Δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί

 Δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί

Η προχτεσινή τηλεοπτική «ανατροπή» ασχολήθηκε με το μέτωπο της παιδείας κι είχε όντως μερικές απρόσμενες ανατροπές. Ο φορτσάκης που στρίγγλιζε πως τον χτυπούσαν και θα φωνάξει την αστυνομία, με αντανακλαστικά ανιάν από το μικρό νικόλα, ήταν ο στρίγγλος που ντύθηκε αρνάκι, πουλώντας την εικόνα του σοφού, μειλίχιου πρύτανη. Ο έμπειρος τηλεοπτικά πρετεντέρης βραχυκύκλωνε μπροστά στα επιχειρήματα 15χρονων παιδιών, που ήταν πιο διαβασμένα απ’ όσο τα περίμενε και πετούσε την μπάλα στην κερκίδα. Κι ο δαπιτάκος γιατρός απέφυγε να βγει φουλ κυβερνητικός ενάντια στο άσυλο, κάνοντας λόγο για φοιτητικές ομάδες περιφρούρησης της πανεπιστημιούπολης, για να το διορθώσει ο δικός μας, (ο μικρός κωτσαντής), πως δεν είναι δουλειά των φοιτητών να καλύπτουν τα κενά του πανεπιστημίου σε προσωπικό, πότε στον τομέα της φύλαξης, πότε στην καθαριότητα, κ.α. Ο σφος μάλιστα ιεράρχησε πολύ σωστά τι έπρεπε να μπει σε πρώτο πλάνο, ξεκαθαρίζοντας πως, παρά την όποια κριτική μπορεί να γίνει και τις διαφωνίες που υπάρχουν, είναι υπόθεση του ίδιου του φοιτητικού κινήματος να επιλέξει μορφή και περιεχόμενο για τις κινητοποιήσεις του.

Κάποιες αξίες παραμένουν βέβαια σταθερές κι αναλλοίωτες στον χρόνο. Ο κεκράκτης άδωνης φωνασκούσε και μάλωνε σαν τρολ με έφηβους μαθητές (βαφτίζοντας τη μία διάδοχο του τσίπρα), γιατί σε αυτό έχει χτίσει την πολιτική του καριέρα και έτσι μπορεί να κρύβει την άγνοια ή την ημιμάθειά του για τα επίμαχα ζητήματα. Ο φορτσάκης περνούσε νηφάλια την ίδια αντιδραστική γραμμή για πανεπιστημιακή αστυνομία και ιδιωτικά πανεπιστήμια –ενώ αποκαλύφτηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής πως κι ο «αριστερός» πρύτανης του απθ, μυλόπουλος, εργάζεται σε ένα ιδιωτικό ίδρυμα της κύπρου! Κι ο πρετεντέρης προσπαθούσε με το αθώο τάχα ύφος του καλού ανακριτή να βρει πίσω από τα παιδιά τον πολιτικό δάχτυλο που τα υποκινεί: «δηλ το δικό σου σχολείο στα σπάτα είχε βιβλία»; «Αυτό το στοιχείο δεν είναι πολύ εξειδικευμένο για να το γνωρίζεις»; «Α, ώστε οι γονείς σου είναι εκπαιδευτικοί, μάλιστα..». Γιατί προφανώς ο φυσιολογικός μέσος όρος δεν είναι ο ανήσυχος μαθητής που ψάχνεται και βρίσκει πέντε στοιχεία, αλλά ο χαμένος στον κόσμο του, που κουρκουτιάζει το μυαλό του και σταματάει να σκέφτεται και να έχει ανησυχίες.

Η ποικιλόμορφη γελοιοποίηση του αστικού πολιτικού (κι όχι μόνο) προσωπικού συνάδει και με το παράδειγμα της πολιτικη΄ς ηγεσίας του υπουργείου παιδείας. Μετά τη διεξαγωγή εδε για την απουσία του από τη δοξολογία της 28^ης οκτωβρίου, ο λοβέρδος χτύπησε και πάλι με την (τόσο προκλητική που καταντάει σχεδόν αστεία) πρότασή του για εθελοντές καθηγητές που θα αναπληρώνουν αμισθί τα κενά στα σχολεία και θα αναταμείβονται απλώς με επιπλέον μόρια. Θα μπορούσε επίσης να κάνει χορηγό την κόκα-κόλα (ούτε γουλιά), να δώσει στους καθηγητές έναν κοτίνο ελιάς ως επιβράβευση και να τους ντύσει με μπλουζάκια του φοίβου και της αθηνάς, για να τους καταστήσει κινητή διαφήμιση των διαχρονικών αξιών του εθελοντισμού και της αμισθί σκλαβιάς, που αυγατίζει την καπιταλιστική κερδοφορία.

