Κλιντ Ίστγουντ: ένας Ρεπουμπλικανός σκηνοθέτης που ως “ελεύθερος σκοπευτής” στοχοποιεί την νοημοσύνη μας Ο Κλιντ Ιστγουντ και η ειρωνεία του αμερικανού ήρωα

Κλιντ Ίστγουντ: ένας Ρεπουμπλικανός σκηνοθέτης που ως “ελεύθερος σκοπευτής” στοχοποιεί την νοημοσύνη μας

Αμερικανικός στρατός: Ναζί, εγκληματίες, έφηβοι, ψυχικά άρρωστοι...

Αυτοί είναι οι Απελευθερωτές!

Ο Κλιντ Ιστγουντ (δεξιά) σκηνοθετεί τον Μπράντλεϊ Κούπερ στα γυρίσματα του «Ελεύθερου σκοπευτή»

Η καινούργια ταινία του Κλιντ Ίσγουντ, που στο ελληνικό κοινό παρουσιάστηκε με τον τίτλο «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ», αποτελεί ήδη μια τεράστια εισπρακτική επιτυχία, ενώ ταυτόχρονα διεκδίκησε έξι βραβεία Όσκαρ. Παράλληλα, η ταινία προκάλεσε μια τεράστια συζήτηση.

Πριν αναφερθούμε στην ίδια την ταινία κρίνουμε σκόπιμο να παρουσιάσουμε τρεις ειδήσεις, που εφάπτονται του θέματος της σημερινής εκπομπής.

Η πρώτη είδηση φέρνει στο προσκήνιο το τεράστιο ζήτημα των σεξουαλικών επιθέσεων με θύματα άνδρες και γυναίκες του αμερικανικού στρατού. Πιο συγκεκριμένα, η 30χρονη στρατιωτικός Jamie Brunette που αυτοκτόνησε με μια σφαίρα στο κεφάλι φαίνεται να μην ξεπέρασε ποτέ τα όσα έζησε στο Αφγανιστάν. Πολλοί υποψιάζονται ότι η πανέμορφη κοπέλα είχε βιαστεί από συναδέλφους της όταν υπηρετούσε εκεί. Η Jamie Brunette, που βρέθηκε νεκρή στις 9 Φεβρουαρίου μέσα στο αυτοκίνητό της, δίσταζε να μιλήσει για ό,τι της συνέβη στο Αφγανιστάν. 

"Υποψιάζομαι ότι της επιτέθηκαν και δεν αισθανόταν άνετα να κάνει καταγγελία για κάποιο λόγο. Κράτησε μέσα της το περιστατικό ώστε να μπορέσει να ολοκληρώσει τη θητεία της. Δεν είναι ότι μου είπε κάτι, απλά αυτό που εισέπραξα μιλώντας με φίλους της. Είμαι 18 χρόνια στο Λιμενικό Σώμα και γνωρίζω πολύ καλά αυτά τα θέματα. Αυτό είναι το αίσθημα που έχω", σημείωσε η 40χρονη αδερφή της Jackie Leverich.

Φίλοι και συγγενείς είχαν αρχίσει να παρατηρούν τα σημάδια του προβλήματος. Είχε εκμυστηρευτεί σε φίλο της πως υπέφερε από μετατραυματικό στρες, ενώ συνάδελφός της υποπτευόταν ότι άφησε την ενεργό δράση λόγω κακής εμπειρίας στο εξωτερικό. "Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες αλλά μπορώ να πω κατηγορηματικά ότι της συνέβη κάτι που δεν έπρεπε να συμβεί σε κανέναν. Το κράτησε κρυφό. Ό,τι της συνέβη το έθαψε μέσα της και στο τέλος τη σκότωσε" σημείωσε ο Kurt Spranger.

Η δεύτερη είδηση παρουσιάστηκε στην αγγλική εφημερίδα Mirror. Μια γυναίκα έπεσε θύμα του αρρωστημένου μίσους του ίδιου της του συζύγου, που την έπνιξε λίγες ώρες μετά την απόσυρση των κατηγοριών εναντίον του για ενδοοικογενειακή βία, μέσα στο αυτοκίνητο, όταν επέστρεφαν στο σπίτι τους. Η άτυχη γυναίκα που είχε κακοποιηθεί πολλές φορές από τον σύζυγό της δεν άντεξε να δει τον πατέρα των δυο παιδιών της να μπαίνει φυλακή και για αυτό αποφάσισε να αποσύρει τις κατηγορίες και να προσπαθήσει ξανά να φτιάξει τη σχέση τους, για χάρη των παιδιών τους. Η Andrea Crew είχε καλέσει την αστυνομία όταν ο σύζυγός της την είχε περιλούσει με βενζίνη και ετοιμαζόταν να της βάλει φωτιά.

Εκείνη τη φορά είχε καταφέρει να γλυτώσει, με τον άνδρα να αντιμετωπίζει σίγουρη ποινή φυλάκισης. Έτσι, η ίδια αποφάσισε να τον συγχωρέσει και να τον δεχτεί στο σπίτι, προκειμένου να κάνουν μια νέα αρχή. Ωστόσο φαίνεται πως ο Caleb δεν είχε την ίδια άποψη. Της επιτέθηκε, για μια ακόμη φορά, και τη στραγγάλισε.

Ο δράστης κακοποιούσε συστηματικά τη γυναίκα του, ενώ συγγενείς του ζευγαριού αναφέρουν πως αιτία των καυγάδων τους ήταν τα χρήματα. Το ζευγάρι έχει δυο παιδιά, το ένα ηλικίας 4 ετών και το άλλο 11 μηνών.

Η υπόθεση συγκλόνισε το δικαστήριο της Βιρτζίνια που έκρινε προφυλακιστέο τον ένοχο. Κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ο Caleb δήλωσε πως δεν μπορούσε να σταματήσει, παρόλο που εκείνη τον ικέτευε, μάλιστα χρησιμοποίησε την γραβάτα του προκειμένου να την αποτελειώσει.

Τι κοινό έχει όμως ο δράστης του αποτρόπαιου εγκλήματος με τον Πεζοναύτη Ελεύθερο Σκοπευτή της ταινίας του Ίσγουντ;

Ήταν συνάδελφοι. Ο Caleb ήταν πρώην πεζοναύτης και είχε υπηρετήσει στο Αφγανιστάν.

Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι οι εκστρατείες της Νέας Τάξης Πραγμάτων σκοτώνουν σε πόλεμο και ειρήνη, εχθρούς και φίλους! Οι Πεζοναύτες διαλύονται ψυχικά από τα ίδια τα εγκλήματα τους, από τους βρώμικους πολέμους στους οποίους λαμβάνουν μέρος. Και αποτελούν ωρολογιακές βόμβες, όταν και όπως επιστρέψουν... Ενδοοικογενεική βία, διαλυμένες οικογένειες, αδυναμία προσαρμογής στην ειρηνική ζωή και άσκησης οποιουδήποτε επαγγέλματος, έντονη παραβατικότητα με εκδήλωση συχνά ακραίας βίας, ανυπέρβλητα ψυχολογικά προβλήματα, ναρκωτικά και κάποια στιγμή Αυτοκτονία…  

Αυτό είναι το λαμπρό μέλλον που τους επιφύλασσε ο Κλίντον, ο Μπους και τώρα ο Ομπάμα.

