Ο κ. Καρύδης δεν εμφανίστηκε ξαφνικά

Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς…

   Στις 20 Αυγούστου δημοσιεύθηκε στον τοπικό τύπο «Καθημερινή Ενημέρωση» άρθρο του κ. Γ. Καρύδη στο οποίο αναμασά παλιά και τετριμμένα επιχειρήματα περί «στείρας περιχαράκωσης, συντηρητικής και τελικά αντι-αριστερής πολιτικής συμπεριφοράς του ΚΚΕ» κι όλα αυτά για να αναφερθεί στις συνεργασίες του ΚΚΕ και κυρίως τη μη συνεργασία του με το ΣΥΡΙΖΑ.

     Επ΄ αυτού μερικά σχόλια.
Ο κ. Καρύδης δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στην πολιτική σκηνή, υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και υλοποιούσε απαρέγκλιτα όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές των Κυβερνήσεών του, υπήρξε  συντονιστής  και  Περιφερειακός Σύμβουλος εκλεγμένος με το ΠΑΣΟΚ όχι στο μακρινό παρελθόν μα μόλις την 4ετία που πέρασε (2010-2014).
Στη συνέχεια αναζητώντας ψηφοδέλτιο που θα καλύπτει το χώρο της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης (σ.σ. ΠΑΣΟΚ), αφού συνδιαλέχθηκε  με την κα Υδραίου! και τον κ. Νικολούζο!, τελικά «συνεργάστηκε» με τον 2^ο στις Δημοτικές εκλογές.
Παρόλο που μόλις το Γενάρη του 2013 -γιατί δυστυχώς τα γραπτά μένουν-, ο κ. Καρύδης με άρθρο του «Προβληματισμοί των πολιτών πριν την κάλπη», κατακεραύνωνε την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας μεταξύ άλλων ότι:  «…. η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ανεύθυνη και επικίνδυνη στο να οδηγεί τη χώρα σε οικονομική κατάρρευση, αλλά προκαλεί και θυμηδία, γιατί ποτέ  και πουθενά στον κόσμο ο οφειλέτης δεν επέβαλε τους όρους του στους δανειστές».
Έτσι, λοιπόν, ο μνημονιακός κ. Καρύδης μέσα σε μια νύχτα έγινε αντιμνημονιακός και λάβρος υποστηρικτής της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, συνιστώντας νέες συμμαχίες, καταριέται γενικά και αόριστα όλους αυτούς που μας έφεραν  μέχρι εδώ, μάλλον και τον εαυτό του.
Φυσικά δεν πρόκειται για τυχαία «αλλαγή», αντίθετα αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα της σύμπλευσης που υπάρχει σε ζητήματα στρατηγικής τόσο του νεοφιλελεύθερου όσο και του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, προκειμένου να μην αμφισβητηθεί η εξουσία του κεφαλαίου. Άλλωστε ο Σύριζα δια στόματος του προέδρου του σε όλους τους τόνους κηρύσσει ότι δεν αμφισβητείται η θέση της χώρας στην Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, σπεύδει σε συναντήσεις με το ΣΕΒ κλπ
Ωστόσο ο κ. Καρύδης με ιστορικά επιχειρήματα που βλέπουν τη πραγματικότητα με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, προσπαθεί να αποδείξει τάχα την ανωτερότητα της γνήσιας σοσιαλδημοκρατίας έναντι του «αποτυχημένου» δρόμου που προτείνει το ΚΚΕ. Κάνει αναφορά λοιπόν στις παραχωρήσεις που πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του ΄80.
Υπενθυμίζουμε λοιπόν ότι η γνήσια σοσιαλδημοκρατία όπως την ονομάζει, όποιες παραχωρήσεις έδωσε, έγιναν κάτω από το βάρος της αίγλης των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων που είχε ο σοβιετικός εργαζόμενος λαός και με σκληρούς αγώνες των υπόλοιπων λαών, με την ταξική  πάλη του εργατικού κινήματος. Το λεγόμενο κράτος πρόνοιας άλλωστε δεν ακολουθήθηκε μόνο από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Συνδέθηκε με τις ανάγκες που είχε η συγκεκριμένη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού. Έγινε σε περίοδο που ο καπιταλισμός αναπτυσσόταν και διαμόρφωνε τις συμμαχίες του.
