Δείχνοντας τον πραγματικό αντίπαλο και τα στηρίγματά του

Δείχνοντας τον πραγματικό αντίπαλο και τα στηρίγματά του

Αν ανατρέξει κανείς στις εφημερίδες διαφόρων περιόδων, θα δει ότι μόνιμη πολεμική των «κεντρώων» και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ενάντια στο ΚΚΕ είναι ότι τους στερεί εκλογική δύναμη και έτσι βοηθάει τα «δεξιά» κόμματα. Αυτά από την εποχή του βενιζελισμού μέχρι την περίοδο του ΠΑΣΟΚ, όπου συγκροτήματα του φιλοΠΑΣΟΚικού Τύπου διέπρεψαν στην αντιΚΚΕ επίθεση. Φυσικά, τέτοιες επιθέσεις δε μένουν απλά σε πολιτικά επιχειρήματα, αλλά συνεπικουρούνται και από μια ύπουλη εκστρατεία συκοφαντίας, έχουν ως κυρίαρχοι όλα τα μέσα για να το κάνουν. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι πλέον ως ένα οπορτουνιστικό μόρφωμα, αλλά ως ένα από τα άλογα που ποντάρει η αστική τάξη, διαπρέπει στην πολεμική ενάντια στο ΚΚΕ. Ενα από τα επιπλέον «ατού» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αξιοποιεί την προέλευση μερίδας στελεχών του από απόσχιση από το ΚΚΕ το 1991, θέτοντας στην ημερήσια διάταξη το να πάψει να υπάρχει ΚΚΕ. Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας ορισμένες αναφορές, έχει την ικανότητα «να ελίσσεται σαν το φίδι», σύμφωνα με την παρομοίωση του Λένιν για τον οπορτουνισμό.

Το σχήμα παραμένει απλοϊκό, η ταξική κριτική και πολεμική του ΚΚΕ ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζεται υποστήριξη της κυβέρνησης. Τίποτα το καινούριο, με τέτοια απλοποιημένα σχήματα λειτουργούν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί εδώ και αιώνες. Φυσικά, γίνεται και ορισμένος καταμερισμός. Αλλος θα αναλάβει να θέσει το θέμα περισπούδαστα με ένα βαρύγδουπο άρθρο, μια εμβριθή ανάλυση, ένα βιβλίο, παραπέρα το ίδιο σχήμα θα περάσει μέσα από το σύνολο της φιλικής ειδησεογραφίας, αλλά δε σταματάει εδώ η διαδικασία, το βασικό σχήμα πρέπει να ζυμωθεί σε κουβέντες καφενείου παλιότερα, με την αξιοποίηση και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σήμερα. Φυσικά, δεν έλειπαν και τα λαϊκά θεάματα κάθε εποχής, οι επιθεωρήσεις, οι σάτιρες στα θέατρα. Για παράδειγμα, όταν ο Λένιν το καλοκαίρι του 1917 ήταν επικηρυγμένος και παράνομος, στο πλάι της προπαγάνδας των διωκτών του, τα θέατρα της Πετρούπολης και τα χρονογραφήματα των εφημερίδων τον παρουσίαζαν πως βρισκόταν στη Σουηδία και διασκέδαζε στα καμπαρέ της εποχής με γερμανικά λεφτά. Σήμερα, φυσικό είναι να αξιοποιούνται τα τηλεοπτικά προγράμματα και οι ανάλογοι τηλεδιασκεδαστές για να γίνει «μασημένη τροφή» η βασική γραμμή ακόμα και γι' αυτόν που δε θέλει να πολυσκοτίζεται με αναλύσεις ή δεν ξεκουνάει από τον καναπέ του και την οθόνη του. Εννοείται πως για όλα αυτά υπάρχει και η αντικειμενική βάση των αυταπατών που λένε «ε, κάτι διαφορετικό θα κάνουν οι άλλοι, ας τους δοκιμάσουμε».
Φυσικά, δεν περιμένουμε ότι το αστικό σύστημα θα φέρεται με τιμιότητα στο Κόμμα, που παλεύει για να το ανατρέψει. Το ΚΚΕ, όχι μόνο στην περίοδο της οικονομικής κρίσης αλλά και νωρίτερα, έχει δεχτεί επαναλαμβανόμενες εκστρατείες λάσπης και συκοφαντίας. Θυμίζουμε την «υπόθεση Γερμανός», όπου ΛΑ.Ο.Σ. και ο πρόεδρός του (που σήμερα παρεμπιπτόντως ελέγχεται για μίζες!) καθώς και ο Πάγκαλος ήταν στρατηγοί, με τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρόθυμη ορντινάντσα τους. Αβαντάρισε την ψευδέστατη συκοφαντία, τόσο μέσω της «Αυγής» που δημοσίευσε άρθρο στις 12 Ιούλη του 2007 με τίτλο: «Τον ...Γερμανό για τον "Γερμανό" κάνει το ΚΚΕ» και την επόμενη μέρα 13/7, στο Ρ/Σ «Αθήνα 9.84», ο Αλέξης Τσίπρας σχετικά με το θέμα έλεγε: «Οι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να κρίνουν ακόμα και το ΚΚΕ, κανείς δεν είναι εκτός κριτικής»!
Στις επικείμενες εκλογές, στην κούρσα για το ποιο κόμμα, ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, ή ποιος πόλος - συμμαχία κομμάτων με κορμό ένα από τα δυο, θα αναλάβει την κυβερνητική διαχείριση των συλλογικών υποθέσεων του κεφαλαίου στην Ελλάδα, είναι φανερό πως η επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ θα ενταθεί.

