Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;

 Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;

απο τον "Διότιμο"

Σαν προφητικό προβάλλεται κύριο άρθρο του τέως διευθυντή του “Οικονομικού ταχυδρόμου” Γ. Μαρίνου, που δημοσιεύτηκε το 1986.

Αναμεταδίδεται μέσω email στις μέρες μας και χαρακτηρίζεται σαν άρθρο... “καταπέλτης”, που προειδοποιούσε δήθεν την τότε Ελληνική Κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) ότι η οικονομία οδεύει προς την καταστροφή.

Αν δε διαβάσει κανείς προσεκτικά το άρθρο μπορεί να συμπεράνει πως αυτός ο “αρθρογράφος- προφήτης” είχε δίκιο και πως αν είχε τότε εισακουστεί από την κυβέρνηση η Ελλάδα δεν θα ταλανιζόταν σήμερα από την κρίση “χρέους”.

Ας μεταφερθούμε στη δεκαετία του 1980 που γράφτηκε το άρθρο. Υπενθυμίζουμε ότι η τότε πολιτική των βιομηχάνων εκφραζόταν με την ατάκα: “Λίγο ως πολύ και οι επιχειρηματίες σήμερα πρέπει να είναι λιγάκι ...σοσιαλιστές.” Υπενθυμίζουμε επίσης ότι ο Γ. Μαρίνος το 1986 ήταν ο κατ' εξοχήν δημοσιογράφος του μεγάλου κεφαλαίου, δεξί χέρι του τότε Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ).

Για να δούμε τι πραγματικά λέει το άρθρο παραθέτουμε αυτολεξεί με κιτρινο τα επιχειρήματα του άρθρου και απο κατω την ανάλυσή μας.

πανω: Από το άρθρο του Γ. Μαρίνου

κατω: Τι κρύβεται πίσω από κάθε φράση του άρθρου

“Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα, τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά.”

Οι εργαζόμενοι τότε όπως και σήμερα δούλευαν με μεροκάματα πολύ μικρότερα από τα Ευρωπαϊκά. Τα δανεικά από το ξένο χρηματιστικό κεφάλαιο δεν πήγαν στις τσέπες των εργαζομένων. Τα λυμαίνονταν αποκλειστικά το κεφάλαιο.

“Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, κλείνομε κι αυτά που υπάρχουν.”

Ο λαός δεν ευθυνόταν για το κλείσιμο των εργοστασίων. Οι επιχειρηματίες έπαιρναν υπέρογκα δάνεια και αφού τσέπωναν τα μισά δεν είχαν κανένα λόγο να ολοκληρώσουν ή να λειτουργήσουν παραγωγικά τις επιχειρήσεις τους. Οι δανειοδοτήσεις από την ΕΟΚ ήταν καταστροφικές για την παραγωγική βάση και αντίθετες προς τις αναπτυξιακές δυνατότητες και ανάγκες της χώρας. Για παράδειγμα, ενώ τα ελληνικά ναυπηγεία συρρικνώνονταν, τα Γερμανικά ναυπηγεία κατασκεύαζαν πλοία, μολονότι τα γερμανικά μεροκάματα ήταν τριπλάσια από τα Ελληνικά και η ναυπηγική πείρα στην Ελλάδα υψηλότερη από τη γερμανική.

“Αντί να προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, υπονομεύουμε την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά. Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκουμε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.”

Οι Έλληνες αγρότες έθαβαν τα προϊόντα τους λόγω των κοινοτικών ποσοστώσεων στις εισαγωγές. Οι κυρίαρχες χώρες της ΕΟΚ έκαναν εισαγωγές αγροτικών προϊόντων από τις πρώην αποικίες (Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία κλπ), ενώ συρρικνωνόταν η ελληνική αγροτική παραγωγή.

Η αύξηση των τιμών των Ελληνικών προϊόντων οφειλόταν κατά κύριο λόγο στις υψηλές μονοπωλιακές τιμές των εισαγομένων γεωργικών μηχανημάτων, εργαλείων και πρώτων υλών από την ΕΟΚ.

Η ΕΟΚ επί πλέον επιδοτούσε την εγκατάλειψη Ελληνικών καλλιεργειών με καταστροφικές συνέπειες για την παραγωγική βάση της χώρας.

Η Ελλάδα από εξαγωγική χώρα σε αγροτικά προϊόντα έγινε εισαγωγική μετά την ένταξή της στην ΕΟΚ με όλες τις δυσμενείς συνέπειες για την οικονομία της. 

“Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με τη εργατικότητα και την συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί απ' αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.”

Η θέση αυτή του Γ. Μαρίνου δεν είναι παρά η αέναη προσπάθεια της εργοδοσίας να αγοράζει όσο το δυνατόν φθηνότερη εργατική δύναμη, να παραβιάζει όποτε χρειάζεται τα εργατικά δικαιώματα, αλλά η εργατική τάξη να μην είναι σε θέση να αντισταθεί.

Για τις κοπάνες, τη νωθρότητα και την τσαπατσουλιά στο δημόσιο δεν ευθύνεται η εργατική τάξη. Τα φαινόμενα αυτά είναι η αναπόφευκτη συμπεριφορά κάποιων ομήρων των κυβερνητικών κομμάτων, με αντάλλαγμα την ψήφο τους και τις ψήφους των συγγενών τους.

