Συνεχίζονται οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα

Συνεχίζονται οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα

Eurokinissi

Πριν από μερικές μέρες, το κύριο άρθρο των ΝΕΩΝ σχολίαζε ως εξής τη συνέντευξη που έδωσε ο Αντ. Σαμαράς στο «Mega»: «Θα περίμενε κανείς την ανακοίνωση μιας μεγάλης πρωτοβουλίας που θα στήριζε τη διαπραγματευτική προσπάθεια της χώρας στη σημερινή δύσκολη συγκυρία. Αντ' αυτού, ως κύρια είδηση προέκυψε η δήλωσή του ότι μια μέρα πριν ανακοινώσει την υποψηφιότητα Δήμα για την Προεδρία της Δημοκρατίας είχε προτείνει στον Φώτη Κουβέλη, ο οποίος απάντησε αρνητικά (...)

Το χειρότερο είναι η αίσθηση του κενού στην πολιτική σκηνή: Ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μπορέσει να καθιερωθεί ως εναλλακτική πρόταση για τη διακυβέρνηση. Σήμερα, μια αντίστοιχη εναλλακτική πρόταση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα».
Παρά το γεγονός ότι η «μαρμίτα» του αστικού πολιτικού συστήματος έχει ανακατευθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, η αστική τάξη προβληματίζεται για τις εναλλακτικές που διαθέτει σε ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση. Είναι φανερό ότι ο προβληματισμός επικεντρώνεται στη ΝΔ, δηλαδή στον έναν από τους δυο παραδοσιακούς πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος που διατηρεί αξιόλογες δυνάμεις, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που έχει αλωθεί εκλογικά και οργανωτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων σε όλο το «τόξο», από τη σοσιαλδημοκρατία μέχρι την ακροδεξιά, απασχολεί το αστικό σύστημα. Ο συγκεκριμένος χώρος είναι αντικειμενικά ο ένας από τους δυο πόλους στην «τραμπάλα» της κυβερνητικής εναλλαγής και αυτό χρειάζεται να αποτυπωθεί και οργανωτικά. Το «κλειδί» είναι η αναμόρφωση της ΝΔ. Πάνω εκεί συγκρούονται διαφορετικές απόψεις και επιδιώξεις μερίδων της αστικής τάξης.

Η εσωκομματική διαμάχη στη ΝΔ

Αντανάκλαση αυτών είναι η διαμάχη στο εσωτερικό της ΝΔ, που κλιμακώθηκε μετά τις εκλογές και αφορά κατά βάση τον προσανατολισμό του κόμματος. Ενα μέρος των στελεχών της προκρίνει μια πιο «κεντρώα» στροφή της ΝΔ και αυτό, κατά τη γνώμη τους, προϋποθέτει την αποχώρηση του Αντ. Σαμαρά από την ηγεσία της.
Με αυτό το σκοπό, στελέχη όπως η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Ν. Δένδιας, ο Ευρ. Στυλιανίδης και άλλοι, όπως οι βουλευτές Κ. Χατζηδάκης, Κ. Τζαβάρας, Μ. Σαλμάς, Γ. Βλάχος, Μ. Χαρακόπουλος, στηρίζουν (αν κάποιοι δεν πρωτοστατούν) την επιχείρηση συλλογής υπογραφών, με κεντρικό αίτημα τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου. Οπως λένε, στόχος τους είναι «η αναγέννηση και η παρουσία μιας ισχυρής κεντροδεξιάς».
Χρεώνουν στη σημερινή ηγεσία ότι έχασε την επαφή με τους ψηφοφόρους του λεγόμενου «κέντρου», τους οποίους θεωρούν κρίσιμη μάζα, για να αναβαθμίσει η ΝΔ το ρόλο της στην αστική διαχείριση.
Σε πρόσφατη συνέντευξη, η Ντόρα Μπακογιάννη έλεγε χαρακτηριστικά: «H χώρα χρειάζεται μια ευρωπαϊκή κεντροδεξιά, ισχυρή, συλλογική και δημοκρατική. Σήμερα την έχει; Η απάντηση είναι όχι, δεν την έχει. Πρέπει να την αποκτήσει; Ναι, πρέπει να την αποκτήσει και πάντως κάποιοι από εμάς θα κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για την αποκτήσει».
Στο ίδιο πνεύμα πάνω - κάτω, ήταν και η συνέντευξη του Ν. Δένδια σε άλλο Μέσο: «Αυτό που χρειάζεται επανακαθορισμό είναι η φυσιογνωμία μας ως κόμμα. Είμαστε αρχηγικό κόμμα ή κόμμα αρχών; Ο λόγος μας είναι τεκμηριωμένος ή κυριαρχούν οι "κραυγές"; Εχουμε ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές με τα άκρα; Μας αρκεί η διαχείριση της κρίσης ή πιστεύουμε ότι χρειάζεται ένα νέο παραγωγικό μοντέλο; Ολα αυτά πρέπει να απαντηθούν, γιατί όλα αυτά συνιστούν την απάντηση στο ερώτημα "ποια Νέα Δημοκρατία θέλουμε"».
Σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, η «κεντρώα» τάση στη ΝΔ υπερασπίζεται την «προγραμματική αντιπολίτευση» και του ασκεί κριτική ότι καθυστερεί να «ενηλικιωθεί», να προχωρήσει δηλαδή με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Στελέχη με αυτή την άποψη είναι κατά βάση υπέρ της συναίνεσης με την κυβέρνηση και ασκούν πιέσεις για ταχύτερες προσαρμογές στην πολιτική της.

