Μια παλιά ιστορία με θύμα πάντα το λαό

Μια παλιά ιστορία με θύμα πάντα το λαό

4 Απρίλη 1949. Η ίδρυση του ΝΑΤΟ

Ενα πρόσφατο άρθρο της «Καθημερινής» (18/2/2015), με τίτλο «Οταν η στρατηγική υπερισχύει της οικονομίας», είναι ενδεικτικό για το πώς, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι καπιταλιστές κρατών με μικρή αγορά και υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα χρησιμοποιούν και χρησιμοποιούνται στις σχέσεις τους με ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αξιοποιώντας και άλλα «όπλα» εκτός από την οικονομία και τη δύναμή τους, όπως, για παράδειγμα, τη γεωστρατηγική τους θέση. Που αποτελεί έναν παράγοντα της διεθνούς σημασίας κάποιων κρατών. Αφορμή δίνει η χρησιμοποίηση αυτού του επιχειρήματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στη διαπραγμάτευση με την Ευρωζώνη. Η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση στην περιοχή της Ν/Α Ευρώπης, αξιοποιώντας το γεγονός πως η χώρα βρίσκεται σε σταυροδρόμι διαδρομών της μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, καθώς και το γεγονός πως γειτονεύει με εστίες όπου εκδηλώνονται ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις, όπως στη Μ. Ανατολή, στη Β. Αφρική και την Ουκρανία. Η Ελλάδα, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, εμφανίζεται ως δύναμη σταθερότητας σε ένα «τρίγωνο αστάθειας».

Αυτή η στρατηγική δεν είναι καινούργια, βρίσκεται στο επίκεντρο των επιδιώξεων της ελληνικής αστικής τάξης ήδη από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτέλεσε το μεγάλο ατού για την ιμπεριαλιστική στήριξη σταθεροποίησης της αστικής εξουσίας στη χώρα κατά την περίοδο 1946 - 1949, την κορυφαία ταξική σύγκρουση στην Ελλάδα, τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ.

Η υπόμνηση της αστάθειας στην περιοχή

Ο Χάρι Τρούμαν εξαγγέλλει το «Δόγμα» του από το βήμα του Κογκρέσου

Στο άρθρο της «Καθημερινής» αναφέρεται ότι: «(...) η στρατηγική σημασία της Ελλάδας για τη Δύση προστίθεται ως επιχείρημα στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση της κρίσης χρέους. Η επιστροφή της συζήτησης περί του κινδύνου εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ έχει θορυβήσει ιδιαίτερα τους Αμερικανούς, καθώς εκτιμούν ότι αυτό θα δημιουργούσε κινδύνους όχι μόνο για την Ευρωζώνη αλλά και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι ένα ζήτημα που δε διστάζει να φέρει στο προσκήνιο ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος κάνει λόγο για ένα τόξο αστάθειας από τη Λιβύη και τη Συρία μέχρι την Ουκρανία. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι αν από την υπερβολική πίεση σε οικονομικά θέματα αποσταθεροποιούνταν η Ελλάδα, αυτό θα προκαλούσε αποσταθεροποίηση και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μέσω της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης.
Μία ακόμη ανησυχία προκαλούν στη Δύση οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία, καθώς η ελληνική κυβέρνηση αντιτίθεται σε περαιτέρω κυρώσεις και προωθεί την οικονομική και ενεργειακή συνεργασία με τη χώρα. Λόγω των τεταμένων σχέσεων με τη Ρωσία και της αστάθειας στη Μέση Ανατολή, η αξία της Ελλάδας ως μέλους του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα η βάση της Σούδας στην Κρήτη, που ακόμη και ευρωπαϊκοί παράγοντες χαρακτηρίζουν ως "το τεράστιο αεροπλανοφόρο της ανατολικής Μεσογείου", λαμβάνουν ιδιαίτερη σημασία. Σε αυτό το σημείο, έχει ενδιαφέρον η σύγκριση με τη δεκαετία του εβδομήντα, όταν η Ελλάδα ανέπτυξε μια πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική που περιελάμβανε τη συνεργασία με τα Βαλκάνια και το εμπορικό άνοιγμα στη Σοβιετική Ενωση (...) Γεωπολιτικά η Ελλάδα "δεν έπαιξε καθόλου το χαρτί της Σοβιετικής Ενωσης" για την ένταξή της στην ΕΟΚ. Το έκανε ο Ψυχρός Πόλεμος για εκείνη».