Είναι το τίμημα του Μισθοφόρου!

Όμως ούτε ο ήρωας της ταινίας του Ίσγουντ είχε καλύτερη τύχη. Σύμφωνα με την εφημερίδα Daily Mail, ο πρώην πεζοναύτης Εντι Ρέι Ρουθ καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη για τη δολοφονία του Κρις Κάιλ, του "θρύλου" του επίλεκτου σώματος των Navy Seals του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού και κεντρικού προσώπου της ταινίας "American Sniper". Η ποινή που επιβλήθηκε στον 27χρονο πρώην πεζοναύτη, ο οποίος καταδικάσθηκε και για την δολοφονία του φίλου του Κρις Κάιλ, του Τσαντ Λίτλφιλντ, αποκλείει κάθε ενδεχόμενο αποφυλάκισης, σύμφωνα με την ετυμηγορία του δικαστηρίου, η ανάγνωση της οποίας μεταδόθηκε από την τηλεόραση.

Το σώμα των ενόρκων του δικαστηρίου του Στίβενβιλ απέρριψε ομοφώνως τα επιχειρήματα της υπεράσπισης που βασίστηκαν στην "παράνοια" του κατηγορούμενου, όταν πυροβόλησε εν ψυχρώ τον 38χρονο Κρις Κάιλ και τον 35χρονο Τσαντ Λίτλφιλντ, σε σκοπευτήριο του Γκλεν Ρόουζ στο Τέξας, στις 2 Φεβρουαρίου 2013. Η ίδια η Δίκη μετατράπηκε σε τηλεοπτικό σόου.  Επί δύο εβδομάδες η εξέλιξη της αιχμαλώτισε την αμερικανική κοινή γνώμη εξαιτίας της προσωπικότητας του Κρις Κάιλ, που επονομάσθηκε "θρύλος" και στην αυτοβιογραφία του οποίου βασίσθηκε το σενάριο του "American Sniper".

Ήρωας για κάποιους, κάθαρμα για άλλους, ο Κρις Κάιλ έχει στο ενεργητικό του επισήμως 160 θανάτους στο Ιράκ, ο ίδιος όμως έλεγε ότι έχει σκοτώσει 255 ανθρώπους.

Οι συνήγοροι του Εντι Ρέι Ρουθ υποστήριξαν ότι ο πελάτης τους υπέφερε από "ψύχωση", που τού προκαλούσε απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα. Ο Κρις Κάιλ είχε προσφέρει τη βοήθειά του στον πρώην πεζοναύτη, ο οποίος υπέφερε από μετατραυματικό στρες έπειτα από την υπηρεσία του στο Ιράκ, αλλά και στην Αϊτή μετά τον καταστροφικό σεισμό, πριν εγκαταλείψει τον στρατό.

Την πρώτη ημέρα της δίκης, ο εισαγγελέας περιέγραψε την κατάσταση των δύο θυμάτων που βρέθηκαν γαζωμένα από σφαίρες, κυρίως στην πλάτη, στο σκοπευτήριο όπου είχαν πάει όλοι μαζί. Ο δράστης διέφυγε με το αυτοκίνητο του Κρις Κάιλ από τον τόπο του εγκλήματος και παραδόθηκε αργότερα ομολογώντας τους φόνους και λέγοντας ότι "οι άνθρωποι τού έτρωγαν την ψυχή και ότι μπορούσε να μυρίσει τα γουρούνια".

Κατά τη διάρκεια της δίκης έγινε σαφές ότι οι δύο φίλοι είχαν καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Εντι Ρουθ στο αυτοκίνητο, στη διαδρομή προς το σκοπευτήριο.  "Αυτός ο τύπος είναι τελείως τρελός", έγραψε με SMS ο Κρις Κάιλ στον φίλο του Τσαντ Λίλφιλντ που βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού στο αυτοκίνητο.

Η «αδέκαστη» λοιπόν αμερικανική αστική δικαιοσύνη έπραξε το καθήκον της και τιμώρησε με ισόβια δεσμά το φονιά του ήρωα Πεζοναύτη.

Τι υποκρισία, θα αναρωτηθείτε. Γιατί δε θα βρεθεί κανείς, ποτέ, στις ΗΠΑ όπως και σε όλον τον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο να καταδικάσει τα αστικά συμφέροντα, την ιμπεριαλιστική πολιτική, τις βάρβαρες επεμβάσεις των ΝΑΤΟ και ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, που επίσης βαφτίζουν ασύμμετρες απειλές τα κινήματα της εργατικής τάξης, εξαπολύοντας ενάντια τους τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Είτε στην ιμπεριαλιστική περιφέρεια, είτε στις καπιταλιστικές μητροπόλεις.

Όλοι αυτοί έχουν ανάγκη τους Μισθοφόρους Πεζοναύτες, τους Ιδιωτικούς Στρατούς…

Έχουν όμως ανάγκη και ταινίες όπως αυτή του Κλιντ Ίσγουντ  γιατί το δρόμο για να περάσουν τα τανκς της Νέας Τάξης Πραγμάτων ανοίγει πάντα η προέλαση της αστικής προπαγάνδας.

Ας επιστρέψουμε όμως στην ίδια την ταινία. Δίνοντας το λόγο στον κριτικό κινηματογράφου Χρήστο Μήτση, ο οποίος εντοπίζει τα εξής:

«Ο Κλιντ Ίστγουντ αντιπαραβάλλει τον clean cut ηρωισμό του κινηματογραφικού ήρωα με το προσωπικό τίμημα που πρέπει να καταβάλει, αφηγούμενος με δυναμισμό και πατριωτική έξαρση μια ακόμα αληθινή ιστορία, παραλλαγή του μύθου του νέου all American hero.[…] Όταν το αμερικανικό σινεμά αποφάσισε να στρέψει το φακό του στα πεδία μάχης του Ιράκ, αυτό που αντίκρισε ήταν ένας πιθανώς άδικος, αλλά σίγουρα βρόμικος πόλεμος, ο οποίος ανέδειξε μια σειρά από «βρόμικους», μοναχικούς και αφανείς ήρωες που θυσιάζουν την προσωπική ευτυχία τους για χάρη της πατρίδος.

Μια ανάλογα ηρωική περίπτωση είναι και αυτή του θρυλικού ελεύθερου σκοπευτή Κρις Κάιλ, ο οποίος ύστερα από τέσσερις θητείες και σχεδόν τρία χρόνια παραμονής στο Ιράκ επέστρεψε στην πατρίδα­ με ρεκόρ 160 επιβεβαιωμένων φόνων.  Βασισμένος στην αυτοβιογραφία του, ο σεναριογράφος Τζέισον­ Χολ σκιαγράφησε το πορτρέτο ενός δισυπόστατου χαρακτήρα σε διαρκή αντιπαράθεση με το περιβάλλον – ένα από τα πολλά παρόμοια της κινηματογραφικής πινακοθήκης του Κλιντ Ίστγουντ. Και ο σκηνοθέτης των «Ασυγχώρητων» επιχείρησε να ταξιδέψει ξανά στη σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου, βασιζόμενος όμως αυτήν τη φορά σε ένα μονοδιάστατο πρώτο υλικό που απλοποιεί μανιχαϊστικά ανθρώπους και καταστάσεις.

