Για τη διαπάλη στο εξωτερικό γύρω από τις εξελίξεις στην Ελλάδα

Για τη διαπάλη στο εξωτερικό γύρω από τις εξελίξεις στην Ελλάδα

Η «άλλη Ευρώπη» δεν υπάρχει. Ο Τσίπρας σκύβει το κεφάλι και προωθεί ένα σχέδιο 12 δισ. περικοπών και φόρων, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, συνεχίζοντας στην ίδια γραμμή των αντιλαϊκών πολιτικών. Τέρμα στις αυταπάτες. Μόνο ο σοσιαλισμός, η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ μπορούν να εγγυηθούν ένα διαφορετικό μέλλον και το τέλος της εκμετάλλευσης για τους λαούς. Αφίσα του Μετώπου Κομμουνιστικής Νεολαίας (Ιταλία)

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα βρίσκονται για άλλη μια φορά στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και προσφέρονται για την άντληση συμπερασμάτων από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Πολλά κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα, αξιοποιώντας τις θέσεις του ΚΚΕ, σωστά ενημέρωσαν το προηγούμενο διάστημα τους εργαζόμενους στις χώρες τους για τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Την ίδια ώρα, ωστόσο, ορισμένα άλλα κόμματα και παράγοντες, με φανατισμό στήριξαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σπέρνοντας αυταπάτες στους εργαζόμενους, πρώτα απ' όλα των χωρών τους, ενώ σήμερα αρνούνται πεισματικά να δουν την πραγματικότητα. Ακόμη και τώρα, που οι «μάσκες έπεσαν», που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φόρτωσε τον ελληνικό λαό μ' ένα 3ο μνημόνιο, με βαρύτατα αντιλαϊκά μέτρα. Ενα 3ο («αριστερό») μνημόνιο, που έρχεται να προστεθεί δίπλα στα μνημόνια των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ενα 3ο μνημόνιο, με τη στήριξη των «τριών σωματοφυλάκων» του συστήματος της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού.
Τέτοιες δυνάμεις τους τελευταίους μήνες παρουσίασαν την εμπιστοσύνη που έδειξε η αστική τάξη σε ένα κόμμα της «αριστεράς», στον ΣΥΡΙΖΑ, παραχωρώντας του την κυβερνητική διαχείριση, ως μια τεράστια και κοσμογονική αλλαγή.
Στη συνέχεια παρουσίαζαν τις διαπραγματεύσεις που έκανε η κυβέρνηση με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για να εξασφαλίσει την κερδοφορία του ντόπιου κεφαλαίου, δήθεν ως «μάχη» με την ΕΕ για τα λαϊκά συμφέροντα. Σ' αυτήν την κατεύθυνση πρωτοστάτησαν στις αποπροσανατολιστικές καμπάνιες «αλληλεγγύης με την Ελλάδα», δηλαδή με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Στήριξαν με αρθρογραφία τους την εξαπάτηση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι μέσα στην Ευρωζώνη, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ, μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, μπορούν να επιλυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων.
Εκλεισαν ερμητικά τα μάτια και τα αυτιά τους στο ΚΚΕ και σε όσους τους έδειχναν τον πραγματικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, τις υποχωρήσεις του ακόμη κι από τα ελάχιστα φιλολαϊκά μέτρα που είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Επεδίωκαν να μην βλέπουν τη συνεχιζόμενη συμμετοχή της «αριστερής κυβέρνησης» της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Και τώρα; Τώρα έχουν ξεσπαθώσει κατά της Γερμανίας που «κατέλυσε την κυριαρχία της Ελλάδας» και της επέβαλε το 3ο μνημόνιο. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ; Η κυβέρνησή του; Αυτή είναι πλήρως εξαφανισμένη από τις αναλύσεις τους.

Το «πρωτόγνωρο» των εξελίξεων

Σ' αυτό το πνεύμα κινήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα και τώρα ο Peter Mertens, πρόεδρος του Κόμματος Εργατών Βελγίου (ΡΤΒ). Αυτά έγραφε στα άρθρα του, ενώ στο τελευταίο απ' αυτά, σημειώνει πως: «Η Ελλάδα γίνεται έτσι ένα είδος νέας αποικίας στη ζώνη του ευρώ. Πρόκειται για ένα νέο καθεστώς σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που κάποτε παρουσιαζόταν ως ένα σχέδιο ειρήνευσης, προόδου και αλληλεγγύης».
Ομως αυτό που έγινε στην Ελλάδα δεν έχει κανένα άλλο πρωτόγνωρο στοιχείο, εκτός από την πλήρη χρεοκοπία της «ανανεωτικής αριστεράς», της «κυβερνώσας αριστεράς». Αυτής, δηλαδή της «αριστεράς» που υποσχέθηκε στους εργαζόμενους τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και πως δήθεν θα καταφέρει «να βάλει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη». Αποδείχτηκε περίτρανα πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Οσο υπάρχει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, κουμάντο θα κάνει η ανάγκη του κεφαλαίου να αυξήσει τα κέρδη του. Οσο υπάρχει το ΝΑΤΟ θα συνεχίζει (με τη συμμετοχή και των «αριστερών κυβερνήσεων») να μακελεύει τους λαούς, για την προώθηση των συμφερόντων των ευρωατλαντικών μονοπωλίων. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν έκλεισε καμία στρατιωτική βάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά υποσχέθηκε νέα στην Κάρπαθο και σε συνθήκες κρίσης διέθεσε έναν πακτωλό χρημάτων για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα δεν είναι αποικία, όπως υποστηρίζεται, άλλα μια χώρα μέλος δύο ισχυρών ιμπεριαλιστικών ενώσεων: της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η αστική τάξη της Ελλάδας συνειδητά έχει επιλέξει να βρίσκεται η χώρα μας εκεί, θεωρώντας πως αυτές οι συμμαχίες αυξάνουν την ισχύ της, τόσο στους ανταγωνισμούς της με τους καπιταλιστές άλλων χωρών όσο και για τη διατήρηση της εξουσίας της στο εσωτερικό της χώρας. Μέσα σ' αυτές τις ενώσεις, όπως και συνολικά στο καπιταλιστικό σύστημα, είναι διαμορφωμένες σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης κι όχι σχέσεις αποικίας - μητρόπολης. Ούτε, βέβαια, η ΕΕ ήταν «ένα σχέδιο ειρήνευσης, προόδου και αλληλεγγύης», που τώρα «κάπου στράβωσε». Η ΕΕ και πιο πριν η ΕΟΚ ήταν πάντα μια λυκοσυμμαχία, ένας «λάκκος των λεόντων», όπως την χαρακτήριζε το ΚΚΕ από την παρανομία του, πριν 60 χρόνια. Αυτή η ένωση φτιάχτηκε για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου της Ευρώπης κι όχι για τους λαούς της Ευρώπης. Μπορεί να γίνει ακόμη πιο αντιδραστική, μα ποτέ δεν θα γίνει φιλολαϊκή.

