Κι εσύ να λείπεις

 Κι εσύ να λείπεις

Προτού καταλήξει, για τη σημειολογία του πράγματος, σε ένα ροζ κτίριο στην Εγνατία, ιδιοκτησίας Αγίου Όρους (!), η ηρωική σχολή Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ του ΑΠΘ πέρασε ένα μικρό μεσοδιάστημα ως φιλοξενούμενη στα αμφιθέατρα της Θεολογικής (πάντα στο δρόμο του θεού). Όπου μπορεί να έπαιρνε τις πιο βάρβαρες μεσημεριανές ώρες που περίσσευαν (αν και τίποτα δεν είναι πιο βάρβαρο, για το μέσο φοιτητή, από ένα πρωινό ξύπνημα), τουλάχιστον όμως δεν υπήρχε ο γαλατικός φόβος να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, όπως στο ετοιμόρροπο Μανδαλίδειο στην παραλιακή, που είχε ωστόσο μια βίνταζ εσάνς (πριν καν γίνει της μόδας ο όρος) και για αυτό άρεσε στους Πασπίτες μας, από άποψη λέει (είδες πόσο κουλ είναι να είσαι τρέντι), αν και βασικά μόνο για μάθημα δεν προσφερόταν. Γι’ αυτό σε ένα μάθημα αγγλικών, ο (ντεμέκ) «πιο παλιός» είχε πει το αμίμητο «it’s the colon», για να εξηγήσει στην καθηγήτρια πως μια κολόνα μας έκρυβε τον πίνακα.

Τα αμφιθέατρα στη θεολογική είχαν μια βασική είσοδο από το διάδρομο, όπου στοιχίζονταν διάφορα φοιτητικά τραπεζάκια, κι ανάμεσά τους των Ράσα-Εαακ, που διοργάνωναν –λέει- εκδρομή σε Ιράκ κι Αφγανιστάν, για να τρολάρουν τους Δαπίτες, αλλά χάθηκαν κάπως απότομα από το προσκήνιο –οπότε μπορεί όντως να έκαναν αυτή την εκδρομή. Αλλά αν αργούσες κι είχε μπει ο καθηγητής, υπήρχε και μια δεύτερη, υπερυψωμένη είσοδος από πίσω, με σκαλοπατάκια, για να μην περάσεις μπροστά από την έδρα και διακόψεις τη ροή του μαθήματος.

Θυμάμαι λοιπόν μια φορά που μπήκα αργοπορημένος σε ένα μάθημα και πριν προλάβουν να με αντιληφθούν οι άλλοι πίσω τους, ακούω την καθηγήτρια να ρωτάει αν ξέρει κανείς ποιος γνωστός φιλόσοφος είχε συνεργαστεί και διευθύνει την εφημερίδα του Ρήνου. Κι αφού δε σηκώθηκε κανένα χέρι, ακούγεται μια φωνή άνωθεν –όπως επέβαλλε κι η παρουσία μας στη θεολογική σχολή άλλωστε:

-Ο Μαρξ…

Κι όλοι γυρίζουν το κεφάλι να δουν ποιος μετέφερε το θείο λόγο.