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΕΕΘΑ

Για να γίνει κατανοητή αυτή η υπόθεση χρειάζεται να ξαναδούμε το γεωγραφικό χάρτη της ευρύτερης περιοχής και τη θέση της Ελλάδας. Χώρα των Βαλκανίων και της Μεσογείου, συνδέει την Ευρώπη με την Ασία και την Αφρική. Βρίσκεται σ' αυτό που ο Ν. Κοτζιάς ονόμασε τρίγωνο, πράγματι στο κέντρο του, μιας περιοχής με γεωστρατηγική σημασία για το κεφάλαιο και με εστίες όπου εκδηλώνονται οξύτατοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, για την Ενέργεια, για πρώτες ύλες, για τους δρόμους μεταφοράς τους.
Στα χρόνια μετά την αντεπανάσταση και την ανατροπή των σοσιαλιστικών κρατών, οι ελληνικές κυβερνήσεις «έπαιζαν το χαρτί της αστάθειας», προκειμένου να πείσουν, τουλάχιστον στο εσωτερικό της Ελλάδας, τους εργαζόμενους ότι καλώς συμμετέχουν στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως, π.χ., στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, στη Λιβύη, διαφορετικά «κινδυνεύουν να γίνουν μέρος του προβλήματος». Αλλωστε, όπως επισημαίνουν, ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις της Ελλάδας ως κράτους - μέλους του ΝΑΤΟ, στα πλαίσια του οποίου, εκτός από τη με πολλούς τρόπους συμβολή της, αξιοποιούνται και οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις, κυρίως της Σούδας, χωρίς τη δράση της οποίας δε θα μπορούσαν να γίνονται οι πόλεμοι. Βεβαίως, η συμμετοχή γίνεται για τους ίδιους λόγους που ενδιαφέρεται και η σημερινή κυβέρνηση, η ενίσχυση των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων.

Η αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας

Ο υπουργός Αμυνας Π. Καμμένος με τον γγ του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ

