Θα τα καταφέρουμε

 Θα τα καταφέρουμε

Αναδημοσίευση από το Ατέχνως 

Τις τελευταίες μέρες διέρρευσε στα ΜΜΕ πως μία από τις σκέψεις για το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Σύριζα είναι το (βαθιά πολιτικό, σαν σλόγκαν διαφήμισης) «θα τα καταφέρουμε». Την ίδια στιγμή, το Ποτάμι πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα σε αυτή τη μανατζερίστικη λογική και αντιγράφει το “Yes we can” του Ομπάμα, με το «εμείς μπορούμε».

Αλλά για ποια κατορθώματα γίνεται λόγος; Λες και δεν έχουν καταφέρει ήδη πολλά.
Να περάσουν το τρίτο (και μακρύτερο), πιο βάρβαρο κι αντιλαϊκό μνημόνιο, σχεδόν χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Να κατεδαφίσουν ό,τι απέμεινε όρθιο από το ασφαλιστικό και τις συντάξεις, που συντηρούν ακόμα και τους νεότερους. Να «απαλλάξουν» τους αγρότες από τον αργό τους θάνατο και να τους απειλούν με άμεση εξαφάνιση. Να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία αντί πινακίου φακής, δίνοντας στο πιάτο των μονοπωλίων τα ελληνικά αεροδρόμια. Να καταστούν πολιτικά παχύδερμα μπροστά στο δράμα των Σύριων προσφύγων και τις απάνθρωπες συνθήκες διαμονής τους στη χώρα μας, χωρίς να καταγγείλουν το Δουβλίνο ΙΙ. Να κάνουν το περιβόητο πρόγραμμμα της Θεσσαλονίκης (που ξεκίνησε ως άμεσο πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών, για να αποκτήσει εν μια νυκτί ορίζοντα τετραετίας και βασικά Δευτέρας Παρουσίας) να φαίνεται σχεδόν μαξιμαλισμός μπροστά σε όλα όσα γίνονται. Να καταργήσουν την Κυριακάτικη αργία (τώρα πλέον οι εμποροϋπάλληλοι θα βλέπουν πιο συχνά τις Κυριακές τα εκλογικά τμήματα απ’ ό,τι τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους).

Να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό. Να του σκορπίσουν απογοήτευση, αντί της ελπίδας που ευαγγελίστηκαν. Να αδειάσουν λέξεις από το περιεχόμενό τους, να λερώσουν έννοιες όπως «αριστερά» και «αντίσταση». Κατάφεραν να πλασάρουν με νέο γυαλιστερό περιτύλιγμα την παμπάλαια σοσιαλδημοκρατική σκουριά, να προσχωρήσουν στη νεοφιλελεύθερη λογική πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική (ό,τι ακριβώς έλεγαν δηλ και… οι προηγούμενοι). Να εγκλωβίσουν το λαό σε ψεύτικα διλήμματα. Να υφαρπάξουν τη συναίνεσή του, καθώς αυτός πίστευε ότι έδινε εντολή για ρήξη και τερματισμό των μνημονίων.

Και τι θέλουν τώρα; Γιατί ζητάνε εκ νέου τη λαϊκή εντολή; Γιατί δεν μπαίνουν εκούσια στο περιθώριο, ώστε να μην εφαρμόσουν μια πολιτική και ένα σχέδιο, που θεωρητικά δεν πιστεύουν;
Μα για να τελειώσουν αυτό που ξεκίνησαν. Ή μάλλον αυτό που συνέχισαν, πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Για να βάλουν ταφόπλακα στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού και του εργατικού κινήματος. Και να τα κάνουν όλα αυτά έχοντας αποσπάσει τη συναίνεση του λαού, σφάξε με αγά μου να αγιάσω, με ένα μείγμα διαπραγματευτικής περηφάνιας για το απολύτως τίποτα (σημασία ξέρετε έχει το ταξίδι, όχι το αποτέλεσμα), και φόβου με τα ίδια εκβιαστικά διλήμματα.

Θα τα καταφέρουν λοιπόν; Εδώ ακριβώς είναι ο κόμπος του ζητήματος. Να μην μπορέσουν να προχωρήσουν τα σχέδιά τους, να μπει εμπόδιο η δράση του λαού, για να τα σταματήσει. Γιατί ο λαός έχει κάθε λόγο να παλέψει για να αποτύχει η «κυβερνώσα αριστερά» κι όσες δυνάμεις είναι σύμφωνες με τη στρατηγική της, με τη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα και την πολιτική διαχείριση του συστήματος. Κι εφόσον πάψει να βασίζει τις ελπίδες του σε άνωθεν σωτήρες και εύκολες λύσεις εντός του συστήματος, όταν καταλάβει και πιστέψει στη δύναμή του, τότε μπορεί αυτός να τα κατάφερεΙ.

Το θέατρο σκιών που παίζεται με τις διερευνητικές εντολές, τις παρασκηνιακές επαφές και το σπασμένο τηλέφωνο για να χρεωθεί ο άλλος τις ευθύνες, είναι η ίδια κακόγουστη παράσταση που παρακολουθούμε τόσο καιρό στη Βουλ ...

Αριστερή ...καπηλεία
Σε μια άλλη εποχή τρία γράμματα φώτισαν την καρδιά ενός λαού σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία και τον έκαναν πρωταγωνιστή της ιστορίας του. Ο λαός δημιούργησ