Το χιλιοπαιγμένο έργο επαναλαμβάνεται

Ενα από τα απλά και χιλιοπαιγμένα προπαγανδιστικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως το ΚΚΕ κρατά ίσες αποστάσεις μεταξύ ΝΔ (συγκυβέρνηση) και ΣΥΡΙΖΑ, πως δεν βλέπει τις μεταξύ τους διαφορές. Το ΚΚΕ δεν παραγνωρίζει τις διαφορές, όμως είναι διαφορές που παραλλάσσονται πάνω στην ίδια στρατηγική στόχευση, που είναι η εξυπηρέτηση του κεφαλαίου. Οι διαφορές είναι για το ποιο μείγμα αστικής διαχείρισης θα ακολουθηθεί ή πού θα δοθεί το βάρος στις οικονομικές συμφωνίες - συμμαχίες. Επίσης, είναι δεδομένο πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί το υπάρχον πλαίσιο ΝΑΤΟ - ΕΕ, αυτή η αλήθεια δεν αναιρείται από το γεγονός ότι κατά καιρούς κάνουν δηλώσεις ότι κάποτε πρέπει να λείψει π.χ. το ΝΑΤΟ. Ούτε από τη σκόπιμα καλλιεργούμενη αυταπάτη πως η λυκοσυμμαχία της ΕΕ μπορεί να αλλάξει από τα μέσα και από ένωση των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, να γίνει ένωση των λαών, των εργαζομένων. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις (οικονομικές και στρατιωτικοπολιτικές) καθορίζεται από τη στάση του απέναντι στο ελληνικό κεφάλαιο, που έχει ως στρατηγική επιλογή τη συμμετοχή σε αυτές.
Ο καημός των αστικών ΜΜΕ και επιτελείων δεν είναι αν το ΚΚΕ εντοπίζει τις διαφορές μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ο καημός τους είναι να αφήσει το ΚΚΕ στην άκρη τη στρατηγική του διαφορά όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά συνολικά με την αστική διαχείριση, κατ' επέκταση και με τη ΝΔ. Η πίεση που θα ενταθεί αφορά στο να αφήσει το ΚΚΕ στην άκρη τις διαφορές του - την αντιπαλότητα στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Αποδεχόμενο το ίδιο και καλλιεργώντας την αυταπάτη πως μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Αυτή η εξέλιξη θα συνέφερε όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το σύνολο του αστικού συστήματος - δε θα συνέφερε όμως την εργατική τάξη και το λαό γενικότερα. Η ταξική στάση του ΚΚΕ «χαλάει τη σούπα» όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στη ΝΔ, αφού όρος για να πετυχαίνει η τεχνητή πόλωση από τη δική της πλευρά και των φιλικών της ΜΜΕ, είναι να παρουσιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως θεριό ανήμερο, που δήθεν θα φέρει αστάθεια και θέλει να καταργήσει ακόμα και τα σώματα ασφαλείας, παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται «τη συνέχεια του κράτους».
Πρόσφατα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη συνάντηση στο ΥΕΘΑ, δήλωσε: «Διαβεβαιώσαμε τους αρχηγούς των Οπλων, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, ότι περιβάλλονται από εμπιστοσύνη, διότι το κράτος θα έχει συνέχεια και η ασφάλεια της χώρας είναι πρώτη προτεραιότητα». Αυτή είναι και η ουσία όλων των αστικών κυβερνητικών εναλλαγών, η συνέχεια του κράτους, η αδιατάρακτη συνέχεια της κυριαρχίας και κερδοφορίας του κεφαλαίου. Για να φτάσει ένα κόμμα (αδιάφορο πώς λέγεται) να είναι ένα βήμα πριν τον κυβερνητικό θώκο, σημαίνει πως έχει δώσει τα ανάλογα διαπιστευτήρια για τη συνέχεια του κράτους, οργανικό στοιχείο του οποίου αποτελεί και η κυβέρνηση.

Εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση

Γι' αυτό, το ΚΚΕ προσπαθεί να εξηγήσει και να φτάσει όσο γίνεται πιο πλατιά στους εργαζόμενους τη γραμμή της εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης, απέναντι στην αστική τάξη και τους θεσμούς της, ακριβώς επειδή παλεύει για την εργατική - λαϊκή εξουσία και την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.
Εδώ είναι που πρέπει, όσοι εργαζόμενοι καλοπροαίρετα ζητούν από το ΚΚΕ να στηρίξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να σκεφτούν πως αυτό θα ήταν έγκλημα για το εργατικό κίνημα, αφού στις υπαρκτές δυσκολίες στην οργάνωση της εργατικής τάξης και τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, θα λάβωνε την αξιοπιστία των κομμουνιστών, θα έδινε μεγάλη αβάντα στην αυταπάτη πως μια αστική κυβέρνηση είναι που μπορεί να δώσει λύσεις και όχι η ταξική πάλη. Αυτή η λογική αποτελεί δηλητήριο - παραλυτικό παράγοντα για το κίνημα της εργατικής τάξης, για την οργάνωσή της, την πάλη της, τις διεκδικήσεις της: χαρακτηριστική είναι η αποστροφή - ομολογία συνδικαλιστή του ΣΥΡΙΖΑ από τα ναυπηγεία, σε συνέντευξή του στο Ρ/Σ «Κόκκινο», όταν ρωτήθηκε σχετικά για το τι θα κάνουν, η στιχομυθία που ακολούθησε με τον εκφωνητή ήταν: «Τίποτα, ελπίζουμε μόνο σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ... Και ο εκφωνητής: - Πολύ ωραία. Κι εμείς και όλη η κοινωνία εκεί ελπίζουμε». (εφ. «Δρόμος» 8-11-2014).
Το ΚΚΕ λοιπόν οφείλει να αντιμετωπίζει τους αντιπάλους του όπως και να λέγονται, ό,τι προβιά και να φοράνε και δεν είναι θέμα μικρότερων μεγαλύτερων ή ίσων αποστάσεων. Το ερώτημα είναι, ποιος πολιτικός φορέας - ποιο κόμμα επιδιώκει να παρουσιαστεί ως φιλολαϊκό - φιλεργατικό και ταυτόχρονα υμνολογεί τη λεγόμενη υγιή επιχειρηματικότητα; Ποιος λέει διάφορες κορόνες ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ για να καταλήξει στο ότι δεν αμφισβητεί τη συμμετοχή σε αυτούς τους οργανισμούς; Ποιος λέει ότι στοχεύει να τους αλλάξει από τα μέσα προς το φιλολαϊκότερο;
«Από φιλία. Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια, τέτοια περιμένετε!». Ρωτούσε ειρωνικά ο Μπρεχτ του αφελείς και τους εύπιστους. Ο ΣΥΡΙΖΑ το σίγουρο είναι πως δεν πάσχει από αφέλεια, όμως κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να δείξει ευπιστία. Κριτήριο είναι η επιστημονική ταξική ανάλυση της καπιταλιστικής κοινωνίας και του κράτους της, οργανικό στοιχείο του οποίου είναι και η αστική κυβέρνηση. Αυτά τα δόντια, όσο η εργατική τάξη δεν είναι σε θέση να τα σπάσει, θα κατασπαράσσεται από τις αυτοαποκαλούμενες «αριστερές» και «δεξιές» κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Η σοσιαλδημοκρατία, ο οπορτουνισμός διέπρεψαν στο να αφοπλίζουν την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα. Στην ιστορία της ταξικής πάλης, ό,τι δεν κατάφερε η συνασπισμένη δύναμη των αστικών κρατών άμεσα με την ωμή βία και την κρατική καταστολή ενάντια στα κόμματα της εργατικής τάξης, το κατάφερε έμμεσα με την κυριαρχία του οπορτουνισμού στα εργατικά, στα επαναστατικά κόμματα. Ολη η πορεία του ευρωκομμουνισμού (και όχι μόνο) το μαρτυρά περίτρανα. Αντίστροφα, η πολιτική ενδυνάμωση της εργατικής τάξης, η ταξική της συνειδητοποίηση ήρθε όταν αντιμετώπισε την τάση συμβιβασμού με την αστική τάξη της χώρας της και διεθνώς.
Ο κάθε εργαζόμενος που έχει γνωρίσει την πάλη των κομμουνιστών, τη δράση τους, που εκτιμά την Ιστορία του ΚΚΕ, με ταξικό πείσμα και κριτήριο πρέπει να αντιμετωπίζει τις μανούβρες του ΣΥΡΙΖΑ, τις εναλλάξ επιθέσεις φιλίας και συκοφαντίας στο ΚΚΕ.

Του
Φάνη ΠΑΡΡΗ*
*Ο Φάνης Παρρής είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