NATO

Η υπόθεση, λοιπόν, της αξιοποίησης της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας στα πλαίσια των ιμπεριαλιστών συμμάχων, ιδιαίτερα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ αλλά και της ΕΕ, είναι ένας παράγοντας που αξιοποιείται από την κυβέρνηση αλλά αναγνωρίζεται και από άλλους, ιδιαίτερα από τον αμερικανικό παράγοντα. «Καθώς ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, επικεντρώνεται στα οικονομικά επιχειρήματα για μια νέα συμφωνία για την Ελλάδα, η στρατηγική σημασία της χώρας για την Ευρωπαϊκή Ενωση θα μπορούσε να υποχρεώσει τη Γερμανία σε κάποιες παραχωρήσεις», αναφέρεται σε δημοσίευμα - ανάλυση του ειδησεογραφικού πρακτορείου «Bloomberg».
Οπως επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, «με τον πόλεμο στη Συρία, στα ανατολικά, την αποτυχία σχηματισμού κράτους στη Λιβύη, στα νότια, και την εκκολαπτόμενη εκεχειρία στην Ουκρανία, στα βόρεια, όπως και με τις συνεχείς εντάσεις του Ισραήλ με τους γείτονές του, η αξία της Ελλάδας ως μέλους του ΝΑΤΟ και των λιμανιών της στην Αν. Μεσόγειο, αυξάνεται.
Ο Θάνος Ντόκος, διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ, αναφέρει πως "δικαιολογημένα θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί εάν η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μπορούν να αντιμετωπίσουν τη δημιουργία ενός κενού ασφάλειας, μιας μαύρης τρύπας σε μια κρίσιμη περιοχή"». Αυτά, σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής», 16/2/2015.
Την ίδια μέρα σε άλλο ρεπορτάζ της ίδιας εφημερίδας, αναφέρεται ότι:
«Μία νέα παράμετρο, το ρόλο της χώρας μας στο διεθνές σύστημα ασφάλειας και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο, έχει αναδείξει σε ομολόγους του ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, διασυνδέοντας τη θετική επίδραση που ασκεί στην ευρύτερη περιοχή μια σταθερή Ελλάδα, ενώ αντίθετα μια χρεοκοπημένη και αποσταθεροποιημένη χώρα θα οδηγήσει σε ευρύτερη αποσταθεροποίηση.
Τις θέσεις αυτές έχει αναπτύξει στον Γερμανό ομόλογό του κ. Σταϊνμάγερ, στην ύπατη εκπρόσωπο της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια Φεντερίκα Μογκερίνι και στον Αμερικανό ομόλογό του Τζον Κέρι κατά την πρόσφατη τηλεφωνική τους επικοινωνία. Η συζήτηση με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών το περασμένο Σάββατο ήταν ενημερωτική, καθώς ο κ. Κοτζιάς ενημέρωσε τον κ. Κέρι για τα αποτελέσματα του ταξιδιού του στη Μόσχα, επίσκεψη για την οποία έδειξε ενδιαφέρον η Ουάσιγκτον. Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, η συζήτηση επικεντρώθηκε στο πρόβλημα ασφάλειας που προκαλεί η ρωσο-ουκρανική κρίση, αλλά και στους κινδύνους για τη σταθερότητα που ήδη προκαλούν η ρευστότητα και οι αντιπαραθέσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Στο σημείο αυτό ο κ. Κοτζιάς αναφέρθηκε, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, στο σταθεροποιητικό ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή, τονίζοντας ότι η επίτευξη μιας νέας συμφωνίας με τους δανειστές θα ενισχύσει τη θέση και το ρόλο της χώρας μας στην περιοχή, γεγονός που αναμφίβολα θα συμβάλει στην ενίσχυση της ασφάλειας και της σταθερότητας σε μια ευρύτερη περιοχή από τα Βαλκάνια μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα, σημείωσε ο υπουργός Εξωτερικών, μια ρήξη με τους εταίρους και δανειστές, την οποία δεν επιθυμεί η Αθήνα, όπως χαρακτηριστικά σημείωσε, ναι μεν μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε κρίση, αλλά, παράλληλα, θα προκληθεί κενό ασφάλειας στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και την ευρύτερη περιοχή με ανυπολόγιστες συνέπειες».
Βεβαίως, είναι προϋπόθεση η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τις επεμβάσεις. Το επιχείρημα είναι ότι με την Ελλάδα σε κρίση θα προκληθεί κενό ασφάλειας στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και την ευρύτερη περιοχή με ανυπολόγιστες συνέπειες. Το επιχείρημα αυτό απευθύνεται, αφενός, στις ΗΠΑ για να πιέσουν ακόμη πιο αποφασιστικά τη Γερμανία και την Ευρωζώνη υπέρ της ελληνικής κυβέρνησης, αφετέρου, στη Γερμανία με την υπόθεση της αξιοποίησης της εισόδου τζιχαντιστών στην Ευρώπη, με ό,τι αυτό σημαίνει (μην ξεχνάμε το μακελειό στη Γαλλία και στη Δανία). Αλλά και ως προς την ασφάλεια του ΝΑΤΟ στην περιοχή, πράγματι ένα κράτος με οικονομία σε κατάρρευση δεν μπορεί να είναι στρατιωτικά αλλά και πολιτικά ετοιμοπόλεμο.

Από την εποχή του «Δόγματος Τρούμαν»

