Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Όπως λέει κι ένας φίλος (Μπάμπης Μπατμανίδης) στο τουίτερ, έτσι όπως το πάμε, το καλοκαίρι τα μπιτσόμπαρα αντί για ρέγκε, θα παίζουνε Real fm, με τις τελευταίες ειδήσεις. Και όπως είναι λογικό, τον τελευταίο καιρό τα αθλητικά έχουν περάσει σε δεύτερο πλάνο. Όχι γιατί είναι το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας, όπως λέει συχνά-πυκνά ο Σωτηρακόπουλος. Αλλά επειδή η απολύτως πρωτεύουσα σχέση του ανθρώπου με την άθληση και οι αγώνες, περνάνε εκ των πραγμάτων στο περιθώριο, όσο οι ταξικοί αγώνες μένουν ιστορικά αδικαίωτοι, που έλεγε κι ο Τραμπάκουλας στο Αλαλούμ. Υπάρχουν ωστόσο πολλές προεκτάσεις της επικαιρότητας, που προσφέρονται για ενδιαφέροντες συνειρμούς και παραλληλισμούς με το αθλητικό προτσές.
Καταρχάς, η υπόθεση του δημοψηφίσματος, που λειτουργεί εκ των πραγμάτων πολωτικά, και χωρίζει τον κόσμο στα δύο, όπως ένα μεγάλο ντέρμπι. Κατακαημένο Λέτσοβο, σε χώρισαν στα δύο. Για να πεταχτεί ο κόκκινος Τραμπάκουλας (και πάλι στο Αλαλούμ) και να διορθώσει: στα τρία, ρε χαμένε, α χαμένε…
Ένα δημοψήφισμα που ξεχώρισε για την άδοξη κατάληξη του νικηφόρου όχι, καθώς ποτέ ένας θρίαμβος, από εκλογική άποψη, δεν έκρυβε μια τόσο παταγώδη και γρήγορη ήττα. Οι εξελίξεις μάλιστα εξόργισαν τους πιο υποψιασμένους και τους ενέπνευσαν το γηπεδικό: εε-ωω, «όχι» στο ημίχρονο, μα «ναι» στο τελικό. Που παραπέμπει ευθέως στα στημένα παιχνίδια με τα πολλά γκολ, τις ανατροπές και την… αγωνιώδη εξέλιξη.
Μα το ντέρμπι είναι στημένο, και από πριν ξεπουλημένο
(…) Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με εμάς…
Η επικοινωνιακή διαχείριση της κωλοτούμπας από το επιτελείο του Μαξίμου (που θα τη ζήλευε και η Κομανέντσι) και η παρουσίασή της στα ΜΜΕ είχε κάτι από τα ηρωικά πρωτοσέλιδα του αθλητικού τύπου την επομένη μιας «ένδοξης» ήττας: η ελληνική κυβέρνηση πάλεψε σα λιοντάρι, κράτησε γερά μέχρι το 90’, αλλά έχασε τελικά με 5-0. Φαντάσου δηλ και να μην το παλεύαμε… Αν και το βασικό είναι να ξέρεις να διαλέγεις το κατάλληλο γήπεδο και τα κατάλληλα εργαλεία που θα σε βοηθήσουν να νικήσεις τον αντίπαλο. Αν επιλέγεις ως βασικό διαπραγματευτικό σου χαρτί τις κάλπες, και ως γήπεδο το λάκκο των λεόντων, είναι λογικό να σε κατασπαράξουν, χωρίς να είσαι σε θέση να προβάλεις καν αντίσταση.
