Παγίδα για το λαό το δίλημμα «σταθερότητα ή αστάθεια»

Παγίδα για το λαό το δίλημμα «σταθερότητα ή αστάθεια»

Ενα από τα ψευτοδιλήμματα που ρίχνει στην αρένα της πολιτικής αντιπαράθεσης η ΝΔ είναι το «σταθερότητα ή αστάθεια». Το δίλημμα αυτό το απευθύνει στο λαό και τον καλεί να διαλέξει ανάμεσα στη «σταθερότητα», που εκπροσωπεί η ίδια, και στην «αστάθεια», την οποία ταυτίζει με το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα δυο μέρη του ψευτοδιλήμματος αφορούν τόσο την πολιτική όσο και την οικονομική σταθερότητα - αστάθεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, δεν αισθάνεται την ανάγκη να απορρίψει το δίλημμα ως κάλπικο. Αντίθετα, επειδή δίνει εξετάσεις στο ίδιο ακροατήριο με τη ΝΔ, δηλαδή στο κεφάλαιο μέσα και έξω από την Ελλάδα, το υιοθετεί και προσπαθεί να το αντιστρέψει. Ισχυρίζεται, δηλαδή, ότι η σημερινή συγκυβέρνηση είναι φορέας της «αστάθειας» και ότι ο ίδιος είναι εγγυητής της «σταθερότητας». Χρησιμοποιεί το ίδιο δίλημμα για να απαντήσει στη ΝΔ αλλά στην πραγματικότητα επιδιώκει ό,τι και εκείνη: Από τη μια, να πείσει το κεφάλαιο ότι η «σταθερότητα» είναι για τον ίδιο το παν και, από την άλλη, να πείσει το λαό ότι έξω από αυτήν τη «σταθερότητα» παραμονεύει το χάος.
Πώς, όμως, μεταφράζεται πραγματικά αυτό το δίλημμα για το λαό; Ποιο περιεχόμενο παίρνουν η «σταθερότητα» και η «αστάθεια», αν πάρουμε για κριτήριο τα όσα ζει σήμερα η εργατική - λαϊκή οικογένεια και όσα την περιμένουν, όσο οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν αποφασίζουν με την πάλη τους να καθορίσουν τις εξελίξεις;

Η «σταθερότητα» της ΝΔ...

Στο σημερινό καθεστώς της «σταθερότητας», που υπερασπίζεται η συγκυβέρνηση, περίπου ένας στους δύο είναι άνεργος, αφού η ανεργία άγγιξε στατιστικά το 25,5% το γ' τρίμηνο του 2014. Οι νέοι είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από την «αρρώστια» της ανεργίας, που είναι στο DNA του καπιταλισμού: Στις ηλικίες 15 - 24 ετών η ανεργία φτάνει στο 49,5%, ενώ στις νέες γυναίκες φτάνει στο 56,6%!
Για τους «τυχερούς» που έχουν ακόμα δουλειά η «σταθερότητα» τους προσφέρει τα εξής «προνόμια»: Το 21,81% των μισθωτών, δηλαδή 333.918 εργαζόμενοι από τους συνολικά 1.531.179, έχουν μηνιαίο εισόδημα κάτω από 500 ευρώ μεικτά, καθώς απασχολούνται με μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασία. Συνολικά, συνυπολογίζοντας και τους μισθωτούς με μερική απασχόληση, σχεδόν ένας στους δύο εργαζόμενους το 2014 έχει μηνιαίο εισόδημα κάτω από τα κατώτερα όρια ή γύρω απ' αυτά που όριζε η ΕΓΣΣΕ του 2012, δηλαδή τα 751 ευρώ μεικτά.
Η «σταθερότητα» για τη νέα γενιά, ακόμα και για το τμήμα εκείνο που απασχολείται με κάποιον τρόπο, σημαίνει ότι δε θα πάρει ποτέ σύνταξη, έστω και μικρότερη από αυτή που πήραν οι παππούδες και οι πατεράδες της. Και αν τελικά, στο όνομα της «σταθερότητας», αυξηθούν τα αναγκαία ένσημα από τα 4.500 στα 6.000, τότε, για τους γεννημένους μετά το 1970, πάνω από τους μισούς θα βγουν εκτός σύνταξης, σύμφωνα με στοιχεία του ΚΕΠΕ.
Κρίνοντας τη «σταθερότητα» από τη σκοπιά ενός νέου που αυτή την περίοδο ψάχνει για δουλειά, αυτή μεταφράζεται σε προσφορά 92.000 θέσεων πεντάμηνης απασχόλησης σε προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» και «voucher». Στα πρώτα, οι μηνιαίες αποδοχές είναι 490 ευρώ και 425 ευρώ, για πάνω και κάτω από τα 25 έτη. Στα «voucher» η συνολική αμοιβή είναι 2.300 ευρώ για απόφοιτους ΑΕΙ - ΤΕΙ και 2.000 ευρώ για τους υπόλοιπους. Ποιος νέος με αυτό το εισόδημα θα αποφασίσει να κάνει οικογένεια; Ποιος θα αποφασίσει να αφήσει το σπίτι των γονιών του για να πάει να μείνει μόνος του, να αρχίσει τη ζωή του;
Για όσους στο πλαίσιο της σημερινής σταθερότητας ελπίζουν στο «κάτι παραπάνω», έρχονται τα επίσημα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» να πουν ότι το Νοέμβρη, από τις νέες προσλήψεις που έγιναν, το 37,78% ήταν θέσεις μερικής απασχόλησης, το 17,45 θέσεις εκ περιτροπής εργασίας και μόνο το 44,77 ήταν πλήρους απασχόλησης. Συνολικά στο εντεκάμηνο, το 36,20% των προσλήψεων ήταν θέσεις μερικής απασχόλησης, το 14,02% εκ περιτροπής εργασίας και μόνο το 49,78% ήταν θέσεις πλήρους απασχόλησης.
Για τους απόμαχους της δουλειάς «σταθερότητα» σημαίνει επιβίωση με συντάξεις πείνας. Η μέση κύρια σύνταξη είναι μόλις στα 708 ευρώ μεικτά και η μέση κύρια σύνταξη γήρατος είναι 778 ευρώ μεικτά! Ακόμα μικρότερη είναι η μέση κύρια σύνταξη αναπηρίας, που φτάνει μόλις τα 569,4 ευρώ μεικτά και αφορά 265.929 συντάξεις, ενώ η μέση σύνταξη θανάτου είναι 549,8 ευρώ μεικτά.
Για τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ η «σταθερότητα» έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Πάνω από 370.000 ασφαλισμένοι έχουν χρέη προς τον ΟΑΕΕ, σε σύνολο 740.000 ενεργών ασφαλισμένων, δηλαδή οι μισοί. Ολο και περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι χάνουν το δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη λόγω χρεών (στοιχεία του ΟΑΕΕ). Η κατηγορία «πολύ μικρές επιχειρήσεις» (απασχόληση έως 10 άτομα), που περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο αυτοαπασχολούμενους χωρίς προσωπικό, από 820.000 το 2009 μειώθηκε σε 514.000 το 2013. Δηλαδή, μείωση κατά 37% σε 5 χρόνια, σύμφωνα με τη Eurostat.
Σε συνθήκες σταθερότητας, το εισόδημα του φτωχού αγρότη εξανεμίζεται από το πετσόκομμα των άμεσων ενισχύσεων κατά 8,5% για το 2014 και επιπλέον 15% με την έναρξη της νέας ΚΑΠ το 2015. Συνολικά η μείωση την περίοδο 2014 - 2019 θα φτάσει το 45% σε σχέση με σήμερα, που σημαίνει «φτώχεια και των γονέων»! Σ' αυτά προστίθεται η άγρια φορολόγηση με 13% από το πρώτο ευρώ, με τον ΕΝΦΙΑ σε σπίτια, χωράφια και στάνες, με συνεχείς αυξήσεις στα μέσα και εφόδια και εξευτελιστικές τιμές σε όλα σχεδόν τα προϊόντα και πάει λέγοντας...

