Αντί για δικαίωμα όλων ... πολυτέλεια για λίγους

Αντί για δικαίωμα όλων ... πολυτέλεια για λίγους

Για μια ακόμη χρονιά αποδείχθηκε η στυγνή πραγματικότητα του Αθλητισμού

Λουκέτο ή μετατροπή τους σε επιχείρηση είναι το μέλλον για τα Αθλητικά Κέντρα της χώρας (φωτ. από τις εγκαταστάσεις στο ΟΑΚΑ)

«Το κάθε πέρσι και καλύτερα» αντιπροσώπευσε, για μια ακόμη φορά, άλλη μια χρονιά που έφυγε όπως το 2013 για τα δρώμενα στον Ελληνικό Αθλητισμό. Και με βάση τις πρόσφατες ανακοινώσεις του υφυπουργού Αθλητισμού, Γιάννη Ανδριανού, για τη νέα μείωση των κρατικών επιχορηγήσεων στον Αθλητισμό για το 2014 (της τάξης του 50% σε σχέση με το 2013) και η χρονιά που μόλις άρχισε κάθε άλλο παρά ευοίωνη μπορεί να θεωρηθεί.Με πρόσχημα την κρίση και η σημερινή κυβέρνηση, ακολουθώντας τις πρακτικές προηγούμενων κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), στοχεύει στην ολοένα και μεγαλύτερη απαλλαγή από το ...βάρος για τον Αθλητισμό (μέριμνα, επιχορηγήσεις, ανάπτυξη, σχολικός αθλητισμός, υλικοτεχνική υποδομή) μέσω της παράδοσής του στα επιχειρηματικά συμφέροντα. Την ίδια ώρα τα όποια κυβερνητικά σχέδια ενισχύονται και από την απουσία ενός οργανωμένου πλαισίου κοινής δράσης και διεκδίκησης κυρίως από τις αθλητικές ομοσπονδίες, οι οποίες τα τελευταία χρόνια, έχοντας αποδεχθεί την κατάσταση, μπαίνουν στη λογική τού «σώζων εαυτόν», αναζητώντας τρόπους επιβίωσης. Τρόποι που έχουν να κάνουν είτε με το ...πέταγμα της καυτής «πατάτας» των εξόδων στις πλάτες των αθλουμένων είτε βγαίνοντας στο ...παζάρι, αναζητώντας χορηγούς, οι οποίοι θα εφαρμόσουν τα σχέδιά τους για κέρδος.

Οι αθλητές και τα σωματεία του Υγρού Στίβου έβαλαν για τα καλά το ...χέρι στην τσέπη κατά την περσινή χρονιά, αποτέλεσμα των λογικών της Ομοσπονδίας

Eurokinissi

Η σημερινή πραγματικότητα θέλει τον Αθλητισμό να παραδίνεται στις λογικές τις ανταποδοτικότητας, να λειτουργεί αποτρεπτικά για τη λαϊκή οικογένεια και τους εργαζομένους την ώρα που αποτελεί το πρόσφορος έδαφος για άλλη μια πηγή κέρδους των επιχειρηματιών που επιβουλεύονται το χώρο. Είναι αυτή η πραγματικότητα που αφήνει τις αθλητικές εγκαταστάσεις παρατημένες στη μοίρα τους είτε να βάζουν λουκέτο, είτε να μετατρέπονται σε επιχειρήσεις, τα σωματεία να φυτοζωούν έχοντας ξεπεράσει την ...κόκκινη γραμμή, τις ομοσπονδίες να επιβάλλουν χαράτσια, τα αθλήματα να παίζουν την ύπαρξή τους ανάλογα με την εμπορικότητά τους. Ολα αυτά που κάνουν την άθληση από δικαίωμα για όλους σε ακριβή πολυτέλεια για λίγους και ...έχοντες. Το τι συνέβη την προηγούμενη χρονιά αποδεικνύει τη στυγνή πραγματικότητα. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Σε αθλούμενους και σωματεία ο ...λογαριασμός