Γερμανία ή ΗΠΑ;

Κατά την προσέγγιση και των τελευταίων ελληνικών εξελίξεων, γίνεται η εκτίμηση πως «η Γερμανία επιβάλλει λιτότητα στην Ευρώπη» και προβάλλεται η δυνατότητα μιας άλλης διαχείρισης, όπως αυτή που στις ΗΠΑ ασκεί ο Μπ. Ομπάμα.
Ανάλογες αυταπάτες έσπερνε στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ. (Παρεμπιπτόντως, στις 17/7 ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, δήλωσε ανερυθρίαστα: «Πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον Πρόεδρο Ομπάμα, διότι ενδεχομένως χωρίς τη δική του συμβολή και επιμονή ότι η συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει και θέματα χρέους και αναπτυξιακό ορίζοντα, ίσως να μην πετυχαίναμε»).
Οπως, όμως, είναι γνωστό, και το άλλο «μείγμα» διαχείρισης του καπιταλισμού, που γίνεται στις ΗΠΑ από τον Ομπάμα, κάθε άλλο παρά σταμάτησε τα δεινά των εργαζομένων, την αύξηση της σχετικής κι απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης, τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Το δίλημμα «Μερκελιστές» ή «Ομπαμιστές» δεν μπορεί να αφορά τους εργαζόμενους. Ούτε, βέβαια, πρέπει να διαλέξουν πλευρά στη σύγκρουση ΗΠΑ - Γερμανίας, για το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στην ΕΕ ή να ανησυχούν για τη σταθερότητα ή τη διάσπαση του γαλλογερμανικού άξονα στην ΕΕ.
Οι εργαζόμενοι οφείλουν να μην συρθούν πίσω από τις «σημαίες» των αστικών τάξεων, των διαφορετικών «μειγμάτων» αστικής διαχείρισης, που εξυπηρετούν «ξένα» σε αυτούς συμφέροντα και σε κάθε περίπτωση στρέφονται εναντίον τους.

Η προοπτική του αγώνα μας

Υποστηρίζεται πως «στην Ευρώπη, χρειαζόμαστε ένα ισχυρό μέτωπο για να αντιταχθούμε στην οικονομική και πολιτική δικτατορία της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής», ώστε να επιβάλουμε «την Ευρώπη της ισότητας, της περιφερειακής οικονομικής ανάπτυξης και της αλληλεγγύης» (P. Mertens).
Μπορεί, όμως, να αποτελεί στόχο του εργατικού κινήματος η διασφάλιση ισότιμων διακρατικών σχέσεων, της «δημοκρατίας» και της «αλληλεγγύης» σε καπιταλιστικό έδαφος; Μα αυτά, όπως δείχνει και το «μάθημα» που διεθνώς «παρέδωσε» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι μάταια να τα περιμένει κανείς από την ΕΕ. Κι αυτό, γιατί πρέπει να κατανοηθεί ότι οι ανισότιμες σχέσεις και η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι σύμφυτες με το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Επομένως, δεν μπορεί το κομμουνιστικό κι εργατικό κίνημα να καλεί σε κάτι που δεν έχει βάση.
Σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κατευθυνθεί η πάλη μας στην Ευρώπη; Σ' αυτό το ερώτημα έχουν απαντήσει από κοινού 29 κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα, μεταξύ αυτών και το ΚΚΕ, που έχουν συγκροτήσει την «Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία», στην Ιδρυτική Διακήρυξη της οποίας σημειώνεται, μεταξύ άλλων: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο, στηρίζει επιθετικά σχέδια ενάντια στους λαούς και ευθυγραμμίζεται με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ο μιλιταρισμός είναι δομικό της στοιχείο.
Θεωρούμε πως υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης για τους λαούς. Μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων προβάλλει η προοπτική μιας άλλης Ευρώπης, της ευημερίας των λαών, της κοινωνικής προόδου, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της ισότιμης συνεργασίας, της ειρήνης, του σοσιαλισμού».
Στη χώρα μας ο «δρόμος» αυτός περνά μέσα από τηνενίσχυση του ΚΚΕ, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας, που θα διεκδικεί άμεσα μέτρα ανακούφισης, ανάκτηση απωλειών, θα μαχητικοποιεί το λαό με σταθερή «πυξίδα» την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Για να γίνει πράξη η μόνη συμφέρουσα για το λαό ρήξη: κοινωνική ιδιοκτησία, αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, μονομερής διαγραφή του χρέους, με εργατική - λαϊκή εξουσία.

Του
Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ
Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεών της