Με αφορμή τον ντόρο για τα Θρησκευτικά...

 Με αφορμή τον ντόρο για τα Θρησκευτικά...

Παρ' όλο που το βασικό πρόβλημα των σχολείων σήμερα δεν είναι η απαλλαγή από τα Θρησκευτικά, αλλά οι χιλιάδες χαμένες ώρες που προκαλούνται από τα κενά εκπαιδευτικών, το ζήτημα βρέθηκε στο επίκεντρο. Ο λόγος είναι γνωστός. Είναι ιδιαίτερη επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του αστικού πολιτικού συστήματος συνολικότερα, να επιδείξει κάποιες «αριστερές» πινελιές σε ζητήματα Εκπαίδευσης που διαφοροποιούν από την επάρατο Δεξιά.

Η σκόνη σηκώθηκε όταν η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Σία Αναγνωστοπούλου, δήλωσε πως θα καταργηθεί άμεσα η προϋπόθεση της δήλωσης του γονέα. Κάποιες μέρες μετά, η ίδια «ανασκεύασε» τη δήλωσή της, ενώ χτες είχαμε το επισφράγισμα του «μαζέματος» δια χειρός υπουργού Παιδείας. Η δήλωσή του ήταν σαφής μέσα στη γενικότητά της. «Δε θα υπάρξουν μονομερείς ενέργειες» (κάτι μας θυμίζει - κάτι μας θυμίζει...), ενώ έκανε λόγο για «αναμόρφωση της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών». Στο επίδικο, φυσικά, τίποτα!

Με λίγα λόγια, το υπουργείο συνεχίζει να υλοποιεί την εγκύκλιο Λοβέρδου ως προς το ζήτημα του τρόπου χορήγησης απαλλαγής από τα Θρησκευτικά, που πράγματι όρθωνε εμπόδια σε μια σχετικά πιο ελεύθερη επιλογή από την πλευρά μαθητών και γονιών που δεν επιθυμούσαν τη θρησκευτική διδαχή.

Ομως, ας μιλήσουμε για την ουσία του ζητήματος.

Αρχικά, μόνο το γεγονός ότι το υπουργείο Παιδείας ονομάζεται και Θρησκευμάτων, δείχνει το μέγεθος της σύμφυσης εκκλησίας - κράτους στην Ελλάδα και πιο ειδικά στα ζητήματα Παιδείας. Αν και έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που ο κληρικός δίδασκε - κατά βάση - στα σχολεία Θρησκευτικά, το κύριο είναι ότι και σήμερα το μάθημα των Θρησκευτικών αποτελεί κατήχηση σ' ένα ορισμένο δόγμα. Ξεκινά από την πιο τρυφερή ηλικία του Δημοτικού και φτάνει λίγο πιο εκκοσμικευμένο (για να κρατάμε τα προσχήματα) στο Λύκειο. Φυσικά, σε όλα αυτά προστίθενται, ανάμεσα στα άλλα, η καθημερινή προσευχή, οι εικόνες στις αίθουσες, ο εκκλησιασμός, η προνομιακή σχέση σχολείου και ενορίας της γειτονιάς (κατηχητικά κ.ά.).

Η θέση του ΚΚΕ είναι ότι σήμερα πρέπει να παρθούν όλα τα μέτρα, προκειμένου γονείς και μαθητές να μπορούν να απαλλάσσονται από το μάθημα χωρίς να τίθεται κανένα εμπόδιο και χωρίς καμία προϋπόθεση.

Στη δική μας αντίληψη για το δωδεκάχρονο σχολείο σύγχρονης γενικής Παιδείας, ζητήματα που αφορούν την εμφάνιση και εξέλιξη των θρησκειών, την εμβάθυνση γύρω από τις έννοιες της μεταφυσικής και της διαλεκτικής, του ιδεαλισμού και του υλισμού, όπως και μια σειρά άλλα που σχετίζονται με το αντικείμενο, μπορεί να διδαχθούν μέσα από μαθήματα που δε θα έχουν ομολογιακό χαρακτήρα, ούτε στόχο την κατήχηση σε οποιαδήποτε θρησκεία, αλλά που θα βοηθούν την ολόπλευρη μόρφωση. Αυτή η αντίληψη δεν μπορεί παρά να συνδέεται με το διαχωρισμό εκκλησίας - κράτους και την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης στο σχολείο.