Απεγκλωβισμός από τη στρατηγική του κεφαλαίου

Απεγκλωβισμός από τη στρατηγική του κεφαλαίου

Συχνά - πυκνά, στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επαναλαμβάνουν, υπερασπιζόμενα το νέο αντιλαϊκό μνημόνιο, ότι ένα σημαντικό «κέρδος» σε σχέση με τη διαπραγμάτευση για το μνημόνιο είναι ότι «άνοιξε η συζήτηση στην Ευρωζώνη και την ΕΕ για το ζήτημα της χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής και του ελληνικού χρέους». Το όλο ζήτημα παρουσιάζεται ως «η μάχη που έδωσε η κυβέρνηση για τα λαϊκά συμφέροντα». Η κυβερνητική εκπρόσωπος Ολ. Γεροβασίλη, σε συνέντευξή της στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής, λέει χαρακτηριστικά:
«Στην Ελλάδα και την Ευρώπη τίποτε δεν είναι το ίδιο, μετά τη διαπραγμάτευση και τη συμφωνία. Η λιτότητα, ο αυταρχισμός, η αντίληψη της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας που επιβλήθηκαν ως ευρωπαϊκή στρατηγική από τους γνωστούς κύκλους, δέχτηκαν ένα μεγάλο πλήγμα από την αντίσταση της ελληνικής κυβέρνησης. Γι' αυτό και εξακολουθούν να επιμένουν. Γιατί είμαστε το "κακό" παράδειγμα. Γιατί ήθελαν να συνθηκολογήσουμε άνευ όρων και εμείς δεν το κάναμε.
Αντίθετα, φτάσαμε σε μια οριστική συμφωνία με τριετή ορίζοντα. Επιδιώξαμε μια καθαρή λύση και την πετύχαμε. Καθαρή λύση επιδιώκουμε και για το χρέος. Ξέρουμε ότι οι γνωστοί κύκλοι θέτουν εμπόδια και προβάλλουν αντιστάσεις, οι συσχετισμοί όμως έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Η συζήτηση άνοιξε πλατιά, σε ευρωπαϊκό και όχι μόνο επίπεδο. Ηταν νίκη της κυβέρνησης να τεθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο το ζήτημα του χρέους και της αναγκαίας αναδιάρθρωσης. Εχουμε ήδη αποσπάσει τη δέσμευση ότι μετά την πρώτη αξιολόγηση θα αρχίσει και η συζήτηση επί της ουσίας».

***

Ας δούμε, όμως, τι υπάρχει πίσω από τον αποπροσανατολιστικό καπνό που σηκώνει η κυβερνητική εκπρόσωπος. Περί ποιων «αλλαγών συσχετισμών δύναμης», περί ποιων «καθαρών λύσεων». Και ποιος ωφελείται. Πρώτα - πρώτα, αν κάτι επιβεβαίωσε η διαπραγμάτευση που έκανε η κυβέρνηση, είναι ότι στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου, της ΕΕ, διεκδίκησε καλύτερους όρους για τους Ελληνες καπιταλιστές, με δεδομένα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλες τις άλλες χώρες. Στον πυρήνα των υπαρκτών αντιθέσεων και ανταγωνισμών που αναπτύσσονται ανάμεσα στις αστικές τάξεις των χωρών της Ευρωζώνης και της ΕΕ, όπως και ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΕΕ και ΗΠΑ αλλά και τις ανερχόμενες δυνάμεις όπως οι ΒRICS (είναι χαρακτηριστική η συζήτηση για το ρόλο του ΔΝΤ), βρίσκεται το βασικό ζητούμενο πώς θα ξεπεραστεί πιο ανώδυνα για το κεφάλαιο η καπιταλιστική κρίση. Γι' αυτό κάθε αστική τάξη, ανάλογα με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμή της - η ανισομετρία είναι σύμφυτη με το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα - υπερασπίζεται σθεναρά τα συμφέροντά της. Από εκεί προκύπτουν για παράδειγμα οι διαφοροποιήσεις από τη γαλλική και ιταλική αστική τάξη για το ζήτημα της λεγόμενης χαλάρωσης στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, σε σχέση με τη γερμανική.

