Στο μυαλό του Αλεξέι Λένιν

Η μεγάλη αλλαγή της 25ης Γενάρη ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, εφάμιλλη του Κόκκινου Οχτώβρη και της εμβέλειάς του. Ο πάγος έσπασε, ο ευρωμονόδρομος χαράχτηκε. Κι ο αριστερός κυβερνητισμός είναι το ανώτατο στάδιο του κοινοβουλευτικόυ κρετινισμού.

Το ελληνικό παράδειγμα θα προκαλούσε ένα επαναστατικό φαινόμενο-ντόμινο με εκλογές και σε άλλες χώρες, μιας Ευρώπης που αλλάζει. Αλλά προς το παρόν η Ελλάδα απέμεινε μόνη της να οικοδομήσε τον αντινεοφιλελευθερισμό σε μία μόνο χώρα, με όχημα τη μη μνημονιακή ανάπτυξη. Όταν αλλάξουν οι εκλογικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη, η επανάσταση θα επικρατήσει παγκόσμια.

Χρειαζόμαστε περισσότερο κράτος, για να καταργηθεί το κράτος και περισσότερα μνημόνια για να σκίσουμε τα μνημόνια. Αυτή είναι η πεμπτουσία της διαλεκτικής, αλλά δεν το καταλαβαίνουν κάτι σχολαστικοί σαν το Λαφαζάνη και τον Μπουχάριν.

Κάνουμε ένα βήμα μπρος (δύο βήματα πίσω) για να βγούμε από το λάκκο των λεόντων. Αλλά με το τελευταίο δεν εννοώ την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως την έλεγε στον καιρό της η ΕΔΑ, που όμως δεν ακολουθούσε λενινιστική τακτική και κατέληξε να γίνει ουρά της Ένωσης Κέντρου.

Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης είναι είτε αντιδραστικές είτε απραγματοποίητες. Αλλά εμείς είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκοντας το αδύνατο, όπως έλεγε κι ο μεγάλος Τσε.

Οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι κι αναγκαίοι, όπως εξηγείται αναλυτικά στην μπροσούρα για τον

Αριστερισμό, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού. Η μνημονιακή συμφωνία στην οποία καταλήξαμε ήταν κάτι ανάλογο με αυτήν του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που είχαν υπογράψει οι μπολσεβίκοι. Αυτοί είχαν διαγράψει βέβαια το δημόσιο χρέος κι είχαν βγάλει στο ενδιάμεσο το διάταγμα για τη γη και για την ειρήνη. Αλλά είναι αντιδιαλεκτικό να παίρνουμε τοις μετρητοίς έναν ιστορικό παραλληλισμό. Εμείς εξάλλου τρέμουμε και μόνο στο άκουσμα της λέξης «εμφύλιος πόλεμος».

Οι υποχωρήσεις που κάνουμε είναι προσωρινές (τα μνημόνια θα είναι μόνιμα). Όπως εξάλλου και στην περίοδο της ΝΕΠ. Η οποία είχε γίνει βέβαια για να ανασάνει η ύπαιθρος και οι αγρότες, στους οποίους εμείς δίνουμε τη χαριστική βολή. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μην αφήνεις ποτέ μικρές λεπτομέρειες να σου χαλάνε έναν ωραίο ιστορικό παραλληλισμό.

Η βασική αντίθεση στη σύγχρονη αστική κοινωνία είναι ανάμεσα στις τράπεζες και το νεοφιλελευθερισμό από τη μια και στην κοινωνική αλληλεγγύη και την ισότητα από την άλλη. Η κυβέρνησή μας είναι με τους δεύτερους, αλλά βοηθάει τις πρώτες να ανακεφαλαιωθούν, για να έχει ενδιαφέρον η σύγκρουση.

Οι κλασικοί μας διδάσκουν πως κυβέρνηση κι εξουσία δεν ταυτίζονται. Η δική μας διακυβέρνηση είναι κάτι σαν την ισορροπία της δυαδικής εξουσίας. Ας μην τα περιμένουμε όλα λοιπόν από την κυβέρνηση. Δεν πρέπει να κάνει επιτέλους κάτι και το λαϊκό κίνημα; Εμείς θα τα κάνουμε όλα;

Υγ: Κι αν τελικά τα μπέρδεψα και είμαι ο Αλέξανδρος Κερένσκι;