Η καθηγήτρια που έκανε την ερώτηση ήταν μια μετέπειτα υποψήφια της Δημαρ και νυν μακαρίτισσα (σαν την ίδια τη Δημαρ δηλ) καλτ παρουσία. Τόσο Δημαρ, που μια φορά σε ένα άλλο μάθημα πήρε τα φοιτητικά, προεκλογικά φυλλάδια που είχαν πέσει στα χέρια της και με μια βαριά σημειολογική ανάλυση, που όμως δε συγκράτησα λεπτομερώς, αλά σχολή της Φρανκφούρτης και τα σχετικά, τα είχε βγάλει όλα σκάρτα, παλαιομοδίτικα, αντι-οικολογικά και δε συμμαζεύεται. Ενώ προφανώς το πρωτοποριακό και σύγχρονο είναι να βάζεις τον Μπέζο να μαδάει τη μαργαρίτα (μπορεί; δεν μπορεί… μπορεί!) ή τον κυρ-Φώτη με κόκκινη γραβάτα, για να διεγείρει το λαϊκό αίσθημα και το σακάκι στους ώμους να κρέμεται από το δείκτη του, για να μας δείξει πόσο λαϊκός είναι κι αυτός με τη σειρά του, να περπατάει στο δρόμο με το σύνθημα: «υπάρχει λύση». Ανάμεσα σε αυτά τα «σκάρτα» (με αντικειμενικά, πολιτικά κριτήρια, όχι αστεία) προεκλογικά υλικά είχε συμπεριλάβει βέβαια και της Πανσπουδαστικής. Που αν ήταν πχ εκείνη η άθλια αφίσα με το ζεϊμπέκικο του ΓΑΠ και το σύνθημα «this…? last year» από κάποια διαφήμιση της εποχής, ίσως να μην είχα πολλά να της πω. Αλλά δεν ήταν, είχα τι να της απαντήσω, και βασικά σε εκείνη την ηλικία, δεν αφήναμε ούτως ή άλλως να πέσει τίποτα κάτω.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά τις προάλλες, με αφορμή το βιολογικό θάνατο της καθηγήτριας (της Δανάης Χατζόγλου) και τον πολιτικό θάνατο του Κουβέλη, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του δεν κατάφερε να εξασφαλίσει το Προεδρικό Μέγαρο, ως οίκο πολιτικής ευγηρίας. Και βλέποντας τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, μπορεί να τραγουδάει από μέσα του: για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει… Τώρα που ο Σύριζα μοιάζει περισσότερο από ποτέ με Δημαρ κι οι θέσεις της δικαιώνονται στη ζωή. Τώρα που οι κόκκινες γραμμές ακούγονται σαν κακόγουστο αστείο από όλους και όχι μόνο στα δικά της χείλη (αν και μάλλον θα γελούσαμε, εφόσον δεν υποθηκεύονταν οι ζωές μας, με όλα αυτά). Τώρα που άνοιξε η ΕΡΤ, που του έδωσε αφορμή να αποδράσει από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά, και τώρα θα τον φιλοξενούσε πρόθυμα στα πάνελ της. Τώρα που μπορεί να τη βγει ακόμα κι από τα αριστερά στο Σύριζα, για να γελάνε και οι πέτρες. Τώρα που υπογράφονται πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όπως ακριβώς με του προηγούμενους, κι αυτός να μην είναι εκεί, στο προεδρικό μέγαρο, να βάζει φαρδιά-πλατιά τη δική του υπογραφή με ένα ακριβό στυλό πολυτελείας. Τώρα που το «ναι σε όλα» είναι «αριστερό» και απενοχοποιημένο, με τη Δημαρ να παίζει πρωτοπόρο ρόλο σε αυτό και να χαράζει το δρόμο. Τώρα πάνω στο καλύτερο… Κι εσύ να λείπεις…

Και το χειρότερο είναι η επανάληψη της ιστορίας σα φάρσα. Γιατί αν ο Σύριζα είναι η κακέκτυπη επανάληψη της πράσινης (εν)αλλαγής του 81’, μια βασική διαφορά είναι ότι ο Ανδρέας σεβάστηκε τον πολιτικά τελειωμένο Μαύρο και τον έθεσε επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Πασόκ, κι ας μην είχε ακριβώς ανάγκη από τις ψήφους της παλιάς Ένωσης Κέντρου, εφόσον τα σάρωνε όλα. Ενώ ο Αλέξης άφησε στην απέξω τον κυρ-Φώτη (που δε διαπραγματευόταν και από θέση ισχύος) να ταπεινωθεί πολιτικά με το δεκαδικό που πήρε στην αυτόνομη εκλογική του κάθοδο και να μείνει στα αζήτητα, μολονότι ο Σύριζα θα χρειαζόταν ακόμα και αυτή τη μισή μονάδα στο κυνήγι της δικής του κυβερνητικής αυτοδυναμίας. Υπολόγιζε όμως πως μάλλον θα έχανε από μια τέτοια συνεργασία, αριστερούς δυσαρεστημένους που δε θα το κατάπιναν (αν και έχουν φάει αμάσητα άλλα κι άλλα από τότε), παρά θα κέρδιζε. Κι αυτό ήταν το έσχατο σημείο της απαξίωσης για τη «χρήσιμη αριστερά», που έπαψε να είναι χρήσιμη για το σύστημα που υπηρετεί και μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας, το 81’…