Όλες αυτές τις μέρες ακούγονταν επίσης πολλά σενάρια για την παράταση του προηγούμενου προγράμματος, που τελικά μας οδήγησαν στα πέναλτι (τις ποινές) για την Ελλάδα, εφόσον δεν τηρήσει αυστηρά το χρονοδιάγραμμα με τα προαπαιτούμενα, και τον ξαφνικό θάνατο, που τον κατάργησε η ΦΙΦΑ, αλλά έχει παραμείνει για τους λαούς της Ευρώπης.
thira-13
Ενδιαφέρον παρουσιάζει κι η ανάλυση της ψήφου των ποδοσφαιρικών, αθλητικών παραγόντων, σε διάκριση με τους οπαδούς και τους συνδέσμους των οργανωμένων, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία τάχθηκαν (όσοι τουλάχιστον τοποθετήθηκαν) υπέρ του «όχι». Αντίθετα, τα τμήματα της αστικής τάξης, που δραστηριοποιούνται στο χώρο του αθλητισμού, τάχθηκαν αναφανδόν με το «ναι», το οποίο υποστήριξε ανοιχτά ο Αλαφούζος από το ΣΚΑΙ, αλλά κι ο Μαρινάκης μέσω του Μώραλη, παρά το «κούρεμα» των εφοπλιστικών προνομίων –που ήταν κατά βάθος η μόνη κόκκινη, διαπραγματευτική γραμμή της κυβέρνησης. Παράλληλα, ανοίγει εκ νέου το θέμα της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού του Πειραιά, που αφορά άμεσα Μελισσανίδη και Μαρινάκη, ενώ και ο Ιβάν Σαββίδης παρακολουθεί διακριτικά τις εξελίξεις και στοχεύει σε άλλα φιλέτα από τη δημόσια περιουσία, που οδεύει προς ξεπούλημα.
Υπήρχε ωστόσο και η διαφοροποίηση κάποιων άλλων τμημάτων, της λεγόμενης εθνικής αστικής τάξης (κατά τον Καμμένο), με το Γιαννακόπουλο της φαρμακοβιομηχανίας Βιανέξ, να προβάλλει ένθερμα το «όχι», και να επιτίθεται στην κυβέρνηση από την εφημερίδα «Πράσινη» μετά από τις τελευταίες εξελίξεις.
Από τη στάση των συνδέσμων, μπορούμε να ξεχωρίσουμε το «όχι» ενός συνδέσμου οπαδών του Ολυμπιακού, που έσπασε το κατάπτυστο «νο πολίτικα» δόγμα, που είχε κρατήσει η θύρα 7 ακόμα και στη δολοφονία του Φύσσα. Αλλά και την κίνηση της Αυτόνομης Θύρας 10 (οπαδοί του Ηρακλή) να εκδώσει δικό της «νόμισμα», το Ήρα, με τη μορφή της θρυλικής Χάιδως (μιας γηραιάς οπαδού-μασκότ του Γηραιού), και να οργανώσει με βάση αυτό ανταλλαγές προϊόντων (δες κεντρική φωτό).
Σε επίπεδο προσωπικοτήτων τέλος, ξεχωρίζει η διάκριση μεταξύ του «ναι» του «επαναστάτη χωρίς αιτία» (και βασικά χωρίς επανάσταση), Ντέμη Νικολαΐδη, συζύγου της Αντί-φα Δέσποινας Βανδή (που είχε αρνηθεί να τραγουδήσει μαζί με το χρυσαυγίτη Σφακιανάκη) και του «όχι» του μεταλλά Σάββα Κωφίδη (της πρωτοβουλίας Hasta la Victoria Siempre), που ήταν σταθερό, όχι όπως αυτό της κυβέρνησης και του στίχου από την ελληνική εκδοχή του Σεμπάστιαν: όχι – όχι – ναι…
Αντί επιλόγου, ας κρατήσουμε αυτό που είπαμε και στην αρχή για τους αγώνες και τους ταξικούς αγώνες. Έχουμε αγώνες αύριο, όπως έλεγε και ένα προεκλογικό σύνθημα του κόμματος. Καμία επιστροφή στην (αθλητική, μνημονιακή και πάνω απ’ όλα μίζερη) κανονικότητα δεν μπορεί να τους επισκιάσει. Μέχρι τη νίκη πάντα. Και όποιος δεν παλέψει μαζί μας, για να νικήσουμε, την ήττα μας θα μοιραστεί…