Η πρόσφατη απόφαση της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας για χαράτσι στα σωματεία που ήθελαν να δηλώσουν συμμετοχή στο πρωτάθλημα κατηγοριών της υδατοσφαίρισης, λίγο μετά την ανακοίνωση της νέας μείωσης των επιχορηγήσεων από τον υφυπουργό Αθλητισμού, κάθε άλλο παρά ...τάραξε τα νερά. Η συγκεκριμένη ομοσπονδία ήταν από τις πρωτοπόρες και το 2013 σε αυτό το θέμα, κάνοντας ουσιαστικά πράξη τη λογική του «αθλητισμού επί πληρωμή». Με αιτία τη μείωση των επιχορηγήσεων, επιβλήθηκε χαράτσι 250 ευρώ στα σωματεία για τα ηλικιακά πρωταθλήματα πόλο (Μάρτης 2013), ενώ κάτι ανάλογο είχε συμβεί και για αγώνες κολύμβησης (ηλικιακά χειμερινά και θερινά πρωταθλήματα). Μάλιστα το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες διοργανώσεις αφορούσαν ηλικιακά πρωταθλήματα (άρα παιδιά μικρών ηλικιών), ήταν προφανές ότι τα έξοδα καλούνταν να τα καλύψουν οι οικογένειές τους. Μάλιστα, χαρακτηριστικό της πολιτικής της επιβολής χαρατσιών ήταν και το μπέρδεμα που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του περσινού Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Κολύμβησης Ανδρών - Γυναικών με την Ομοσπονδία να ζητάει αρχικά από τα σωματεία χαράτσι 3,5 ευρώ ανά αθλητή, προκειμένου να βρεθούν τα χρήματα που ζητούσε το ΟΑΚΑ για να λειτουργήσουν τα κλιματιστικά στο κλειστό κολυμβητήριο. Μετά από αντιδράσεις το συγκεκριμένο δεν επιβλήθηκε, ωστόσο ούτε τα κλιματιστικά λειτούργησαν.
Βέβαια, το θέμα δεν αφορά μόνο τον υγρό στίβο, αφού σε αυτές τις λογικές προσανατολίζονται να κινηθούν και άλλες ομοσπονδίες. Την ίδια ώρα οριακή είναι η κατάσταση στα σωματεία, με αρκετά εξ αυτών να έχουν βγει εκτός ορίων από τα έξοδα αφού δεν έχουν ούτε για τα βασικά. Κάτι που έχει ως συνέπεια τη συρρίκνωση τμημάτων ή και την κατάργησή τους όπως π.χ. οι Ακαδημίες. Και σαν να μην έφθανε αυτό, το παράδειγμα με τα ερασιτεχνικά ποδοσφαιρικά σωματεία του Πειραιά που κλήθηκαν να πληρώσουν «Τέλος Επιτηδεύματος» στην εφορία, που ανερχόταν σε 300 ευρώ, δείχνει μια ακόμα πτυχή των λογικών που επικρατούν.

Αθλητικά Κέντρα: Επιχειρήσεις ή ...λουκέτο

Η ανακοίνωση πριν λίγους μήνες της ομάδας των Χανίων για αποχώρηση από το πρωτάθλημα της Α1 ανδρών του Πόλο, αφού δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για συνεχή λειτουργία του κολυμβητηρίου της περιοχής, ήταν ένα δείγμα ότι για φέτος η κρητική ομάδα ...μαγείρεψε πριν πεινάσει. Κάπως έτσι γλίτωσε και την περσινή ταλαιπωρία της διεξαγωγής των αγώνων στην Αθήνα που οδήγησε τα Χανιά σε κάποιες περιπτώσεις να δίνουν διπλά παιχνίδια ακόμα και εντός 24 ωρών. Την ίδια ώρα, ακολουθώντας την περσινή ...λύση της Τουρκίας, και φέτος τα παιδιά που ασχολούνται με τον υγρό στίβο στην Ορεστιάδα θα μεταβαίνουν στο κολυμβητήριο της Ανδριανούπολης για να προπονηθούν αφού το αντίστοιχο της περιοχής θα παραμείνει κλειστό, με το δήμο να αδυνατεί να καλύψει τα έξοδα για μια ακόμη φορά. Και οι δυο περιπτώσεις αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα περισσότερα αθλητικά κέντρα της χώρας. Η παράδοσή τους από την πολιτεία στους δήμους, οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις αδυνατούν να τα συντηρήσουν χωρίς πόρους για την ομαλή λειτουργία τους, με ελλείψεις σε προσωπικό και σε υλικοτεχνική υποδομή έχουν αφεθεί στη μοίρα τους, με το λουκέτο να κυριαρχεί. Και όπου δεν συμβαίνει αυτό, ακολουθείται η άλλη λύση. Της πολιτικής της λεγόμενης αυτοδιαχείρισης, κάτι που πρακτικά μεταφράζεται ως αθλητισμός επί πληρωμή για όσους κάνουν χρήση των εγκαταστάσεων. Τακτική που εφαρμόστηκε για παράδειγμα την περσινή χρονιά στα ΕΑΚ της Κέρκυρας και της Λάρισας, με τα έξοδα να επιβαρύνουν τα σωματεία και τους αθλούμενους της περιοχής. Και, βέβαια, δεν ήταν οι μόνες περιπτώσεις. Εγκαταστάσεις όπως και οι αντίστοιχες λεγόμενες των Ολυμπιακών Αγώνων που φτιάχτηκαν με χρήματα του ελληνικού λαού αλλά ωστόσο δεν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει.