Ζαραλίζομαι

 Ζαραλίζομαι

Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε

Και να δούμε ζαραλίκο από μια θέση άλληνε, πιο άνετη και με καρέκλα ή που να χωρά βασικά και τα δυο σου πόδια να σταθούν, χωρίς να μπουν στο ίδιο παπούτσι. Γιατί όπως λέει κι ο ζαραλίκος, το γυάλινο μουσικό θέατρο στη συγγρού ήταν μια απάτη: δεν είναι γυάλινο, ούτε μουσικό (stand-up comedy πήγαμε να δούμε) αλλά ούτε καν θέατρο. Κάτι σαν το πρώτη φορά αριστερά, που καλείσαι να το πιστέψεις, αρκεί να έχεις λίγη καλή θέληση και να… ακούσεις τις καμινάδες από ένα πρόσφατο διαφημιστικό του τζάμπο.

Αν λοιπόν δεν έχεις κάνει κράτηση ή δεν έχει βάλει τουλάχιστον ένα καφάσι, για να πιάσεις τον χώρο σου από πριν, κάνεις την προσευχή σου στην παρθένα παναγία –αλλά όχι στα τέσσερα, doggy style, σαν τις γονυπετούσες πιστές της τήνου- ή έστω στις δυνάμεις του σύμπαντος του ποταμίσιου κοέλιο που συνωμοτούν, να μην παστωθείς σα σαρδέλα. Αλλά δεν μπορεί, σε ολόκληρο σύμπαν συνωμότη, δε θα βρεθεί και ένα μπι-μπιπ αντιδραστικό αστέρι να πει όχι, γιατί είναι κνίτης ξέρω γω, από αυτούς που βάζουν δύσκολα στον κόσμο, να σκεφτεί πχ το γιατί, και σε αφήνουν να ξύνεις αμήχανα το κεφάλι σου, μέχρι να βρεις μυαλό.

Νιώθεις λοιπόν το συνωστισμό της παραλίας της σμύρνης και των προσφύγων αεκτζήδων στο κυνήγι ενός εισιτηρίου για το ματς με τον ολυμπιακό (που όταν θα γίνεται στην αγιά-σοφιά, θα έχει φυτεμένα στο χορταρι και δυο σέντερ μπακ-κυπαρίσσια της δούρου, να σου χαλάνε το τεχνητό οφσάιντ) και πιάνεις απλώς μια γωνίτσα (στο κρεβάτι) για να δεις την παράσταση. Όχι πως έχει το κλειδί του παραδείσου ο χριστόφορος, μα είναι κοντά μας (πολιτικά) κι αυτό νομίζω είναι κάτι στις μέρες μας, που η εύστοχη πολιτική σάτιρα είναι είδος προς εξαφάνιση –κι ας προσφέρουν μπόλικο υλικό οι καιροί μας.

Βγήκε λοιπόν ο ζάραλος, με το χέρι στην τσέπη, για τη γλώσσα του σώματος –γκαβλώστε τώρα, μέχρι να ‘ρθει ο ενφια- και μας είπε μεταξύ άλλων: για το δράμα της ξενιτιάς και τα 10 εκατομμύρια ευρώ του χαρδούβελη που έφυγαν μετανάστες στο εξωτερικό. Για την εθνικά υπερήφανη πολιτική της κυβέρνησης (στρίψτε κι έναν μπάφο παιδιά, να γυρίζει, να το πιστέψουν κι άλλοι). Για το νέο τεύχος του esquire, που κοστίζει μόλις 13.80, γιατί έχει εξώφυλλο το βαρουφάκη, εκτός δηλ κι αν είχε μέσα δώρο κάνα γραμμάριο κόκα. Για τη νέα ταινία που ετοιμάζει ο παπακαλιάτης και αρχικά σε κάνει να πιστέψεις πως μιλάει για τον έρωτα στα χρόνια της κρίσης, τελικά όμως όλος ο κόσμος πεινά κι υποφέρει, απλώς για να κάνει άλλα τρία ανεκπλήρωτα πηδήματα ο χριστόφορος (όχι ο ζαραλίκος, ο άλλος).

Για μια φανταστική εθνοσυνέλευση, με βασικό θέμα πχ «να τα κάψουμε όλα» και με αντιπροσωπευτική σύνθεση: έναν καμένο ανεξέλ, που τώρα έχει αλλάξει τα τρενάκια με πολεμικά αεροπλάνα (έχω και σινούκ, πάμε μια βόλτα;)· τον αναρχικό που ανεβαίνει μόνο σε αντιτορπιλικά και λοιπούς αντιθεσμούς· τον καλό πασόκο, που με πρακτικό πνεύμα και επιχειρηματικό δαιμόνιο, προτείνει να κάνουν κάποιες έξυπνες κινήσεις real estate, προτού βάλουν φωτιά· την ανταρσυα να είναι κόμμα μύθος, που έχει μόλις λίγες εκατοντάδες μέλη αλλά αφισοκολλά τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά της (πέτυχε προφανώς σεκίτες)· ένα δικό μας να πίνει κουτσούμπα-λίμπρε στο μπαρ του μπογιό (το οποίο, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες έχει στη διακόσμησή του ένα εξώφυλλο του πριν και τον τρότσκι, για τη σημειολογία του πράγματος). Και τον ποταμίσιο, που θα του ζητούσε να επαναλάβει την τελευταία ατάκα του, για να πετύχει καλύτερο πλάνο. Ναι ρε, αλλά το ποτάμι έχει και θέσεις, όπως τα βιβλία του κοέλιο, και το άλλο το ωραίο που λέει να μην πάρουμε αυξήσεις στους μισθούς, γιατί θα πάνε όλα στα εισαγόμενα προϊόντα, που είναι δηλ τηρουμένων των αναλογιών, σαν να σου λένε: ναι, θα σου έδινα κάνα δυο φιλάκια, καλύτερα όχι όμως, γιατί μετά θα θες και σεξ. Μέχρι τρεις εξάλλου (εε, δντ, εκτ) είναι θεσμός, που λέει και η (πρώτη φορά αριστερά) κυβέρνηση.

Για τη γλώσσα που προσπαθούν να μας πάρουν, για να μας καταστρέψουν (τα έχει πει κι ο κίσιγκερ στο φέισ-μπουκ άλλωστε, ανοίξτε κάνα ακάου να ξεστραβωθείτε), τις πολλές της αποχρώσεις και τις δημιουργικές ασάφειες: μια πορδή δηλ, με το συμπάθιο, δεν είναι ντε και καλά αυτό που νομίζετε, δηλ κλανιά, αλλά μεταβατική γέφυρα προς την ανακούφιση στην τουαλέτα. Κι αντιστοίχως, ένα διάστημα αγαμίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά γέφυρα-πρόγραμμα, μέχρι να σου κάτσει κάτι άλλο. Σαν τη γέφυρα ρίο-αντίρριο, μπορεί να βγει πάτρα ή αγρίνιο, αλλά έχεις τουλάχιστον μια σιγουριά πως σε γδύνουν και πάλι σε δρόμο-καρμανιόλα θα βγεις.

Για το αφιέρωμα εργασία και χαρά του κοσμοπόλιταν, που μοιάζει με τον πολιτικό λόγο της κυβέρνησης και συμβουλεύει την αναγνώστρια να μην παίρνει προσωπικά τις φωνές και τις προσβολές του προϊστάμενου στο γραφείο (αν το αφεντικό λέει «καριόλες δουλέψτε», δεν το λέει για σένα, αλλά για όλες τις συναδέλφους σου) και να εκτιμά τα μικρά πράγματα που μπορούν να μας δώσουν χαρά –όπως πχ ο μικρός μισθός της.

Κι επίσης. Για την ανοδιακή αλουμίνωση (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) που σου ανοίγει όλες τις πόρτες, σαν πασπαρτού. Για τον μπογδάνο, που τον βλέπουν όλοι για να πάρουν θάρρος και να παρηγορηθούν: μια φορά, τόσο μαλάκας δεν είμαι. Για το πρόγραμμα που δεν έχει αναφορές σε μελισσανίδη, μαρινάκη, βαρδινογιάννη και σία, γιατί είχε κάνει κάτι πρόβες με τσιμέντο στα πόδια και δεν του πήγαινε καθόλου. Για την ελεύθερη, συνειδητή επιλογή του να βαφτιστεί χριστιανός ορθόδοξος, όταν ήταν δώδεκα μηνών. Για τα έξυπνα προϊόντα και τους ακόμα πιο έξυπνους χρήστες τους, που μαθαίνουν από μικρά παιδιά από τη μάνα τους πως αν πέσουν πχ σε κάποιο τραπεζάκι, το λάθος δεν είναι δικό τους: ντα κακό τραπεζάκι, ντα. Οπότε πώς να μην πιστέψουν και όλα τα άλλα, περί εξορθολογισμού μισθών, γέφυρας προγράμματος, κοκ.

Και μια σειρά άλλα, που δε φοβάμαι να τα κάψω (με τις λεγόμενες σποϊλεριές), γιατί είναι ανεξάντλητο το ρεπερτόριο του ζαραλίκου –κι ας επαναλαμβάνονται και μερικά κάθε φορά, αυτό είναι αναπόφευκτο. Ούτως ή άλλως πρέπει να πας να τον δεις, γιατί όπως είπε και σε κάποια φάση: όλο μαρξ, μαρξ, ας διαβάσουμε και λίγο αστερίξ…!