Εγώ το λέω στο σκύλο μου…

 Εγώ το λέω στο σκύλο μου…

…(που υπακούει πιστά στα αφεντικά του)
κι εκείνος στην πολιτική ουρά του, που όλο λέει να φύγει κι όλο μένει κι ακολουθεί πιστά τα βήματά του.

Το σύγχρονο (μικρο)αστικό πολιτικό σύστημα ανακυκλώνεται συνεχώς, μοιάζοντας πολλές φορές με το σκύλο που κάνει κύκλους κυνηγώντας την ουρά του. Κάτι που έχει ως άμεση συνέπεια να γίνεται ο ένας ουρά του άλλου και τούμπαλιν.

Ο Σύριζα κατηγορεί από σύστημα τους προηγούμενους, που ήταν χειρότεροι, αλλά αυτά που κάνει τώρα, τα διάφορα μικρά «πραξικοπηματάκια» με το «άνοιξε-κλείσε» της βουλής και την ψήφιση του μνημονίου μες στο 15αύγουστο, δε θα τολμούσαν να τα κάνουν ούτε οι προηγούμενοι. Ή μάλλον, αν τα έκαναν οι προηγούμενοι, ο Σύριζα θα ήταν στα κάγκελα διαμαρτυρόμενος. Και το χειρότερο για τα στελέχη του είναι πως τα γραπτά μένουν κι έχουνε μείνει ως μαρτυρίες τα κελαηδίσματά τους στο τουίτερ, από αντίστοιχες παλιότερες περιπτώσεις. Πχ για τις ιδιωτικοποιήσεις που τις περνάνε από τα θερινά τμήματα της Βουλής. Εδώ οι καλές, αριστερές ιδιωτικοποιήσεις…

Ο Λαφαζάνης νίπτει τας χείρας του για την μέχρι τώρα πορεία του Σύριζα και παρουσιάζεται ως το εξαγνισμένο θείο βρέφος (όχι ο Λαλιώτης) που θα μας φέρει τη ρήξη, τη δραχμή, την έφοδο στους ουρανούς και το βασίλειο της ελευθερίας (ενάντια σε αυτό της αναγκαιότητας). Την ίδια στιγμή που το αριστερό ρεύμα δεν μπορεί να ολοκληρώσει καν τη ρήξη με το Σύριζα, κάποιοι πιστεύουν (;) και καλλιεργούν αυταπάτες πως θα φέρει τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κούνια που μας κούναγε.

Είναι αντεστραμμένο σαν εκείνο το ανέκδοτο που έλεγαν παλιά για τον Τσίπρα στο Σύριζα. Εδώ δεν μπορεί να διαγράψει την αντιπολίτευση και περιμένουμε να διαγράψει το χρέος… Για να το θέσουμε με διαφορετικούς όρους, το Συριζέξιτ για το Λαφαζάνη μπορεί να είναι αναπόφευκτο. Το θέμα είναι όμως, κατ’ αντιστοιχία του Γκρέξιτ, αν θα του το επιβάλλουν ή αν θα το επιλέξει μόνος του. Αλλά τι νόημα έχει μια καπιταλιστική Ελλάδα με δραχμή και Λαφαζάνη και σε τι διαφέρει σε σχέση με πριν;

Και στο βάθος η Ανταρσυα. Που μπορεί να μην πέτυχε σε κανένα σημείο της πολιτικής διαδρομής της ουσιαστική ενότητα στη βάση της, πέρα από τις εκλογές, αλλά τώρα ετοιμάζεται για τη μεγάλη ενότητα (κάτι σα μεγάλος συνασπισμός αλά εξωκοινοβούλιο) και την έφοδο στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Κι ήδη κάποιοι έχουν ξεκινήσει την κουβέντα από τώρα (όχι στα όργανα, αλλά με κείμενα στο διαδίκτυο, βεβαίως-βεβαίως), πριν καν οριστικοποιηθεί η ρήξη του Λαφαζάνη με το Σύριζα. Το οποίο μου θυμίζει την ατάκα μιας σφισσας σε μια φίλη της (η κοπελιά θα μπορούσε κάλλιστα να ‘ναι κοπέλι, το φύλο είναι αδιάφορο): περίμενε τουλάχιστον να στο ζητήσουν…

Την ίδια στιγμή η Ραχήλ τσιτάρει Κροπότκιν (αφού τελείωσε με τα άπαντα του Λένιν). Ενώ από το κλείσιμο της Βουλής συνάγεται πως οι εκλογές μπορεί να πάνε τελικά τον Οκτώβρη, οπότε ίσως και να τη γλιτώσει το Φεστιβάλ σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις. Φαντάζεσαι δηλ μια χρονιά με δύο εκλογικές αναμετρήσεις αλλά χωρίς Φεστιβάλ, τι οικονομική αιμορραγία είναι;

Και γιατί δεν τις κάνει τώρα τις εκλογές, αφού το συμφέρει, να μην προλάβει να αναδιοργανωθεί ο Λαφαζάνης στα αριστερά του, και βασικά να μην καταλάβει στο πετσί του ο κόσμος τι μέτρα έχουνε περάσει; Μια βασική ερμηνεία λέει πως όσο περισσότερο φθαρεί, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να μην πιάσει αυτοδυναμία και να αναγκαστεί να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας, όχι με τους Ανελ αυτή τη φορά, αλλά με ακόμα πιο ευθυγραμμισμένους εταίρους, όπως το Ποτάμι, για να ελέγχουν πλήρως οι δανειστές τις κινήσεις του. Λες και τώρα είναι ανεξέλεγκτος. Φαντάσου δηλ όταν τον ελέγξουν, τι άλλο έχουμε να δούμε…