Το τείχος και τα φαντάσματα

Το τείχος και τα φαντάσματα

Αδραξε την ευκαιρία, με αφορμή τα 25 χρόνια από την αντεπανάσταση στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και ο Τ. Θεοδωρόπουλος στην «Καθημερινή», 11/11/2014, για να ρίξει το δικό του αντισοσιαλιστικό - αντικομμουνιστικό δηλητήριο, γράφοντας: «Σοφόν το σαφές: όντως, αν δεν υπήρχε ο ιμπεριαλισμός για να εκμαυλίζει με τις ανέσεις του τους υπηκόους της ΣΤΑΖΙ και του συντρόφου Ούλπριχτ, τότε δεν θα υπήρχε και το Τείχος». Οι «ανέσεις του ιμπεριαλισμού» ήταν μια βιτρίνα που γρήγορα έγινε θρύψαλα αμέσως μετά τις αντεπαναστάσεις τόσο για τους λαούς που ακολούθησαν το δρόμο του καπιταλισμού, για τις γενιές που πρώτη φορά έμαθαν τι σημαίνει ανεργία, ανασφάλεια, να πληρώνεις για να έχεις Υγεία ή Παιδεία όσο και για τους λαούς της καπιταλιστικής Δύσης που μέσα σε μια δεκαετία έχασαν όσα είχαν κατακτήσει και γιατί δίπλα τους υπήρχαν η ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη της Ευρώπης.
Δεν είναι τυχαίο ότι δημοσκόπηση για λογαριασμό της γερμανικής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης MDR, πριν από λίγους μήνες, έδειξε ότι το 78% των Ανατολικογερμανών θεωρεί το εκπαιδευτικό σύστημα της ΓΛΔ σαφώς καλύτερο, ποσοστό που μάλιστα έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Σε ερωτήσεις σύγκρισης άλλων κοινωνικών κατακτήσεων μεταξύ ΓΛΔ και σημερινής Γερμανίας, οι Ανατολικογερμανοί στη συντριπτική πλειοψηφία τάσσονται υπέρ αυτών στη ΓΛΔ: Κοινωνική σιγουριά (88%), η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών (79%), σύστημα Υγείας (66%). Να προσθέσουμε δε ότι όλοι είχαν δουλειά στη ΓΛΔ με μισθούς που ικανοποιούσαν τις ανάγκες τους, ενώ τώρα έχουν μεγάλη ανεργία και φτώχεια.
Για το σε ποιες συνθήκες διεξαγόταν η πάλη ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό να του θυμίσουμε ότι πρόσφατα βγήκαν στη δημοσιότητα έγγραφα του FBI, σύμφωνα με τα οποία ο Τσόρτσιλ είχε ζητήσει από τις ΗΠΑ το 1947 να κάνουν πυρηνική επίθεση στην ΕΣΣΔ, για να μην εξαπλωθεί ο κομμουνισμός στην Ευρώπη. Μ' αυτούς είναι...
Γράφει, επίσης: «Η Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει, όμως το πιο φιλοσοβιετικό κόμμα του πολιτισμένου κόσμου, πλην του κυπριακού, παραμένει φιλοσοβιετικό μιας και η Ιστορία δεν χαμπαριάζει από οικοδομικά έργα και κατεδαφίσεις. Ο διαλεκτικός υλισμός έχει περιγράψει με σαφήνεια την πορεία της προς την κομμουνιστική κοινωνία, αναπόφευκτη όπως και η ημέρα της κρίσεως για τους χριστιανούς, ως εκ τούτου λίγη υπομονή, θα βγούμε από την παρακαμπτήριο και τα πράγματα θα ξαναπάρουν τον δρόμο τους. Κοινώς, και η πτώση του Τείχους είναι θέμα άποψης: έριξαν τα ντουβάρια, όμως η ιδέα έμεινε σώα και αβλαβής».
Φαίνεται πως το φάντασμα του κομμουνισμού στοιχειώνει όλο και πιο πολύ στα κεφάλια των αστών. Διαφορετικά, δεν εξηγείται η αγωνία τους ότι «η ιδέα έμεινε σώα και αβλαβής». Το γράφει επειδή στην Ελλάδα το ΚΚΕ δεν απεμπόλησε την ιδεολογία και την κοσμοθεωρία του, για να υποκλιθεί στην κοσμογονία της «δημοκρατίας των αστών», του «τέλους του ψυχρού πολέμου» που έγινε θερμός, δεν υποκλίθηκε στη γοητεία των «ανέσεων του ιμπεριαλισμού», δεν προωθεί διέξοδο από την κρίση σε όφελος του καπιταλισμού. Φαίνεται, όμως, πως δεν αισθάνονται πολύ καλά. Θες η κρίση που είναι αγιάτρευτη, θες οι ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή της Ελλάδας που μυρίζουν πόλεμο, μάλλον τους έχει βάλει να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα...