Οι κατακτήσεις που απολάμβαναν οι εργαζόμενοι στην ΕΣΣΔ δεν μπορούν καν να συγκριθούν ούτε με τις παραχωρήσεις αστικών και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, πολύ περισσότερο με τη κατάσταση των εργαζομένων του 21^ου αι που φυσικά ο πλούτος που παράγουν σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερος. Ο σοσιαλισμός δεν είναι εφαρμογή μιας «θεωρίας» που τελικά απέτυχε. Ο σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε τον 20^ο αι, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη που έγιναν και οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση, έλυσε τεράστια λαϊκά προβλήματα, απέδειξε την ανωτερότητα του σε σχέση με το καπιταλιστικό σύστημα.
Όσο και αν σκούζουν οι αστοί και οι αποστάτες της ταξικής πάλης, στις χώρες που οικοδόμησαν το σοσιαλισμό κανένα σπίτι δε συζητούσε αν θα μπει αύριο μεροκάματο στο σπίτι, αφού η ανεργία είχε εξαλειφθεί από το ’30. Καμία οικογένεια δεν έβαζε το χέρι στη τσέπη για να πηγαίνουν σχολείο τα παιδιά της, κανένας νέος δεν ψαχνόταν στις ουρές των ανέργων μετά τις σπουδές αφού είχε εξασφαλισμένη δουλειά στο αντικείμενο σπουδών του πριν ακόμα τελειώσει τη σχολή. Κανένας νέος δε σκεφτόταν αν θα πάει διακοπές. Αφού το σοσιαλιστικό κράτος είχε εξασφαλίσει τουριστικές υποδομές υψηλού επιπέδου για εργαζόμενους, σπουδαστές και μαθητές.
Στη συνέχεια αναφέρεται ο κ. Καρύδης, στον κίνδυνο εξαιτίας του δογματισμού, της αριστερής καθαρότητας δήθεν να χαθεί η ευκαιρία σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς  και άρα να ενισχυθούν φασιστικά μορφώματα.
Θυμίζουμε ότι η γνήσια σοσιαλδημοκρατία είναι εκείνη που εξέθρεψε μαζί με την αστική τάξη το ναζιστικό τέρας. Ο φασισμός άλλωστε είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού, τελευταία εφεδρεία της αστικής εξουσίας όταν το σύστημα αντιμετωπίζει προβλήματα (κρίση, προετοιμασία ιμπεριαλιστικών πολέμων κλπ). Ούτε και μπορούν να αθωωθούν οι ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων που προσκυνούν την ΕΕ της θεωρίας των άκρων, του αντικομουνιστικού μνημονίου, της FRONTEX, που χρόνια καλλιεργούσαν ότι για την ανεργία φταίνε οι ξένοι ή εναγκαλίζονταν με τέτοια μορφώματα στις πλατείες.
Ο κ. Καρύδης στο άρθρο του συνιστά ένα ρεαλιστικό αντιμνημονιακό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση που θα ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα και μια σταδιακή (αόριστη άχρωμη και άοσμη) μετάβαση σε κεντρικότερες ρήξεις και ανατροπές (;;;).
Είμαστε υποχρεωμένοι να επισημάνουμε ότι ποτέ και πουθενά δεν επιβεβαιώθηκε ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων-το αντίθετο μάλιστα- ως ο δρόμος που οδηγεί στην κατάκτηση ενός δίκαιου συστήματος, του σοσιαλισμού ή ό,τι τέλος πάντων ο κ. Καρύδης διστάζει να πει με το όνομά του.
Η λογική του «ρεαλισμού», του μικρότερου κακού, του ζήτα λίγα έστω για να σου δώσουν κάτι, μη ζητάς πολλά, είναι υπεύθυνη για τη σημερινή κατάσταση, για τις θυσίες του ελληνικού λαού.
Τί είναι όμως ρεαλισμός; Ας μας πουν ποιό είναι το ρεαλιστικό αίτημα π.χ. για έναν ξενοδοχοϋπάλληλο – το 12ωρο δουλειάς, τα 600 ευρώ μισθός, η λογική του μη διεκδικείς να έχει καλό πρόσωπο ο ξενοδόχος που δεν σε πληρώνει, τα 300 ευρώ των νέων που κάνουν «πρακτική» στο τουρισμό, ποιό είναι το ρεαλιστικό αίτημα για έναν εργαζόμενο στον τουριστικό κλάδο που σε καιρό κρίσης έχει έσοδα σχεδόν 13 δις ευρώ!!!