Αναφέραμε προηγουμένως ότι ιστορικά η αστική τάξη της Ελλάδας αναζητεί τέτοιους ρόλους στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό έγινε, για παράδειγμα, με την ένταξή της στο «Δόγμα Τρούμαν». Τα κείμενα που παραθέτουμε πιο κάτω αποκαλύπτουν ότι: Η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας αξιοποιήθηκε από την αστική τάξη και την εξουσία της για τη βοήθεια που ζήτησε από τις ΗΠΑ στα 1947. Τότε πρωταρχικό της ζήτημα ήταν να αντιμετωπίσει το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας στην ένοπλη ταξική αντιπαράθεση για να εδραιώσει και να διατηρήσει την εξουσία της. Ετσι, με το «Δόγμα Τρούμαν» οι ΗΠΑ, αφενός, ενίσχυαν την αστική εξουσία για να αντιμετωπίσει τον ΔΣΕ, αφετέρου, δημιουργούσαν ένα επιθετικό προπύργιο στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο ενάντια στο σοσιαλιστικό σύστημα και στη Σοβιετική Ενωση. Με σκοπό την ιμπεριαλιστική διείσδυση στα σοσιαλιστικά κράτη των Βαλκανίων, αλλά και την παρεμπόδιση ανάπτυξης της επιρροής της ΕΣΣΔ στη Μέση Ανατολή ως την κατεξοχήν τότε περιοχή των πετρελαίων. Η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας ήταν σημαντική για τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου αλλά και του διεθνούς, ιδιαίτερα των ΗΠΑ.
Ο Χ. Τρούμαν, στην ομιλία του στο Κογκρέσο και στη Γερουσία των ΗΠΑ, στις 12 Μάρτη του 1947, η οποία χαρακτηρίστηκε «Δόγμα Τρούμαν» είπε, ανάμεσα σε άλλα, για την Ελλάδα:
«Αυτή η υπόστασις του ελληνικού κράτους απειλείται σήμερον υπό της τρομοκρατικής δράσεως χιλιάδων τινών ενόπλων, διευθυνομένων υπό κομμουνιστών (σ.σ. έτσι χαρακτηρίζει τον ΔΣΕ), οι οποίοι αψηφούν την εξουσίαν της κυβερνήσεως είς τινα σημεία της χώρας και ιδία κατά μήκος των βορείων συνόρων αυτής (...) Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα χωρίς κεφάλαια (...) Η Ελλάδα έχει τραγική ανάγκη οικονομικής και δημοσιονομικής βοήθειας για να αποκτήση την ικανότητα να ξαναρχίση τις αγορές τροφίμων, ιματισμού, καυσίμων και σπόρων (...) Η Ελλάδα πρέπει να λάβη βοήθεια για την εισαγωγή των ειδών εκείνων που είναι αναγκαία για την αποκατάσταση της εσωτερικής τάξης και της ασφάλειας, που είναι τόσο ουσιώδεις για την οικονομική και πολιτική ανασυγκρότηση (...) Η ελληνική κυβέρνησις ζήτησε ακόμα βοήθεια πεπειραμένου αμερικανικού διοικητικού, οικονομικού και τεχνικού προσωπικού, για να είναι βέβαιο ότι η οικονομική και άλλη βοήθεια που θα της δοθή θα χρησιμοποιηθή αποτελεσματικά, για να δημιουργηθή μια σταθερή και αυτάρκης οικονομία για να βελτιωθούν οι δημόσιες υπηρεσίες της (...).
Εν τω μεταξύ η ελληνική κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν να αντιμετωπίση την κατάστασιν. Ο ελληνικός στρατός είναι ολιγάριθμος και πενιχρώς εξοπλισμένος. Χρειάζεται εφόδια και εξοπλισμόν, εάν πρόκειται να αποκατασταθή η εξουσία της κυβερνήσεως επί του ελληνικού εδάφους. Η Ελλάς πρέπει να τύχη βοηθείας εάν πρόκειται να καταστή εις θέσιν να βοηθήση εαυτήν και να σεβασθή την δημοκρατίαν. Αι Ηνωμέναι Πολιτείαι πρέπει να παράσχουν την βοήθειαν ταύτην (...).
Χρειάζεται να ρίξη κανείς ένα βλέμμα στον χάρτη, για να καταλάβη πως η επιβίωση και η ακεραιότητα του ελληνικού έθνους έχουν σοβαρή σημασία για μια πολύ ευρύτερη κατάσταση. Αν η Ελλάδα περιπέση υπό τον έλεγχο μιας ένοπλης μειοψηφίας οι συνέπειες πάνω στην Τουρκία θα είναι άμεσες και σοβαρές. Η σύγχυσις και η ανωμαλία θα μπορούσαν να επεκταθούν σ' ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Επιπλέον, η εξαφάνιση της Ελλάδας σαν ανεξάρτητου κράτους θα είχε βαθιά επίδραση πάνω στις ευρωπαϊκές εκείνες χώρες που αγωνίζονται να ξεπεράσουν μεγάλες δυσκολίες, για να διατηρήσουν την ελευθερία τους (...).
Αν βοηθήσουμε την Ελλάδα και την Τουρκία στην κρίσιμη αυτή στιγμή οι συνέπειες θα έχουν μεγάλη σημασία τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή (...) Δεν θα έχομεν αντιληφθεί τους αντικειμενικούς μας σκοπούς εάν δεν θελήσωμεν να βοηθήσωμεν τους ελεύθερους λαούς όπως διατηρήσουν τους ελεύθερους θεσμούς των και την εθνικήν των ακεραιότητα εναντίον των επιθετικών κινημάτων τα οποία ζητούν να επιβάλουν επ' αυτών ολοκληρωτικά καθεστώτα (...) Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα (σ.σ. έτσι χαρακτηρίζει τα σοσιαλιστικά κράτη) επιβαλλόμενα επί ελευθέρων λαών δι' αμέσου ή εμμέσου επιθέσεως υπονομεύουν τας βάσεις της διεθνούς ειρήνης, άρα και την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών» (ολόκληρη η ομιλία του Χ. Τρούμαν δημοσιεύτηκε στις ελληνικές εφημερίδες στις 13/3/1947).
Ο Χ. Τρούμαν, στα απομνημονεύματά του, έγραφε για το «δόγμα του»: «Η Ελλάς χρειαζόταν βοήθεια και τη χρειαζόταν γρήγορα και σε σημαντικό βαθμό. Αν αυτό δεν γινόταν, η Ελλάς θα χανόταν και το Σιδηρούν παραπέτασμα θα έφτανε ως την Ανατολική Μεσόγειο. Αν η Ελλάς χανόταν, η Τουρκία δε θα μπορούσε να κρατηθεί μέσα στη θάλασσα του κομμουνισμού. Παράλληλα, αν η Τουρκία υποχωρούσε στις σοβιετικές αξιώσεις η θέσις της Ελλάδος θα βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο».

