Για την «αδιαφορία» του ΔΝΤ

Για την «αδιαφορία» του ΔΝΤ

«Το ΔΝΤ εμφανίζεται αδιάφορο για το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα», δηλαδή για την ενδοαστική διαπάλη και την αποτύπωσή της και στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, με τη συμμετοχή και της πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ. Την παραδοχή αυτή έκανε προχτές ο υπουργός Οικονομικών, Γκ. Χαρδούβελης, σχολιάζοντας την εξέλιξη των διαβουλεύσεων με την τρόικα. Η παραδοχή αυτή μεταφράστηκε στον αστικό Τύπο ως εξής: «Δεν μας νοιάζει ποιος θα είναι κυβέρνηση».
Πρόκειται για μία αυτονόητη παραδοχή. Το ΔΝΤ, όπως και κάθε άλλος τέτοιου τύπου οργανισμός, ενδιαφέρεται για τη διαμόρφωση ευνοϊκού περιβάλλοντος για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Ενδιαφέρεται για την προσαρμογή αυτού του περιβάλλοντος στις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου, αναλόγως της συγκυρίας. Του είναι αδιάφορο ποιος θα διευθύνει τη διαμόρφωσή του, στο βαθμό που αυτός ασπάζεται και δρα με γνώμονα αυτές τις βασικές στοχεύσεις.

***

Το ίδιο το κεφάλαιο, ανεξάρτητα απ' τη διαπάλη στο εσωτερικό του, για το μείγμα διαχείρισης, για το ποιοι κλάδοι του θα ενισχυθούν έναντι ποιων, ομονοεί στην υπεράσπιση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που σαρώνουν δικαιώματα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Δεν υπάρχει ούτε μισή μερίδα του που να αδιαφορεί ή να αντιτάσσεται σ' αυτές, αφού η υλοποίησή τους συνδέεται άμεσα με την ανάκαμψη της κερδοφορίας και την τόνωση της ανταγωνιστικότητάς του. Δεν υπάρχει καν μεμονωμένος καπιταλιστής που να μη θέλει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές, φτηνό εργατικό δυναμικό, απαλλαγμένο από δικαιώματα που αποτυπώνονται ως κόστος στους δείκτες των οικονομικών μεγεθών κάθε επιχείρησης.
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει αρκετές εξετάσεις κι έχει πείσει τους καπιταλιστές για τις προθέσεις του. Το ΔΝΤ, η ΕΕ, οργανισμοί όπου κατέθεσε εξαρχής τα διαπιστευτήριά του, γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να παρεκκλίνει χιλιοστό απ' τη γραμμή που ορίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο αντιμνημονιακός φερετζές έκρυβε απ' το λαό αυτό που οι ίδιοι οι καπιταλιστές και οι διακρατικοί οργανισμοί τους έβλεπαν καθαρά: Την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μείγμα διαχείρισης που διαφοροποιείται κατά βάση ως προς την ποιότητα και την ποσότητα της ενίσχυσης που πρέπει να δοθεί στην ανάκαμψη της κερδοφορίας τους.

***

«Σήμερα βλέπουμε καθαρά ότι οι μνημονιακές πολιτικές δεν βγάζουν πουθενά. Αλλά το ίδιο το μνημόνιο παρέχει τη δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης. Αν η χώρα μας είχε να αντιπαραθέσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα εθνικής ανάπτυξης (...) που να φτάνει στους ίδιους στόχους από άλλους δρόμους, οικονομικά ηπιότερους και κοινωνικά πιο δίκαιους, πιστεύω ότι θα μπορούσε να εισακουστεί από τους εταίρους μας. Αυτό επείγει να κάνουμε σήμερα. Πληθαίνουν άλλωστε οι φωνές στην Ευρώπη που διαπιστώνουν τα λάθη της τρόικας και το αδιέξοδο της συνταγής». Αυτό θα μπορούσε να αποτελεί απόσπασμα ντοκουμέντου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως δήλωση του πρώην προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου. Σε συνέντευξή του σε εφημερίδα είχε ακόμα προσθέσει ότι δεν ανησυχεί για το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό γιατί ανεξάρτητα από τη «ρητορική» και τα «ιδεογράμματα» του κάθε κόμματος, «έχει και η σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα ορισμένα, ας πούμε, "δόγματα". Ενα από αυτά λέει ότι (...) η προοπτική μιας νέας ανάπτυξης μπορεί να προέλθει σήμερα μόνο από τις δυνάμεις της παραγωγικής οικονομίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να το αγνοήσει αυτό και να επιτύχει;».
Αλλά και ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, Μ. Σάλλας, απαντώντας χτες σε ερώτημα δημοσιογράφου, σχετικά με το αν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία μπορεί να λειτουργήσει ως φόβητρο για τις ξένες αγορές, απάντησε: «Η χώρα έχει δημοκρατία. Εχει υιοθετήσει τον πρώτο πυλώνα της Ευρώπης, που είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αρα, λοιπόν, είναι ανοιχτή η πόρτα σε αυτούς που πιστεύουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο δεύτερος μεγάλος πυλώνας είναι η αγορά, για την υποστήριξη της ανάπτυξης, της εξέλιξης και της τεχνολογίας. Επομένως εγώ δεν ανησυχώ για τίποτα στην περίπτωση που υπάρχουν υιοθετημένες και εφαρμοζόμενες οι βασικές ευρωπαϊκές αρχές».
Με άλλα λόγια, ο Δασκαλόπουλος, δηλαδή ο ΣΕΒ, ο Σάλλας, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, έλεγαν και λένε αυτό που λέει σήμερα το ΔΝΤ ή που ο Χαρδούβελης προσάπτει στο ΔΝΤ. Οτι τους είναι αδιάφορο ποιος απ' το πολιτικό τους προσωπικό θα αναλάβει τα ηνία της διαχείρισης εφόσον έχουν εξασφαλίσει τη σύμπλευση σύσσωμου αυτού του προσωπικού στη ρότα που χαράζουν τα συμφέροντά τους.
Απ' αυτή τη σκοπιά η «αδιαφορία» του ΔΝΤ δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο το λαό, αφού επιβεβαιώνει ότι λύση δεν πρόκειται να δοθεί απ' την εναλλαγή στον κυβερνητικό θώκο ούτε απ' την αλλαγή του ενός μείγματος αστικής διαχείρισης απ' το άλλο.