ΠΡΟΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΑΛΙ

 ΠΡΟΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΑΛΙ

Κι όλες αυτές τις ημέρες, από την παραίτηση της κυβέρνησης, συνωστίστηκαν μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο  ο ευτελισμός της βουλής, η γελοιοποίηση της διαδικασίας προς τις εκλογές, ο εκχυδαϊσμός των επιχειρημάτων των παρουσιαζόμενων σαν πολιτικών αντιπάλων, με φόντο την  εξαθλίωση και κατατρεγμό  χιλιάδων προσφύγων. Στα Μέσα Ενημέρωσης είχαν την τιμητική τους ο θλιβερός γυρολόγος μιας αναζητούμενης αριστεράς, Π. Λαφαζάνης με συμπλήρωμά του την Ζ. Κωνσταντοπούλου, σε ρόλο στριφνής …εθνικόφρονης δασκάλας.

Αυτή η αριστερά που μιλούσε κάποτε για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό μέσα από εκλογές, που ανέλαβε την εξουσία με την αντιμνημονιακή ρητορική κατέληξε στην υιοθέτηση του τρίτου μνημονίου, εξασφαλίζοντας όμως  με τη διάσπαση τη συνέχιση του μύθου περί αριστερών επιλογών μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, ξεχνώντας όμως πως  τα «σίκουελ είναι χειρότερα από τις πρώτες ταινίες».

 Η Αριστερή Πλατφόρμα που μετονομάστηκε σε Λαϊκή Ενότητα, χρησιμοποιώντας ασυστόλως σύμβολα και ονόματα για να τα  εξουδετερώνει, παρουσιάζεται ότι έχει αποκρυσταλλωμένες θέσεις και εμπεδωμένες αντιμνημονιακές συμπεριφορές, ξεχνώντας τους επτά μήνες που στήριζε την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Χωρίς  ξεκαθαρισμένη ταυτότητα, χωρίς ουσιαστική σύνδεση με την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους γενικότερα, με μια ιδεολογία ρευστή αγωνίζεται απλώς για να υπάρξει, για μια θέση στον ήλιο σαν ανάχωμα για το ΚΚΕ. Προβάλλεται σαν αντίσταση στη διαλυτική επίδραση του ΣΥΡΙΖΑ πάνω στις αριστερές ιδέες και γενικά το αριστερό κίνημα, ακόμα μια αμυντική στάση για να μην οπισθοδρομήσουν όλες οι δυνατότητες της αντιμνημονιακής διεξόδου μέσα στον καπιταλισμό. Και ξανάρθε στο προσκήνιο  το νεφελώδες  αντιμνημονιακό μέτωπο, με την καλλιέργεια του μύθου της συνεργασίας των προοδευτικών πολιτικών και κοινωνικών αντιμνημονιακών δυνάμεων, μ’ επιμονή σε προσκλήσεις προς το ΚΚΕ, σε μια προσπάθεια μέσα από ένα περίπλοκο παιχνίδι εξισορροπήσεων να συγκρατήσει τον κόσμο στο περιχαρακωμένο πεδίο των αστικών συμφερόντων, συνεχίζοντας τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις τελευταίες εκλογές. Χρησιμοποιούνται τα ίδια τερτίπια (τι απλή αναλογική, τι αλλαγή εκλογικού νόμου θυμήθηκαν)  που μυρίζουν σκοπιμότητα, που μοιάζουν με εκβιασμούς.

