως δεν κουνιέται φύλλο κι οι ειδήσεις στο γυαλί δείχνουν ρεπορτάζ για τη ζέστη (κώλοι, βυζιά...), για τις αποδράσεις των αθηναίων στις κοντινές παραλίες (κώλοι, βυζιά...) και το μαγευτικό ασπρόπυργο με το βιομηχανικό τοπίο (πλάνα από το μαυρισμένο κορμοράνο στον περσικό, που δεν ήταν αυθεντικό πλάνο από τον κόλπο, αλλά δεν έχει καμία σημασία, αφού το έπαιξε η τηλεόραση), για τις μαγικές διακοπές των διάσημων σελέμπριτιζ (κώλοι, βυζιά με σιλικόνη) και τα διάφορα τουριστικά ρεκόρ που σπάμε το ένα μετά το άλλο (όλγα κεφαλογιάννη, κώλοι, βυζιά)... Κι αφού τηρήσουμε ενός ρεπορτάζ σιγή, για τις κτηνωδίες των... τζιχαντιστών (που είναι κάτι απόλυτα κακό και αφηρημένο, σαν τους κρατιστές, τους ρώσους ολιγάρχες, τους αμετανόητους, αιμοδιψείς αρχιτρομοκράτες, κτλ) ή για τον τραγικό θάνατο του παιδιού στη μύκονο (όπου η ευθύνη είναι αποκλειστικά των αρχών, ενώ οι καλοί, διορατικοί ιδιώτες επιχειρηματίες είχαν καταγγείλει και προειδοποιήσει πολλές φορές τους αρμόδιους για τις διάφορες παραλείψεις)... επιστρέφουμε στη γνωστή, πετυχημένη συνταγή που μας καθιέρωσε, πχ με κάποιον δημοφιλή τουριστικό προορισμό (βυζιά, κώλοι… έτσι για αλλαγή).

Τώρα που είπα αλλαγή, στα χρόνια του ανδρέα νομίζω, είχε καθιερωθεί η γνωστή φράση για τα «μπάνια του λαού», που είναι ιερά, παγκοίνως σεβαστά και δεν πρέπει τίποτα να τα διαταράσσει. Σήμερα βέβαια είναι ζήτημα πόσοι μπορούν –σε τι θάλασσες και για πόσες μέρες- να κάνουν αυτά τα μπάνια, αλλά έχει μείνει η δύναμη της συνήθειας και της αδράνειας από τον περασμένο χειμώνα και δεν αντιδρά κανείς, παρά τα όσα γίνονται στη γειτονιά μας (ουκρανία, μέση ανατολή) και στο εσωτερικό μέτωπο (ενφια, νόμος για μαζικές απολύσεις και για τη λειτουργία των συνδικάτων, κτλ). Έλα μωρέ τώρα, πού να τρέχεις και να ιδρώνεις κατακαλόκαιρο, μες στη ζέστη! Αν τυχόν προέκυπτε σήμερα, μισό αιώνα μετά, κάτι αντίστοιχο με τα ιουλιανά, θα περνούσε στο ντούκου και θα έσβηνε μες σε 48 ώρες –όχι να τραβήξει 48 μέρες κοντά, όπως τότε.

Τα τελευταία χρόνια βέβαια, στα πρώτα ανταμώματα μετά το 15αύγουστο, ακούς πολύ κόσμο να προβλέπει πως θα έχουμε άγριες κι ενδιαφέρουσες διεργασίες κι ότι από σεπτέμβρη θα γίνει χαμός, πχ με τα πρώτα πάγια έξοδα των γονιών για τα σχολικά ή για τη θέρμανση με τα πρώτα κρύα –και γενικώς όσο πέφτει η θερμοκρασία, τόσο πιο καυτό μέτωπο θα έχουμε λέει –όπως το 08’ που είχαν αναβληθεί και τα χριστούγεννα. Κι άλλες παρόμοιες αναλύσεις, που μοιάζουν με εκείνες τις κλασικές υποσχέσεις της νέας χρονιάς, που δεν τηρούνται ποτέ, με καλοκαιρινά ραντεβού (πάνω στο πτώμα μας), θερινούς έρωτες και σχέδια στην άμμο που σβήνουν με το πρώτο κύμα.

(Και ήξερες σφε αναγνώστη πως τις δυτικές συνοικίες εμείς οι θεσσαλονικείς τις είχαμε στο φεστιβάλ, πριν κάνουν σουξέ και γίνουν διάσημες με το «καλοκαιρινά ραντεβού», για να ξαναχαθούν τελικά από το προσκήνιο, λίγα χρόνια αργότερα;)

Το βασικό πρόβλημα πάντως στην εύκρατη και θερμόαιμη χώρα μας είναι πως έχει καλοκαίρι διαρκείας κι αντίστοιχη θερινή ραστώνη. Ή όπως λέει κι ένα άλλο σουξέ της εποχής

Δεν κάνει κρύο στην ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ…

Κι αν παρ’ ελπίδα πέσει λίγο παραπάνω η θερμοκρασία, μην ανησυχείς, υπάρχει κι η χειμερία νάρκη, για να φιδιάσουμε με την ησυχία μας (όσο δέρμα κι αν πετάξεις…)