Ο κινηματογραφικός Κάιλ είναι ένας παραδοσιακά μεγαλωμένος Τεξανός, ο οποίος μετά την πτώση των Δίδυμων Πύργων κατατάσσεται στο στρατό για να υπερασπιστεί το (εθνικό) δίκαιο. Μπροστά στον πραγματικό Κάιλ μοιάζει με μαρξιστή διανοούμενο, αλλά αυτό είναι μια άλλη, εξω-κινηματογραφική ιστορία.

Σωστά ως ένα σημείο, η ταινία δεν αμφισβητεί τα κίνητρά του, υιοθετεί όμως μια γραφική­ ταύτιση με την προσωπική οπτική του, που δικαιώνει τη μιλιταριστική αφοσίωση και σχεδόν όλες τις επιλογές του.

Με μικρό πεδίο δραματικών ελιγμών, ο Ίστγουντ επιστρατεύει την πάντα καίρια δεξιοτεχνία του, σκηνοθετώντας έναν αόρατο πόλεμο που δεν διεξάγεται απαραίτητα εκτός συνόρων («οι άνθρωποι είναι είτε λύκοι, είτε τσοπανόσκυλα, είτε πρόβατα») και τον οποίο η καινούργια Αμερική κουβαλά μαζί της όπου κι αν ταξιδέψει. Αποτυπώνει κάτι από το άγχος της, σαρκάζει το παράλογο της μοίρας της, στηρίζεται όμως πάνω σε έναν εντελώς διάφανο και clean cut ήρωα, που δεν μπορεί να υποστηρίξει πειστικά τη σκοτεινή (και πιο ενδιαφέρουσα) όψη του αμερικανικού πατριωτισμού.

 Ας αφήσουμε όμως τον Κλίντ Ίστγουντ και την ταινία του, τα κλισέ του Πατριωτισμού και ας επιστρέψουμε στη πραγματική ζωή, για να γνωρίσουμε τους ίδιους τους Πρωταγωνιστές του Αμερικανικού Στρατού, τους Πεζοναύτες.

Τον ίδιο τον Αμερικανικό στρατό, αυτό το άσυλο Ναζιστών, μελών συμμοριών και χρόνιων περιθωριακών!

Σε αυτή μας την απόπειρα πολύτιμος βοηθός υπήρξε καταρχήν το βιβλίο « KILL! KILL! KILL!». Συγγραφείς οι JIMMY MASSEY και NATASHA SAULNIER, των εκδόσεων ΠΑΠΑΖΗΣΗ.

Τα όσα καταμαρτυρά αυτό το βιβλίο είναι μια απόδειξη για το Λάθος της «επιλογής» να καταταγείς Μισθοφόρος Στρατιώτης. Η μαρτυρία του Jimmy Massey, δε μπορεί να αμφισβητηθεί εύκολα από τα κατά καιρούς παπαγαλάκια των υπουργείων Εθνικής Άμυνας, όπως ονομάζονται μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα Υπουργεία Πολέμου.

Και αυτό δε μπορεί να γίνει, γιατί ο συγγραφέας υπήρξε Πεζοναύτης από το 1992 και έγινε Στρατολόγος του Στρατού των ΗΠΑ το 1999. Κατά τη διάρκεια της 12ετους θητείας του θα προλάβει να συμμετάσχει στην επιχείρηση «Ιρακινή Ελευθερία», καθώς στάλθηκε στο Ιράκ σε μάχιμη μονάδα το 2003.

Από εκεί θα γυρίσει και αυτός άρρωστος, ενώ θα μοιραστεί και αυτός την εμπειρία δεκάδων χιλιάδων βετεράνων μισθοφόρων, του να δει να διαλύεται ο γάμος και η οικογένεια του.

Η κατάθεση ψυχής όμως του Τζίμι θα φωτίσει και τη διαφθορά της Στρατολογίας. Όπως λέει ο ίδιος «οι μόνοι που θέλουν να καταταγούν στον στρατό είναι άνθρωποι με προβλήματα. Θέματα υγείας, προβλήματα με την αστυνομία ή τα ναρκωτικά». 

Ο στρατός των ΗΠΑ έχει τεράστιες ανάγκες σε «κορμιά» κάθε χρόνο. Για αυτό συχνά κάνει τα στραβά μάτια στην εθνικότητα, την ηλικία, την ψυχική υγεία των κατατασσόμενων. Οι γόνοι των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων πρέπει να αποφύγουν στην Υποχρεωτική Στράτευση. Ποιος θα κλάψει και θα νοιαστεί το μετανάστη, ποια ΜΜΕ θα αφιερώσουν χρόνο, χώρο για τον νεκρό σκουρόχρωμο μισθοφόρο από το γκέτο; 

Εξαγορά λοιπόν φθηνού, ακίνδυνου πολιτικά κρέατος για τα κανόνια. «Οι νεαροί νεοσύλλεκτοι, οι οποίοι αμείβονται με το βασικό μισθό, σε μερικές περιπτώσεις, προτού καταταγούν, ήταν εντελώς αδύναμοι να βρουν εργασία και συχνά ήταν καταδικασμένοι στο απόλυτο σκοτάδι, ενώ στον Στρατό νιώθουν πανίσχυροι. Σε αυτή την αίσθηση αποτυχίας και αδυναμίας, υπολογίζουν οι στρατολόγοι».

Oι στρατολόγοι την «πέφτουν» σε δημόσια σχολεία, εμπορικά κέντρα και σε μαγαζιά πώλησης CD.  Ένας στρατολόγος δεν έχει ενδοιασμούς, αφού είναι υποχρεωμένος να κλείσει συγκεκριμένα συμβόλαια κάθε μήνα. Η ομολογία του Jimmy σοκάρει. Όταν έφερνε στο στόχαστρο του μαθητές υποψήφια θύματα προς στρατολόγηση, σκέφτονταν: 

«θα τους κερδίσω αυτούς τους γαμ... Διότι ένα πράγμα έχεις στο μυαλό σου, πώς να κλείσεις τα συμβόλαια για να πληρώσεις το νοίκι»!!!

Η κυβέρνηση του Μπους και αργότερα του Ομπάμα, βοηθά βεβαίως τους στρατολόγους να επιτύχουν στο έργο τους. Ο λόγος του στρατολόγου αποκαλυπτικός:

«Πήγαινα καθημερινά σε δημόσια σχολεία όπου είχα πλήρη πρόσβαση σε όλους τους μαθητές. Μου έδιναν ένα κατάλογο με τα ονόματα και τους αριθμούς τηλεφώνου όλων των παιδιών –ο νόμος Κανένα Παιδί Δεν Μένει Πίσω, που ψηφίστηκε το 2002, υποχρεώνει κάθε λύκειο που χρηματοδοτείται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να δίνει τα ονόματα, τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα όλων των μαθητών των δύο τελευταίων τάξεων στους αξιωματικούς των τοπικών γραφείων στρατολόγησης»!!!