Τέλος θα θέλαμε να τονίσουμε ότι εύκολοι ρόλοι δεν υπάρχουν. Το πολιτικό θάρρος όμως και η υπευθυνότητα για τα οποία εγκαλεί το ΚΚΕ, σχετίζονται με τα συμφέροντα ποιού προσπαθείς να υπηρετήσεις. Το ΚΚΕ είναι ταγμένο στην υπηρέτηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και το αποδεικνύει καθημερινά, είναι ταγμένο στην κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους φτωχούς αγρότες, α/α που πρέπει και μπορεί  να διεκδικήσει και να κατακτήσει την πραγματική εξουσία να μην είναι φερέφωνο κυβερνητικών εναλλαγών που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Άλλωστε ο Σύριζα δίνει καθημερινά εξετάσεις για το ποια πολιτική θα ακολουθήσει και ποια συμφέροντα θα εξυπηρετήσει. Πρόσφατα στην απεργία των ξενοδοχοϋπαλλήλων  έκανε την ταξική του επιλογή, λάμποντας δια της απουσίας του από τη δύσκολη απεργία που είχαν οι εργαζόμενοι του κλάδου, οι οποίοι φτύνουν  αίμα κάθε μέρα στους χώρους δουλειάς.
Η διαφορετική στρατηγική του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στο ότι το ΚΚΕ μάχεται για τη συγκέντρωση δυνάμεων με στόχο την ανατροπή του βάρβαρου κοινωνικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα κάνει τον καπιταλισμό καλό/ανθρώπινο… Η διαφορά αυτή δεν μένει απλά σε θεωρητικό επίπεδο αφού ο ΣΥΡΙΖΑ με τις επιλογές που κάνει σε κρίσιμα ζητήματα (πχ. στήριξη της ΕΕ, του ΝΑΤΟ) δείχνει ποια κατεύθυνση οραματίζεται.
Όλα τα παραπάνω ούτε μας ξενίζουν ούτε μας εκπλήσσουν, δείχνουν για άλλη μια φορά το πόσο τίποτα δεν έχει να φοβάται η αστική εξουσία – και τίποτα να κερδίσουν οι εργαζόμενοι- από τις κραυγές που μένουν εντός των τειχών, που καλούν τους εργαζόμενους σε «ρεαλισμό» σήμερα δηλαδή ταξική ειρήνη, συμβιβασμό με τη φτώχεια και την εκμετάλλευση – και κάποτε στο μέλλον με ένα μαγικό τρόπο θα γίνουν ανατροπές.
Οι κομμουνιστές καλούμε τους εργαζόμενους, τους νεολαίους, τους μικρούς αγρότες, εμπόρους και αυτοαπασχολούμενους που σήμερα στενάζουν να βγάλουν συμπεράσματα, να μην εγκλωβιστούν σε ένα έργο που το έχουν ξαναδεί.  Η λύση δεν βρίσκεται στο απώτερο μέλλον, βρίσκεται σήμερα στην οργάνωση στο σωματείο, το σύλλογο, τη διεκδίκηση με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Ο σοσιαλισμός δεν είναι κάποιος μακρινός στόχος. Είναι ανάγκη της εποχής μας. Είναι ώριμο σήμερα ο λαός να ζήσει όπως του αξίζει. Αφέντης στο πλούτο που παράγει.
Όσο για το βιβλίο του Λένιν κ. Καρύδη που γράφτηκε το 1920, επιβεβαιώνει απλώς  ότι τα Κ.Κ. δεν είναι απλώς τα τελευταία χρόνια, αλλά από πάντα στην υπηρεσία της εργατικής τάξης και έχουν υποχρέωση να προειδοποιούν τους εργαζόμενους για «δεξιούς» και «αριστερούς» οπορτουνιστές  που στην τελική δεν έχουν καμιά σχέση με τα δικά τους συμφέροντα.
Χαραλάμπους Μυρσίνη