Ταξική απάντηση στη κοκορομαχία

Ταξική απάντηση στη κοκορομαχία

Μονοθεματική η βδομάδα που πέρασε για τα κόμματα της αστικής τάξης και την προπαγανδιστική μηχανή τους, ηλεκτρονική και έντυπη: Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και στο επόμενο βήμα εκλογές με το λαό στη γωνία στο φόντο μιας «διαπραγμάτευσης» με την τρόικα για τις παραλλαγές διαχείρισης ενός βαθιά αντιλαϊκού δρόμου, που όλοι μαζί θεωρούν δεδομένο.

Πολυτραυματική η βδομάδα που πέρασε για τα λαϊκά στρώματα, που έχουν φτάσει στο αμήν και θα παραμείνουν στο αμήν ακόμα και αν δεν υπάρξει κανένα καινούργιο μέτρο, ακόμα και αν αύριο, με ένα μαγικό ραβδάκι, έρθει η ανάπτυξη και αυγατίσουν τα κέρδη των καπιταλιστών (πέντε νεκροί από μια πλημμύρα, μια ματωμένη καραμπόλα σ' ένα δρόμο ακριβοπληρωμένο καθημερινά, δεν είναι λεπτομέρειες αλλά καθρέφτης μιας πολιτικής που αυγατίζει κέρδη ματώνοντας το λαό).
Τα κόμματα της αστικής τάξης, παριστάνοντας τα κοκόρια που μάχονται, διαγωνίζονται για την τριχιά στο λαιμό του λαού, καθώς γνωρίζουν πως ό,τι αντιλαϊκό έχει περάσει ως τώρα, έχει δεθεί τόσο με τους εφαρμοστικούς νόμους όσο και με τους μηχανισμούς επιτήρησης της ΕΕ, έτσι που να καθίσταται υποχρεωτική η υλοποίησή του με όποια κυβέρνηση εντός της ΕΕ.

Η εντολή και τα διαπιστευτήρια

Πεντακάθαρη η απόφαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ: «Μετά τη λήξη του μνημονίου με τη σημερινή μορφή, προβλέπεται η δυνατότητα της "προληπτικής πιστωτικής γραμμής", κρατικής χρηματοδότησης προς την Ελλάδα. Ορος και προϋπόθεση (...) είναι να ολοκληρωθούν τα "μεταρρυθμιστικά μέτρα της τρέχουσας αξιολόγησης που εκκρεμούν", καθώς επίσης και η συμμετοχή του ΔΝΤ και στο νέο μηχανισμό χρηματοδότησης. Το Γιούρογκρουπ "καλεί τις ελληνικές αρχές να διασφαλίσουν τη γρήγορη και πλήρη εφαρμογή όλων των μεταρρυθμιστικών μέτρων που είναι αναγκαία για την ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης"».
Δηλαδή; Δηλαδή, μέχρι τη λήξη της δίμηνης παράτασης, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση, θα πρέπει να προχωρήσουν τα μέτρα που συζητιούνται και πριν την επίσπευση της προεδρικής εκλογής. Ποια ήταν αυτά; Η αύξηση από τα 4.500 στα 6.000 των ελάχιστων ενσήμων για την κατοχύρωση της κατώτατης σύνταξης, οι αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, νέοι φόροι, κατασχέσεις και άλλα παρόμοια.
Με αυτό το δεδομένο, τα αστικά κόμματα δίνουν διαπιστευτήρια στο μεγάλο κεφάλαιο ότι εγγυώνται τη σταθερότητα και την ομαλότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ότι αυτή δηλαδή δε θα παρεμποδιστεί από ανεπιθύμητους παράγοντες, όπως η λαϊκή πάλη. Σ' αυτήν την κατεύθυνση επιχειρούν να κάνουν συνένοχο το λαό, να τον εγκλωβίσουν σ' αυτήν ή την άλλη εκδοχή της αστικής διαχείρισης. Μιας διαχείρισης που, είτε δηλώνει στους ξενοδόχους ότι τους συμπονά για την πιθανότητα να χάσουν κέρδη από την αύξηση του ΦΠΑ είτε παρακρατεί την κρατική επιδότηση από το Κέντρο Εκπαίδευσης Τυφλών για να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ, είναι παραλλαγή μιας πολιτικής από και για το μεγάλο κεφάλαιο.
Το γεγονός ότι σ' αυτόν το διαγωνισμό παρεμβαίνουν ευθέως διεθνή οικονομικά κέντρα και άλλοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες του κεφαλαίου επιβεβαιώνει το κοινό υπόβαθρο: Να εξασφαλιστεί - διαβεβαιωθεί ότι, όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση από τα αστικά κόμματα (σημερινά ή υπό κατασκευή), ο αντιλαϊκός δρόμος θα μείνει ανέγγιχτος, με το λαό μάλιστα να έχει δηλώσει και εκλογικά το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» (αυτήν τη συναίνεση αξιώνουν).
Γι' αυτήν τη συναίνεση σηκώνουν διάφορα σκιάχτρα, να φοβηθούν και άλλο όσοι, ήδη τρομοκρατημένοι από τα πάθη τους, αναζητούν κάποια, έστω φρούδα, ελπίδα διεξόδου. Αρκεί να μείνει στο απυρόβλητο το γεγονός ότι και η κυβέρνηση των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους δορυφόρους τους αντιμετωπίζουν με εξαιρετική ωριμότητα (σ.σ. αυτή είναι η λέξη της βδομάδας) τις αξιώσεις του κεφαλαίου για αταλάντευτη συνέχιση του αντιλαϊκού δρόμου.