Τέλος απευθύνει ένα ερώτημα σε κάθε Επαγγελματία Οπλίτη, σε κάθε Μισθοφόρο. Θα πρέπει να αναρωτηθείτε:
«Άξιζε τον κόπο να πουλήσω την ψυχή μου για ένα οργανισμό που δεν δίνει δεκάρα για μένα;»

Ουσιαστικά αναφερόμαστε σε έναν  Μη- κανονικό στρατό: ο αμερικάνικος στρατός στρατολογεί νέο-ναζί, μέλη συμμοριών και εγκληματίες για τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»! Σήμερα ο αμερικανικός στρατός είναι κάτι σαν άσυλο για ρατσιστές, μέλη συμμοριών και για χρόνιους περιθωριακούς.

Ο δημοσιογράφος Matt Kennard του Guardian, σε ένα κείμενο του που μετέφρασε η Κατερίνα Μπουντούρη για τη «ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ», περιγράφει την εμπειρία του:

Το ταξίδι μου στο σκοτεινό κόσμο του στρατού των ΗΠΑ, ξεκινάει ένα βροχερό πρωινό Τρίτης, το Μάρτιο του 2008, σε μια επίσκεψη στην Τάμπα της Φλόριντα. Έχω έρθει εδώ για να συναντήσω τον Φόρεστ Φόγκαρτι, έναν αμερικανό υπερπατριώτη, που υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό δύο χρόνια στο Ιράκ.

Ο Φόγκαρτι είναι επίσης υπέρμαχος της «άριας ανωτερότητας» του χειρότερου είδους: λάτρης του Χίτλερ. Συναντιόμαστε στο αγαπημένο του στέκι, το «Winghouse Bar & Grill». Στο σύντομο τηλεφώνημά μας τον ρωτάω πώς θα τον γνωρίσω-«απλά ψάξε τον σκίνχεντ με τα τατουάζ», απαντάει. Και καθώς μπαίνω, είμαι σίγουρος ότι είναι αυτός, καθισμένος αριστερά μου, νεανικός στην όψη, «τυλιγμένος» στα τατουάζ, με ξυρισμένα μαλλιά και «φουσκωτά» μπράτσα. «Είσαι Βρετανός, ε;», ρωτάει καθώς παραγγέλνουμε. «Θυμάμαι κάτι μαύρους τύπους με βρετανική προφορά στο Ιράκ, τόσο τρελό!».

Ο Φόγκαρτι μου διηγείται ότι τον παρενοχλούσαν στο σχολείο του στο Λος Άντζελες, μεξικανάκια και άλλα μη-αμερικανάκια και ότι ήταν μόλις 14, όταν αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει ναζιστής. Δεν έχει κανένα «ζόρι» να εξωραΐσει τις προκαταλήψεις του. Όταν μπαίνουν μαύροι στο μπαρ καγχάζει αποδοκιμαστικά: «Δεν θέλω να είμαι μαζί τους» μου λέει. Δεν τους θέλω να τους βλέπω, ούτε να με πλησιάζουν».

Νεαρός ο Φόγκαρτι είχε «κόλλημα» με τον Ίαν Στιούαρτ Ντόναλντσον, το «θρυλικό» τραγουδιστή του βρετανικού συγκροτήματος Skrewdriverπου τον λατρεύουν σαν ήρωα στη νέο-ναζιστική μουσική σκηνή. Στα 16 έκανε ένα μεγάλο τατουάζ στο χέρι-ήταν ένα εξώφυλλο δίσκου των Skrewdriver, που έδειχνε έναν Βίκινγκ να κρατάει ένα τσεκούρι (σύμβολο για τους ναζιστές). Λίγο αργότερο «φιλοτέχνησε» έναν κέλτικο σταυρό (ιρλανδικό σύμβολο που το οικειοποιήθηκαν οι νεοναζί)… στο στομάχι του. Λίγα χρόνια αργότερα ξεκίνησε τη δικιά του μπάντα, τους «Ατάκ», που πια είναι ένα από τα σημαντικότερα ναζί συγκροτήματα στις ΗΠΑ. Δεν έγινε βέβαια αυτό ποτέ η δουλειά του. « Ήμουν διακοσμητής εξωτερικών χώρων, όταν τέλειωσα το σχολείο», λέει. «Εντελώς τυχαία το έκανα, ούτε που με ενδιέφερε, τότε μόνο έπινα και τσακωνόμουνα».

Τα επόμενα 8 χρόνια άλλαζε δουλειές πότε σε οικοδομές πότε σε διακοσμήσεις εξωτερικών χώρων και ξεκίνησε επαφές με την «Εθνική Συμμαχία» (National Alliance), τότε μια από μεγαλύτερες νέο-ναζιστικές οργανώσεις στις ΗΠΑ. Σύντομα έγινε μέλος. Πάντα έβλεπε τον εαυτό του ως πολεμιστή και μαχητή και, έτσι, κατέληξε να κάνει ό,τι έκαναν δύο γενιές Φόγκαρτι πριν από αυτόν: κατατάχτηκε στο στρατό.

Ο Φόγκαρτι δεν ήταν ο πρώτος τέτοιος ακραίος, που μπήκε στον αμερικανικό στρατό. Το νεοναζιστικό κίνημα είχε από καιρό μακρά και στενή σχέση με το στρατό. Από το ξεκίνημά του οι αρχηγοί της «λευκής ανωτερότητας» παρακινούσαν τα μέλη τους να καταταγούν. Είναι για αυτούς ένας τρόπος να αποκτήσουν οι οπαδοί τους πολεμικές δεξιότητες και κύρος απέναντι στην αμερικανική κυβέρνηση για να τα χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια στον εσωτερικό ρατσιστικό τους πόλεμο. Δεν έχουν όλες οι ακροδεξιές ομάδες το ίδιο όραμα, τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται. Κάποιες όπως η Κου-Κλουξ-Κλαν, υποστηρίζουν πως προτιμούν μια πιο «δημοκρατική» προσέγγιση, γεγονός παραμένει πως ένα μεγάλο μέρος τους βλέπουν τον εαυτό τους σαν «πραξικοπηματικές» ομάδες. Γι’ αυτό και επιβάλλεται η επαγγελματική εκπαίδευση στον πόλεμο.

Ο αμερικανικός στρατός έχει από καιρό αντιληφθεί τις προσπάθειες αυτών των ομάδων να εισχωρήσουν στις τάξεις του, αλλά δεν ήταν παρά το 1996, που νέο-ναζιστές και ρατσιστές αποκλείστηκαν ρητά από το στρατό, μετά το φόνο, το 1995, δύο αφρο-αμερικανών από έναν νεοναζιστή στο στρατόπεδο Φορτ Μπραγκ της Ν . Καρολίνας.