Σε κάθε περίπτωση αυτές οι αντιδράσεις προδίδουν περισσότερο την αγωνία των αστικών επιτελείων να μαζέψουν εν τη γενέσει του ένα καυτό μέτωπο, που πάει να ανοίξει. Σε αυτό το συμπέρασμα συνηγορεί κι η απουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης στο μαθητικό-πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της περασμένης βδομάδας, που προκάλεσε αρχικά μια αμηχανία σε κάποιους διαδηλωτές, που δεν ήξεραν τι να κάνουν με τα νεράντζια που είχαν προμηθευτεί. Παρεμπιπτόντως, δεν είχε κλείσει ούτε ένας σταθμός του μετρό, αν αυτό αποτελεί κριτήριο αγωνιστικότητας κι επικινδυνότητας μιας διαδήλωσης. Παράλληλα βέβαια το κράτος διατηρεί ενεργό και το μαστίγιο της εξουσίας, όπως στην περίπτωση της σύλληψης των μαθητών στη λαμία –που τα μμε προσπάθησαν να την αποφορτίσουν κάπως χρεώνοντάς την στην καταγγελία του διευθνυτή και τις αυτεπάγγελτες κινήσεις της.. ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Όλα δηλ έγιναν νομότυπα αλλά χωρίς την παραμικρή ανάμειξη της κυβέρνησης.

Τα αγωνιστικά σκιρτήματα των μαθητών πάντως είναι από τις πιο αισιόδοξες εικόνες του τελευταίου διαστήματος –σε αντίθεση με την καταθλιπτική νηνεμία που επικρατεί στα πανεπιστήμια- και συνδέεται με όσα σημειώναμε σε μια άλλη πρόσφατη ανάρτηση σχετικά με την κατάσταση στο μαθητικό κίνημα. Το οποίο παρουσιάζει βέβαια και μερικά αντιφατικά χαρακτηριστικά στην ανάπτυξή του, όπως προδίδει η χρυσαυγίτικη ηγεμονία σε κάποιες καταλήψεις ή η περίπτωση που πήρε δημοσιότητα στην πιερία, με την αποβολή ενός μαθητή και την πρωτοφανή στοχοποίηση ενός διευθυντή που απέρριψε το αίτημα για καθημερινή έπαρση της σημαίας.

Τον τόνο πάντως δεν το δίνουν αυτές οι περιπτώσεις, αλλά η αντίδραση των μαθητών στο νέο λύκειο –που έχει ως διακηρυγμένο στόχο να αφήσει εκτός συνέχειας το 30% των μαθητών- την τράπεζα θεμάτων και τη μετατροπή του σχολείου σε ένα απέραντο εξεταστικό κέντρο, που αποστειρώνει κάθε παιδαγωγική διαδικασία, ευνοώντας μόνο την παπαγαλία και πρωτίστως την παραπαιδεία. Όπως έλεγε κι ένα σύνθημα της δικής μου γενιάς, στις κινητοποιήσεις επί αρσένη: δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί, εκείνο που μας λείπει είναι η ζωή.

Υστερόγραφο

Την περασμένη βδομάδα πραγματοποιήθηκαν κι οι εκλογές των εκπαιδευτικών πρώτης και μέσης βαθμίδας για την εκλογή αιρετών. Τα αποτελέσματα ήταν αρκετά θετικά για τις δικές μας δυνάμεις, που (αν καταλαβαίνω καλά) δεν κατεβαίνουν πλέον με τον παραδοσιακό τίτλο της εσακ-δεε αλλά ως αγωνιστική συσπείρωση εκπαιδευτικών (ασε), σημειώνοντας σημαντική άνοδο σε ψήφους και ποσοστά, σε καθηγητές και δασκάλους. Από τα υπόλοιπα αποτελέσματα ξεχωρίζει η αντίστοιχη άνοδος των παρεμβάσεων (του εξωκοινοβουλίου) που συνεργάζονται σε κάποιες περιοχές (ελμε) και με δυνάμεις του σύριζα. Καθώς και η σημαντική διαφοροποίηση της επιρροής του σύριζα, σε αντίστροφη αναλογία με την εκλογική δύναμη της πασκε. Ενώ δηλ στους καθηγητές ο σύριζα αναδεικνύεται πρώτη δύναμη, αξιοποιώντας κυρίως την εκλογική κατάρρευση των πασόκων, στους δασκάλους η πασκε του μπράτη (που βρίσκει συχνά πυκνά-βήμα και στο άλφα-βήτα του κάτσικα), διατηρεί ακόμα ισχυρό μηχανισμό, με το σύριζα να καταποντίζεται στην πέμπτη μόλις θέση.

Κατά τα άλλα, μείζον θέμα για τους εκπαιδευτικούς είναι η προώθηση της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων. Όπου λίγο-πολύ όλες οι δυνάμεις (πλην λακεδαιμονίων) τάσσονται κατά της συγκεκριμένης απαράδεκτης εκδοχής της, χωρίς να αρνούνται όμως γενικά πως είναι απαραίτητη η ύπαρξη κάποιας μορφής αξιολόγησης, με διαφορετικούς όμως όρους. Προσωπικά αυτό μου θυμίζει λίγο την ιστορία με την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, τους όρους δανεισμού, κτλ. Αυτό όμως είναι μια διαφορετική υπόθεση, που ίσως δούμε εν καιρώ αναλυτικά.

Σχετικοί σύνδεσμοι

Ριζοσπάστης: Να γιατί θυμάμαι –πείρα από την εκπαίδευση στο σοσιαλισμό

Ριζοσπάστης: Ο αγώνας των μαθητών είναι δίκαιος

2310net: Η εβδομάδα αποθέωσης της παιδείας