Στην ουρά

 Στην ουρά

Αναδημοσίευση από το Ατέχνως

Από μια άποψη πάντως καλύτερα, από το να γινόσουν ουρά του κινήματος ή ακόμα χειρότερα του Σύριζα στο δημοψήφισμα, που του ρίχνουν κλωτσιές στα πισινά, κάτω από την ουρίτσα και αυτός διαπραγματεύεται περήφανα μαζί τους, ενώ μπορεί να έχουν βάλει κι οι Αμερικάνοι την ουρά τους, ενάντια στο (άλλο) μαύρο μέτωπο της ΕΕ με ΝΔ και Ποτάμι (το ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει κι απλώσει την τέφρα του σε άλλους πολιτικούς χώρους) και με τη γελοία προπαγάνδα πως ήμασταν ένα βήμα πριν να βγούμε από το τούνελ κι αρχίσει η ανάπτυξη, αλλά πάνω που είχαμε φάει το γάιδαρο κι είχε μείνει η ουρά, στράβωσε το κλίμα, το ‘φαγε κι ο (φαγωμένος) γάιδαρος και τώρα μπορεί να χάσουμε τις καταθέσεις που δεν έχουμε –σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου, δηλ. Κι όταν μιλάει το μαύρο μέτωπο για τις οικονομίες και τον ιδρώτα του λαού, που μπαίνουν σε κίνδυνο (αντί να μπουν σε ένα πρόγραμμα και να σωθούν για πολλοστή φορά μειούμενα), είναι να γελάει κανείς, σα να λέει δηλ ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα, άλλο αν κι οι δυο τους είναι γάιδαροι, που μάλωναν σε ξένο αχυρώνα, ποιος θα γίνει ο σωτήρας του λαού.

Και με αυτές τις μπερδεμένες σκέψεις, βρέθηκα στην ουρά του ΑΤΜ, πριν γίνουν ΑΤΜός τα λεφτά και μπει όριο στις αναλήψεις. Που σε κάνει να αναρωτιέσαι αφενός πότε θα μπει επιτέλους ανώτατο όριο και σε αυτά που έχεις να πληρώνεις κι αφετέρου για ποιο λόγο τα λέμε έι-τι-εμ, αφού είναι και ελληνικό αρκτικόλεξο, αυτόματα ταμειακά μηχανήματα, ή κάτι παρόμοιο. Και πώς να τα λέμε δηλ, ΆΤιΜη κενωνία; Ας τα λέγαμε απλώς αυτόματα μηχανήματα, όπως γινόμαστε κι εμείς καμιά φορά, όταν περιμένουμε στην ουρά για να αναλάβουμε (δυνάμεις; μήπως ευθύνες; μπα όχι) χρήματα και να συνεχίσουμε τις ίδιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις στην καθημερινότητα, σαν αυτόματα που νιώθουν ανασφάλεια αν τους βγάλει κάτι από τη μίζερη ρουτίνα τους και δεν αισθάνονται ποτέ αλληλεγγύη ή ανάγκη για συλλογικότητα κι άλλες τέτοιες ανθρώπινες αδυναμίες. Κι η ζωή συνεχίζεται, δε σταματά, το θέμα όμως είναι (πώς) να αλλάξει. Και σα να μην έφτανε το απόστημα της αιώνιας ανάθεσης, που πρέπει να σπάσει, τώρα είμαστε αντιμέτωποι και με το βραχνά της ανάληψης.

Και γενικά απέφευγες, όπως ο διάολος το λιβάνι, να συμμετέχεις σε ουρές, «νομιμοποιώντας» αυτήν την καλλιεργούμενη υστερία, αλλά, διάολε (πάλι αυτός), κάπως πρέπει να βγάλεις τη βδομάδα κι εσύ. Και δε φταίνε σε τίποτα απολύτως οι άνθρωποι που αγωνιούν για τους κόπους μιας ζωής, αλλά αυτοί που σπέρνουν εξ επαγγέλματος κι εξ άμβωνος τηλεοπτικού το πανικό. Δε θα ‘ρθει και από εδώ όμως κάνα τηλεοπτικό συνεργείο να τραβήξει πλάνα; Θα αρπάξεις το μικρόφωνο σαν αγανακτισμένος πολίτης να τα πεις έξω από τα δόντια. Θα γίνει το ELA να δεις…