Η εκδοχή της «ομοσπονδοποίησης»

Μια άλλη εκδοχή, είναι αυτή που διατύπωσε ο Τ. Μπαλτάκος, πρώην γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Σαμαρά, με άρθρο του στη «Real News» την περασμένη Κυριακή. Κατηγορεί κι αυτός τη σημερινή ηγεσία για «πολιτικές εμμονές», της χρεώνει την ήττα στις πρόσφατες εκλογές και ανάμεσα σε άλλα σημειώνει:
«Η ΝΔ θα πρέπει να αποκτήσει συνιστώσες γιατί δεν μπορεί να φεύγουν όσα στελέχη διαφωνούν με την πορεία που έχει χαράξει ο Σαμαράς (...) Η ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές υιοθέτησε μια απόλυτα φιλομνημονιακή πολιτική, υπερασπίστηκε με σθένος το απεχθές και στήριξε κάθε της ελπίδα στο φόβο, που νόμιζε ότι θα προκαλέσει στους ψηφοφόρους ο ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι περικυκλώθηκε. Καμία έμφαση στη λαθρομετανάστευση, στους κουκουλοφόρους, στην τρομοκρατία, στην αθεΐα. Μετά τις εκλογές τα θυμήθηκε (...)
Η ΝΔ είτε θα αποκτήσει θεσπισμένες και εσωκομματικά αποδεκτές τάσεις, είτε θα οδηγηθεί σε διάσπαση. Αντιμνημονιακές δυνάμεις υπάρχουν ισχυρές και στους κόλπους της. Πρέπει να εκφραστούν. Η μονοδιάστατη πολιτική συνεπάγεται πολιτικό μαρασμό (...)
Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμάχεται τους Γερμανούς, πρέπει να είσαι με το μέρος της χώρας σου. Αποφασιστικά. Δεν ειρωνεύεσαι, δεν προκαλείς, δεν σαρκάζεις, δεν χλευάζεις, δεν κομπορρημονείς, δεν ναρκισσεύεσαι, δεν επιχαίρεις για την αποτυχία, δεν λυπάσαι για την επιτυχία. Τίποτα από όλα αυτά. Δεν είναι λογικό να εκνευρίζεις τους ψηφοφόρους υπονοώντας ότι είναι ανόητοι ή αφελείς».
Η ...ομοσπονδιοποίηση της ΝΔ, που προτείνει ο Τ. Μπαλτάκος, προφανώς τους χωράει όλους: Από τους «κεντροδεξιούς», μέχρι αυτούς που κινούνται στις παρυφές της ακροδεξιάς με «αντιμνημονιακά» κριτήρια.
Στα «δεξιά» της ΝΔ βρίσκονται σήμερα κόμματα που διαφοροποιούνται από αυτή πάνω στο ψευτοδίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» και στις τελευταίες εκλογές κατέγραψαν υπολογίσιμα ποσοστά όπως οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή. Η πρόταση Μπαλτάκου για τη δημιουργία ενός «πολυτασικού» κόμματος, για έναν ...«ΣΥΡΙΖΑ της δεξιάς», προβάλλεται σαν η διέξοδος εκείνη που μπορεί να εκφράσει οργανωτικά τον κατακερματισμένο χώρο, σε όλες τις αποχρώσεις του, και να τον καταστήσει ξανά υπολογίσιμη δύναμη στον ανταγωνισμό για τη διακυβέρνηση.