Ο Φόγκαρτι κατατάχθηκε ακριβώς τον επόμενο χρόνο. Ήξερε ότι το τατουάζ που «κύκλωνε» το χέρι του θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα για την κατάταξή του. Στον κόσμο των νέο-ναζιστών, τον γεμάτο μυστικότητα κατά τα άλλα, τα ρατσιστικά τατουάζ παραμένουν ένα από τα πιο συνηθισμένα σημάδια εξτρεμισμού για έναν στρατολόγο και για να επιβλέψουν την κατάσταση τους βάζουν να εξηγήσουν γιατί έχουν κάνει κάθε τατουάζ. «Μου ζήτησαν να τους εξηγήσω για τα τατουάζ, έγραψα κάποιες βλακείες και αυτό ήταν», μου απάντησε.

Λίγο μετά την κατάταξη του Φόγκαρτι στο στρατό, η πρώην κοπέλα του και μητέρα του μεγαλύτερου παιδιού του, επικοινώνησε με το στρατό. Ο Φόγκαρτι λέει ότι έστειλε ένα ντοσιέ με φωτογραφίες στους ανωτέρους, του που τον έδειχναν σε ρατσιστικές και νέο-ναζιστικές επιθέσεις και κάποιες άλλες όπου τραγουδούσε στη σκηνή τα ρατσιστικά του ροκ με τους «Attack». «Με τραβολόγησαν» σε μια επιτροπή και μου έδειξαν τις φωτογραφίες λέει. «Απλά τις αρνήθηκα». «Η επιτροπή ήξερε τι ήταν», αλλά το προσπέρασαν «γιατί είμαι φοβερός στρατιώτης».

Ο Φόγκαρτι έμεινε στη μονάδα του μέχρι που κατάφερε αυτό που πάντα ήθελε: να τον στείλουν στο Ιράκ. Πριν φύγει για τη Μ. Ανατολή έγινε μέλος του «Χάμερσκιν Νέισιον», που περιγράφεται από τη «Διεθνή Αποκατάσταση», ως η πιο βίαια και καλά οργανωμένη νέο-ναζί σκινχέντ ομάδα στις ΗΠΑ. Ο Φόγκαρτι υποστηρίζει ότι οι περισσότεροι στο στρατό ήξεραν για τον νέο-ναζισμό του. Όλοι το ήξεραν στην ομάδα μου. Μαζεύονταν γύρω μου και μου έλεγαν «ε, είσαι σκίνχεντ». Ήταν τόσο σίγουρος για το «ελεύθερο» από το στρατό, που, όταν απολύθηκε, δεν πήγε να δει την οικογένειά του στις ΗΠΑ, αλλά στη Δρέσδη, όπου έδωσε μια συναυλία σε κοινό 2000 σκινχέντ, με τα χρήματα του στρατού.

Όταν ήταν στο στρατόπεδο Βίκτορι, στη Βαγδάτη, διηγείται, ότι ένας λοχίας του είπε προκλητικά «ε, είσαι ένας από αυτούς τους παλιορατσιστές, ε;». Τον ρώτησα «πώς το ήξερε ο λοχίας;». «Το τατουάζ, υποθέτω, απάντησε. Δεν μπορώ να τα κρύβω και όλα- οι άνθρωποι ήξεραν, ακόμα και η στρατιωτική ιεραρχία».

Άλλος ένας ρατσιστής στρατιώτης ο Τζέιμς Ντάγκλας Ρος, που υπηρετούσε ως αξιωματικός στις μυστικές υπηρεσίες στο Φορτ Μπραγκ, αποστρατεύτηκε λόγω κακής διαγωγής: τον έπιασαν να θέλει να στείλει δέμα από το Ιράκ στον πατέρα του στο Σπόκεϊν της Ουάσινγκτον ένα… ημιαυτόματο. Η αστυνομία βρήκε μια ολόκληρη «κρύπτη» από ρατσιστικά «αξεσουάρ» και πολλά όπλα κρυμμένα πάνω από τα πλακάκια της οροφής στο στρατόπεδό του Ρος. Μετά την αποστράτευσή του, ο σερίφης του Σποκέιν είδε τον Ρος να μοιράζει προκηρύξεις της νέο-ναζιστικής Εθνικής Συμμαχίας. Και στις αρχές του 2012, είδε το φως μια φωτογραφία όπου μια ολόκληρη 10 μελής ομάδα πεζοναυτών ιχνηλατών πόζαρε προκλητικά με μια ναζιστική σημαία στο Σανγκίν του Αφγανιστάν. Σύμφωνα με τους στρατιωτικούς «ο συμβολισμούς ήταν άγνωστος στους στρατιώτες». «Σίγουρα η χρήση συμβόλων των SS δεν είναι αποδεκτή και σίγουρα επιπλήχθηκαν», είπε ο εκπρόσωπος των πεζοναυτών, λοχαγός Γκρέγκορι Γουλφ.

Η εμβέλεια του προβλήματος στο στρατό είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Ο στρατός δεν κατηγοριοποιεί τέτοιους εξτρεμιστές σε ειδική κατηγορία. Τους απαριθμεί μαζί με τα μέλη συμμοριών, ενώ οι νεοναζιστικές ομάδες μιλάνε για άλλα ποσοστά. Το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα» αναφέρει ότι 190 μέλη του είναι στο στρατό. Η «Λευκή Επανάσταση» 12. Σε ρατσιστικά επεισόδια από το 2001 ως το 2008, το FBI ταυτοποίησε 203 βετεράνους. Επειδή το FBI δίνει στοιχεία μόνο για καταγγελθείσες υποθέσεις, οι αριθμοί του δεν συμπεριλαμβάνουν σειρά υποθέσεων που έμειναν στην αφάνεια.

Αλλά στην έκθεσή του υπογραμμίζει γιατί τα ρατσιστικά κινήματα προσπαθούν να στρατολογήσουν βετεράνους: μπορούν να εκμεταλλευτούν την ικανότητά τους να διεισδύουν σε απόρρητα, έχουν εμπειρία στη χρήση όπλων, σε τακτικές και οργανωτικές ικανότητες που είναι απαραίτητες στα ρατσιστικά κινήματα. Στην ίδια Έκθεση αναφέρονται δύο περιστατικά στα οποία στρατιώτες της φρουράς της Μονάδας Αερομεταφορών προσπάθησαν το 2007 να πουλήσουν προϊόντα κλοπής από το στρατό-μέσα σε αυτά βαλλιστικά γιλέκα, ένα κράνος μάχης και φάρμακα όπως μορφίνη-σε έναν μεταμφιεσμένο πράκτορα του FBI, που πίστευαν ότι ανήκε στο ρατσιστικό κίνημα (δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε 6 χρόνια φυλάκιση).

Στην ίδια Έκθεση βρέθηκαν πολύ υψηλά ποσοστά στρατολόγησης ρατσιστών στους εν ενεργεία στρατιωτικούς αυτή τη χρονική περίοδο. Mάλιστα το 2003 έξι εν ενεργεία στρατιωτικοί αποδείχτηκε πως ήταν μέλη της νεοναζιστικής ομάδας, «Άρια Έθνη» και δούλευαν για τη στρατολόγηση συναδέλφων τους, άλλοι μάλιστα χρησιμοποιούνταν ως σύνδεσμοι των «Αρίων Εθνών» και της Πολιτείας του Κάνσας.