Η εργασία όμως είναι δικαίωμα. Δεν είναι ούτε ευκαιρία, ούτε ρουσφέτι, ούτε συναλλαγή με την εκάστοτε εξουσία. Η κοινωνία εδώ και πάνω από έναν αιώνα έχει αποδείξει ότι μπορεί να οργανώσει την παραγωγή ώστε να έχουν όλοι εργασία, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες και απαιτήσεις.

“Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες σε έργα βιτρίνας, σε αθρόες προσλήψεις υποαπασχολουμένων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας.”

Το δημόσιο δεν είναι κάποιος ουδέτερος μηχανισμός έξω και πάνω από την κοινωνία. Είναι εργαλείο στα χέρια της αστικής τάξης, δηλαδή του κεφαλαίου. Το εργαλείο αυτό κατασκευάζεται και χρησιμοποιείται με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετήσει την εξουσία του κεφαλαίου. Η κακοδιαχείριση, το κόστος, η αντιπαραγωγική οργάνωση και η παρασιτική δραστηριότητα του δημοσίου δεν οφείλεται στη “νοοτροπία” των εργαζομένων αλλά στο αστικό κράτος, που το δημιούργησε και το χειρίζεται προς όφελός του. Από την γραφειοκρατία και την αντιπαραγωγική δραστηριότητα του δημοσίου όχι μόνο δεν έχει όφελος ο λαός αλλά αντίθετα ο λαός ταλαιπωρείται και στη συνέχεια καλείται να πληρώσει ο ίδιος το κόστος της κακοδιαχείρισης.

“Αντί να αναπτύσσουμε την παραγωγή και να ενισχύουμε την αυτοδυναμία τη οικονομίας μας, το 'χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.”

Τα δάνεια στην πλειοψηφία τους μετατρέπονται σε “δανεικά και αγύριστα”, που πήγαιναν και πάνε στις τσέπες των επιχειρηματιών, σε οικιστικά και καταναλωτικά δάνεια, με τα οποία δελεάστηκαν άνθρωποι του λαού και έβαλαν εγγύηση ακόμη και τους μισθούς τους. Οι εργαζόμενοι χάνοντας την εργασία τους εξ αιτίας της καπιταλιστικής κρίσης έχασαν και την κυριότητα των σπιτιών τους.

“Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ελληνικής Οικονομίας.

Και αυτοί που αντιδρούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, φαίνεται ότι προτιμούν να καταποντιστούμε όλοι, χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού.

Και αυτό σχεδόν σίγουρα θα συμβεί, αφού τα σωστικά μέσα ολοένα και περιορίζονται.....».

Η παρομοίωση του καταποντισμού ΟΛΩΝ χορεύοντας και τραγουδώντας όπως οι επιβάτες του Τιτανικού χρειάζεται κάποια διευκρίνιση. Στο καράβι της Ελλάδας, όπως και στο καράβι κάθε καπιταλιστικής χώρας δεν είναι όλοι οι επιβάτες ίσοι. Η τάξη που διαθέτει τον πλούτο βρίσκεται στην πρώτη θέση και ο λαός στο κατάστρωμα.

Επίσης η θεραπευτική αγωγή που υπαινίσσεται ο Γ. Μαρίνος δεν είναι καινούργια. Είναι η κλασσική συνταγή του κεφαλαίου είτε βρίσκεται σε ανάπτυξη είτε σε κρίση. Εφαρμόζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Τι επιδιώκει λοιπόν στις μέρες μας η κυκλοφορία αυτού του άρθρου και ποιοι έχουν συμφέρον από τη διακίνησή του;

Επιδιώκει να πείσει το λαό ότι η κρίση “χρέους” προήλθε από κακοδιαχείριση και από λαθεμένες πολιτικές επιλογές. Κακοδιαχείριση και κακοί χειρισμοί υπήρχαν αλλά η κρίση δεν είναι συνέπεια της κακοδιαχείρισης και των κακών χειρισμών. Είναι η αναπόφευκτη κρίση υπερπαραγωγής του κεφαλαίου, κατά την οποία το κεφάλαιο φορτώνει όλα τα βάρη της κρίσης στο λαό. Αυτό συνέβαινε στο παρελθόν και θα συμβαίνει σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες χωρίς εξαίρεση. Οι κρίσεις υπερπαραγωγής λύνονται με αφάνταστες συμφορές για τους λαούς και πολέμους. Οι δύο παγκόσμιου πόλεμοι του 20ου αιώνα ξεκίνησαν μετά από τέτοιες κρίσεις.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα. Στην Ελλάδα έσπασε ευκολότερα το απόστημα της καπιταλιστικής κρίσης και τώρα ο λαός πληρώνει τα σπασμένα.

Δημοσιεύματα αυτού του τύπου θολώνουν το μυαλό και αποπροσανατολίζουν το λαό. Η ιστορία διδάσκει ότι ο λαός δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα βάρη της κρίσης περιμένοντας από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου να κάνουν καλύτερους χειρισμούς. Πρέπει να πάρει ο ίδιος στα χέρια του όχι μόνο το κυβερνητικό τιμόνι, αλλά και την οικονομική εξουσία της χώρας.