Γράφει ο 2310net //
Έχει ξεκινήσει μια συζήτηση σχετικά με την έξοδο από το Ευρώ η οποία γίνεται στο πόδι και έχει διάφορες πηγές.
Από τη μια η καθεστωτική αντίληψη, αυτή που εκφράζεται από ένα ευρύ πλέγμα κομμάτων από το Ποτάμι μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικών προσώπων από τον Τζήμερο μέχρι τον Κατρούγκαλο, διανοούμενων από τον Ράμφο μέχρι τον Τσουκαλά, opinion makers  και ΜΜΕ από το ΣΚΑΙ ως την Αυγή (τι ειρωνία;). Αυτοί προσπαθούν να παρουσιάσουν τη συζήτηση περί ενδεχόμενης εξόδου από την Ευρωζώνη και την ΕΕ ως κάτι χειρότερο από εθνική καταστροφή και όσους την υποστηρίζουν ως κάτι απεχθέστερο από εθνικούς προδότες. Και το κάνουν τόσο χοντροκομμένα που αντί για εθνικό κίνδυνο προβάλλουν τον Βαρουφάκη σαν τον φαλακρό πράκτορα ΓουΒου. Δημιουργούν τον αντίπαλο για να οριοθετήσουν τη σκέψη σου: κάθε σκέψη για κάτι διαφορετικό πρέπει να ταυτίζεται με τα σενάρια Βαρουφάκη που θυμίζουν κακογραμμένο σενάριο b-movie ταινίας κατασκοπίας.
Έπειτα έχουμε την «Αριστερή Πλατφόρμα», που διστακτικά ψελλίζει κάτι για plan B, κάτι για το ευρώ που δεν είναι μονόδρομος, κάτι άλλα μισόλογα για αξιοπρέπεια και ΟΧΙ. Αρνούνται πεισματικά να πάρουν σαφή θέση, προφανώς διότι δεν θέλουν να «τρομάξουν» τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τους βουλευτές του που ψήφισαν όχι στα προαπαιτούμενα, αλλά μπορεί να ψήνονται για ευρώ χωρίς μνημόνια. Διπλός λόγος δηλαδή. Κλασικός ΣΥΡΙΖΑ.
Εκεί κοντά έχουμε και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που κάνει σημαία της την έξοδο από το Ευρώ, προσθέτοντας ότι πρέπει να συνοδευτεί από κρατικοποίηση των τραπεζών και συχνά μιλά και για εργατικό έλεγχο της οικονομίας. Ωστόσο οι ίδιοι θεωρούν de facto καλή μια αλλαγή νομίσματος με το επιχείρημα ότι θα δημιουργήσει δυσκολίες και ρήγματα στην αστική τάξη και την εξουσία της. Η ιστορική μοναδικότητα της ελληνικής περίπτωσης (δεν έχει ξαναβγει άλλη χώρα από την Ευρωζώνη για να έχουμε «δεδικασμένο») καθιστούν αυτή την υπόθεση μη επαληθευσιμή. Ομοίως, μόνο υποθέσεις και εκτιμήσεις μπορούμε να κάνουμε σχετικά με το αν μια πιθανή έξοδος από την Ευρωζώνη θα σήμαινε κάτι καλό για την εργατική τάξη και το κίνημά της. Αν δούμε την σημερινή κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα μάλλον απογοητευτική μοιάζει, οπότε είναι άγνωστο από που πηγάζει μια τέτοια αισιοδοξία.
Τέλος, υπάρχει και η άποψη του ΚΚΕ που με λίγα λόγια λέει ότι η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης είναι να αλλάξει συθέμελα την ιστορία της ανθρωπότητας υπερβαίνοντας επαναστατικά τον καπιταλισμό, χτίζοντας μια κοινωνία που θα οδηγήσει στην κομμουνιστική απελευθέρωση. Ένας τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να περιοριστεί στην αλλαγή νομίσματος, όσο κρίσιμο κι αν φαίνεται να είναι αυτή την περίοδο. Με άλλα λόγια, είναι κρίμα να παλεύεις να αλλάξεις νόμισμα όταν ξέρεις ότι πρέπει να αλλάξεις όλον τον κόσμο.
Διαλέγουμε και παίρνουμε. Διαλέγουμε για τι θα αγωνιστούμε και σε τι θα στοχεύουμε….