Η ένταξη στο ΝΑΤΟ και η δράση της μεταπολιτευτικής περιόδου

Για τους ίδιους ακριβώς ταξικούς σκοπούς του κεφαλαίου έγινε και η ένταξη στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ, από την ιδρυτική του πράξη κιόλας, ξεκαθάριζε ότι βασικός σκοπός του ήταν η αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου».
«Η ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, καθώς και ο προσεταιρισμός της Γιουγκοσλαβίας, παγίωνε τη στρατηγική θέση της Ατλαντικής Συμμαχίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ αποτέλεσε ταξική επιλογή της αστικής τάξης και των κομμάτων της, γιατί εξασφάλιζε έναν επιθετικό μηχανισμό ενάντια στο σοσιαλιστικό σύστημα (κατοχύρωνε ένα πολεμικό ορμητήριο στα νότια σύνορα του σοσιαλιστικού "στρατοπέδου") αλλά και ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μέσα στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, β' τόμος, 1949 - 1968).
Πράγματι, η ένταξη στο ΝΑΤΟ ενίσχυε την αστική εξουσία στην Ελλάδα και κατοχύρωνε ένα πολεμικό ορμητήριο στα σοσιαλιστικά Βαλκάνια, στα νότια σύνορα του σοσιαλιστικού «στρατοπέδου», αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο. Που ενδυναμώθηκε με την εγκατάσταση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα.
Η σημερινή περίοδος είναι βεβαίως διαφορετική. Τότε στην Ελλάδα συνεχιζόταν ακόμα η ένοπλη ταξική πάλη, υπήρχαν η ΕΣΣΔ και τα σοσιαλιστικά κράτη, ενώ διεξαγόταν η ταξική πάλη διεθνώς ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Σήμερα είναι οξύτατοι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στο φόντο της διεθνούς συντονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και των προσπαθειών ανάκαμψης, η Ελλάδα είναι ενταγμένη στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Εντούτοις, τηρουμένων των αναλογιών, υπάρχουν ομοιότητες. Η κατάσταση της καπιταλιστικής οικονομίας και τότε (υπήρχε επίσης οικονομική κρίση μεταπολεμικά που διήρκεσε μέχρι την ανόρθωση της οικονομίας στη δεκαετία του 1950) και σήμερα είναι προβληματική και η κατάσταση στην περιοχή ασταθής, με άλλο περιεχόμενο βεβαίως στην αστάθεια. Τότε εξαιτίας της ύπαρξης των σοσιαλιστικών κρατών, σήμερα εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Βεβαίως, η αστική τάξη και η εξουσία της στην Ελλάδα συνέβαλε και στη νεότερη περίοδο, μεταπολιτευτικά, ειδικά μετά το 1981 και την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, τόσο στη διείσδυση του κεφαλαίου στις σοσιαλιστικές χώρες, όσο και στις αραβικές χώρες και τη Μέση Ανατολή αλλά και στη Βόρεια Αφρική. Τέτοιοι προσανατολισμοί υπήρχαν άλλωστε και πριν από τη μεταπολίτευση από τμήματα της αστικής τάξης (π.χ., Μαρκεζίνης για άνοιγμα στην ΕΣΣΔ από τη δεκαετία ακόμα του 1950). Ηταν η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου που συνέβαλε στην ανάπτυξη πολύμορφων σχέσεων, και οικονομικών, της Ελλάδας, ως κράτους - μέλους του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ, με τα σοσιαλιστικά κράτη των Βαλκανίων και την ΕΣΣΔ τη δεκαετία του '80, που άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για την ολοκληρωτική νίκη της αντεπανάστασης.
Ταυτόχρονα, εκεί που ο διεθνής ιμπεριαλισμός, ιδιαίτερα ο αμερικανικός, ήταν εχθρικός, όπως στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, ιδιαίτερα λόγω του Παλαιστινιακού και του καθεστώτος του Καντάφι στη Λιβύη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αναπτύσσοντας πολύμορφες σχέσεις, άνοιξε ανάλογους δρόμους.