...και η «σταθερότητα» του ΣΥΡΙΖΑ

Μια διαφορετική εκδοχή της ίδιας «σταθερότητας» δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Σταθερότητα» που θα βασίζεται στην αυταπάτη, στο ξεγέλασμα του λαού, στις ψεύτικες προσδοκίες. Με άλλα λόγια, «σταθερότητα» για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η διαχείριση της φτώχειας (και μάλιστα μόνο στην ακραία μορφή της), όπως κάνει η κυβέρνηση με τα ψίχουλα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Τη «σταθερότητα» εγγυάται πράγματι η εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα αποκαταστήσει μόνο την 13η σύνταξη και μόνο για τους συνταξιούχους που παίρνουν κάτω από 700 ευρώ. «Σταθερότητα» είναι η αναγνώριση του χρέους της πλουτοκρατίας, όλου ή μέρους του, οι όρκοι πίστης στην ΕΕ και στα μονοπώλια, οι δεσμεύσεις ότι το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει την καπιταλιστική ανάπτυξη. Κοντολογίς, «σταθερότητα» για το κεφάλαιο, τη συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ είναι να συνεχίσουν να ρέουν τα πράγματα στην κοίτη του σημερινού αντιλαϊκού ποταμιού, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Γι' αυτό τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξορκίζουν και δημόσια πλέον κάθε σκέψη για αναπλήρωση των απωλειών την εποχή της κρίσης, παραπέμποντας τέτοια μέτρα στο αόριστο μέλλον, όταν η ανάπτυξη θα καλπάζει! Το ίδιο κάνουν και οι συνδικαλιστές του, όπως έγινε τις προάλλες στην ΟΛΜΕ, όπου η παράταξη που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «Παρεμβάσεις» αρνήθηκαν την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ να υιοθετήσει η Ομοσπονδία το αίτημα για αναπλήρωση των απωλειών που είχαν τα τελευταία χρόνια οι δημόσιοι υπάλληλοι (μισθοί, δώρα, συντάξεις κ.ά.).

Η πραγματική σταθερότητα για το λαό

Αν, λοιπόν, στον πόλο της «σταθερότητας», που όλοι υπερασπίζονται, αθροίζονται τα παραπάνω, στον άλλον πόλο της «αστάθειας», τι μπορεί να υπάρχει; Υπάρχει το επείγον αίτημα, η πραγματική ανάγκη να αναπληρώσει η εργατική τάξη και ο λαός τις απώλειες που είχαν τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια. Κι αυτό μόνο ως βάση για να διεκδικήσουν από καλύτερη θέση την ουσιαστική βελτίωση της ζωής τους. Είναι άραγε «αστάθεια» το αίτημα για κατώτερο μισθό 751 ευρώ για όλους ως βάση για τη διεκδίκηση αυξήσεων, με επαναφορά όλων των κλαδικών στο ύψος του 2009 και με ταυτόχρονη κατάργηση όλων των νόμων για την ελαστική απασχόληση, όπως ζητάει το ταξικό κίνημα;
Είναι παράγοντας «αστάθειας» να διεκδικεί το κίνημα αποκατάσταση των συντάξεων τουλάχιστον στο ύψος που ήταν πριν τις περικοπές των μνημονίων, καθώς και του εφάπαξ;
Είναι «αστάθεια» να ανασάνει ο λαός από το χρέος, πετώντας το στον κουβά τον αχρήστων, αμφισβητώντας την ΕΕ και τα μονοπώλια, την αστική τάξη που τον ξεζουμίζει σε κάθε χώρα;
Σταθερότητα, όμως, για το λαό είναι να αναδειχτεί ο ίδιος σε πρωταγωνιστή, με Λαϊκή Συμμαχία, ισχυρό ΚΚΕ και κίνημα που θα διεκδικεί αιτήματα αντίστοιχα των σύγχρονων αναγκών του. Που δε θα στοιχίζεται πίσω από τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης μερίδας των καπιταλιστών και των κομμάτων τους. Αυτή η επιλογή είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί τη λαϊκή ευημερία.