ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

 ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

Οι τζιχαντιστές ανάρτησαν, μετά το βίντεο με την εκτέλεση του αμερικανού δημοσιογράφου,  άλλο ένα βίντεο-σοκ στο YouTube στο οποίο απεικονίζονται να εκτελούν 250 Σύρους στρατιώτες. Το ΝΑΤΟ σχεδιάζει να αναπτύξει στρατιωτικές δυνάμεις και οπλικά συστήματα σε μεγάλη κλίμακα στην ανατολική Ευρώπη.  Το μέτωπο των συγκρούσεων διευρύνεται στην Ουκρανία και ο Μπ. Ομπάμα δηλώνει ότι η  ρωσική παρείσφρηση που εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία δε μπορεί παρά να προκαλέσει επιβολή πρόσθετων κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας.

               Οι ειδήσεις από τα πολεμικά μέτωπα της περιοχής μας γίνονται όλο και πιο ανησυχητικές. Κι αναρωτιέται κανείς  για τις πολύπλοκες στρατηγικές του κεφαλαίου απέναντι στον πόλεμο και την αδυναμία μας να τις ερμηνεύσουμε για να μπορέσουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Η αναγνώριση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της συνθετότητας της ταξικής πάλης είναι η αφετηρία  για κατανόηση των συγκρούσεων, ακόμα κι αν μοιάζει τα ταξικά ιδεολογικά  και πολιτικά ρεύματα να συγχωνεύονται με εθνικές ή θρησκευτικές  στοχεύσεις. Και η ανησυχία για επεκτάσεις των συγκρούσεων σε συνάρτηση με ιδιαίτερα καπιταλιστικά συμφέροντα  μπορεί και να μην είναι υπερβολική. Κι αν ο πόλεμος χρόνια τώρα κάνει την εμφάνισή του από μακριά, με την απόσταση μια  να ελαττώνεται (Γιουγκοσλαβία) μια  να μεγαλώνει, και μάλιστα ιχνογραφημένος κάτω από ωραία σκηνικά ή από ιδέες, θέαμα συγκλονιστικό ή θέμα για συζήτηση ηθικής ή μεταφυσικής,  τώρα μοιάζει να  εγκαθίστανται μόνιμα στην περιοχή  μας, σε ανάσα αναπνοής από εμάς. Και αν η δική μας αναζήτηση για καλούς και κακούς εμπλεκόμενους καταλήγει ατελέσφορη, έρχονται τα βίντεο με τις φρικιαστικές σκηνές των εκτελέσεων ομήρων  κι αιχμαλώτων που νιώθουμε να πλήττουν την  ηθική τάξη πραγμάτων, για να βοηθήσουν  να διαλέξουμε εχθρό, τουλάχιστον στο μέτωπο της Μ. Ανατολής. Το μέτωπο της Ουκρανίας γίνεται πεδίο κυριαρχίας της καπιταλιστικής τάξης με τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς της που το μετατρέπουν κυριολεκτικά σε πεδίο μάχης, χωρίς να αναφαίνεται στον ορίζοντα η δυνατότητα να διασταυρωθούν με συγκρούσεις μεταξύ εργατικής τάξης και αστών. Πόλεμοι που μοιάζουν ελεγχόμενοι στα όρια του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, που μοιάζει να μην προκαλούν καθοριστική κρίση του καπιταλισμού για να οδηγήσουν στην κατάρρευσή του και την παγκόσμια ανατροπή του.