Στα ίδια χνάρια

Αν τα αναφέρουμε είναι για να δείξουμε ότι η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική ενός κράτους - μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι το νέο και το διαφορετικό σε σχέση με τους προσανατολισμούς τόσο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ όσο και της ΕΕ, είναι ο φερετζές του ρόλου που αναλαμβάνουν οι αστικές κυβερνήσεις αξιοποιώντας το λεγόμενο «γεωπολιτικό ρόλο της χώρας».
Πρόσφατα, ο υπουργός Εξωτερικών έκανε ταξίδι και στη Ρωσία και στην Ουκρανία. Ηδη από τη στάση του στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ για την παράταση των κυρώσεων στη Ρωσία λόγω Ουκρανίας, πήρε τα εύσημα από την ΕΕ. Στην Ουκρανία συναντήθηκε τόσο με τους εκπροσώπους της Ελληνικής Κοινότητας όσο και με τους εκπροσώπους των εκεί Ελλήνων επιχειρηματιών. Το είχε κάνει και ο Ευ. Βενιζέλος, ως υπουργός Εξωτερικών της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Να μην ξεχνάμε ότι η ύπαρξη εθνοτήτων που κινδυνεύουν από τον πόλεμο στην εποχή του ιμπεριαλισμού, όπως τώρα στην Ουκρανία, γίνεται πρόσχημα συμμετοχής σε ιμπεριαλιστική δράση στο όνομα της προστασίας τους ή κρίκος υποδαύλισης εθνικιστικών ανταγωνισμών, που ενίοτε ωθούν και σε πολέμους, π.χ., Γιουγκοσλαβία.
Βεβαίως, υπάρχει και η περίπτωση του ISIS, των τζιχαντιστών στη Μέση Ανατολή. Ομως, στην περιοχή αυτή, όπως και στη Βόρεια Αφρική, υπάρχουν επίσης χριστιανικοί πληθυσμοί που κινδυνεύουν, όπως φάνηκε και με την πρόσφατη σφαγή των 21 κοπτών. Το πρόσχημα, λοιπόν, είναι έτοιμο. Οι ΗΠΑ αξιοποιούν τους τζιχαντιστές προετοιμάζοντας νέα πολεμική επέμβαση. Η Ελλάδα έχει συμβατικές υποχρεώσεις με το ΝΑΤΟ, έχει στο έδαφός της τη βάση της Σούδας, αλλά υπάρχουν και οι «χριστιανικοί πληθυσμοί», η προστασία των οποίων γίνεται αφορμή συμμετοχής στην επέμβαση. Γι' αυτό πάντα, όταν ο λαός ακούει για «αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου της χώρας», να ανησυχεί και να επαγρυπνά.