Γράφει η Ελένη Κακναβάτου //
Υπαρχει πράγματι ενα σημαντικό ποσοστό αναποφάσιστων. Ανάμεσά τους αυτοί κυρίως που απογοητεύθηκαν από την Κυβερνώσα Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που πίστευαν ότι θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι στην  ΕΕ και στους  θεσμούς για να σταματήσει η αντιλαϊκή λαίλαπα των συνεχών μέτρων και θα συνεχίζουν μετά να ζουν κανονικά.
Απατήθηκαν οικτρά για μια ακόμη φορά. Κι αυτό γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι δυο πολιτικές υπάρχουν κι ας είναι  στη βουλή πεντακόσια κομματα: ή θα συμμαχήσεις με το λα’ο και θα τραβήξεις για πολιτική ρήξης με ΕΕ, μονοπώλια, μεγάλο κεφάλαιο ή θα συμμαχήσεις με την ΕΕ, μονοπώλια και κεφάλαιο ενάντια στο λαό. Δεύτερος ή τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Και την πίτα ολάκερη (μέσα στην ΕΕ και τους άλλους οργανισμούς) και το λαό χορτάτο δεν μπορείς να έχεις.
Ποια λοιπόν θα πρέπει να είναι σήμερα τα κριτήρια ψήφου για τον ελληνικό λαό, τους νέους, τους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους εργαζόμενους γενικότερα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα;
1) Το συστηματικότερο κριτήριο ειναι η στάση του κάθε κομματος και του κάθε πολιτικού απέναντι στο ζήτημα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Είτε έχεις ευρώ ή οποιοδήποτε νόμισμα, όπως προτείνουν ορισμένοι που μιλάνε και για έξοδο από την ευρωζώνη, εφόσον δέχεσαι να βρίσκονται τα μέσα παραγωγής στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων, ντόπιων ή ξένων, η θέση των εργαζόμενων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων θα είναι δεινή και θα χειροτερεύει.
2) Προκύπτει ετσι κι ένα άλλο   κριτήριο. Ποια στάση κρατάνε τα κόμματα απέναντι στο ζήτημα των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών; Ολοι συμφωνούν, ακόμη και η ΛΑΕ που μιλάει για έξοδο από την ευρωζώνη, ότι η θέση μας είναι στην ΕΕ και φυσικά συμμετέχουμε και στο ΝΑΤΟ με ό,τι άλλο σημαίνει αυτό: εμπλοκή της χώρας μας σε πολέμους, δημιουργία νέων βάσεων στα νησιά μας κλπ. Ο κ. Ήσυχος, μέχρι πρότινος αναπληρωτής Υπ. Εθνικής άμυνας και νυν στέλεχος της ΛΑΕ, έλεγε για τη νατοϊκή βάση που θα δημιουργηθεί στην Κω, Κάλυμνο ή άλλο νησί του Αιγαίου, ότι αυτή η πρόταση ηταν η «πινελιά» του Καμμένου, κάνοντας ότι δεν γνωρίζει τίποτα για το έγκλημα. Όμως απόφυγε να πάρει θέσει αν θα πρέπει να δημιουργηθεί η Νατοϊκή βάση ή όχι.
3) Ένα άλλο κριτήριο για το λαό πρέπει  να είναι κι αυτό: ποιο κόμμα του έλεγε σταθερά την αλήθεια και τον προειδοποίησε έγκαιρα για τα νέα μέτρα, ακόμη και με πολιτικό κόστος κάποιες φορές; Ποιο κόμμα αρνείται να υφαρπάξει την ψήφο του, βαυκαλίζοντάς τον  ότι είναι εύκολα τα πράγματα και με μια απόφαση στη βουλή, με ένα νόμο, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή του λαού και την προετοιμασία της οργανωμένης πάλης του μπορεί να αλλάξει,  μέσα στην ΕΕ, τα πράγματα και να γυρίσει ο τροχός προς οφελος του λαού;
4) Τέλος, κριτήριο ψήφου για τον εργαζόμενο ή τον άνεργο πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να είναι και τούτο; ποιο κόμμα, ποιοι βουλευτές, ποιοι δήμαρχοι, ποιοι συνδικαλιστές στάθηκαν δίπλα του κι έγιναν το αποκούμπι του; Ποιοι κατέθεσαν προτάσεις για ελαφρύνσεις των βαρών του λαού μας από τα προηγούμενα μνημόνια και ποιοι πιο δυνατά αύριο μπορούν από καλύτερες θέσεις μέσα, κι οχι μόνο, στη Βουλή να αντιπαλέψουν τα μνημόνια και τους νόμους που θα φέρουν οι νέες κυβερνήσεις; Ποιοι θα παλέψουν και θα οργανώσουν στους τόπους δουλειάς τον αγώνα για να μη χαθούν άλλα εργασιακά δικαιώματα, για να ξανακερδίσουν οι εργαζόμενοι τα κεκτημένα που σμπαραλιάστηκαν με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ;
Με τα παραπάνω κριτήρια ψήφου και έχοντας στο νου την πρόταση πραγματικής διεξόδου από την κρίση, δεν υπάρχει άλλη απάντηση στο ερώτημα: και τώρα τι θα ψηφίσω;
Μόνο μια: Το κόμμα που 100 χρόνια δίνει το αίμα του για την υπόθεση του κινήματος, την υπόθεση του λαού μας, για την προκοπή του και το σοσιαλισμό.
Το κόμμα με τα τρία κόκκινα γράμματα: ΚΚΕ.
Αντί για εκείνο το άχρωμο και άοσμο «Με το ΟΧΙ μεχρι τέλους»,  όπου  το ΟΧΙ ο καθένας (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΝΕΛ, ΧΑ) το ερμηνεύει όπως θέλει , ας φωνάξουμε με δύναμη κι ας παλέψουμε:
ΝΑΙ στην αποδέσμευση απο ΕΕ και ΝΑΤΟ, στη μονομερή διαγραφή του χρέους, στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, στη λαϊκη εξουσία και το σοσιαλισμό, μεχρι τέλους.