Ράγισαν τα τσιμέντα από τη συγκίνηση στο στούντιο του ΣΚΑЇ…

 Ράγισαν τα τσιμέντα από τη συγκίνηση στο στούντιο του ΣΚΑЇ…

Χτες βράδυ ο Πύρρος Δήμας ήταν καλεσμένος του τηλεοπτικού ΣΚΑЇ, στα πλαίσια της εκστρατείας του καναλιού (ιδιοκτησίας εφοπλιστή Αλαφούζου) υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Ο λαοφιλής Πύρρος που κάποτε σήκωνε στα μπράτσα του την «περηφάνια» των Ελλήνων, έχει αναλάβει  πρωταγωνιστικό ρόλο στο να «αποτρέψει» τους Έλληνες από μια κακή επιλογή τους στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Ήταν άλλωστε κεντρικός ομιλητής στο συλλαλητήριο των «Μένουμε Ευρώπη», στο Σύνταγμα.

Στην προσπάθειά του να πείσει για τις αγνές προθέσεις του ο Πύρρος χρησιμοποίησε στη συνέντευξη τα ―σύμφωνα με τον ίδιο― βιώματα της παιδικής του ηλικίας. «Φτώχεια» και «πείνα» στο «καθεστώς ανελευθερίας» της Αλβανίας «του Χότζα» (το διευκρίνισε από την αρχή αυτό γιατί, όπως είπε, η Αλβανία σήμερα δεν έχει καμιά σχέση με «τότε») συμβάδιζαν με την ελπίδα πως μια μέρα ο μικρός Πύρρος θα τα «καταφέρει» και θα γίνει «μεγάλος». Επικαλέστηκε την «κατάσταση» εκεί, απευχόμενος την «αλβανοποίηση» της Ελλάδας που θα συμβεί, όπως είπε, αν ο λαός ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής.

Είπε ακόμα ο Πύρρος ότι για να γίνει αυτό που έγινε «δούλεψα σκληρά, πόνεσα, ίδρωσα, μάτωσα και υπόφερα», είπε, στέλνοντας μήνυμα στους Έλληνες ότι ο καθένας έχει τη δική του ευκαιρία για να τα καταφέρει, φτάνει να δουλέψει πολύ για να είναι σε θέση να την εκμεταλλευτεί... Και δάκρια μαζεύτηκαν στα μάτια του Πύρρου στις ερωτήσεις της ―για πρώτη φορά επιδείξασας τέτοια ευαισθησία― κας Κοσιώνη και ένας κόμπος ανέβηκε και στάθηκε στο λαιμό του,  γιατί φοβάται (όπως είπε ο Πύρρος) ότι αν τη Δευτέρα βγει η Ελλάδα από την Ευρώπη θα υποφέρουν τα παιδιά του τα δεινά της Αλβανίας («του Χότζα»). Τα δικά του παιδιά. Για τα οποία ως καλός πατέρας δεν διστάζει να κάνει τα πάντα για να μην τους λείψει τίποτα, ακόμα και σε βάρος χιλιάδων άλλων παιδιών.

Ο Πύρρος Δήμας δεν είναι πια το «λιοντάρι της Χειμάρρας» ή, μάλλον, ποτέ δεν ήταν. Έγινε το γρανάζι μιας καλολαδωμένης  μηχανής που όταν έκανε τον κύκλο του το αντικατέστησαν με άλλο μέχρι που σκούριασε και ταιριάζει καλύτερα με τη σαπίλα που το περιβάλλει. Ο Πύρρος έδωσε τα πάντα για το σύστημα που τον άρπαξε από την πατρίδα του και του πρόσφερε μια ζωή  γεμάτη χρήμα και δόξα. Όταν το σύστημα έχασε τη λάμψη του, ο Πύρρος ήταν πάλι εκεί, να εξαργυρώσει την επιτυχία με μια θέση στα έδρανα της βουλής. Διορίστηκε βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ των πάμπερς, των πακέτων και των κονδυλίων, που έχτισε… την «ισχυρή Ελλάδα» και την έβαλε στην ευρωζώνη, την οποία σήμερα ο Πύρρος υπερασπίζεται στο όνομα των παιδιών του. 

Χαμηλών τόνων ο Πύρρος Δήμας δεν απασχόλησε ποτέ με την κουνοβουλευτική παρουσία του τα φώτα της δημοσιότητας. Όποτε του ζητήθηκε έβαλε αθόρυβα την υπογραφή του κάτω από αντεργατικούς-αντιλαϊκούς νόμους, συναισθανόμενος το καθήκον του απέναντι στο σύστημα και στα παιδιά του.

Ίσως αν ο Πύρρος μπορούσε να σκεφτεί πόσοι πατεράδες δάκρυσαν και δακρύζουν καθημερινά για τα παιδιά τους στην ελεύθερη Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν το χειμώνα δεν είχαν πετρέλαιο για να τα ζεστάνουν, όταν τα έδιωχναν νηστικά στο σχολείο για να ξεγελάσουν την πείνα τους με κείνο το περιβόητο «κουλούρι με τυρί», όταν διέκοπταν τις σπουδές τους… Αν σκεφτόταν πόσοι πατεράδες έχασαν τη δουλειά τους, σε πόσους η τράπεζα πήρε το σπίτι τους και έμειναν με τα παιδιά τους στο δρόμο… ή πόσοι πατεράδες αυτοκτόνησαν επειδή ντρεπόντουσαν  να κοιτάξουν πια στα μάτια τα παιδιά τους και όλα αυτά ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΗ…

Αν μπορούσε να σκεφτεί πόσες χιλιάδες ανώνυμοι και ασήμαντοι πατεράδες σηκώνουν βάρη δυσανάλογα με τις δυνάμεις τους, στην ελεύθερη Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι με την επιδίωξη να γίνουν μια μέρα «Πύρροι», αλλά για να μπορέσουν να προσφέρουν στα παιδιά τους και στα παιδιά του κόσμου λίγο γλυκό ψωμί, ένα βιβλίο κι ένα χαμόγελο, ίσως τότε να ένιωθε την ανάγκη να κλάψει πολύ.

ΥΓ. Νιώθω άβολα (το λιγότερο) μπροστά σε ανθρώπους που κλαίνε, και σεβασμό στην ανάγκη που τους έσπρωξε να εκδηλώσουν μια τόσο εσωτερική ανάγκη μπροστά σε άλλους. Αν έκλαιγαν από ενοχές ίσως μπορούσα να τους συμπονέσω. Όταν κλαίνε γιατί νιώθουν ότι κινδυνεύει η «πάρτη» τους, δεν είμαι βέβαιος αν αξίζουν τη λύπησή μου.

Πέμπτη 2 Ιούλη 2015.