Με το λαό στον καναπέ

Για το θέατρο που παίζεται με το λαό θεατή απ' την αρχή της βδομάδας, σημειώναμε: «Θα είναι 180», «θα είναι 121», «μήπως είναι 177 και 118»; «Είναι αποστάτες», «πρέπει να γίνουν τώρα εκλογές ή αργότερα»; «Θα παραταθεί ή όχι το μνημόνιο»; Και το αποπροσανατολιστικό γαϊτανάκι συνεχίζεται, θολώνοντας το τοπίο. Οσο και αν αυτά τα ερωτήματα για το αστικό πολιτικό σύστημα και τα στελέχη του έχουν ουσία, γιατί αφορούν διεργασίες και ανακατατάξεις που συντελούνται στο εσωτερικό του με στόχο την αναμόρφωσή του, τη διαμόρφωση νέων συμμαχιών που θα διεκδικήσουν τη διακυβέρνηση, άλλο τόσο είναι αποπροσανατολιστικά για το λαό, που καλείται στη γωνιά του, στον καναπέ του να παρακολουθεί αυτές τις εξελίξεις, τρομοκρατημένος για την «πολιτική αστάθεια» ή αυτοαπατώμενος ότι η κυβερνητική εναλλαγή κάτι θετικό θα φέρει γι' αυτόν, όταν είναι δεδομένο ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα είναι εδώ είτε παραταθεί είτε όχι το μνημόνιο.

Διδάσκουν χαμοζωή

Δεν είναι τυχαία η αναφορά και επικέντρωση του συνόλου των αστικών κομμάτων σε «φαινόμενα ακραίας φτώχειας», σα να πρόκειται για το «ολίγον έγκυος»... Μοιράζουν το λαό σ' αυτούς που λιμοκτονούν και εκείνους που τα κουτσοβολεύουν. Επιλέγουν πελατεία και υπόσχονται ασπιρίνες, όταν καμιά αντιβίωση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τόση σαπίλα. Ξεπερνά τα όρια της υποκρισίας η ...υποκρισία τους.
Το έβαλε απλά στη Βουλή το ΚΚΕ, στη διάρκεια συζήτησης του προϋπολογισμού: Μεγάλη κουβέντα γίνεται απ' όλους για τις τεράστιες θυσίες που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός κατά τη διάρκεια της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Μέχρι δακρύων εμφανίζονται διάφοροι να αναγνωρίζουν τις θυσίες του λαού για να ζητήσουν «να μην πάνε χαμένες», διακηρύσσουν μάλιστα «όχι άλλες θυσίες» γιατί «δεν αντέχει άλλο ο λαός» κλπ. Το ερώτημα, όμως, παραμένει αναπάντητο: Εχετε δει στο πρόγραμμα της ΝΔ, που είναι ο ηγέτης του ενός πόλου, να γίνεται λόγος για ανάκτηση των απωλειών, έστω σε ένα σχετικό βάθος χρόνου; Εχετε δει στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η κορυφή του άλλου πόλου, να υπάρχει θέση για ανάκτηση των απωλειών; Οχι βέβαια, αφού ακόμα και η κάλυψη των απωλειών σημαίνει σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο.
Αντίθετα, ορισμένοι προκαλούν μιλώντας ακόμα και για άνεμο αλλαγής (κοπανιστό αλλά άνεμο). Αφού, όμως, υπάρχει άνεμος αλλαγής, και μάλιστα αριστερής, δε θα έπρεπε αυτήν τη στιγμή να ετοιμάζεται ο λαός για τη σύγκρουση που θα γίνει με τα μεγάλα συμφέροντα, με τους κολλητούς και με την ΕΕ; Ποιος προετοιμάζει το λαό για μια τέτοια σύγκρουση; Κανείς απ' όσους δεσμεύονται από την υπογραφή τους στην ΕΕ, κανείς απ' όσους καθημερινά καθησυχάζουν το κεφάλαιο ότι δεν κινδυνεύει από την ύπαρξή τους, κανείς απ' όσους καλούν, εν τέλει, το λαό ν' αλλάξει απλά κυβέρνηση και όλα μέλι - γάλα.
Θέλουν το λαό να βράζει στο ζουμί του, να μην ξέρει πού ν' ακουμπήσει τις αγωνίες και τις ανάγκες του. Για να δεχτεί εκ των υστέρων -μέσα από την περίφημη δημοκρατική εκλογική διαδικασία- ως αυτονόητο όποιον εκλεκτό έχει ήδη προεπιλέξει το κεφάλαιο ως ικανότερο να εκφράσει τα συμφέροντά του στη συγκεκριμένη συγκυρία. Αυτό τους καίει, γι' αυτό ο καβγάς, αυτό δείχνει ο κουρνιαχτός που σηκώνουν την ώρα που πίσω απ' τον μπερντέ δίνουν εξετάσεις στο κεφάλαιο.

Επείγει η απάντηση

Η απάντηση σ' αυτό το αίσχος επείγει. Και αυτήν την απάντηση μπορεί να τη δώσει μόνο ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα πραγματική αντιπολίτευση σε κεφάλαιο, μονοπώλια, κυβερνήσεις τους, ΕΕ, που ανοίγει ταυτόχρονα την προοπτική να γίνει ο ίδιος ο λαός εξουσία και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Αυτός είναι ο μονόδρομος για το λαό. Τα ζητήματα που αφορούν το πώς θα οργανώσει την αντεπίθεσή του πρέπει να τον απασχολήσουν και όχι τα διάφορα παιχνίδια που παίζονται μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτή η γραμμή είναι όπλο του λαού. Και αυτήν τη γραμμή το ΚΚΕ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις στην πράξη.