Το «ρετούς» της Χρυσής Αυγής

Απ' αυτήν τη σκοπιά, δεν περνάει απαρατήρητη και η ταχύτατη προσαρμογή της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να «ξεπλυθεί» από τα ανομήματα του παρελθόντος και να γίνει χρήσιμη με άλλο ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ο βουλευτής της Χρ. Παππάς ομολόγησε πρόσφατα σε τηλεοπτική εκπομπή ότι «ένα άλογο που τρέχει για πρωτιά, λαού θέλοντος και Θεού επιτρέποντος, σίγουρα κάποτε υπήρξε και πουλάρι», υπονοώντας ότι η Χρυσή Αυγή έχει περάσει στην εποχή της «ωριμότητας».
Αυτό προσπαθεί να εμφανίσει και στην πράξη: Οι κραυγές και οι υψηλοί τόνοι απέναντι στη ΝΔ και στα άλλα κόμματα έχουν πέσει, σε πολλές περιπτώσεις υπερασπίζεται θέσεις που εισηγείται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σε αγαστή συνεργασία όλο το πολιτικό σύστημα, προσπαθεί να κρύψει κάτω από το χαλί τη σύνδεση της εγκληματικής δράσης της με το ναζιστικό της χαρακτήρα.
Για παράδειγμα, οι αναλύσεις όλων των αστικών κομμάτων συμπίπτουν στο ότι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα, που δικάζονται αυτή την περίοδο, είναι μεμονωμένοι οπαδοί και μέλη της Χρυσής Αυγής και όχι ο ιδεολογικο-πολιτικός χαρακτήρας μιας ναζιστικής οργάνωσης, ο αντικομμουνισμός, το μίσος για το κίνημα, ο ρατσισμός, στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ίδια τη Χρυσή Αυγή. Αυτά είναι που οπλίζουν το χέρι τους σε βάρος των μεταναστών, του εργατικού κινήματος, της αγωνιζόμενης νεολαίας.
Οπως είπε ο Χρ. Παππάς στην ίδια εκπομπή, «άλλο το ποινικό, άλλο το πολιτικό» και «μια συμπεριφορά μεμονωμένη δε συνιστά εγκληματική οργάνωση»...
Οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα συνεχίζονται, με φόντο τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη. Παράγοντες που θα λειτουργήσουν σαν μεταβλητές το επόμενο διάστημα, εκτός από τις εξελίξεις στη ΝΔ, είναι το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (5 - 7 Ιούνη) και η προσπάθειά του να «αναβαπτιστεί» στο χώρο της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», αλλά και η διαφαινόμενη ανάδειξη του Ποταμιού σε νέα «σταθερά» για την αστική τάξη.

Χρειάζεται επαγρύπνηση

Σε κάθε περίπτωση, ο λαός χρειάζεται να επαγρυπνεί και να είναι έτοιμος για κάθε εξέλιξη. Βάση για συναίνεση μεταξύ όλων των άλλων κομμάτων, την οποία επιζητά η αστική τάξη, ανεξάρτητα από τις υπαρκτές διαφορές σε πλευρές της πολιτικής τους, είναι η προσήλωση σε μεταρρυθμίσεις που ιεραρχούνται ψηλά για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, η αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας για την αναβάθμιση της αστικής τάξης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, που βάζει σε νέους κινδύνους το λαό, ανεξάρτητα από τις συμμαχίες που προκρίνει το κάθε κόμμα.
Κοινή γραμμή τους είναι η ανάγκη να στηριχθεί η ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ο λαός να πληρώσει ξανά το κόστος για λογαριασμό του κεφαλαίου. Σε αυτήν την κατεύθυνση στηρίζουν την προοπτική συμβιβασμού και συμφωνίας με τους δανειστές, μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, με νέα αντιλαϊκά μέτρα, ανεξάρτητα από το αν θα τα ονομάσουν «μνημόνιο» ή κάπως αλλιώς. Ολοι τους ξορκίζουν ακόμα και τη σκέψη να ανακτήσει ο λαός τις απώλειες που είχε την περίοδο της κρίσης, να υπάρξουν μέτρα που θίγουν την καπιταλιστική κερδοφορία.
Ο απεγκλωβισμός του λαού από τα ιδεολογήματα όπου προσπαθούν να τον παγιδεύσουν, από το φόβο και αυταπάτες ότι η λύση θα έρθει «από τα πάνω», η ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση και η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού, πρέπει να είναι η λαϊκή απάντηση απέναντι σε αυτές τις διεργασίες.