               
Και θυμάται κανείς την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου έναν αιώνα πριν, όταν στα περισσότερα σημεία  του ανεπτυγμένου κόσμου υπήρχαν ήδη μαζικά κινήματα του προλεταριάτου που θεωρητικά υπηρετούσαν αυτόν το σκοπό, την καταστροφή της αστικής τάξης και την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, πόσο ο πατριωτισμός ελαχιστοποίησε τα σοβαρά κρούσματα αντίστασης και μη συνεργασίας. Οι ηγέτες των περισσότερων  σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που συμμετείχαν στη Β Διεθνή συντάχτηκαν με την άρχουσα τάξη των χωρών τους υπέρ του πολέμου. Και μαζί τους οι προλετάριοι παρασύρθηκαν  από αδυναμία μπροστά στην κοινή γνώμη,  από φόβο κυρώσεων, από ξαναζωντανεμένα παλιά όνειρα εθνικής περηφάνιας αλλά και από σύγχυση από ιδέες ρητορικές των οπορτουνιστών. Κι ήταν ο πόλεμος καταλύτης, τόσο για τη διάλυση των ψευδαισθήσεων και αυταπατών  για συνεχή οικονομική ειρηνική ανάπτυξη όσο και για  την αποκάλυψη  των πραγματικών θέσεων  των σοσιαλδημοκρατικών ηγετών που είχαν εγκαταλείψει  την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης.  Κι ήταν η ρωσική επανάσταση που έκανε απτό και άμεσο τον κίνδυνο για τον καπιταλισμό και κυριάρχησε σε όλη την παγκόσμια ιστορία μέχρι την πτώση της ΕΣΣΔ.

               
Αυτόν τον κίνδυνο για να αποτρέψει ο καπιταλισμός προσπάθησε να μετασχηματιστεί, προσεγγίζοντας τα ρεφορμιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που αναδείχτηκαν στη Δυτική Ευρώπη ως κύριοι εγγυητές της συνέχειας του καπιταλισμού και ως εκ τούτου μετατράπηκαν σε κόμματα που μπορούσαν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση, υποσχόμενα το σταδιακό και ειρηνικό  μετασχηματισμό του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό. Και νάμαστε τώρα στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου  αιώνα να ζούμε τις συνέπειες αυτής της σταθερότητας του καπιταλισμού που εδραιώθηκε με τη βοήθεια του ρεφορμισμού πάνω στην υπόσχεση της διανομής μέρους του τεράστιου πλούτου, και μάλιστα με κάποιο βαθμό δικαιοσύνης, στους εργαζόμενους των πλουσιότερων χωρών. Χαμένοι στις αυταπάτες μας, χωρίς θεωρητική θεμελίωση που αντικαθίσταται από τον καθημερινό εμπειρισμό, χωρίς τα εργαλεία εκείνα που θα βοηθούσαν στην ερμηνεία της πραγματικότητας πελαγοδρομούμε ανάμεσα στη  μοιρολατρική παθητικότητα και σε επαναστατική ρητορική. Η οικονομική κρίση δεν φαίνεται να δρα σαν καταλύτης για τη διάλυση των αυταπατών μας. Ζώντας σε ένα διαρκές παρόν βιώνουμε τα ιστορικά γεγονότα αποσπασματικά, χωρίς να συγκροτούν μια συνέχεια με το παρελθόν, και η αδυναμία μας για μια συνολική οπτική μας αφαιρεί τη δυνατότητα να ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε την πραγματικότητα για να δράσουμε. Δεν είναι τώρα ο πατριωτισμός μας, το παρελθόν των αυταπατών της σοσιαλδημοκρατίας είναι που κληροδότησε τις στάσεις με τις οποίες αδυνατούμε να κατανοήσουμε την επίθεση του κεφαλαίου, την ανατροπή του συσχετισμού των δυνάμεων υπέρ του καπιταλισμού που καθόλου πια δεν μετασχηματίζεται σε σοσιαλισμό, τη ματαίωση των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος, τις πολεμικές εστίες που πολλαπλασιάζονται, το φασισμό που καραδοκεί να κυριαρχήσει.

               
Η οπισθοχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος δεν οφείλεται στη χρεοκοπία του κομμουνισμού, αλλά στην οριστική αποτυχία των κυρίαρχων στρατηγικών του ρεφορμισμού (κι ας συνεχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ να αναδιπλώνεται μέσα στις ίδιες ηττημένες πια στρατηγικές),  που στην τελική αντί να  ανοίξουν το δρόμο για το σοσιαλισμό δημιούργησαν τις καλύτερες προϋποθέσεις της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας.

diesbruma