Ο βαθμός ατιμωρησίας που αντιμετώπισε ο Φόγκαρτι και πληθώρα άλλοι τέτοιοι εξτρεμιστές προκάλεσε τριγμούς στο στρατό. Το ότι οι στρατολόγοι έκαναν τα στραβά μάτια, εξαγρίωσε πολλούς επιθεωρητές που θεώρησαν ότι βάλλεται η ακεραιότητά τους.

Ο Χάντερ Γκλας ήταν παρακρατικός τη δεκαετία του ’80 και έγινε αστυνομικός συμμοριών το 1999 στη Φέρβιλ της Ν. Καρολίνας, δίπλα στο Φορτ Μπραγκ. Τη δεκαετία του 1990 ο στρατός ήταν σκληρός μαζί μας, «διαλέγαμε και παίρναμε», θυμάται.

Η αλλαγή ήρθε μετά τις 11 Σεπτέμβρη. «Τώρα πια ο κανόνας ήταν αγνοήστε τους, μέχρι να δημιουργηθεί ζήτημα», μου εξομολογείται ο Γκλας.

Χρειαζόμαστε ανθρώπινο δυναμικό.

Όσο δεν «εκδηλώνονται», το αφήνουμε απαρατήρητο.

Θυμάται ένα επεισόδιο το 2005, όταν του ζητήθηκε από επιθεωρητές της στρατιωτικής αστυνομίας στο Φορτ Μπραγκ να «ανακρίνει» έναν στρατιώτη με καταφανή σκίνχεντ σύμβολα-κεραυνούς των και σφυριά.

Ο Γκλας δούλεψε με τους επιθεωρητές που έγραψαν μια έκθεση. «Θεωρούσαν ότι πρέπει να αποστρατευτεί» θυμάται. «Αλλά οι αξιωματικοί δεν έκαναν τίποτα».

Λέει πως υπήρχε μια κουλτούρα ατιμωρησίας. «Βλέπουμε ανθρώπους με τατουάζ συνέχεια, για να τους κυνηγήσουμε όμως, δεν το βλέπω».

«Βλέπω το αντίθετο: αν κάποιος ρατσιστής κάνει κάποιο έγκλημα η απάντηση του στρατού θα είναι «μα δεν ήταν ρατσιστικό».

Το 2005, οι ΗΠΑ ανέπτυξαν 150.000 στρατιώτες στο Ιράκ και 19.500 στο Αφγανιστάν. Αλλά ο στρατός δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμος για ένα τέτοιο βαθμό ανάπτυξης-και μόλις δύο χρόνια πολέμου με το Ιράκ έφτασαν για να δηλώνουν οι άνθρωποι ότι η επιχείρηση έχει φτάσει σε οριακό σημείο.

Χρειάστηκε να ενισχυθούν τα ελαφρύτερα οπλισμένα σώματα και ακολούθησε η ανάγκη ενός ολοκληρωτικού ανασχεδιασμού των κατάλληλων να υπηρετήσουν-ένα εκ θεμελίων «φέισλιφτ» της στρατιωτικής θητείας, που δεν είχε προηγούμενο στη σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία.

Στις «αλκυονίδες μέρες» συγκριτικά, του πολέμου του Κόλπου το 1990, ο στρατός των ΗΠΑ «πάγωσε» την κατάταξη μιας σειράς ανθρώπων.

Πάγωνε την κατάταξη ή έδιωχνε και τους νεοναζιστές και τα μέλη συμμοριών.

Επιφύλασσε ιδιαίτερο χειρισμό στους αλκοολικούς, τους ναρκομανείς και τους ψυχικά άρρωστους.

Όχι πλέον. Η διακυβέρνηση Μπους ενώ υιοθέτησε συντηρητικές πολιτικές για όλους τους τομείς παγκόσμια, αποδείχτηκε «φιλελεύθερη» και «ροκάνισε» πολλούς από τους κανόνες της στρατολόγησης.

Πολλές από τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες του πολέμου συνδέονται αυτόματα με τη χαλάρωση των κανόνων της κατάταξης που αφορούν εγκληματίες, ρατσιστές εξτρεμιστές και μέλη συμμοριών, ανάμεσα στα άλλα.

Έπειτα είναι και ο αντίκτυπος στους άλλους στρατιώτες.

Μειώνοντας τα στάνταρντ στην εξυπνάδα και το βάρος, για παράδειγμα, μειώνεται και η επιχειρησιακή ικανότητα και σίγουρα αυτό θέτει σε κίνδυνο ζωές και στα αμερικανικά αλλά και στα συμμαχικά στρατεύματα.

Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν πληρώσει με τη ζωή τους αυτή την τρέλα.

Την 1^η Δεκεμβρίου 2007, ο Κέβιν Σίλντς δολοφονήθηκε σε ένα συμβάν όπου εμπλέκονταν 3 συστρατιώτες του, ο Λούις Μπρέσχερ, ο Κένεθ Ίστρινζ και ο Μπρους Μπάστον Τζ., που όλοι υπηρετούσαν στο Ιράκ, στη Δεύτερη Ταξιαρχία Πολέμου, Δεύτερη Μονάδα Πεζικού.

Ο Μπρέσλερ και ο Μπάστον κλείστηκαν σε ψυχιατρείο για 60 χρόνια για την εμπλοκή τους στο φόνο και σωρεία άλλων εγκλημάτων στο Κολοράντο Σπρίνγκς.

Ο Ίντρινζ εκτίει 10ετή ποινή φυλάκισης για τη συμμετοχή του στο έγκλημα.

Μετά τις συλλήψεις τους βγήκαν στο φως φωτογραφίες του Ιστγκρίντζ, που περήφανα αναδείκνυε τα τατουάζ του με τους κεραυνούς των SS.

Μετά τη σύλληψη, ο Μπάστον ομολόγησε στους ερευνητές ότι αυτός και ο Ίνγκριντζ πυροβολούσαν όπου έβρισκαν σε περιπολίες τους στη Βαγδάτη. Μέρα μεσημέρι ο Μπάστον περιέγραψε ότι ο Ίγκριντζ χρησιμοποιούσε ένα κλεμμένο AK-47 και πυροβολούσε αδιάκριτα Ιρακινούς πολίτες. «Τουλάχιστον ένας χτυπήθηκε», είπε.

«Νοιώθαμε έξαψη» είπε ένα άλλο μέλος της διμοιρίας, ο Ζοζέ Μπάρκο, που εκτίει ποινή φυλάκισης γιατί πυροβόλησε και τραυμάτισε μια έγκυο γυναίκα στο Κολοράντο Σπρίνγκς.

«Πυροβολούσαμε παντού, όχι μόνο σε ενόπλους και κρατούσαμε σκορ».

Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει κατηγορηθεί για πυροβολισμούς αμάχων στο Ιράκ.

Οι στρατιωτικοί, όχι μόνο αγνόησαν τον εξτρεμισμό του Ίστγκριντζ, αλλά στην επιστροφή τον παρασημοφόρησαν (με το μετάλλιο Purple Heart).

Η δικηγόρος του Ίστγκριντζ, Σίλα Μακατίαρ, φανερά εξαγριώνεται όταν ζητάω να της μιλήσω.

Υποστηρίζει ότι οι στρατιωτικοί εν γνώσει τους στέλνουν ψυχικά ασταθείς νέους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.

«Οι στρατιωτικοί είναι ως ένα σημείο απελπισμένοι να βρουν ανθρώπους να στείλουν στον πόλεμο, στρατιώτες που δεν έχουν τα σωματικά προσόντα, ψυχικά και σωματικά άρρωστους, αλλά παρόλα αυτά τους στέλνουν ακόμα και τώρα» μου λέει. «Το να έχουν τατουάζ είναι το λιγότερο που τους ενδιαφέρει».

Το Μάρτιο του 2012, ένας αμερικανός στρατιώτης, που υπηρετούσε για τέταρτη φορά στο μέτωπο σε μια δεκαετία, βγήκε από τη βάση του και σε ένα «ξεφάντωμα πυροβολισμών» στο Νότιο Αφγανιστάν, δολοφόνησε περισσότερους από 12 Αφγανούς, ανάμεσα σε αυτούς, 9 παιδιά.

Τα νέα που βγήκαν με αυτή την αφορμή ήταν ότι ο 38χρονος μόνιμος λοχίας Ρόμπερτ Μπέιλς, ήταν από τη Βάση Λιούστς Μακ-Κόροτ, στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, στην οποία τέσσερις μήνες νωρίτερα είχε καταδικάσει ένα μέλος αφγανικής «ομάδας θανάτου» για φόνο, στο στρατοδικείο.

Το Σύνδρομο του μετα-τραυματικού στρες δεν είναι κάτι καινούργιο για το στρατό, αλλά το να στέλνεις πίσω στην πρώτη γραμμή έναν τόσο μεγάλο αριθμό από στρατιώτες που υποφέρουν από σοβαρά ψυχικά προβλήματα ήταν. «Με απασχολεί που άνθρωποι που έχουν ακόμη συμπτώματα στέλνονται πίσω» είπε ο Δρ. ΄Αρθουρ Μπλακ Τζ., ψυχίατρος και απόφοιτος του Γέιλ. «Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί στην πατρίδα μας».

Ο πιο ειδικός σε θέματα ψυχικής υγείας στο στρατό, συνταγματάρχης Ελσπέθ Ρίτσι παραδέχεται χωρίς ενδοιασμούς, ότι ο λόγος που τόσοι ψυχικά άρρωστοι στρατιώτες επέστρεψαν στο μέτωπο ήταν η ολοένα αυξανόμενη ζήτηση για στρατιώτες. «Η πρόκληση για εμάς», είπε, είναι ότι ο στρατός έχει την αποστολή να πολεμάει.

«Και, όπως ξέρετε η στρατολόγηση είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Έτσι έπρεπε να σταθμίσουμε τις ανάγκες της αποστολής με τις προσωπικές ανάγκες των στρατιωτών».

Ο Μπράντλεν Μάνινγκ, που φημολογείται πως είναι η στρατιωτική πηγή των στοιχείων του wikileaks, θεωρείται άλλο ένα παράδειγμα άγνοιας της προσωπικής κατάστασης των νεοσυλλέκτων.

Ο Μάνινγκ ήταν ένα μπερδεμένο παιδί, που δε θα έπρεπε ποτέ να τοποθετηθεί σε καθήκοντα στο Ιράκ, είπε ένας αξιωματικός από τη Φορτ Λέοναρντ Γουντ, στρατιωτική βάση στο Μιζούρι, όπου ο Λέοναρντ εκπαιδεύτηκε το 2007.

Ο Τσέις Μάνταρ, συγγραφέας ενός πρόσφατου βιβλίου για τον Μάνινγκ μου είπε: «Δε θα έμενε ποτέ στο στρατό, αν τα ποσοστά κατάταξης δεν ήταν τόσο χαμηλά το 2007, όταν κατατάχθηκε. Ο μόνος λόγος που ο Μάνινγκ κατάφερε να μπει σε ενεργά καθήκοντα στο Ιράκ, μετά από διαδοχικές προειδοποιήσεις για την ικανότητά του σε τρεις αποστολές, ήταν η «δραματική ανάγκη του στρατού για προσωπικό με γνώσεις Η/Υ και αναλυτικές δεξιότητες, σε αυτή την περίοδο ιστορικά χαμηλού ποσοστού κατάταξης στο στρατό».

Οι νεοσύλλεκτοι ήταν σωματικά και πνευματικά ανίκανοι. Το 1993, γύρω στο 23% από τους στρατιώτες προς κατάταξη ήταν υπέρβαροι-ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό σημάδι. Το 2006, το ποσοστό αυτό αυξήθηκε σε λίγο πάνω από το 27%, δηλαδή στο ¼ των προς κατάταξη στρατιωτών, χάρη κυρίως στη χρήση « ιατρικών εγκυκλίων, που έκαναν εξαιρέσεις για τους υπέρβαρους νεοσύλλεκτους».

Τα τρία πιο κοινά εμπόδια για την κατάταξη στο στρατό είναι:

·         η αποτυχία στο απολυτήριο Λυκείου,

·         το ποινικό μητρώο

·         και φυσικά προβλήματα υγείας, όπως η παχυσαρκία.

Το εμπόδιο του ποινικού μητρώου παρακάμφθηκε με εσωτερικές εγκυκλίους «στρατιωτικού ήθους» και η παχυσαρκία με «υγειονομικές εγκυκλίους εξαίρεσης», αλλά το να κατεβάσει κανείς τα μορφωτικά στάνταρντ δε θα ήταν εύκολο χωρίς να επηρεάσει την επιχειρησιακή ετοιμότητα.

Βρέθηκε πάντως τρόπος και για μη αποφοίτους να μπουν στο στρατό, παρόλα αυτά: ο γενικός ισοδύναμος βαθμός, ή GED, που πρόσφερε σε μη απόφοιτους Λυκείου τη δυνατότητα να καταταγούν, αν ο βαθμός στις εσωτερικές εισαγωγικές εξετάσεις του στρατού ήταν πολύ καλός.

Ο στρατός επιτρέπει σε περίπου 15% νεοσύλλεκτους μη αποφοίτους Λυκείου να καταταγούν, αν έχουν καλό ισοδύναμο βαθμό στις εσωτερικές εξετάσεις.

Ενισχύοντας ακόμη περισσότερο αυτή την «τρύπα», οι στρατιωτικοί εισήγαγαν άλλο ένα πρόγραμμα το 2008, το επονομαζόμενο GED plus, για να δώσουν την ευκαιρία σε περισσότερους αμερικανούς νέους να πάνε στον πόλεμο.

Ο στρατός άνοιξε για αυτό το λόγο την πρώτη σχολή προετοιμασίας, σκοπεύοντας κυρίως σε φτωχές και δύσκολες περιοχές στα υποβαθμισμένα κέντρα των πόλεων.