***

Το λέει, άλλωστε, ο κύριος Θεοδωρόπουλος γράφοντας: «Και η ιδέα αυτή ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της επιρροής, εκλογικής ή πολιτικής, του ΚΚΕ. Πόσοι από αυτούς που ψηφίζουν "συστημικά" κόμματα δεν πιστεύουν πως ο κόσμος ήταν πιο ασφαλής όσο υπήρχε ισορροπία υπερδυνάμεων;». Μήπως, όμως, είναι ψέματα; Ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Ιράκ το 1990, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με πόλεμο των ευρωατλαντικών, οι πόλεμοι που έσπειραν στη Μέση Ανατολή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, τζιχαντιστές), στη Βόρεια και Δυτική Αφρική (Λιβύη, Μάλι, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία κ.λπ.), ε, όλοι φούντωσαν αμέσως μετά την αντεπανάσταση και τις ανατροπές.
Δε μένει, όμως, μόνο σ' αυτά αλλά συνεχίζει: «Δε χρειάζεται να θυμηθούμε το αρνητικό πρόσημο που ακόμη συνοδεύει τη λέξη αντικομμουνισμός στα Ελληνικά, λέξη που στις υπόλοιπες γλώσσες σημαίνει απλώς εναντίωση στο ολοκληρωτικό καθεστώς». Εδώ ερχόμαστε στο κουκούτσι της ιστορίας. Στόχος όλης αυτής της αρθρογραφίας και προπαγάνδας είναι να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των εργαζομένων και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων ο αντικομμουνισμός. Να απαλλαγεί από το ιστορικό βάρος που έχει ιδιαίτερα στη χώρα μας αυτή η έννοια, να καταχωρηθεί ως μια δημοκρατική ιδεολογική στάση απέναντι σε μια μορφή ολοκληρωτισμού. Να συσκοτιστεί, δηλαδή, ότι ο αντικομμουνισμός, που βεβαίως είναι στοιχείο της αστικής ιδεολογίας, όταν κυριαρχεί γενικευμένα ανοίγει το δρόμο στο φασισμό και στην ένταση της καταστολής συνολικά απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

***

Τέλος, ο κύριος Θεοδωρόπουλος γράφει ότι «όταν στο Ευρωκοινοβούλιο ετέθη θέμα καταδίκης των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων, οι εκπρόσωποι του ελληνικού έθνους, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης, διεφώνησαν. Και να σκεφτεί κανείς πως η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που κινδύνευσε από τη δικτατορία του προλεταριάτου και πλήρωσε βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές για να σώσει αυτήν την έστω ανάπηρη τότε Δημοκρατία». Ο αρθρογράφος βλέπει ταξικά. Την εξουσία του κεφαλαίου υπερασπίζεται γι' αυτό μιλά για εγκλήματα του κομμουνισμού. Τα εγκλήματα του καπιταλισμού είναι «δημοκρατικά». Και, βεβαίως, αναφέρεται με μίσος στην κορυφαία στιγμή του αγώνα του λαού μας, στον αγώνα του ΔΣΕ, ενώ την ίδια στιγμή δε λέει κουβέντα για τις σφαγές, τις εκτελέσεις και τις διώξεις από το αστικό κράτος σε συμμαχία με τους Αγγλοαμερικανούς απέναντι στις λαϊκές δυνάμεις που απελευθέρωσαν την Ελλάδα από τους Γερμανούς καταχτητές.
Νάτο το φάντασμα που τους στοιχειώνει. Το λέει άλλωστε: «Στη μικρή, αδύναμη, πτωχή και πτωχευμένη Ελλάδα τα τείχη υψώνονται με τη δύναμη της φαντασίας». Μόνο που την Ελλάδα, πιο σωστά το λαό της, τον πτώχευσαν οι καπιταλιστές. Αυτοί συνεχίζουν να πλουτίζουν και με την κρίση. Τα τείχη που τα υψώνουν οι αστοί είναι η «νόμιμη» κλοπή του πλούτου από τους παραγωγούς του που τους καταδικάζουν στην εξαθλίωση. Και αυτά τα τείχη θα πέσουν, όταν οι παραγωγοί του πλούτου γίνουν και ιδιοκτήτες του.