Καθολική ηλιθιότητα και μαθητές
1. Ο μαθητής που εκπαιδεύεται καθημερινά έχει και αυτός το δικαίωμα να κρίνει για την καθημερινότητά του, τη γνώση που του παρέχεται και να συναποφασίζει για την τύχη του.
2.
Το εικοσιτετράωρο ενός μαθητή μέσα σ' αυτό το αποτρόπαιο περιβάλλον
είναι γεμάτο κραδασμούς, και στην καλύτερη περίπτωση το ακριβώς
αντίθετο: Αδράνεια. Η μετάδοση της γνώσης στα σχολεία έχει πλέον τη
μορφή φιλανθρωπίας, την οποία ο μαθητής αναγκαστικά προσλαμβάνει αλλά το
ένστικτό του αυτόματα θέλει να την αποβάλει.
3.
Μόνον ένας αδαής, όπως ο Λοβέρδος, μπορεί να πιστέψει πως,
τρομοκρατώντας τους μαθητές με τον εισαγγελέα, μπορεί να αναχαιτίσει τις
άθλιες ψυχολογικές συνθήκες, τη συστηματική παραπλάνηση και τις
ψευδαισθήσεις που τυλίγουν τους μαθητές και τους παγιδεύουν.
4.
Αν ο μαθητής δεν είναι αυστηρός με όσα συμβαίνουν γύρω του, τα ίχνη του
θα χαθούν, όπως χάθηκαν τα ίχνη από όλες εκείνες τις γενιές που δεν
αντιστάθηκαν και εξαφανίστηκαν μέσα στην Ιστορία.
5.
Κάθε μαθητής είναι ένα ξεχωριστός κόσμος. Κόσμος σε κατάσταση μόνιμης
έξαψης, κόσμος που μας κοιτάζει, που διαπνέεται από την περιέργεια για
το πώς εμείς νοθεύσαμε τη φαντασία μας, πώς χάσαμε την ευθυκρισία μας
και τώρα, μπροστά στην τηλεόραση, συναντιόμαστε, χωρίς να αναγνωρίζουμε,
με την καχεκτική και άχαρη ζωή μας.
6.
Ευλογημένο το πείσμα των μαθητών. Χάρη σε αυτό, η ανταρσία αποκτά το
γέλιο που της ταιριάζει και σκεπάζει όλους τους εύθικτους
θεοσεβούμενους, οι οποίοι όχι μόνο δεν διακινδύνευσαν τίποτα, αλλά
φροντίζουν να τυφλώνουν κάθε πνεύμα.
7.
Η υπερβολικά αρνητική διάθεση του καθεστώτος απέναντι στους μαθητές
αφορά το φόβο του ότι δε θα προλάβει να πλάσει τον μαθητή σαν ένα
μοναχικό εμπόρευμα, για να υπηρετήσει μιαν αρχαία οικονομική δυναστεία.
Οταν δεν τα καταφέρουν, καταφεύγουν στον ευνουχισμό. Σε κάθε σχολείο
πάντα υπάρχουν εκείνοι οι καθηγητές που αφήνουν με προθυμία την αποστολή
της μετάδοσης γνώσης και γίνονται ανακριτές των παιδιών.
8.
Επαίρονται οι υπουργοί του καθεστώτος ότι κατέστησαν την τρομερή
χειρονομία των μαθητών μιαν απελπισμένη προσπάθεια. Αρκούσαν μια σειρά
από ατέλειωτα ψέματα, μια γερή δόση δημοσιογραφικής αγυρτείας και ένας
εισαγγελέας για όλες τις δουλειές - που ανέλαβε την ευθύνη να εμφανίσει
τους μαθητές σαν πειθήνια στρατιωτάκια μιας δαιμονικής δύναμης - ώστε να
στηριχθεί η τρομερή συκοφαντία ότι οι μαθητές είναι υποκινούμενοι.
9.
Οι αβυσσαλέες αντιφάσεις του καθεστώτος, οι αντιδραστικοί κύκλοι των
κατεστημένων δημοσιογράφων που ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους
καταξίωση, μαζί με τις ελληνοχριστιανικές παραδόσεις, έστησαν έναν
επιθετικό σχηματισμό ενάντια στους μαθητές που θα ζήλευαν οι απανταχού
χουντικοί. Εχοντας απομακρυνθεί οριστικά από ένα «χαρακτήρα» που κάποτε
μπορεί και να κρατούσαν, οι υπουργοί ήταν αναγκασμένοι να συγκρουστούν
με τους μαθητές. Οσο το σχολείο θα μετατρέπεται σε γκέτο, όσο οι μαθητές
θα θεωρούνται ιδιοκτησία του καθεστώτος, δεν υπάρχει περίπτωση
συναίνεσης. Το καθεστώς είναι τυχοδιωκτικό, οι μαθητές όχι.
10.
Οι μαθητές έχουν το σθένος και συσπειρώνονται ενάντια στην καθολική
ηλιθιότητα, που το μόνο που γνωρίζει να ασκεί είναι η τιμωρία. Αυτό
φαίνεται ότι θέλει το καθεστώς: μαθητές τρομαγμένους, καταπιεσμένους,
χωρίς συνείδηση της αποστολής τους, μαθητές που κρύβονται και παραμένουν
αδρανείς. Παρ' όλα αυτά, η απελπισμένη αναζήτηση της γνώσης έστειλε στο
διάολο το μοντέλο του υποταγμένου, συνεσταλμένου μαθητή. Ανέλαβαν δράση
όσοι μαθητές παράκουσαν τις διαταγές, αρνήθηκαν κάθε κοινωνικό
υποβιβασμό, καταλαμβάνοντας συμβολικά τα σχολεία σαν μια πράξη
πνευματικής δημιουργίας. Διεκδίκησαν το σχολείο ως ζωντανό οργανισμό και
όχι απαγορευμένη ζώνη.
Γιώργος Κακουλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου