Το «τοπίο» στα Εργασιακά

Το «τοπίο» στα Εργασιακά

Πριν από τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ είναι αδιαπραγμάτευτη και πως θα περιέχονται στα πρώτα νομοσχέδια που θα έφερνε στη Βουλή μετά τις εκλογές. Οταν ο Π. Σκουρλέτης ανέλαβε το υπουργείο Εργασίας, άρχισε σιγά - σιγά να ξεδιπλώνεται η μεθόδευση σε βάρος των εργαζόμενων. Ο νέος υπουργός ανακοίνωσε ότι η αύξηση στον κατώτερο μισθό θα γίνει «σταδιακά», σε συνεννόηση με τους «κοινωνικούς εταίρους» και σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση θα εξασφαλίσει ανταλλάγματα, προκειμένου να μην πληγεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων από το «σοκ» της αύξησης των μισθών. Τα «ανταλλάγματα» αυτά διευκρινίστηκαν περισσότερο στις συναντήσεις που είχε αμέσως μετά ο νέος υπουργός με τις εργοδοτικές ενώσεις: Αλλος έβαζε θέμα να μειωθούν περισσότερο οι ασφαλιστικές εισφορές, άλλος να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά όχι οι ωριμάνσεις και οι τριετίες, άλλος να βάλουν οι εργοδότες απευθείας το χέρι στο «μέλι» των κονδυλίων που διαχειρίζεται ο ΟΑΕΔ, ακόμα και για τα πενιχρά επιδόματα ανεργίας.

***

Ολο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση διοχέτευε προς τα έξω ότι παραμένει σταθερή στην απόφασή της να αποκαταστήσει τον κατώτερο μισθό και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και πως σ' αυτό συμφωνεί και η εργοδοσία. Μάλιστα, το υπουργείο Εργασίας διέρρεε στον Τύπο και διάφορα «προσχέδια νόμου», με τα οποία συντηρούσε το κλίμα της αναμονής για μια μεγάλη μερίδα των εργαζόμενων, που «ακούμπησαν» τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ για μια αύξηση στο πενιχρό τους εισόδημα. Κάπως έτσι, δύο σχεδόν μήνες μετά τις εκλογές, φτάσαμε στην αποκάλυψη ότι τα Εργασιακά, μαζί με το Ασφαλιστικό, είναι από τα «αγκάθια» στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και πως κανένα από τα μέτρα που διαφημίζει η κυβέρνηση, δε βρίσκεται μέσα στο πεδίο της όποιας συμφωνίας. Ακολούθησε ο «κοινωνικός διάλογος» στο υπουργείο Εργασίας. Εκεί επιβεβαιώθηκε ότι ούτε οι εργοδοτικές ενώσεις συμφωνούν με την αύξηση του κατώτερου μισθού, ούτε με τον τρόπο που η κυβέρνηση λέει ότι θα επαναφέρει τις Συλλογικές Συμβάσεις, επειδή κάτι τέτοιο θα πλήξει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

***

Τις προάλλες, δημοσιεύθηκε η γνώμη της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ) για το «σχέδιο νόμου» που συνέταξε το υπουργείο Εργασίας και το οποίο, όπως όλα δείχνουν, φτιάχτηκε κυριολεκτικά «για τα μάτια του κόσμου». Τι επαληθεύει η ΟΚΕ; Οτι ένα τμήμα των εργοδοτών δε συζητάει καν αυξήσεις στον κατώτερο μισθό. Μια άλλη μερίδα της εργοδοσίας, για να συμφωνήσουν ακόμα και σε ελάχιστες αυξήσεις στο μισθό, ζητάνε να τους δοθούν ανταλλάγματα τέτοια, που όχι μόνο εξανεμίζουν την όποια αύξηση (αν δοθεί), αλλά στο τέλος οι εργαζόμενοι θα βγουν και χρεωμένοι! Σε κάθε περίπτωση, «πυρήνας» των θέσεων της εργοδοσίας είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει αύξηση του κατώτερου μισθού με νόμο και ότι πρέπει αυτός να καθοριστεί μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Ζητάνε επίσης να απαλειφτεί από οποιοδήποτε σχέδιο νόμου ακόμα και η σκέψη για «αναβίωση» των τριετιών και των ωριμάνσεων, τουλάχιστον όπως τις γνώριζαν οι εργαζόμενοι μέχρι και πριν από το 2012. Τις προθέσεις τους τις έδειξαν οι εργοδότες και στις συναντήσεις που έκαναν στις αρχές της βδομάδας με Ομοσπονδίες διαφόρων κλάδων για τις ΣΣΕ. Η απαίτησή τους ήταν να ξεκινήσει η συζήτηση από «μηδενική βάση», δηλαδή από το σημερινό κατώτερο μισθό των 586 ευρώ μεικτά!

***

Να λοιπόν πού βρισκόμαστε σήμερα: Η επαναφορά του κατώτερου μισθού με νόμο από την κυβέρνηση στα 751 ευρώ, μόνο σαν αστείο ακούγεται πλέον στα αυτιά των εργαζόμενων. Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι στα «υπό συζήτηση» θέματα με τους δανειστές και τους «κοινωνικούς εταίρους», αλλά ακόμα κι αν γίνει, δε διασφαλίζει καμιά ουσιαστική αύξηση στους κλαδικούς μισθούς, καθώς όλα δείχνουν ότι τριετίες και ωριμάνσεις πάνε περίπατο. Αλλωστε, η θέση των εργοδοτών να ξεκινούν οι διαπραγματεύσεις για τις κλαδικές συμβάσεις από το όριο του κατώτερου, δείχνει αυτό που από την πρώτη στιγμή ανέδειξαν το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα: Οτι η μεθόδευση κυβέρνησης - εργοδοσίας και δανειστών, είναι να κατρακυλήσουν οι κλαδικοί μισθοί στα όρια του κατώτερου, ανεξάρτητα από το αν αυτός θα αυξηθεί και πόσο. Εκεί οδηγούνται τα πράγματα κι αν δεν υπάρξει αντίδραση, οι όροι αμοιβής και εργασίας, κυρίως για τους νέους, θα γίνουν ακόμα χειρότεροι. Δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή. Οι εργαζόμενοι, οργανωμένα μέσα από τα συνδικάτα τους, πρέπει να συζητήσουν και να αποφασίσουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση των απωλειών, την υπογραφή κλαδικών συμβάσεων με βάση αυτές του 2009, αποκατάσταση με νόμο του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ ως βάση για παραπέρα αυξήσεις. Τα συλλαλητήρια που καλεί το ΠΑΜΕ στις 11 Ιούνη και η προετοιμασία για απεργία, μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά προς αυτή την κατεύθυνση.