Αλλά και να ερχόταν, τι να πεις που να χωράει μέσα σε ένα «ναι» ή ένα «όχι», που θέλουν αυτοί να ακούσουν. Πώς να χωρέσεις έναν ποταμό σκέψεις και μια ανάλυση σε μια ατάκα το πολύ, που θα κρατήσουν  αυτοί στο μοντάζ; Κάποτε ένας νυν κυβερνητικός βουλευτής έλεγε πως είχε φτάσει στο σημείο να κωδικοποιήσει τις θέσεις του για το περιβάλλον, που δεν πουλούσε ως θέμα, σε τριάντα δεύτερα, πριν προλάβουν να τον κόψουν και περάσουν στον επόμενο. Σήμερα έχει εκπαιδευτεί και μπορεί να χωρέσει τρολιές ολάκερες στους 140 (παλιο)χαρακτήρες του τουίτερ.

Ή μπορεί να γίνει το άλλο, όπως σε μια ταινία με το βέγγο, που έκανε δηλώσεις ως απλός πολίτης σε μια κάμερα κατά της κυβέρνησης, αλλά το βράδυ έπαιξε μόνο η εικόνα του ενώ το σπικάζ σκέπαζε τον ήχο κι έλεγε τελείως διαφορετικά πράγματα, απ’ ό,τι είχε πει αυτός. Κάτι σαν το δημοψήφισμα της Κυριακής δηλ, που μπορεί κάποιος να ψηφίσει «όχι» και να του βγει αριστερό μνημόνιο.

Ο κόσμος στην ουρά ανοίγει αμέσως κουβέντα, ψάχνει να βρει τι παίζεται. Κρατάει γενικά την ψυχραιμία του και ψυχανεμίζεται σε γενικές γραμμές πως το δίλημμα τύπου «κορώνα ή γράμματα» στο δημοψήφισμα, δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος –κι ας τον τρομοκρατούν με το ενδεχόμενο να αλλάξει και να γυρίσουμε στη δραχμή, που κι αυτός το τρέμει γιατί έχει ξεχάσει την ισοτιμία: πόσο μας κάνουν 0 ευρώ σε δραχμές; Λες να χάσουν την αξία τους αν υποτιμηθούν;

Κι αυτό σου δείχνει πού ακριβώς υστερούν τα δικά μας επιχειρήματα. Όχι στο ότι δεν έχουν βάση ή δεν έχουν εξειδικευτεί και δεν πείθουν τον άλλο. Αλλά ότι δε θα γίνουν ποτέ απλοϊκές, συνθηματικές φράσεις, που θα τις επαναλαμβάνουν από το πρωί ως το βράδυ τα ΜΜΕ, καθιστώντας τες εύληπτες σαν κοινή λογική, για να γίνουν κτήμα του καθενός και θα τις νομίζει στο τέλος για δικές του απόψεις.

Φτάνει η σειρά του μπροστινού, που γωνιά μη στεγνώσει μπροστά του το άτιμο το έι-τι-εμ, και τρέχει και δε βρίσκει, όπως με τον πανικό για τη βενζίνη (!), λες κι έρχεται πόλεμος –που μπορεί και να έρχεται δηλ, αλλά όχι λόγω του δημοψηφίσματος. Μετά από ένα σύντομο ντους στον κρύο του ιδρώτα, το μηχάνημα του βγάζει το ποσό που πληκτρολόγησε, αλλά αυτός βιάζεται να πάρει και να κρατήσει τα χαρτονομίσματα, πριν του τα πάρουν, κι αυτά μαγκώνουν προς στιγμήν στην εισδοχή, λες και τα τραβάει από μέσα η αόρατη χείρα της αγοράς του Άνταμ Σμιθ και του υπενθυμίζει τα δεινά που θα έρθουν, αν δεν κλείσουμε συμφωνία.

Κι η ζωή συνεχίζεται, αλλά το θέμα είναι να αλλάξει…