Σαν τους μονοκύτταρους οργανισμούς που αναπαράγονται με διχοτόμηση, το ίδιο και στο αστικό πολιτικό σύστημα το ξεπέρασμα, στα χρόνια του μνημονίου,  του πολιτικού πλαισίου που επιτρέπει τη δικομματική εναλλαγή αντικαταστάθηκε με τη διαίρεσή τους σε μικρότερα κομματίδια σε μια προσπάθεια απορρόφησης των μεγάλων λαϊκών μαζών στις γραμμές τους, οι ίδιες με του δικομματισμού με άλλη ονομασία, με βάση  θολές εξαγγελίες  που ενισχύουν  τη σιγουριά ότι υπάρχει μόνο καπιταλιστική διέξοδος από την κρίση. Όλα ετούτα τα κομματίδια  του ελληνικού αστισμού, και ο ΣΥΡΙΖΑ  πια με ληξιαρχική πράξη την υπογραφή του τρίτου μνημονίου απροκάλυπτα συγχωνεύτηκε μ’  αυτά,  μάχονται  για το ποιο θα ηγηθεί  της καπιταλιστικής  διεξόδου. Εφεδρεία το  κόμμα του Π. Λαφαζάνη, μαζί με άλλα κομματίδια όπως ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ,. στο οποίο χρεώνεται πια η προσπάθεια για  να χάσει κάθε αίγλη το κομμουνιστικό κίνημα, για να πάψει να είναι το αντίπαλο δέος του ελληνικού αστισμού. Ένα κόμμα αναγκαστικά με  ασαφείς ιδεολογικές οχυρώσεις, ώστε να μπορεί να αντιστοιχεί σε όλο το εύρος  των δυνάμεων που κινούνται μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς συγκεκριμένες ταξικές αναφορές, χωρίς στέρεες εσωτερικές οχυρώσεις φυσικά και δεν αποφεύγει τον καιροσκοπισμό και την ταύτιση με καταστάσεις που τώρα καταγγέλλει.  

Κι όλα αυτά στηρίζονται στην  έλλειψη ταξικής συνείδησης, που  υποθάλπει την αστάθεια πολιτικών συμπεριφορών σε όλα τα επίπεδα. Χρόνια ολόκληρα όλοι αυτοί οι προοδευτικοί κι αριστεροί που είναι και αντικομμουνιστές επαίρονταν για τις αποστάσεις  και τις αμφισβητήσεις τους, πολιτικού ή ιδεολογικού χαρακτήρα, από το ΚΚΕ και σηματοδότησαν ατελώς και μερικευτικά την τεράστια περιπτωσιολογία των εναλλακτικών, από όπου κόμματα και κομματίδια του καιρού της κρίσης άντλησαν στελέχη και ακροατήριο.

 Στα πέντε χρόνια των μνημονίων προβάλλονταν όλοι ετούτοι οι αριστεροί που διαφωνούσαν με σοβαρά σημεία της στρατηγικής του ΚΚΕ και αντιδρούσαν  με την πρακτική του απομακρυνόμενοι από τις οργανωμένες δομές του και  συγκροτώντας πολιτικές ομάδες και κινήσεις που μέσω της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ ένα μεγάλο μέρος τους  έφτασαν στην εξουσία συμμετέχονας ή στηρίζοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ. Τελικά σε ελάχιστο χρόνο, ένα μεγάλο μέρος τους  γνώρισε την οργανωτική αποσύνθεση και τα ιδεολογικά αδιέξοδα, μετά τη διάψευση των μεγάλων μύθων για την πίεση, με εκλογές ή δημοψηφίσματα, της ΕΕ κι ένα άλλο, που φιλοδοξεί να στεγάσει ο Π. Λαφαζάνης, προσπαθεί να διασωθεί παίζοντας την εναλλακτική λύση ενός πολιτικού συστήματος που εξαντλείται.   Μοιάζει όλοι ετούτοι, ανέστιοι ιδεολογικά, ασαφείς πολιτικά, να  είναι διαθέσιμοι για το οποιοδήποτε ιδεολογικό και κομματικό βόλεμα, αυξάνοντας τις επιφυλάξεις για την πολιτική φερεγγυότητα της αριστεράς, επιμένοντας να συμπεριλαμβάνεται  σ αυτήν και το ΚΚΕ, που είναι πάντα ο στόχος είτε με φιλική είτε με εχθρική επίθεση.  Κι όλα αυτά   τα κομματίδια που ιδρύονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, σ’ αυτές τις εκλογές έχει την τιμητική του το αριστερό πρόσημο σ’ αυτά,  παίζουν το παιχνίδι αυτό είτε με το φόβητρο της Χ.Α, ενώ καλλιεργούνται φασιστικές πρακτικές,  είτε με φωτοβολίδες του αντιμνημονιακού αγώνα μέσα στην ΕΕ, είτε με τις διακηρύξεις  για την υπεράνω των κακιών και λαθών της κομμουνιστικής αριστεράς δική τους πρακτική. Και μ’  αυτόν τον τρόπο συντηρούνται αντιδράσεις, επιφυλάξεις και αποστάσεις που εμποδίζουν την ανάπτυξη μιας νέας δυναμικής για ταξική συνειδητοποίηση και  αντικαπιταλιστική αντίδραση.