Είναι καλύτερο το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι καλύτερο το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η σκληρή διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν έφερε μια καλύτερη συμφωνία σε σχέση με τα δύο προηγούμενα μνημόνια, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;

Είναι μύθος τα περί σκληρής διαπραγμάτευσης. Γιατί αυτό που διαπραγματευόταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν το πώς θα ωφεληθεί ο λαός, άλλωστε διαπραγμάτευση με τέτοιο περιεχόμενο εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει. Διαπραγματευόταν για το κεφάλαιο, για να εξασφαλίσει καλύτερους όρους στήριξης της ανάκαμψης των κερδών του. Προσπάθεια που μπλέχτηκε με τις αντιπαραθέσεις που διεξάγονται συνολικά για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Η πραγματικότητα είναι η εξής: Το μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση, περιέχει και τα δύο προηγούμενα. Οπως το δεύτερο μνημόνιο συμπλήρωνε το πρώτο, έτσι και το τρίτο συμπληρώνει το δεύτερο. Κι αυτό γιατί τα μνημόνια δεν μπορεί να τα δει κανείς ξεχωριστά, αλλά σαν μια ενότητα και συνέχεια της αντιλαϊκής πολιτικής που προκύπτει από τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, από τις αναδιαρθρώσεις που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους. Για το λαό, που έχει υποστεί τα προηγούμενα χρόνια τα μέτρα των δύο πρώτων μνημονίων και δέχεται τώρα σαν κερασάκι στην τούρτα το τρίτο μνημόνιο, στα ήδη συσσωρευμένα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας προστίθενται και νέα, που κάνουν ακόμα πιο βαρύ τον τελικό απολογισμό.
Για παράδειγμα: Οι προωθούμενες σήμερα ανατροπές στο Ασφαλιστικό έχουν ουρά χρόνων πίσω τους. Το ξήλωμα δεν άρχισε καν με το πρώτο μνημόνιο, αλλά στο μακρινό 1991! Η καπιταλιστική κρίση επιτάχυνε αυτή την πορεία. Οι ανατροπές στις Συλλογικές Συμβάσεις έχουν τη βάση τους πριν από τα μνημόνια, όταν άρχισαν να προωθούνται σωρηδόν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Το χτύπημα της μικρής αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής ανάγεται σε εποχές πριν ακόμα και από την Κοινή Αγροτική Πολιτική. Η όξυνση των καπιταλιστικών αντιθέσεων στον καιρό της καπιταλιστικής κρίσης εντείνει την ανάγκη του συστήματος για συγκέντρωση της γης, ενίσχυση των μονοπωλίων του συγκεκριμένου τομέα. Το ένα μετά το άλλο τα μνημόνια ήρθαν να προσθέσουν αλλεπάλληλα μέτρα σ' αυτήν την κατεύθυνση.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι πέτυχε μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα. Ακόμα κι αυτά, όμως, συνεπάγονται μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και έρχονται να προστεθούν σε μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα των προηγούμενων χρόνων, που ήδη έχουν φορτώσει με έναν ασήκωτο λογαριασμό το λαό. Η «λιγότερη δόση λιτότητας» για την οποία μιλά η κυβέρνηση, σημαίνει: Αρπαγή από το λαϊκό εισόδημα 2,65 δισ. ευρώ με τον ΕΝΦΙΑ κάθε χρόνο. Μονιμοποίηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά. Κατάργηση φοροελαφρύνσεων για δαπάνες διαβίωσης. Περικοπές 2,25 δισ. ευρώ στις κρατικές δαπάνες για τις συντάξεις. Πλήρης εφαρμογή των αντιασφαλιστικών μέτρων του 1ου και του 2ου μνημονίου. Εκτίναξη της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Κατάργηση του ΕΚΑΣ. Μείωση της κατώτερης σύνταξης από τα 486 ευρώ στα 392 ευρώ. Νέο Ασφαλιστικό για σύνδεση εισφορών - παροχών.

Επίσης περιλαμβάνονται: Κατάργηση της 6μηνης μετενέργειας για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, νέος συνδικαλιστικός νόμος για το χτύπημα της απεργίας, νέες ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Αυτά είναι μερικά από τα «λίγα» που προστίθενται στα μέτρα των προηγούμενων μνημονίων. Αυξάνουν τα βάρη για την εργατική - λαϊκή οικογένεια, ενισχύοντας το κεφάλαιο.
Το τρίτο μνημόνιο, όπως έγκαιρα σημείωσε το ΚΚΕ, περιέχει μέτρα τέτοιας βαναυσότητας και σκληρότητας που καμιά κυβέρνηση στο παρελθόν δεν τόλμησε να φέρει. Αυτή είναι και η μεγάλη συνεισφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα. Προχωρά στην υλοποίηση βάρβαρων μέτρων, που αποτελούσαν πάγια αιτήματα του μεγάλου κεφαλαίου και κατευθύνσεις της ΕΕ και τα οποία κατεδαφίζουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Ο λαός έχει πλέον χειροπιαστά και ατράνταχτα στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι τα μνημόνια τα φέρνει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, ο στόχος της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.