Πως, από Πού και Ποιους, Στρατολογεί όμως ο Αμερικανικός Στρατός;

Στη διάρκεια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας“, οι πόροι που δόθηκαν για να προσελκυθούν «εκκολαπτόμενοι» νέοι στρατιώτες άγγιξε ρεκόρ, με 1000 νέους στρατολόγους να προστίθενται μέσα σε ένα χρόνο για να προσελκύσουν παιδάκια Λυκείου σε έναν στρατιωτικό τρόπο σκέψης.

Το Ανώτατο Σώμα Εκπαίδευσης Δοκίμων Στρατιωτών, αναπτύχθηκε από άκρη σε άκρη της χώρας και κανένα παιδί δε διέφυγε τις συμβουλές και την παρακίνησή τους-ακόμα και 11χρονα παιδιά έπαιρναν μέρος στα προγράμματά τους.

Ένα στα δέκα παιδιά στο Σικάγο φορούσε στρατιωτική στολή στο σχολείο και έπαιρνε μαθήματα σκοποβολής από βετεράνους εν αποστρατεία.

Ένα από τα βασικά κίνητρα ήταν τα χρήματα-πολλά στα μάτια ενός δεκαεξάχρονου.

Το 2005 ο στρατός αύξησε το μέσο μπόνους που δινόταν στους νεοσύλλεκτους όταν υπέγραφαν, από τα 14.000$ στα 17.000$, με τη δυνατότητα να φτάσουν και τα 30.000$ για ειδικότητες που δεν είχαν ζήτηση.

Άλλο ένα από τα σλόγκαν ήταν το «καταταγείτε και σπουδάστε δωρεάν», μια προσφορά που πολλά φτωχά παιδιά δεν μπορούσαν να απορρίψουν.

Μια Έκθεση με τίτλο «στρατιώτες της ατυχίας» από την «Ένωση πολιτικών ελευθεριών» βρήκε ότι η αμερικάνικη κυβέρνηση βρισκόταν σε διάσταση με ένα διεθνές πρωτόκολλο , που απαγόρευε τη στρατολόγηση παιδιών κάτω από τα 18.

Επίσης σημείωνε ότι ο αμερικάνικος στρατός στοχοποιεί δυσανάλογα φτωχά και μειονοτικά παιδιά δημόσιων σχολείων.

Τα στοιχεία της Έκθεσης αγνοήθηκαν δεόντως.

Χρειάστηκε μια Έκθεση από το Κέντρο Πάλμερ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, μιας ομάδας που ερευνούσε το ζήτημα των ομοφυλόφυλων στο στρατό, για να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας σε ακόμα περισσότερα στοιχεία, που ο στρατός προσπαθούσε να κρύψει.

Το 2007 δημοσίευσε πληροφορίες, χάρη στο» Νόμο για την ελεύθερη πρόσβαση στην ενημέρωση», όταν βρήκε ότι ο αριθμός των καταδικασμένων για εγκλήματα, που είχαν καταταγεί, είχε διπλασιαστεί σε δύο χρόνια, από 824 το 2004 σε 1.605 το 2006.

Εκείνη την περίοδο ένα σύνολο 4.230 εγκληματιών ήταν στο στρατό, ανάμεσά τους και άνθρωποι καταδικασμένοι για βιασμούς και φόνους.

Επιπλέον, 43.977 στρατιώτες υπέγραψαν την κατάταξή τους, ενώ είχαν βρεθεί ένοχοι για σοβαρά παραπτώματα, μέσα σε αυτά και επιθέσεις.

Άλλοι 58.561 είχαν καταδίκες σχετικές με ναρκωτικά, αλλά σε όλους δόθηκε όπλο και στάλθηκαν στην Μ. Ανατολή.

«Το γεγονός ότι ο στρατός επέτρεψε σε πάνω από 100.000 ανθρώπους με τόσο προβληματικό παρελθόν να καταταγούν τα τελευταία τρία χρόνια αποδεικνύει το τεράστιο πρόβλημα που έχουμε να ανταπεξέλθουμε στις στρατιωτικές μας ανάγκες αυτή τη στιγμή του πολέμου», είπε ο Ααρόν Μπέλκιν, διευθυντής του Κέντρου Πάλμερ.

Αυτοί επομένως οι Εγκληματίες θα επέβαλαν τη Δυτικού τύπου Δημοκρατία σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Στην πραγματικότητα όμως θα επέβαλαν έναν στυγνό κατοχικό καθεστώς που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των αμερικανιβρετανικών πετρελαϊκών και κατασκευαστικών εταιρειών, των ιδιωτικών στρατών, όλων αυτών που συνδέονται με την κυβέρνηση Μπους  και οικοδομούν την πιο απάνθρωπη εκδοχή του καπιταλισμού, με πολεμικά μέσα.

Σε μια από τις πιο θλιβερές φρικαλεότητες του αμερικάνικου στρατού, που είδαν το φως της δημοσιότητας , τη δολοφονία της οικογένειας Αλ-Τζανάμπι στη Γιουσουφίγια, ήταν αναμεμιγμένος ένας καταδικασμένος εγκληματίας, ο Στίβεν Ντ. Γκριν, του οποίου η κατάταξη απαίτησε «ιδιαίτερη μεταχείριση» εξαιτίας του ποινικού του μητρώου.

Βέβαια οι έρευνες έδειξαν ότι αυτές οι πρακτικές κατάταξης διέλυαν το ηθικό του στρατού γενικότερα.

Στη διάρκεια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», τρεις γυναίκες στρατιώτες κατήγγειλαν ότι υπήρξαν θύματα σεξουαλικής επίθεσης εν υπηρεσία.

Και είναι αλήθεια ότι οι αμερικανίδες στρατιώτες σήμερα κινδυνεύουν περισσότερο να βιαστούν από κάποιο συνάδελφο τους παρά να σκοτωθούν από εχθρικά πυρά.

Κανείς δεν ξέρει πόσες Ιρακινές ή Αφγανές γυναίκες και κορίτσια υπέστησαν παρόμοιες φρικαλεότητες, αλλά οι βιασμοί και οι δολοφονίες στη Γιουσουφίγια υπονοούν ότι το φαινόμενο ενδημούσε και αφηνόταν εξίσου ατιμώρητο.

Το 2013 ο στρατός πέτυχε τους στόχους του στην κατάταξη για πρώτη φορά από το 2004 και για άλλη μια φορά δεσμεύτηκε να αποκλείσει ανθρώπους με τέτοια ποινικά μητρώα.

Ο Γενικός Ταξίαρχος Τζόζεφ Άντερσον, Υπαρχηγός του Σώματος Στρατολόγησης είπε ότι η εγκύκλιος «για τα βασικά παραπτώματα ενηλίκων», που προβλέπεται για εγκληματικά παραπτώματα, τώρα έκλεισε και, επιπρόσθετα, αυτοί με ιστορικό νεανικής εγκληματικότητας δε θα επιτρέπεται να κατατάσσονται χωρίς απολυτήριο Λυκείου.

Ήταν μια παραδοχή ενοχής, αλλά για πολλούς ανθρώπους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ήταν πολύ αργά. 

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ     

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