***

Ανεξάρτητα, όμως, από το ποσοστό της χαλάρωσης, τις διακυμάνσεις από χώρα σε χώρα, κοινή είναι η στρατηγική στο τσάκισμα των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων, στην προσπάθεια να γίνει η εργατική δύναμη ακόμη πιο φτηνή απ' ό,τι την είχαν κάνει ως τώρα, να καταργηθούν κοινωνικά δικαιώματα, να παραταθεί ο εργάσιμος βίος, να ιδιωτικοποιηθούν τομείς κρατικής ιδιοκτησίας για να επενδύσουν οι ιδιώτες καπιταλιστές, να εξασφαλιστούν τελικά μέσα από το ξεζούμισμα του λαού μεγαλύτερα κέρδη για τους καπιταλιστές.
Αυτή την πραγματικότητα, που δε μερεμετίζεται παρά μόνο ανατρέπεται, κάνει ό,τι μπορεί για να την εξωραΐσει η σημερινή συγκυβέρνηση, προσπαθώντας να εγκλωβίσει τα λαϊκά στρώματα στο μονόδρομο της συμμετοχής στην Ευρωζώνη και την ΕΕ αλλά και το ΝΑΤΟ. Το παραμύθιασμα που ξεκίνησε ως «αντιμνημονιακός αγώνας», ως λύση εντός της λυκοσυμμαχίας, ως «συμφέρον παραμονής στο ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ» και κατέληξε σε νέο αλυσόδεμα του λαού με νέα βάρβαρα μέτρα, τώρα οι φωστήρες της κυβέρνησης προσπαθούν να πλασάρουν ως δήθεν «διαρκή πάλη για να αμβλυνθούν οι αρνητικές συνέπειες», με δήθεν «νίκη» γιατί η «προοπτική αναδιάρθρωσης του χρέους θα ανακουφίσει και τους εργαζόμενους». Για άλλη μια φορά κοροϊδεύουν. Προσπαθούν να μαντρώσουν το λαό στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, που δήθεν θα ...αλλάξουν από τα μέσα. Στον ίδιο λάκκο από άλλο μονοπάτι οδηγούν τους εργάτες και όσοι τους τάζουν ευημερία με την καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής. Επιβεβαιώνεται περίτρανα από την εμπειρία όλων των μορφών αστικής διαχείρισης, με όποιο πρόσημο, τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες χώρες - και σε άλλες εποχές, όταν και Κομμουνιστικά Κόμματα συμμετείχαν σε αστικές κυβερνήσεις με σοσιαλδημοκράτες (π.χ. Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία) με μεταβατικά προγράμματα - ότι χωρίς πάλη για να χτυπηθεί η εξουσία των μονοπωλίων, χωρίς να ανατραπούν οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να ελπίζουν σε ουσιαστική βελτίωση της θέσης τους.

***

Οι εξελίξεις κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη της πάλης κόντρα στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στην εξουσία τους. Αυτή την προτείνει στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα το ΚΚΕ, καλώντας τα να συμπορευτούν μαζί του, να την κάνουν δική τους υπόθεση. Για τη λαϊκή συμμαχία που θα επιβάλλει τη λαϊκή εξουσία και οικονομία και θα απαλλάξει τους εργαζόμενους από τις κρίσεις, την εκμετάλλευση και την αδικία. Και αυτός ο δρόμος, της ταξικής πάλης, χτίζεται καθημερινά με το δυνάμωμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για ανάκτηση των απωλειών της περιόδου της κρίσης, για τη διεκδίκηση ικανοποίησης όλων των αναγκών του λαού, αλλά με ξεκάθαρο μέτωπο απέναντι στους δυνάστες του.